spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
| *ตั้งค่าถาวร (คลิกตั้งค่าถาวร) |
ตอนที่ 198 พบกับเจ้ากิ้งก่ายักษ์อีกครั้ง
ค่าคุณสมบัตินั้นมีค่าอย่างชัดเจน
ทันทีที่ลู่หยวนได้รับข้อความจากระบบ เขาก็ดีใจมาก เขาแกว่งดาบและลองอีกครั้ง เขาค้นพบว่านอกจากร่างกายของเขาแล้ว ความแข็งแรงของเขาก็เพิ่มขึ้นด้วย เปรียบเทียบกับสภาพร่างกายตอนแรก มันเพิ่มขึ้นจากเดิมเกือบ 6 เท่า
เห็นเช่นนี้แล้วเขาก็ไม่ลังเลอีกและเอาอีกสองชิ้นที่เหลือใส่ปาก
ตอนแรกลู่หยวนคิดว่าครั้งนี้การกระตุ้นจะรุนแรงมากขึ้น แต่นอกจากปฏิกิริยาเล็กๆในตอนต้นแล้ว ทุกอย่างก็สงบลงในเวลาต่อมาโดยไม่มีสัญญาณของความเปลี่ยนแปลงเลย ราวกับว่าสิ่งที่เขาเพิ่งกินเข้าไปเป็นของที่แตกต่างจากอันที่เขากินไปก่อนหน้านี้
เขาสงสัยว่าร่างกายของเขาคงเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังงาน
มันน่าจะทำให้เขาอยู่ได้ถึง 10 วันหรืออาจจะถึงครึ่งเดือนโดยปราศจากอาหาร ทั่วทั้งร่างเปี่ยมล้นไปด้วยพลังงานราวกับมีพลังมหาศาลจนไม่สามารถวัดได้
ข้อสันนิษฐานของเขายอดเยี่ยม เขาค้นพบจุดสีเหลืองแดงขนาดเท่ากับเข็มในหัวใจห้องบนซ้ายของเขา
มันกำลังเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่อง และโตขึ้นเรื่อยๆ
ตอนแรกเขาก็ไม่รู้สึก ถ้าไม่ใช่เพราะพลังจิตของเขาที่ขยายดูภายในร่างกายได้ เขาก็คงไม่สังเกตเห็นมัน แต่ด้วยเลือดที่ไหลทะลักอย่างต่อเนื่อง จุดเล็กๆน่าสงสัยที่โตขึ้นเรื่อยๆก็สามารถตรวจสอบได้ด้วยตาเปล่า ภายในเวลาไม่กี่นาที มันก็โตขึ้นจนมีขนาดเท่าเม็ดถั่วเหลือง จากนั้นก็ไม่มีการพัฒนาขึ้นอีก
สิ่งนี้เกือบจะถอดแบบมาจากของเดิมเป๊ะ เพียงแต่มีขนาดเล็กกว่าเท่านั้น การเติบโตของมันทำให้อัตราการเต้นของหัวใจเขาเร็วแรงขึ้น เลือดไหลแรงขึ้น และร่างทั้งร่างของเขาก็ระเบิดพลังงานออกมา
ก็แค่นั้นแหละ
ในตอนแรก ลู่หยวนหลงใหลในความลึกลับของตัวเก็บพลังงานไปจนถึงรู้สึกตกใจกลัว อย่างไรเสีย สิ่งที่เกิดขึ้นมันเหมือนกับสิ่งที่ปรากฏอยู่ในตำนานและนิทานปรัมปราของจีน ทำให้เขารู้สึกสนใจมากขึ้นไปอีก แต่ทว่า หลังจากประสบด้วยตัวเอง เรื่องลึกลับก็ถูกลืมเลือนไป
ก็เหมือนกับคนที่กินจนอ้วนมากเกินไป สารอาหารที่เกินมาจะรวมตัวเป็นชั้นๆอยู่ในร่างกาย นี่ก็เหมือนกัน เพียงแต่มีประสิทธิภาพและมีระเบียบมากกว่า
ลู่หยวนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ตอนแรกเขาใจจดใจจ่อรอคอย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคุณสมบัติอื่นๆของเขา เช่น ความแข็งแรง เพิ่มขึ้นเล็กน้อย โชคร้ายที่ผลลัพธ์ที่ออกมาไม่ถึงความคาดหวังของเขา
เขามองดูแขนขาและลำตัวที่เหนียวเหนอะหนะของเขา แล้วตรงไปที่ห้องน้ำพร้อมกะละมัง 2 อันกับผ้าเช็ดตัว
น้ำประปาจากเมืองหูเฉิงไม่ไหลมานานแล้ว แต่โชคดีที่ยังไม่ขาดแคลนน้ำ คนต้มน้ำจัดการต้มน้ำร้อนทุกวัน คิดว่าน้ำที่ไม่ได้ผ่านความร้อนจะไม่ปลอดภัย นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมถึงไม่พบน้ำเย็นเลย
ลู่หยวนเติมน้ำลงในกะละมังจนเต็ม ก่อนจะปล่อยให้มันเย็นลงเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ถอดเสื้อกันกระสุนกับเสื้อผ้าของเขาออก แล้วจึงเริ่มอาบน้ำ
น้ำร้อน 78 องศาเซลเซียสไม่มีผลต่อร่างกายของเขาเลย คราบสกปรกและเลือดถูกชะล้างออกไป เผยให้เห็นผิวขาวสะอาดเรียบลื่นของเขา ลู่หยวนเอื้อมหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้แห้ง แต่ขณะที่กำลังเช็ดตัวอยู่นั่นเอง เขาก็หยุดมองร่างกายของตัวเองคร่าวๆ
ผิวของเขาดีอยู่แล้ว แต่หลังจากค่าร่างกายเพิ่มขึ้นเล็กน้อย ผิวของเขาก็น่าหลงใหลมากขึ้น มันกระชับขึ้นและเรียบเนียนมากขึ้น รูขุมขนหดตัวลงจนมีขนาดเท่าปลายเข็ม เมื่อมองดูใกล้ๆ ผิวของเขาตอนนี้นวลเนียนไร้ตำหนิเปล่งประกายราวหยกเนื้อดี
เขาเหมือนคนธรรมดาน้อยลงทุกวัน ลู่หยวนส่ายศีรษะ เลิกคิดแล้วเช็ดตัวต่อ
ลู่หยวนยังซักผ้าหลังจากอาบน้ำด้วย เนื้อผ้าของมันถูกสังเคราะห์จากขนของสัตว์กลายพันธุ์ เสื้อผ้าของเขาไม่ดูดซับน้ำเลย หลังจากบิดอยู่หลายครั้งมันก็แห้งสนิททันทีที่เอาขึ้นมาจากน้ำ ขณะที่ลู่หยวนมุ่งหน้ากลับหอพักหลังจากแต่งตัวแล้ว เขาก็ถูกทักทายจากผู้หมวดที่มาถึงในตอนเช้า และกำลังรออยู่ที่ประตูพร้อมกับทหารอีกสองนาย
“สหายลู่หยวน หัวหน้าสั่งให้ผมมาแจ้งคุณว่าเราจะออกเดินทางตอน 2 ทุ่ม ถ้าคุณอยากจะพาสัตว์เลี้ยงของคุณไปด้วยก็ให้พามันมาเลย” ผู้หมวดพูดเมื่อเห็นลู่หยวน
“ขอบคุณครับ” ลู่หยวนพูด
“ผมแค่ทำตามคำสั่ง” ผู้หมวดพูดโดยไม่ยิ้ม เขากล่าวต่อด้วยใบหน้าเข้มงวด “พลเรือนไม่ควรเดินเที่ยวไปรอบๆแบบนั้น โปรดมากับผม”
ลู่หยวนกลับไปที่ห้องนอน วางกะละมังลงและหยิบดาบฟันขาม้าของเขาขึ้นมา ก่อนจะตามเจ้าหน้าที่ออกไปนอกฐานทัพ เขาสังเกตว่าตู้คอนเทนเนอร์เกือบทั้งหมดถูกเคลื่อนย้ายแล้ว มีเพียงรถบรรทุกที่ยังรออยู่ในแถวไม่กี่คันเท่านั้น ทุกสิ่งทุกอย่างจะพร้อมในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ลู่หยวนสลัดความคิดออกไปและเดินตามผู้หมวดไปขึ้นยานเกราะล้อยาง
ยามสนธยาเริ่มมาถึง ท้องฟ้ากลายเป็นสีแดงเข้ม
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ลู่หยวนก็ขอให้หยุดรถหุ้มเกราะที่ตีนเขา
“ที่นี่เหรอ? ดูไม่เหมือนว่าสัตว์เลี้ยงของคุณจะอยู่แถวนี้เลยนะ” ผู้หมวดพูด
ลู่หยวนมองสำรวจสภาพแวดล้อม พวกเขาแยกกันตรงนี้แน่ จากนั้นเขาก็ตอบว่า “มันน่าจะเดินเตร็ดเตร่อยู่แถวนี้ล่ะครับ”
“เราควรพาคุณไปตามหามันไหม?” เขาขมวดคิ้ว
“ไม่ มันน่าจะอยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนัก” ลู่หยวนพูดอย่างมั่นใจ เขาเอามือมาไว้ที่ริมฝีปากแล้วเป่าเสียงแหลม เสียงนั้นก้องสะท้อนไปมาระหว่างหุบเขา
จากนั้นลู่หยวนก็รออย่างอดทน
1 นาที 2 นาที 3 นาที...... และเมื่อผ่านไป 3 นาทีแต่ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆให้เห็นแม้แต่น้อย พวกทหารก็อดไม่ได้ที่จะกระซิบกระซาบกันเอง
“มาแล้ว” ทันใดนั้นลู่หยวนก็พูดขึ้น
ขณะที่ผู้หมวดกำลังจะพูด เขาก็รู้สึกว่าพื้นดินสะเทือนเล็กน้อย เขาหันไปมองตามทิศทางของเสียง และเห็นเพียงกลุ่มฝุ่นที่อยู่ห่างออกไปหลายกิโลเมตร จุดเล็กๆเบลอๆจุดหนึ่งกำลังเคลื่อนที่ตรงเข้ามาทางพวกเขาด้วยความเร็วสูง ในทีแรกที่เห็น มันเป็นเพียงจุดเล็กๆเท่านั้น แต่เมื่อมันเข้ามาใกล้มากขึ้น ร่างของมันก็ขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว
การเคลื่อนที่ด้วยความเร็วแสง เสียงเคลื่อนที่ที่ดังมาแต่ไกลเหมือนเสียงจากรถไฟความเร็วสูงก่อนที่จะเกิดโลกาวินาศ
ผู้หมวดสูดหายใจเข้าอย่างหนาวเหน็บ และกำปืนพกเอาไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว เมื่อสามารถตั้งสติได้แล้ว เขาก็สังเกตเห็นว่าตัวเองมีเหงื่อออกชุ่ม ด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อเช่นนั้น เขาไม่สามารถสู้กับสัตว์กลายพันธุ์ขั้น 5 ได้เลย
เจ้ากิ้งก่ายักษ์วิ่งตรงมาทางพวกเขาอย่างรีบเร่ง และเมื่อมันเห็นลู่หยวน มันก็ตื่นเต้นตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก
อีกประมาณ 10 เมตรจะถึงตัวเจ้านายของมัน ทันใดนั้นมันก็จำบทเรียนที่ได้รับมาอย่างหนักได้ มันหยุดลงอย่างกะทันหันเหมือนเบรกรถยนต์ แรงเฉื่อยจากการหยุดของร่างกายขนาดมหึมานั้นได้สร้างแรงอัดไปที่เท้าของมัน ทำให้ปูนซีเมนต์บนถนนแตกจนเกิดหลุมตรงที่ที่มันยืน
ผู้หมวดโดนลมแรงพัดปลิว เขาอดมองที่ปูนซีเมนต์บนถนนที่พวกเขาใช้ความพยายามและทรัพยากรมากมายในการสร้างไม่ได้ ตอนนี้สภาพของมันเละเทะราวกับถูกระดมยิงด้วยปืนใหญ่ ใบหน้าของเขากระตุกเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ แต่ในเมื่อพวกเขากำลังจะจากไปในคืนนี้และอาจจะไม่ได้กลับมาอีก ก็ไม่มีเหตุผลที่จะมากังวลเรื่องสภาพถนนตอนนี้
เจ้ากิ้งก่ายักษ์ก้มหัวลงและดันหน้าอกของลู่หยวนอย่างรักใคร่
ถึงหน้าตาจะน่ากลัว แต่ดูแล้วมันก็เป็นภาพที่ชวนให้อบอุ่นหัวใจและซาบซึ้ง
ลู่หยวนมองดูค่าความภักดีของเจ้ากิ้งก่ายักษ์แล้วรู้สึกปลื้มปริ่ม ทั้งๆที่เขาปล่อยมันเอาไว้ในป่าอยู่หลายวันแท้ๆ ไม่คิดเลยว่าค่าความภักดีของมันจะเพิ่มขึ้นได้อีก ตอนนี้มันขึ้นไปถึง 87 แต้มแล้ว
เมื่อเห็นบาดแผลสดๆตามตัวของมัน ก็ชัดเจนว่ามันไม่ราบรื่นสำหรับเจ้ากิ้งก่านัก นี่จึงเป็นสาเหตุที่ค่าความภักดีของมันเพิ่มขึ้น เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว มันก็ตระหนักได้อย่างแท้จริงถึงความแตกต่างระหว่างสภาพความเป็นอยู่ที่ดีและแย่
ด้วยค่าความภักดีระดับนี้ ดูเหมือนว่าตอนนี้มันจะไม่ขัดคำสั่งใดๆของลู่หยวนอีก เขาตบหัวเจ้ากิ้งก่าเบาๆอย่างพอใจ และแทนที่จะกลับขึ้นรถ เขากลับกระโดดขึ้นหลังเจ้ากิ้งก่ายักษ์ จากสัญญาณของลู่หยวน ในที่สุดพวกทหารที่มึนงงกันอยู่ก็ตอบสนอง พวกเขาติดเครื่องรถหุ้มเกราะแล้วขับออกไป
ในเวลาเดียวกัน เจ้ากิ้งก่ายักษ์ก็เริ่มเคลื่อนไหว มันไล่ตามไปได้อย่างสบายๆ