spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

Chapter 39: เรื่องโง่ๆเพราะถาดอาหาร

ระหว่างคาบเรียนในตอนบ่ายนั้นแสงแดดได้ร้อนสุดๆ ทันทีที่ระฆังดังไอ้พวกหื่นก็รีบจัดแถวและรอคอยคำสั่งจากโค้ชที่ซึ่งโบกธงพร้อมกับยืนที่ซึ่งปกติจะยืนอยู่แท่นสั่งการ  แต่ตอนนี้กลับไม่มีใครโผล่ขึ้นมา  ระหว่างช่วงนี้ทุกคนต้องกลั้นลมหายใจของตัวเอง แทนที่จะเป็นโค้ชที่พวกเขาคุ้นเคยกลับเป็นไอ้โหดตาเดียวโผล่ขึ้นมาแทน  พลังคีอันเย็นชาของมันทำให้ทุกคนด้านล่างต้องกลัว  ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น  พวกเขาตระหนักได้ว่าไอ้โหดขึ้นมาหลังจากเห็นแส้สีดำในมือสะบัดไปมา

เพราะเป็นโรงเรียนกึ่งกองทัพจึงมีการลงโทษที่เคร่งครัดที่ซึ่งจะจัดการเด็กที่ไม่ทำตามกฎ  ในบรรดาการลงโทษทุกอย่างอันที่ดูจะเบาที่สุดคือวิ่งรอบสนาม ส่วนบางอันเป็นการโดนแส้ฟาดแต่ในกรณีเลวร้ายที่สุดพวกเขาจะถูกส่งขึ้นศาลของเมืองเพื่อไปตัดสินคดี

เมื่อมองไปที่แส้ในมือของไอ้โหด ทุกคนรู้ว่าต้องมีคนที่โดนฟาดแน่  หลายปีที่อยู่โรงเรียนนี้มาทุกครั้งที่ไอ้โหดถือแส้แบบนี้ต้องมีคนโดนฟาดโชว์

เขาเองก็ยืนอยู่ในแถวด้านล่างแท่นสั่งการ  จางเทีย เห็นสีหน้าอันเย็นชาของชายตาเดียวและรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“ รู้สึกเสียใจมั้ย ? “ - จางเทีย ถามกับตัวเอง

“ เหี้ย !  “ - เขาตอบกลับตัวเอง

“ เกรซ, ชาร์ลอน, การ์เนอร์,และซูแอร์  ออกมานอกแถว !  “ – กัปตันเคอร์ลิน ตะโกนออกมาทำให้คนด้านล่างช็อค   เกรซ ? กลุ่มของ เกรซ ?

“ นี่คงเป็นโชว์ที่ดีแน่ ! “ – ไอ้อ้วน แบร์ลี่ ที่ยืนอยู่ข้างๆ จางเทีย ใช้เท้าสะกิดเขา

“ อ้อ คงเห็นอะไรสนุกๆบ้าง ! งั้นมันคงต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับฉันแน่ ! “ - จางเทีย คิดกับตัวเอง...

ทุกคนต่างก็มองดูคนทั้งสี่ที่เดินออกจากแถวนำโดย เกรซ โดยแต่ละคนหน้าซีดกันหมด คนแรกที่เดินออกมาคือ ชาร์ลอน คนที่โยนถาดข้าวใส่ จางเทีย  ในเวลาเดียวกัน ชาร์ลอน ดูเหมือนจะรู้บางอย่างและหันหลังกับมาและมองหา จางเทีย   ตาของเขาแฝงไปด้วยความอาฆาต

จางเทีย มองไปที่ ชาร์ลอน อย่างเย็นชา  แม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่ได้รู้สึกผิดกับสิ่งที่เขาทำไปก่อนหน้านี้แต่สำหรับคนอื่นแล้ว การตัดสินใจนี้มันคงยากและเจ็บปวดแต่สำหรับ จางเทีย แล้วมันเป็นตัวเลือกที่ง่าย  ก่อนที่เขาจะตัดสินใจเขาแค่ถามกับตัวเองหนึ่งคำถาม – ตัวเลือกไหนที่ทำให้พ่อแม่ภูมิใจในตัวเขา ?

เด็กสี่คนนั้นเดินออกมาตามคำสั่งของไอ้โหด  ในตอนที่พวกนั้นไปยืนบนลานก็ได้มีคนดูแลเดินเข้าไปถอดเกราะหนังของพวกนั้นออกเผยให้เห็นร่างกายส่วนบนที่เปลือยออกมา  นี่เป็นสิ่งยืนยันว่าตรงนี้นี่แหละที่ไอ้โหดจะฟาดแส้ใส่

“ กัปตันเคอร์ลิน ผมเชื่อว่าผมมีสิทธิที่จะรู้เหตุผล ! “ - เกรซ คำรามออกมาจนเส้นเลือดบนหน้าผากปูดในตอนที่แขนโดนผู้ดูแลล็อคเอาไว้

“ ตามกฎข้อที่ 27  นักเรียนแต่ละคนควรทำความสะอาดจานและเอามันไปส่งคืนที่โรงอาหาร คนที่ฝ่าฝืนจะโดนฟาด 2 ครั้ง  ตามกฎข้อที่ 6 นักเรียนแต่ละคนนั้นไม่ควรทำความเสียหายให้สมบัติส่วนรวม คนที่ฝ่าฝืนจะโดนฟาด 4 ครั้ง  เกรซ, ชาร์ลอน, การ์นเนอร์,และ ซูแอร์ ไม่ได้ส่งถาดอาหารคืนโรงอาหาร  พวกเขาโยนมันทิ้งไว้ในป่า  ดังนั้นจึงเป็นการฝ่าฝืนกฎสองข้อที่บอกไปทำให้ถูกตัดสินให้โดนฟาดคนละ 6 ที ! ฉันพูดชัดมั้ย ? “ – ชายตาเดียวมองกลุ่มพวกนั้นด้วยสายตาเย็นชา  ผลก็คือทั้งสี่คนช็อคราวกับโดนสายฟ้าผ่าเอา

จางเทีย ที่ยืนอยู่ในแถวมองดูสีหน้าของพวกนั้น หลังจากที่ไอ้โหดฟาดพวกนั้นเสร็จ  จางเทีย ก็ตระหนักได้ว่าสามคนในกลุ่มนั้นไม่ได้มองไปที่ ชาร์ลอน แต่พวกมันกลับมองหาคนในแถว  ตอนนั้นเอง จางเทีย ก็รู้ตัวว่าเรื่องที่เกิดขึ้นตอนบ่ายนั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญแต่เป็นแผนที่กลุ่มนี้พยายามอยากให้เขาอาย เพราะปกติพวกนี้ไม่ได้ทำตามกฎของโรงเรียนอยู่แล้วและมักจะไปหาพวกขี้ขลาดให้มาล้างจานให้พวกมัน  ชาร์ลอน ไม่คิดว่าเขาน่ะจะปฏิเสธ  นี่คือคำอธิบายของสถานการณ์ตอนนี้

เมื่อ จางเทีย รู้เรื่องนี้เขาก็สลดขึ้นมา เขามักจะทำตัวเงียบๆมาตลอด เขาไม่รู้เลยว่าเขาไปคุกคามกลุ่มนี้เข้าซะแล้ว

เมื่อเห็นแส้ในมือของไอ้โหดพวกนั้นก็หน้าซีดลง  ดูหมือนว่ามันจะรู้สึกอะไรแปลกๆ ชาร์ลอน ได้พูดขึ้นมา – “ กัปตันเคอร์ลิน ผมมีอะไรจะพูด... “

ไอ้โหดมองไปที่ ชาร์ลอน ที่กำลังกลืนน้ำลายอยู่และพึมพำออกมาอย่าเย็นชา – “ พูดมา ! “

“ หลังจากมื้อเที่ยงเราได้เอาจานเราให้คนอื่น....”

“ ที่ไหน ? “

“ ในป่าเล็กๆข้างโรงอาหาร ! “

“ ยังไงต่อ ? “

“ ผม..ผมวางมันต่อหน้าชายคนนั้น ! “

“ ต่อหน้าเขา ? ตรงพื้นรึที่มือ ? “

“ บน...บนพื้น ! “

“ ทำไมแกถึงไปวางจานที่พื้นต่อหน้าเขา ? “

“ ผม..ผม..ผมจะให้เขาล้างก่อนจะเอามันไปส่งคืน “ – บางทีเพราะการขาดความมั่นใจเมื่ออยู่ต่อหน้าไอ้โหดทำให้เขาพูดเสียงเบา

“ แล้วชายคนนั้นพูดอะไร ? “

“ ไม่พูดอะไรเลย..เขาไม่ได้พูดอะไรเลย ! “ - ชาร์ลอน รู้ว่า จางเทีย น่ะอยู่ในแถวและรู้ว่า จางเทีย คงโผล่ออกมาปฏิเสธคำโกหกของเขาดังนั้นเขาจึงกล้าที่จะพูดโกหกแบบไหนก็ได้

“ แล้วเกิดอะไรขึ้น ? “

“ จากนั้น... “ – ชาร์ลอน มองไปที่ไอ้โหด – “ จากนั้นผมก็เดินออกมา....”

“ ฉันรู้ว่าแกอยากจะสื่ออะไร  แกจะบอกว่าเพราะแกโยนจานให้ชายคนนั้นแล้วและชายคนนั้นไม่สนใจคำสั่งแก  เขาควรจะเป็นคนโดนฟาดถูกมั้ย ? แกรู้มั้ยว่าอะไรผิด ? ในสายตาของแกแล้วเพราะชายคนนั้นขัดขำสั่งแก แกเลยรู้สึกว่าโดนหยาม ? แกคิดว่าเขามีส่วนที่ต้องรับผิดชอบเรื่องนี้เหรอ ? ถ้าแกโยนจานลงมาต่อหน้าฉัน งั้นหมายความว่าฉันคงต้องเป็นคนที่ถูกฟาด ถูกมั้ย ? “ – หน้าของชายตาเดียวดูไร้อารมณ์แต่คำพูดที่เขาพูดอออกมายิ่งทำให้กลุ่มนี่คนนี้ดูแย่ลงไปอีก  พวกนั้นไม่กล้าจะพูดอะไรออกมาอีกเลย

“ ข้อแก้ตัวที่ดีจริง ! โชคร้ายที่แกไม่มีอำนาจพอที่จะไปเขียนกฎเหี้ยของแกลงในกฎหมายของเมืองนี้ ! “ - ไอ้โหดยิ้มเย็นชาออกมาและพูดเพิ่ม – “ ดังนั้นพวกแกสมควรที่จะโดนฟาด 6 ที ! “

……

หลังจากนั้นพวกเด็กๆในแถวก็เริ่มชมศิลปะการลงโทษที่โหดที่สุดของชายตาเดียว  ในสายตาเด็กๆแล้วการฟาดของเขานั้นทั้งโหดร้ายและน่ากลัว  เขาไม่ได้ใช้แรงอะไรมากแต่มันก็เจ็บปวดอย่างมาก มันไม่ได้ทำร้ายเส้นเลือด,กระดูกรึอวัยวะภายใน  วันนี้เด็กทุกคนจะได้ยินเสียงกรีดร้องของพวกนั้นหลอนไปทั้งวันแน่  จากนั้นทั้งสี่คนก็โดนผู้ดุแลลากตัวออกไป  โชคร้ายไปหน่อยที่พวกนั้นสลบไปแล้ว

“ เจ๋งฉิบหาย ! “ - หลังจากโดนกดขี่จากพวกนั้นมานาน นี่คือความคิดที่เด็กพวกนี้คิด

แม้ว่า จางเทีย จะยังคงรู้สึกเจ็บไปทั้งตัวแต่หลังจากพักเบรกตอนเช้าแล้ว เขาก็กัดฟันและทนฝึกในตอนบ่ายได้

บ่ายนี้ไม่ได้มีเสียงร้องดังมาจากสนามฝึก  เทียบกับแต่ก่อนแล้วพวกเด็กดูมีชีวิตชีวามากกว่าเดิม ตอนที่พักพวกนั้นคุยกันว่าใครเป็นฮีโร่ ตั้งแต่ที่ เกรซ ได้ถูกเลื่อนขั้นเป็นนักสู้ระดับสอง มันก็มักจะฝ่าฝืนกฎโรงเรียนทำให้ไม่มีใครกล้าที่จะไปขัดมัน  ไม่คิดเลยว่ามันจะต้องมาเจออะไรแบบนี้

นอกจาก จางเทีย และ แบร์ลี่ แล้วทุกคนในองค์กรต่างก็พากันตื่นเต้น   จางเทีย คิดว่าพวกห่านั้นต้องมาแก้แค้นที่โดนฟาดแน่ พวกบัดซบนั่นต้องเอาคืนหนักกว่าที่มันโดนแน่ๆ

“ ดูเหมือนว่าฉันไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มี Iron Body Fruits พอ ! “ - จางเทีย ปลอบใจตัวเอง

ไอ้อ้วนนั้นก็ไม่ได้ตื่นเต้น  เขาดูกลัวตั้งแต่ที่ได้ยินคำพูดของ ชาร์ลอน

สมาชิกทุกคนในองค์กรรู้ดีว่า จางเทีย น่ะแหละที่ไปอยู่ในป่าหลังจากกินข้าวเสร็จ เพราะแบร์ลี่เป็นคนเจ้าสังเกต  เขาอาจจะรู้บางอย่าง  ดังนั้น จางเทีย จึงรู้สึกว่าไอ้อ้วนนี่น่าจะรู้ว่าฮีโร่ที่ว่าน่ะคือใคร....

……

หลังจากเลิกเรียนแล้ว จางเทีย  ได้ขอให้สมาชิกคนอื่นๆรอเขาสักพัก เขาตัดสินใจประกาศการตัดสินใจของเขาออกมา..

“ อะไรนะ...ไอ้หัวโต แกอยากออกจากองค์กรงั้นเหรอ ? “- ดั๊ก มองมาที่ จางเทีย ด้วยความแปลกใจ – “ ทำไม? เกิดอะไรขึ้น ? เราจะทำให้แกเป็นชายเต็มตัวในอาทิตย์หน้าแล้วแท้ๆ ! “

ฮิสต้า, ชอร์วิน เองก็ช็อคเหมือนกัน  แบกแดด นั้นโกรธจนกำหมัดแน่น

“ ฉันคุ้นกับการอยู่คนเดียวมากกว่า ดังนั้นเคารพการตัดสินใจของฉันด้วย... “ - จางเทีย ฝืนยิ้มออกมาและไม่ได้พูดอะไรต่อก่อนจะเดินออกจากห้องไป คนที่เหลือกลับทำหน้าตาเอ๋อเหรอออกมา

“ ไอ้บัดซบนั่น ฉันน่าจะต่อยมันสักครั้ง ! “- แบกแดด ต่อยกำแพงในห้องผลก็คือมีเศษหินร่วงลงมาด้วย...

“ เราจะทำกับเขาเหมือนกับน้องชายแท้ๆ...ป่ะ.... “- ดีก ถุยน้ำลายใส่ประตู – “ แต่ดูเหมือนมันไม่ต้องการให้เราเป็นพี่น้องมันเลย ! “

“ มีเรื่องอะไรรึเปล่า ? “ - ชอร์วิน มองไปที่คนอื่นๆ

“ เขาจะโง่ที่จะออกจากองค์กรก่อนพิธีฉลองได้ยังไง ? “ - ฮิสต้า ไม่เข้าใจ

ลิซ กรอกตาและมองไปที่ แบร์ลี่ ที่ซึ่งเงียบและก้มหน้าไม่ได้พูดอะไร  เมื่อเห็นท่าทีของไอ้อ้วน ทุกคนก็เงียบด้วยเช่นกัน จากนั้น แบร์ลี่ ก็เงยหน้าขึ้นมามองไปที่ทุกคน

“ ฉันรู้ตั้งแต่อยู่สนามฝึกแล้ว  สิ่งที่ไอ้หัวโตทำน่ะยืนยันสิ่งที่ฉันคิดไว้  พวกแกน่ะเข้าใจผิดเขาหมด  เขาน่ะออกจากองค์กรก็เพราะไม่อยากให้เรามีปัญหา ! “

“ ปัญหา นายหมายถึง.... “ – ชอร์วิน ดูเหมือนจะเข้าใจเหมือนกัน

“ ไอ้หัวโตนั่นแหละคือฮีโร่  เขาคือคนที่ไม่เอาจานพวกนั้นไปล้าง ! “ – แบร์ลี่ อธิบายทุกอย่างและทำให้ทุกคนช็อค – “ กลุ่มของ เกรซ นั้นต้องเอาคืนเขาแน่  จางเทีย ไม่อยากให้เราไปเกี่ยวด้วย นั่นเป็นเหตุผลให้เขาออกไปยังไงล่ะ ! “

แบร์ลี่ มองไปที่คนในกลุ่ม – “ กลุ่มของ เกรซ ต้องแก้แค้นไอ้หัวโต --- แน่นอนว่าต้องโหดแน่ๆ ! เพราะไอ้หัวโตน่ะคือหนึ่งในพวกเรา  พวกเราก็ต้องโดนแก้แค้นไปด้วย  นี่ก็เพื่อความปลอดภัยของเรา  ไม่มีใครสามารถตัดสินใจแทนคนอื่นๆได้  ดังนั้นฉันอยากได้ยินความคิดเห็นของพวกแก   ถ้าใครคิดว่าไอ้หัวโตเป็นพี่น้อง เราก็ควรจะเผชิญหน้ากับการแก้แค้นด้วยกันกับเขา   ถ้าไม่เราก็จะปลอดภัยและทำท่าว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น  เราจะยกมือกันเพื่อตัดสินใจในอีก 5 นาที ! “

ตอนนั้นเองสมาชิกทุกคนก็เงียบไป

……

5 นาทีต่อมา แบร์ลี่ ก็มองไปที่พวกนั้น –“ คนที่จะเอาด้วยให้ยกมือขึ้น  ! “

ทุกคนมองหน้ากันแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“ ดี เพราะพวกนายเงียบ ฉันจะเป็นคนแรกที่ตัดสินใจ  แม้ว่าไอ้หัวโตจะทำจมูกฉันหักและให้ชื่อฉันว่าไอ้อ้วกแต่ฉันก็รู้สึกได้ว่ามันเป็นคนดี งั้นทำไม....” - ดั๊ก จับจมูกตัวเอง – “ ฉันอยากช่วยมัน... “

ดั๊ก ยกมือตัวเองขึ้น.....

“ เกรซ ที่เป็นนักสู้ระดับ 2 ยิ่งใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ ? ฉันจะก้าวข้ามมันในไม่ช้านี่แหละ ! “ - แบกแดด ก็ยกมือขึ้นด้วยเช่นกัน ...

“ ถ้าเราทิ้งพี่น้องเพราะเรื่องเล็กแบบนี้งั้นไม่ได้หมายความว่าเราคงต้องยุบองค์กรเราถ้าเจอปัญหาที่ใหญ่โตกว่านี้เหรอ ? “ - ฮิสต้า พูดขึ้นพร้อมกับยกมือ

“ ฉันรู้สึกเหมือนไอ้บ้านี่ทำอะไรที่ไม่คาดคิดตลอดเลย  ฉันยังรู้สึกว่าเขาน่ะคือคนที่จะไม่หนีพวกโจรและไม่เคยจะเอาปัญหามาให้เราเหมือนกับที่เขาทำในวันนี้  เขาอาจจะมีวิธีแก้ปัญหา  นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงโล่งใจที่มีพี่น้องแบบเขา !  “ – ลิซ พูดแบบนั้นและยักไหล่ก่อนจะยกมือขึ้น

“ เพราะพวกนายเลือกที่จะเข้าข้าง จางเทีย  ไม่มีทางที่ฉันจะทำให้พวกนายผิดหวังได้หรอก พวกนายรู้สึกมั้ยว่าวันนี้เราเท่ฉิบหาย ? “ - ชอร์วิน ยิ้มออกมาและยกมือขึ้นด้วย

ในตอนที่ทุกคนมองไปที่ไอ้อ้วน ในที่สุดไอ้อ้วนก็ยิ้มออกมาและยกมือขึ้น – “ ถ้าองค์กรของเราอยากมีอำนาจในเมือง งั้นกลุ่มของ เกรซ นี่ก็คือก้าวแรกของเรา  ถ้าเราไม่เผชิญหน้ากับปัญหาด้วยกัน แล้วจะเรียกว่าพี่น้องได้ยังไง ? พูดไปแล้วก็ต้องขอบคุณไอ้หัวโต  ฉันน่ะอยากมีโอกาสทดสอบความภักดีต่อองค์กรมาตลอดแต่ไม่คิดเลยว่านี่แหละคือโอกาส ! “

ทุกคนมองหน้ากันด้วยตาที่เป็นประกาย  เพราะสถานการณ์ที่ยากและตัวเลือกที่น่าหนักใจทำให้ทุกคนสนิทกันมากกว่าเดิม แต่ละคนรู้สึกกล้าและมั่นใจอีกทั้งยังรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาด้วย ...

“ สโลแกนขององค์กรเราว่าไงนะ ?” – เมื่อเห็นทุกคนยิ้ม แบร์ลี่ ก็ตะโกนออกมา

“ ทะยานฝัน ! “ - ดั๊ก อุทานออกมา  ในเวลาเดียวกันทุกคนก็หันกลับไปมองเขา  ดั๊ก รู้ตัวทันทีว่ามุขเขาคงไม่ผ่านและยักไหล่

“ ใครก็ตาที่สร้างปัญหาให้พี่น้องเรามันซวยแน่ ! “ – พวกหื่นตะโกนออกมาพร้อมกัน....