spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

Chapter 41: กฎการชนะของมนุษย์

“ ไอ้หนู มีอะไรรึเปล่า ? ทำไมแกถึงดูแย่นัก ? “ – ดอนเดอร์ ไม่ได้นอนอยู่ที่ม้านั่ง เขากลับเดินมาถาม จางเทีย หลังจากที่ลูกค้าสองกลุ่มออกไปแล้ว จางเทีย นั้นเปิดสมุดบัญชีลง

“ เหี้ย ! คนอ้วนทุกคนนี่ตาดีเห็นอาการคนอื่นดีขนาดนั้นเลยเหรอ ? “ - จางเทีย รู้สึกแปลกๆในตอนที่คิดความเกี่ยวข้องของ ไอ้อ้วนแบร์ลี่ กับบอสของร้านของชำตรงหน้า

เขาฝืนยิ้มออกมาและบอกเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงเรียน  ไม่นานเขาก็พูดจบแล้วรู้สึกดีขึ้นมาก

“ ฮี่ฮี่... “ -  ดอนเดอร์ ยิ้มกวนๆออกมาแล้วยกนิ้วโป้งให้ จางเทีย – “ คิดไม่ถึงเลยว่าแกจะโหดขนาดนี้ ! แกรู้สึกผิดมั้ยล่ะ ? “

“ ไอ้พวกห่าบัดซบนั่น...ถ้าเป็นเพื่อนฉันจะล้างให้  แต่สำหรับพวกขอทานแล้วฉันไม่มีทางทำให้พวกห่านั้นเด็ดขาด ! มาลองดูกันว่ามันจะกล้ากัดไอ้จ้อนฉันมั้ยถ้าฉันไม่ล้างให้มัน ! “ – เพราะคุ้นเคยกับ ดอนเดอร์  จางเทีย เลยรู้สึกว่าการอารมณ์เสียเป็นเรื่องธรรมดา – “ คุณเคยเจอแบบพวกห่านั้นมาก่อนมั้ย ? “ - จางเทีย ถามไอ้อ้วนเพื่อฟังข้อคิดเห็นและหาวิธีรับมือ  เพราะ จางเทีย นั้นทำงานกับไอ้อ้วนนี่มานาน เขาจึงเห็นว่าไอ้อ้วนนี้เป็นครูที่คอยสั่งสอนเรื่องต่างๆให้กับเขา  อย่างน้อยๆ ดอนเดอร์ ก็มีประสบการณ์มากกว่าเขา

“ สำหรับเรื่องแบบนี้ ทุกคนน่ะมีโอกาสได้พบกับคนแบบพวกนี้ตลอดเพราะมีพวกแบบนี้อยู่เยอะบนโลก  แกแค่นั่งอยู่เฉยๆก็จะมีคนมาหาเรื่องแกเอง  พวกนั้นไม่ได้น่ากังวลอะไรมากเท่าไหร่ จนกว่าพวกนั้นจะมาหาเรื่องแก  การเจอกับพวกแบบนี้น่ะแกน่าจะเอาคืนมัน   แกรู้มั้ยว่าแกทำผิดพลาดอะไรในตอนบ่าย ? “ – ดอนเดอร์ ถาม จางเทีย

“ ผิดพลาด ? “

“ เพราะแกตัดสินใจที่จะเป็นศัตรูกับพวกนั้น แกควรที่จะใช้ทุกวิธีที่จะจัดการกับพวกนั้น  ไอ้หนู แกน่ะทำท่าว่าแข็งแกร่งแต่ลึกๆในใจแกเป็นคนใจอ่อนและขี้ลังเล ! ”

เมื่อได้ยินแบบนั้นตาของเขาก็เบิกกว้าง  จางเทีย ได้จัดการพวกนั้นอย่างโหดไปแล้วแต่ ดอนเดอร์ ก็ยังมาเรียกเขาว่าคนใจอ่อนและขี้ลังเลอีก

“เพราะแกจะกลายเป็นศัตรูกับพวกนั้น แกต้องตบพวกมันสักสิบครั้งแทนที่จะเป็นแค่ครั้งเดียว ! “ – ดอนเดอร์ วิจารณ์ความคิดของ จางเทีย  - “ แกคิดว่าพวกห่านั้นจะขอบคุณแกเหรอที่แกตบมันแค่ครั้งเดียว ? ถ้าฉันเป็นแกนะ ฉันจะโยนจานพวกนั้นไปทิ้งที่ห้องน้ำและจัดฉากพวกมันซะ --- ฉันจะไม่ยอมรับด้วยว่าฉันทำแบบนั้น ! แต่แกกลับทิ้งจานไว้และไม่ทำอะไรเลย  แกบอกฉันสิว่าไอ้โหดตาเดียวจะทำยังไงถ้าไปเจอจานในห้องน้ำ ? ไม่ว่ายังไงพวกมันก็คือคนที่โยนจานทิ้ง ไม่ใช่แก แล้วแกจะกลัวอะไร ? “

จางเทีย อึ้ง  เขาพึมพำกับตัวเอง – “ ดูหมือนว่าถ้าฉันทำตามที่เขาบอก กลุ่มของ เกรซ จะถือว่า ‘ จงใจขโมยของสาธารณะ ‘ และ ‘ ทำความเสียหายให้กับชื่อเสียงของโรงเรียน ‘  แม้ว่าจะไม่มีกฎที่ว่า  ‘ ห้ามรังเกียจคนอื่น ’ แต่ไม่มีใครรู้หรอก ว่าถ้าไอ้โหดจะฟาดพวกนั้นหนักแค่ไหนและพวกนั้นต้องนอนซมอยู่ที่เตียงกี่วัน  นี่ฉันใจอ่อนงั้นเหรอ ? “

“ และนี่ก็อีกข้อผิดพลาด !  “ – ดอนเดอร์ พูดขึ้นต่อ

“ อีกข้อเหรอ ? “ - จางเทีย มองไปที่ ดอนเดอร์ ด้วยสายตาใสซื่อ

“ เพราะพวกนั้นโดนฟาดเจ็บแทบตาย แรงของพวกมันน่าจะลดลงอย่างมาก  ตอนนี้แกน่าจะเรียกเพื่อนเข้าไปอัดมันซะ  แกต้องทำให้พวกนั้นกลัวและไม่กล้าที่จะมาเอาคืนแก  แม้ว่าแกจะอัดพวกนั้นได้แค่คนเดียวแต่เรื่องนี้จะไปเกี่ยวข้องกับคนจำนวนมาก พวกห่านั้นน่ะเป็นคนผิด และพวกมันก็ได้แกล้งเด็กหลายคน  นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าแกน่ะจะไม่ต้องรับผิดชอบคนเดียว --- จะมีอีกหลายคนมาปกป้องแก !  “

จางเทีย พูดอะไรไม่ออก  เมื่ออยู่ต่อหน้า ดอนเดอร์ แล้วเขารู้สึกราวกับว่าเขาเป็นกระต่ายใสซื่อ  บอสนั้นมั่นใจว่าแค่เขาใช้นิ้วเดียวก็จัดการ จางเทีย ได้แล้ว  - “ แกน่าจะรู้ความผิดพลาดที่สามซึ่งให้อภัยไม่ได้เลย  แกไม่ควรออกจากองค์กรของแกโดยไม่อธิบายเหตุผล  ไอ้งี่เง่า ! ทำไมแกไม่ใช้เพื่อน ? สนุกรึไงที่ตัดการป้องกันของตัวเองออกตอนเจออันตราย ? แม้แต่หมูยังฉลาดกว่าแกเป็นร้อยเท่า  วิธีที่ถูกคือบอกเพื่อนแกเรื่องแกกับพวกห่านั้น และให้พวกเขามาช่วยแกอัดพวกห่านั่นให้ตายซะ  ถ้าพวกเขาไม่กล้าทำ มันก็ถือเป็นความผิดของพวกเขาและพวกเขาจะรู้สึกเสียใจในอนาคต  แต่แกออกมาโดยไม่อธิบายอะไรเลย  นั่นแหละคือเหตุผลที่แกผิด  ถ้าพวกนั้นไม่รู้เหตุผล พวกนั้นอาจจะผิดหวังในตัวแกและอาจจะเปลี่ยนเป็นศัตรูได้... “ - ดอนเดอร์ ตื่นเต้นซะจนเอานิ้วจิ้มหน้าผาก จางเทีย – “ แกโดนเตะหัวมาเมื่อไหร่เนี้ยถึงได้โง่ขนาดนี้ ? “

เมื่อได้ยินการวิเคราะห์ของ ดอนเดอร์ ก็ทำให้ จางเทีย รู้สึกว่าเขาเสียหน้ามากซะจนเขาอยากมุดรูหนี  ก่อนหน้านี้ จางเทีย คิดว่าสิ่งที่เขาทำนั้นก็สุดยอดแล้วแต่เมื่อได้ยินคำพูดของ ดอนเดอร์ ไปแล้ว เขาก็รู้สึกว่าเขานี้มันโง่จริงๆ  ตามที่ ดอนเดอร์ พูดมา  เขาควรที่จะอยู่กับพวกหื่นที่ซึ่งไม่พอใจพวก เกรซ อยู่แล้ว  พาพวกนั้นไปล้อมพวก เกรซ พรอมกับอาวุธและอัดพวกห่านั้นจนพวกมันขอร้อง  ด้วยวิธีนี้เขาจะสามารถจัดการพวกนั้นได้โดยตรง  ถ้าพวกโชคดี องค์กรทะยานฝันนี้อาจได้สมาชิกใหม่มาและพัฒนาได้อย่างรวดเร็ว – “ ทำไมฉันไม่รู้เรื่องนี้นะ ? “- จางเทีย เริ่มรู้สึกผิดอย่างมาก

เขากลืนน้ำลายลงไป  จางเทีย จ้องไปที่ ดอนเดอร์ ที่ซึ่งมองมาที่เขาด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์    จางเทีย เกาหัวด้วยหน้าตาโง่ๆ – “ งั้นผมควรทำยังไงดีตอนนี้ ? “

“ แกควรทำอะไรเหรอ  ? แกพลาดโอกาสที่ดีที่สุดไปแล้ว ตอนแกไปโงรเรียนพรุ่งนี้ ให้ไปอธิบายว่าทำไมแกถึงออกจากองค์กรให้เพื่อนฟัง อย่างน้อยๆแกน่าจะขอร้องให้พวกนั้นยกโทษจะได้กำจัดความเสี่ยงทิ้ง   จากนั้นมันก็ขึ้นอยู่กับโชคแกแล้ว   จำกฎข้อหนึ่งไว้ : อย่าคิดว่าคู่ต่อสู้รึศัตรูของแกใจดีเหมือนแก  และอย่าคิดว่าพวกห่านั้นจะเล่นตามกฎเหมือนแก  ในโลกนี้มนุษย์น่ะคือสิ่งที่น่ากลัวที่สุด และจำนวนของคนที่ฆ่าคนด้วยกันนั้นมากกว่าจำนวนที่คนโดนสัตว์อสูรฆ่าอีก   แกน่าจะดูแลตัวเองดีๆ  มันไม่สำคัญว่าแกอัด เกรซ ไม่ได้   แกควรจะโยนไข่ใส่หินเข้าไป  ถ้าแกมีเพื่อนมากกว่ามัน เมื่อรวมพลังกันแล้วก็อัดมันได้  ถ้าแกมีฐานะทางสังคมสูง ก็ใช้อำนาจของแกควบคุมมัน  ถ้าแกรวยกว่ามันก็ใช้เงินซื้อมัน   ถ้าแกฉลาดกว่ามันก็จัดฉากมัน  ถ้าแกอดทนพอก็ให้รอโอกาสที่โจมตีมัน  ถ้าแกหน้าด้านพอก็ให้ใช้วิธีหน้าด้านกับมัน  ยกตัวอย่างเช่นคุกเข่าให้มันและรอให้พวกมันลงโทษแก  หลังจากนั้นแกก็เข้าไปอยู่กับพวกมันและรอโอกาสแก้แค้น  แกน่าจะรู้ว่าแกดีกว่ามันด้านไหน  แกน่าจะใช้ข้อได้เปรียบนั้นเล่นงานมันจนตาย  ถ้าแกเทียบมันไม่ได้สักด้าน  ก็อยู่ให้ห่างมากที่สุด  นี่คือกฎของโลก  ฉันพูดชัดมั้ย ? “ – ยากที่ ดอนเดอร์ จะได้สอนใคร  ดังนั้นเขาจึงใช้โอกาสนี้สอนความรู้ทั้งหมดอัดหน้า จางเทีย เหมือนกับธนูที่ถูกยิงออกมาจากเครื่องยิงธนูที่ติดไว้บนกำแพงเมือง

ถ้ามาเจอไอ้อ้วนนี่ครั้งแรก  จางเทีย คงตกใจกับความหงุดหงิดที่บอสมี  เขาพยักหน้าและพูดขึ้นอย่างอายๆ – “ ผมเข้าใจนิดหน่อยแล้ว ! “

“ คิดดีๆ ในทวีปห่านี่สิ่งที่ฉันพูดคือแก่นของการชนะของมนุษย์ --- ความรู้ลึกลับของจีนที่จะใช้จัดการพวกบัดซบและนักเลง ! “ *- ดอนเดอร์ ขยิบตาให้ทำให้คำพูดของตัวเองดูน่าเชื่อถือน้อยลง

กฎการชนะของมนุษย์ ? ดูเหมือนว่ามันจะหน้าไม่อายและโหดร้าย  นี่ถือเป็นความรู้ลึกลับด้วยเหรอ ? แม้ว่า จางเทีย จะสงสัยในคำพูดของ ดอนเดอร์ อยู่หลายคำแต่เขาก็รู้สึกว่าคำพูดของบอสนี่ฟังดูมีเหตุผล – “ งั้นผมก็ไม่ต้องกังวลอะไรแล้ว ผมแค่ปล่อยตามน้ำไป  ในกรณีเลวร้ายที่สุดผมคงโดนอัดหลายครั้ง “- เมื่อคิดถึงผล Leakless Fruit ที่จะสุกคืนนี้ หัวใจของ จางเทีย ก็เริ่มเต้นรัว