spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 196  การค้นพบที่ไม่คาดคิด

ก่อนการเดินทาง  มีทหารถึง 20 กว่านาย  แต่ตอนนี้รวมผู้บัญชาการเซี่ยด้วยก็เหลือเพียง 4 นายเท่านั้น  ทุกคนดูเศร้าหมองและเหน็ดเหนื่อย  สายตาของพวกเขามีแววเศร้าเสียใจเป็นครั้งคราว  ถึงแม้ว่าการได้เห็นความตายจะเป็นเรื่องปกติมาตั้งแต่เกิดการกลายพันธุ์แล้วก็ตาม  โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับทหารที่ต้องเผชิญกับความไม่แน่นอนของชีวิตอยู่เสมอ  แต่พวกเขาก็ยังคงเศร้าโศกอยู่สักพักก่อนที่จะเริ่มยุ่งอีกครั้ง

อาวุธปืนและเครื่องกระสุนที่เหลือถูกทหารเก็บไปทั้งหมดโดยแยกประเภทลงกล่องไม้หนึ่งต่อหนึ่ง  ดังนั้นจึงขนขึ้นรถบรรทุกได้อย่างง่ายดาย  ทหารคนหนึ่งหยิบอาวุธกับรองเท้าข้างหนึ่งขึ้นมาจากพื้น  ทันใดนั้นน้ำตาก็ไหลออกมาสองสามหยด  เขาแอบเช็ดมันเงียบๆ  แล้วหันไปซุกหน้าลงกับเข่าเพื่อซ่อนใบหน้าของตน

มู่เหวินเหวินกับหวังซีซีก็ช่วยเท่าที่พวกเขาจะทำได้  ไม่มีใครอยากพูด  ดังนั้นมันก็เลยเงียบสนิทและหดหู่  ภายใต้บรรยากาศเช่นนี้  ลู่หยวนจึงนอนอยู่ได้แค่ครู่เดียวเท่านั้น  เขาลุกขึ้นยืนช้าๆ  หวังซีซีสังเกตเห็นเขาจึงรีบทิ้งกระสุนปืนในมือแล้ววิ่งมาหา  แม้แต่ผู้บัญชาการเซี่ยกับทหารของเขาก็หยุดงานแล้วมองเขาอย่างตกใจ

“พี่ลู่  หายแล้วเหรอ?”  หวังซีซีถามอย่างประหลาดใจ

“ไม่ต้องห่วง  พี่ดีขึ้นแล้วล่ะ  พี่แข็งแรงจะตาย  บาดเจ็บแค่นี้แปปๆก็หายแล้ว”  ลู่หยวนตอบพร้อมกับยิ้มให้  คำอธิบายนี้ฟังสมเหตุสมผลอยู่  มนุษย์ที่วิวัฒนาการแล้วมีความสามารถในการรักษาตัวอย่างน่าทึ่ง  ต่อให้มีรูอยู่บนร่างกาย  พวกเขาก็สามารถหายได้อย่างรวดเร็ว  ทุกคนตระหนักถึงเรื่องนี้ดี

“เป็นข่าวดีจริงๆที่คุณหายดีแล้ว  ถ้าไม่มีคุณ  พวกเราคงตายไปนานแล้ว  ผมไม่มีอะไรจะพูดนอกจากขอบคุณ  พวกเราเป็นหนี้ชีวิตคุณ”  ผู้บัญชาการเซี่ยพูดเสียงแหบอย่างสำนึกในบุญคุณ  เขาดูเหนื่อยมาก

“คุณพูดเกินไป  ผมก็ช่วยชีวิตตัวเองด้วยนั่นแหละ  ถ้าผมไม่ฆ่างูยักษ์กลายพันธุ์ตัวนี้  เราก็ตายด้วยกันทั้งหมดล่ะครับ”  ลู่หยวนส่ายศีรษะ  เขาไม่ต้องการรับความรู้สึกขอบคุณนี้โดยไม่มีเหตุผล  เขาไม่สมควรได้รับมัน

“ทหารของเราแยกแยะได้ว่าอะไรดีหรือไม่ดี  ไม่ว่ายังไงก็ตามสิ่งที่พวกเรารู้ก็คือคุณช่วยชีวิตพวกเราไว้”  ผู้บัญชาการเซี่ยตอบและพูดต่อไปว่า  “ถ้าคุณมีโอกาสไปที่เขตบูรณะใหม่  ไปหาเราได้ทุกเมื่อที่คุณมีปัญหาเลย  เราอยู่กองทัพใหม่ที่ 18 กองพลน้อยที่ 11 – หน่วย B  แต่พวกเราต้องยังมีชีวิตอยู่นะ”

ลู่หยวนพยักหน้ายอมรับคำขอบคุณของพวกทหาร  แต่ผู้บัญชาการเซี่ยเห็นว่าลู่หยวนดูไม่ค่อยสนใจในสิ่งที่เขาพูด  เขาจึงพูดอีกครั้ง  “คุณไม่เคยอยู่ในเขตบูรณะใหม่มาก่อน  ดังนั้นคุณอาจจะไม่รู้ว่าสถานการณ์ยากลำบากแค่ไหน  ทรัพยากรมีจำกัด  ดังนั้นเพื่อที่จะควบคุมวัตถุดิบต่างๆรวมถึงเนื้อและอาหารได้อย่างเข้มงวดมากขึ้น  จึงต้องใช้ตั๋วในการซื้อเท่านั้น  ผู้คนมากมายมีอาหารไม่พอกิน  เพราะทหารอย่างพวกเราต้องเสี่ยงชีวิตทุกๆวัน  พวกเราจึงได้สิทธิพิเศษเล็กๆ  คุณเห็นสัตว์ทะเลกลายพันธุ์พวกนี้ไหม?  ถ้านี่เกิดในเขตบูรณะใหม่นะ  เนื้อขั้น 5 มากมายขนาดนี้เพียงพอจะก่อให้เกิดความวุ่นวายขึ้นในเมืองได้เลยเพราะใครๆก็อยากจะซื้อมัน  แต่มันไม่มีค่าอะไรที่นี่  ในเขตบูรณะใหม่  การแจกจ่ายเนื้อสัตว์กลายพันธุ์ส่วนมากจะถูกจัดการโดยรัฐบาล  ดังนั้นเพื่อกระตุ้นให้พวกทหารกระตือรือร้นและเพื่อให้พลเรือนมาเข้าร่วมกองทัพ  รัฐบาลจึงแอบแบ่งมาให้พวกทหารซึ่งถือเป็นจำนวนที่เยอะ  เนื้อสัตว์กลายพันธุ์ส่วนใหญ่ที่ขายกันในตลาดมืดก็มาจากกองทัพ  ทีนี้คุณน่าจะเข้าใจสิ่งที่ผมพยายามบอกแล้วนะ”

คราวนี้ลู่หยวนพยายามพยักหน้าให้มากขึ้น  เวลาเปลี่ยนไปแล้ว  การเข้าร่วมกองทัพเป็นอาชีพที่มีความเสี่ยงสูงและรายได้สูง  ถ้าเขาอยากทำเงินได้มาก  การสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้บัญชาการเซี่ยย่อมเป็นวิธีที่ดีอย่างแน่นอน  แต่เขาอยู่ในพื้นที่ที่ถูกยึดครองมานานจนเงินไม่สำคัญสำหรับเขาอีกต่อไป  ดังนั้นลู่หยวนจึงไม่อยากคิดเรื่องนี้มากนักจนกว่าเขาจะกลับไปที่เขตบูรณะใหม่

ผู้บัญชาการเซี่ยยังคงเห็นว่าลู่หยวนไม่สนใจสิ่งที่เขาพูดอย่างแท้จริง  ในแง่หนึ่ง เขาก็สามารถเข้าใจได้  ผู้วิวัฒนาการแล้วที่แข็งแกร่งขนาดนั้นย่อมเป็นที่สนใจอยู่แล้วไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนก็ตาม  รัฐบาลน่าจะรับเขาเข้าทำงาน  ดังนั้นเงินจึงไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา

“เอาเถอะ  คุณจะทำยังไงกับงูตัวนี้?”  เขาถามลู่หยวนเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

กระทั่งในเขตบูรณะใหม่ก็ยังไม่ค่อยได้เห็นสัตว์กลายพันธุ์ขั้น 6 สักตัว วัตถุดิบจากมันเป็นของสำคัญสำหรับการทำสงคราม  ผู้บัญชาการเซี่ยลังเลเล็กน้อยแล้วพูดว่า  “คุณเป็นคนฆ่ามัน  ดังนั้นผมจะให้คุณเป็นคนตัดสินใจ”

ในตอนนั้น  งูยักษ์กลายพันธุ์ยังคงขยับตัวอยู่  แต่การเคลื่อนไหวของมันก็เบาลงมาก  มีเพียงหางเท่านั้นที่ยังคงขยับอยู่ในขณะที่ลำตัวส่วนบนนิ่งสนิทไปแล้ว

“ผมจะเอาแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น  คุณกับทีมของคุณเอาที่เหลือไปได้เลย”  ลู่หยวนส่ายหัวแล้วพูด  เขาไม่สามารถเอาไปมากเกินไปได้

จากนั้นเขาก็หันไปสนใจงูยักษ์กลายพันธุ์ตัวนั้นและถามพวกทหารว่า  “พวกคุณมีมีดไหม?”

“อันนี้ได้ไหม?”  ทหารคนหนึ่งดึงเอามีดยาว 1 ฟุตมาจากรองเท้าบูทของเขาและส่งไปให้ลู่หยวนอย่างเคารพยำเกรง

ลู่หยวนรับมาและแตะที่ใบมีด  เขาส่ายหัวอยู่ในใจ  สำหรับการใช้งานทั่วไป  มีดเล่มนี้ก็คมพออยู่หรอก  แต่มันเทียบกับดาบของเขาไม่ได้เลยสักนิด  เขาเดาว่ามันน่าจะไม่สามารถเจาะทะลุเข้าไปในผิวหนังของสัตว์กลายพันธุ์ขั้นสีฟ้าได้  อย่างไรก็ตาม  ดาบของเขายังอยู่ในลำคอของงูยักษ์ตัวนี้  ดังนั้นมีดเล่มนี้จึงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้

“ขอบคุณ  ผมจะคืนให้ทีหลัง”  ลู่หยวนพูด

“อ่า......ไม่เป็นไร  ใช้ได้ตามสบายเลยครับ”  ทหารคนนั้นไม่ใช่คนช่างพูดแต่เขาก็ตอบกลับมาอย่างตื่นเต้น

ลู่หยวนลูบหน้าและรู้สึกได้ว่าสะเก็ดแผลบนใบหน้าได้หลุดออก  เผยให้เห็นผิวหนังชั้นในของเขา  เขาถือมีดไว้ในมือข้างหนึ่ง  และเดินตรงไปที่งูตัวนั้นอย่างรวดเร็ว  ไม่ถึงนาทีต่อมา  ลู่หยวนก็เข้าใกล้งูตัวนั้นมากพอ  งูยักษ์กลายพันธุ์ที่ดุร้ายอยู่เมื่อ 10 นาทีก่อน  ตอนนี้ไม่สามารถตอบสนองอะไรได้แล้ว  ลู่หยวนสังเกตเห็นบริเวณที่เขาแทงงูตัวนั้นได้จากด้ามดาบที่โผล่ออกมาจากตัวมัน  เห็นได้ชัดว่าดาบฟันขาม้าของเขาได้เจาะทะลุเข้าไปในหัวและทำกะโหลกของมันแตก

ลู่หยวนจดจ่ออยู่กับงูยักษ์และรู้ว่าเขาไม่ควรประมาท  เขากระชับมีดของทหารไว้แน่นและเดินรอบตัวงูยักษ์เพื่อตรวจสภาพมันให้แน่ใจ  เขาผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อยเมื่อยืนยันได้ว่ามันตายแล้ว  ที่จริงแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่ลู่หยวนได้เห็นสัตว์กลายพันธุ์ที่สวยงามขนาดนี้  ทุกตารางนิ้วบนตัวมันเต็มไปด้วยสีสันลึกลับ  เกล็ดทุกเกล็ดส่องประกายและมีขนาดเท่ากับลูกฟุตบอล  มันมีลวดลายที่ซับซ้อนบางอย่างอีกด้วย

ปากกว้างๆ  หงอนสีแดง  และหางของมันทำให้ลู่หยวนทึ่ง  ถึงแม้มันจะตายแล้ว  บารมีของมันที่ยังล้อมรอบตัวมันอยู่ทำให้ผู้คนรู้สึกกดดันเมื่อเข้าใกล้  แต่ลู่หยวนไม่กลัว  ตอนมันมีชีวิตอยู่เขาเป็นคนฆ่ามัน  แล้วตอนนี้มันตายไปแล้วเขาจึงโล่งใจขึ้น

ลู่หยวนตรวจแล้วตรวจอีกจนกระทั่งยืนยันได้ว่างูตัวนั้นตายแน่ๆแล้ว  เขาจึงพยายามดึงเอาดาบฟันขาม้าออกมาแต่ก็ล้มเหลว  เขาพยายามซ้ำแล้วซ้ำอีกแต่มันก็ยังไม่ขยับเขยื้อนเลย  ตอนนั้นเองที่ลู่หยวนสังเกตเห็นว่างูตัวนั้นแทบไม่มีเลือดออกเลย  กระทั่งบาดแผลที่ดาบฟันขาม้าทำเอาไว้ก็ปิดสนิทไปแล้ว

“มันมีความสามารถในการรักษาตัวเองที่น่ากลัวอะไรขนาดนี้  สงสัยว่าดาบฟันขาม้าจะผสานรวมเข้ากับเนื้อเยื่อของมันแล้ว”  ลู่หยวนคิดอยู่ในใจ  เขาต้องใช้พลังจิตที่เหลือฉีกกล้ามเนื้อรอบๆบาดแผลก่อนที่จะดึงเอาดาบออกมา

เมื่อเขาถือดาบฟันขาม้าเอาไว้ในมือ  เขาก็รู้สึกแปลกๆ  เขาคุ้นเคยกับอาวุธของเขามากและสามารถบอกได้อย่างชัดเจนถ้าดาบของเขาเบากว่าเดิมไปแม้แต่ 1 มิลลิกรัม  ตอนนี้มันไม่เพียงเบากว่าเดิมไปมาก  แต่วัสดุของมันก็ดูเปลี่ยนไปด้วย  เขามองดูดาบฟันขาม้าของเขาอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้วสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป  ดาบสังเคราะห์สีดำกลายเป็นสีเทา  ลู่หยวนคุ้นเคยกับสีนี้มากในเมื่อมันเป็นสีดั้งเดิมของดาบฟันขาม้า  อย่างไรก็ตาม  เพื่อความแน่ใจ  เขาใช้พลังตรวจสอบของเขากับดาบ  และอย่างที่คาดไว้  ความสามารถพิเศษที่สังเคราะห์ไว้ทั้งหมดได้หายไป  มันกลับสู่รูปแบบดั้งเดิมของมัน  ไม่ต้องสงสัยเลยว่าลู่หยวนจะช็อคแค่ไหน  แก่นที่สังเคราะห์ทั้งหมดถูกงูยักษ์กลายพันธุ์ตัวนั้นดูดกลืนเข้าไป  นี่เป็นเรื่องที่น่ากลัวมากแต่มันกลับทำให้ลู่หยวนตื่นเต้นมากขึ้นเกี่ยวกับเนื้อของมัน

ลู่หยวนเอาเกล็ดของมันออกมาสองอัน  ถึงพวกมันจะหนาแค่ 2-3 มม.  แต่พวกมันก็หนักมาก  แต่ละชิ้นหนักถึง 1 กก.  ลู่หยวนพยายามงอเกล็ดแต่ก็ทำไม่ได้  ซึ่งก็แน่ล่ะว่าตอนนี้เขามีแรงจำกัดเนื่องจากการต่อสู้  ความทนทานและความยืดหยุ่นของมันดีอย่างไม่ต้องสงสัยเลย  ดาบที่ดีที่สุดไม่ใช่ว่าต้องแข็งเพียงอย่างเดียวแต่ต้องยืดหยุ่นด้วย  ไม่เช่นนั้นมันจะแตกหักได้ง่าย  เกล็ดพวกนี้เป็นวัตถุดิบที่ดีสำหรับดาบของเขา

วัตถุดิบของต้นเสาแห่งสวรรค์ที่เขาใช้ครั้งที่แล้วนั้นยืดหยุ่นแต่ไม่แข็งมากนักถึงแม้มันจะเป็นวัตถุดิบขั้นสีเขียวก็ตาม  ถ้าเขาใช้มันสู้กับสัตว์กลายพันธุ์ขั้นสีเขียวอ่อน  ดาบฟันขาม้าก็จะพอใช้ได้ดีอยู่  แต่พอเป็นสัตว์กลายพันธุ์ขั้นสีเขียว  มันจะใช้ได้ไม่ดีเลย  ลู่หยวนค่อนข้างไม่พอใจมันอยู่เสมอ  และตอนนี้เขามีโอกาสสังเคราะห์มันใหม่  เขาต้องการวัตถุดิบที่ดีที่สุด  ลู่หยวนเลือกหาจุดดีๆที่จะซ่อนตัวจากพวกทหารแล้วเริ่มกระบวนการสังเคราะห์  รวมแล้วเขาใช้เกล็ดไป 5 อันในการสังเคราะห์จนเสร็จ  ตอนนั้นเอง  ดาบฟันขาม้าเล่มใหม่ก็ส่องประกายต่อหน้าเขา  เขามองมันใกล้ๆและสังเกตเห็นว่าดาบไม่เพียงแต่มีสีเงินเท่านั้น  แต่ยังมีลวดลายสีดำที่ซับซ้อนอีกด้วย  ลู่หยวนไม่อาจรอที่จะใช้พลังตรวจสอบของเขาวิเคราะห์มัน

“ดาบฟันขาม้าเกล็ดมังกร”

“วัตถุดิบ : อัลลอย 6m , เกล็ดมังกรโลหิต”

“ความหายาก : สีเขียว”

“น้ำหนัก : 14 กก.”

“พลังโจมตี : 36-51”

“ความสามารถพิเศษ1 : ความเร็วในการโจมตี 2”

“ความสามารถพิเศษ2 : แยกดินและน้ำ (ทักษะติดตัว), เมื่อไรก็ตามที่ดาบผ่านดินหรือน้ำ  จะทำให้พวกมันแยกจากกัน (ผลกระทบเล็กน้อย)”

“เงื่อนไขของอุปกรณ์ : ค่าความแข็งแรง 14 แต้ม”

“หมายเหตุ : นี่คือดาบฟันขาม้าอันลึกลับ  มันมีพลังลึกลับอยู่ถึงแม้พลังจะอ่อนแอก็ตาม”

ลู่หยวนตื่นเต้นกับดาบใหม่ของเขา  พลังโจมตีและความเร็วของมันเพิ่มขึ้นอย่างมาก  เขาอยากรู้ว่าความสามารถเสริมทั้งสองของมันเป็นเช่นไรจึงรีบทดสอบทันที  แต่ผลที่ได้น่าผิดหวัง  มันมีพลังลึกลับที่ไม่สามารถอธิบายได้อยู่จริงๆ

เมื่อเขาวางดาบลงบนพื้น  ดินที่อยู่ข้างๆมันก็แยกจากกันอย่างรวดเร็ว  เกิดหลุมเว้าลึก 1 ฟุต กว้าง 1 นิ้ว  อย่างไรก็ตาม  ผลที่ออกมาบนหินนั้นไม่ดีเลย  และถ้าขนาดของเป้าหมายใหญ่เท่ากำปั้นมันก็จะไม่เกิดผลอะไรเลย  ลู่หยวนคิดไม่ออกว่ามันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อเขาไม่ได้จะใช้มันขุดดิน  มันอาจจะใช้ประโยชน์กับน้ำได้แต่ตอนนี้ไม่มีน้ำ  ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถทดสอบมันได้

นอกจากความสามารถแปลกๆพวกนี้แล้ว  ดาบฟันขาม้าเล่มใหม่ของเขาดีกว่าของเก่าอย่างแน่นอน  สิ่งเดียวที่ลู่หยวนกังวลก็คือความสามารถในการดูดพลังชีวิตได้หายไป  ถ้ามีการบาดเจ็บอะไรขึ้นในอนาคต  เขาคงต้องคิดหาทางรักษาแบบอื่น  อย่างไรก็ตาม  ในเมื่อพวกเขากำลังจะกลับไปที่เขตบูรณะใหม่  พวกเขาอาจจะไม่จำเป็นต้องเสี่ยงชีวิตอีกต่อไปแล้ว

ต่อมาลู่หยวนจึงเริ่มตัดเอาชิ้นส่วนของงูตัวนั้น  เดี๋ยวนี้เขาทำงานเช่นนี้ได้เก่งแล้ว  เพื่อหลีกเลี่ยงการกระตุกอย่างกะทันหันจากงูตัวนั้น  ลู่หยวนได้เปิดเกล็ดใต้คอของมันเพื่อหาช่องว่าง  จากนั้นเขาก็รวบรวมพลังจิตและแทงเข้าไปที่ระบบประสาทส่วนกลางเพื่อทำลายมัน  ตัวของมันเกร็งอยู่ครู่หนึ่ง  หลังจากนั้นก็นิ่งสนิท  เมื่ออันตรายถูกเอาออกไปแล้ว  ลู่หยวนก็เริ่มเอาอวัยวะภายในออกมาอย่างช้าๆ

อวัยวะภายใน  ถุงน้ำดี  และสมอง  ถูกเอาออกมาแยกใส่ห่อเล็กๆที่ทำจากหนังงู  ห่อทั้งหมดนี้ยังคงขยับได้อยู่  มีอันหนึ่งกระเด้งอยู่ตลอด  และทุกครั้งก็กระเด้งได้สูง 1-2 เมตรทีเดียว  มีครั้งหนึ่งกระเด้งขึ้นไปถึง 5 เมตร

ลู่หยวนรีบเอามันกลับมาเปิดออกดู  มันคือหัวใจของงูตัวนั้นซึ่งยังคงขยายและหดตัวอยู่  มันยังคงสูบฉีดอยู่แม้ว่าเขาจะเอามันออกมา 10 นาทีแล้วก็ตาม  เพื่อไม่ให้มันขยับได้อีก  เขาจึงตัดแบ่งครึ่ง

“เอ๋?”

มีบางสิ่งดึงดูดความสนใจของลู่หยวน  วัสดุรูปทรงขรุขระสีเหลืองแดงอันหนึ่งห้อยอยู่ด้านบนของหัวใจห้องบนซ้าย  มันดูเหมือนมีหินขึ้นอยู่ในหัวใจของมัน

“อะไรเนี่ย?”

เขาใช้นิ้วคีบและดึงมันออกมา  ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าหัวใจของมันหยุดเต้นทันทีที่เขาดึงของสิ่งนั้นออกมา  เขารีบใช้พลังตรวจสอบของเขาวิเคราะห์มัน

“ตัวเก็บพลังงาน”

“เกรด : ต่ำ”

“น้ำหนัก : 0 กก.”

“หมายเหตุ : นี่คือตัวเก็บพลังงานที่มีสิ่งเจือปนอยู่มาก  ตัวเก็บพลังงานสามารถเก็บสะสมพลังงานได้มีประสิทธิภาพมากกว่าไขมัน  พบได้ทั่วไปในสัตว์กลายพันธุ์ขั้นสีเขียวหรือสูงกว่า  มันสามารถเก็บสะสมพลังงานที่มากเกินไปเอาไว้ใช้ในยามจำเป็นได้โดยผ่านการกินมากๆและการดูดซับพลังงานด้วยวิธีอื่น”