spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 194  ช่วงเวลาที่ไม่สามารถคาดเดาได้

ทั้งปืนและปืนใหญ่ยิงออกไปอย่างต่อเนื่อง  แต่นี่คือสัตว์กลายพันธุ์ระดับสูงสุด  มันจึงไม่มีผลอะไรมากนัก  งูจะเร็วได้มากแค่ไหนกัน?  จากงานวิจัยก่อนวันโลกาวินาศ  เมื่องูอยู่ในระยะโจมตีเหยื่อของมัน  มันสามารถโจมตีและกัดได้ใน 0.1 วินาที  (นั่นรวมถึงการปล่อยพิษด้วย)  เนื่องจากขีดจำกัดของมนุษย์  จึงเป็นการยากที่จะจับการเคลื่อนไหวของงูได้

สำหรับสัตว์กลายพันธุ์ตัวนี้  มันย่อมเร็วกว่างูธรรมดาอยู่แล้ว  จึงคาดได้ว่าความเร็วของมันนั้นจะเร็วมากอย่างไม่น่าเชื่อ!  ทุกคนรู้สึกอับจนหนทางและสิ้นหวัง  ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที  ยานหุ้มเกราะที่กำลังยิงสัตว์ร้ายตัวนั้นก็ดูเหมือนจะหายวับไป  เหลือทิ้งไว้เพียงแค่กลิ่นเลือดและน้ำมันในอากาศ  วินาทีต่อมา  ชิ้นส่วนยานเกราะจำนวนมากก็ร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า  ครึ่งหนึ่งของมันอยู่ในปากของงูยักษ์กลายพันธุ์ตัวนั้น  เกราะบางๆของยานหุ้มเกราะคันนั้นย่อมไม่อาจทนต่อฟันที่แหลมคมและแข็งแกร่งของงูตัวนั้นได้  ฟันของมันฝังเข้าไปในยานหุ้มเกราะจนมิด  ดังนั้นพวกทหารที่อยู่ในยานเกราะจึงตายหมดอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

งูยักษ์กลายพันธุ์ดูเหมือนจะรู้ว่ายานหุ้มเกราะไม่ใช่สิ่งมีชีวิต  มันพ่นยานเกราะนั้นออกไปไกลหลายร้อยเมตร  ยานเกราะตกกระแทกพื้นและระเบิด  ภาพนั้นมันบ้าเกินกว่าที่พวกเขาจะเข้าใจได้  ทุกคนยืนนิ่งโดยไม่รู้ตัวและพากันเงียบกริบ  ไม่มีใครกล้าขยับเพื่อป้องกันไม่ให้งูยักษ์กลายพันธุ์ตัวนั้นสังเกตเห็นพวกเขา

ดวงตาใสกระจ่างราวคริสตัลแต่เลือดเย็นของงูตัวนั้นกวาดผ่านกลุ่มคน  สำรวจจากซ้ายไปขวาเพื่อค้นหาเหยื่อรายต่อไป  แค่สายตาของมันอย่างเดียวก็ทำให้คนที่มองเข้าไปในดวงตาคู่นั้นรู้สึกหวาดกลัวได้แล้ว  สิ่งเดียวที่อยู่ข้างพวกเขาก็คือเรื่องที่ว่างูตัวนั้นไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีที่สุดอีกต่อไปเนื่องจากการโจมตีอย่างต่อเนื่องเมื่อสักครู่  เกล็ดส่วนใหญ่ของมันแตกและผิวหนังก็บาดเจ็บเล็กน้อยด้วย  มีเลือดไหลซึมออกมาจากตัวมันช้าๆ

บรรยากาศสิ้นหวังอย่างที่สุด  ทุกคนต่างกลัวตาย  ทันใดนั้น  รถปืนใหญ่คันหนึ่งก็ดึงความสนใจของทุกคน  (รวมถึงงูกลายพันธุ์ตัวนั้นด้วย)  เสียงเครื่องยนต์ไฮดรอลิกดังชัดเจนในความเงียบสงัดเช่นนี้  งูตัวนั้นมองอาวุธนั่นแล้วก็เผยฟันอันแหลมคมของมันออกมา  “ไม่นะ!”  หัวใจของลู่หยวนเต้นระรัวอยู่ในอก  ตอนนั้นเอง  เขาก็เห็นเงาสีดำบินผ่านเขาไปพร้อมลมแรงที่หมุนเวียนรอบตัวมัน

วินาทีถัดมา  เขาก็ได้ยินเสียงดัง ตูมมมมมมม!   รถปืนใหญ่ถูกกระแทกอย่างรุนแรงด้วยพลังมหาศาล  ผลก็คือ  ลำกล้องปืนยาว 10 เมตรหักและเกราะก็ถูกทำลาย  ในเวลาเดียวกัน  พวกทหารที่อยู่ใกล้ก็ถูกฆ่าตามไปด้วย  พวกเขาไม่มีโอกาสตอบสนองได้ทันเลยเมื่อเครื่องยนต์หนักลอยมาทางพวกเขา  ร่างของพวกเขาถูกบดละเอียด  เลือดสาดกระจายไปทั่ว

งูยักษ์กลายพันธุ์ไม่หยุดเพียงเท่านั้น  มันสังเกตเห็นรถปืนใหญ่อีกคันและเตรียมพร้อมโจมตี  บางทีมันอาจจะสัมผัสได้ถึงอันตรายจากสัตว์ประหลาดโลหะยักษ์นี้  จึงลดหัวลงมาและยืดตัว  หางใหญ่ยักษ์ของมันกวาดผ่านพื้นดิน  ปราการที่มั่นทั้งหมดที่อยู่ในบริเวณนั้นถูกกวาดเรียบในทันที  กระทั่งก้อนหินขนาดใหญ่น้ำหนักหลายตันก็ปลิวกระเด็น

ภายในไม่กี่วินาที  รถปืนใหญ่อีกคันก็โดนกระแทกอย่างรุนแรงจนจำสภาพไม่ได้  ชิ้นส่วนทั้งหมดกระจัดกระจายไปทั่ว  โครงเหล็กที่เหลืออยู่ปลิวห่างออกไปหลายเมตร  งูตัวนั้นยังโจมตียานพาหนะที่อยู่รอบๆอย่างต่อเนื่อง

ทุกคนนอนอยู่บนพื้น  ไม่กล้าขยับเขยื้อน  หวังซีซีกอดแขนลู่หยวนแน่น  สีหน้าเต็มไปด้วยความกลัว  ร่างของเธอสั่นไม่หยุด  หายากที่ลู่หยวนจะรู้สึกอับจนหนทางมากขนาดนี้  ถ้างูตัวนั้นมาอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้  เขาคงไม่สามารถป้องกันตัวเองจากการโจมตีได้เลย  เขากลัว  และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาอยากจะหนี

อย่างไรก็ตาม  เขารีบดึงตัวเองออกจากความกลัว  เขารู้ดีว่าเขาจะตายเร็วขึ้นถ้าเขาพยายามหนีไป  งูยักษ์กลายพันธุ์มองคนที่อยู่บนพื้นอย่างเยาะหยัน  มันเลื้อยไปข้างหน้าช้าๆ  แต่ความเร็วของมันก็ยังเร็วสำหรับพวกเขาอยู่ดี

เกล็ดสีเงินของงูยักษ์สะท้อนแสงอาทิตย์เป็นประกาย  ทหารหลายคนไม่สามารถถอนสายตาออกจากร่างใหญ่โตตรงหน้าได้  พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้มากนักเมื่อร่างกายหมดแรงอ่อนปวกเปียกไปแล้วเช่นนี้  งูยักษ์ลดหัวลงทันที  แล้วทหารผู้โชคร้ายคนหนึ่งก็เข้าไปอยู่ในปากของมัน

เมื่อรู้ตัว  เขาก็กรีดร้องอย่างบ้าคลั่งและพยายามดิ้นรน  แต่แล้วเสียงกรีดร้องก็จางหายไปในทันที  เขาถูกกลืนลงไปในท้องของมันทั้งร่าง  พวกทหารที่เหลือพากันหวาดกลัวลนลานหลังจากได้เห็นภาพนี้  พวกเขากระโดดขึ้นและเริ่มยิงใส่งูตัวนั้น  กระสุนปืนแทบจะสร้างความเจ็บปวดให้งูตัวนั้นไม่ได้  ตรงกันข้าม  พวกทหารกลับถูกกลืนลงท้องของมันไปทีละคน

เจ้าอ้วนเซี่ยที่อยู่ใกล้ตรงนั้นมากได้เตรียมตัวสู้แล้ว  แต่ตอนนี้เขากลับตัวแข็งทื่อด้วยความกลัว  ความตายและเสียงกรีดร้องตรงหน้าทำให้เขาประสาทเสีย  เขาสังเกตเห็นว่าท้องฟ้ามืดกว่าเดิมและสายลมแรงก็พัดตรงมาทางเขา  เขาชะงักนิ่งไป  แล้วก็ลุกขึ้นยืนทันที  จากนั้นก็รวบรวมแรงทั้งหมดแล้วกระโดด!  เขาหนีห่างออกไปได้ 5-6 เมตร  เจ้าอ้วนเซี่ยไม่เคยเร็วขนาดนี้มาก่อน  แต่จู่ๆเขาก็รู้สึกเจ็บที่เอว

“ไม่!!!”

ก่อนตายเขาได้ยินเสียงกระดูกของเขาแตก  แล้วหลังจากนั้นเขาก็หมดความรู้สึกไปตลอดกาล  ลู่หยวนเหลือบมองแวบนึงแล้วรีบหันหนี  ใบหน้าของเขาแสดงอารมณ์ด้านลบทั้งหมด  เจ้าอ้วนเซี่ยวิ่งหนีได้เร็วมากแล้ว!  ความเร็วของเขาเท่ากับ 13 แต้ม  แต่เขาก็ยังไม่สามารถหนีจากงูตัวนั้นได้

ลู่หยวนลอบประเมินอัตราความสำเร็จของทีมในการพยายามหลบหนี  แต่ผลที่ได้ออกมาน่าผิดหวัง  ไม่ว่าเขาจะคำนวณอย่างไร  พวกเขาก็มีความหวังเพียงน้อยนิดเท่านั้น  งูตัวนั้นเร็วเกินไปและไม่มีใครสามารถหนีจากมันได้  เป็นไปไม่ได้ที่จะรอให้มันอิ่มแล้วก็ไป  เพราะจากขนาดตัวของมัน  ต่อให้กินทุกคนที่นี่เข้าไปก็คงจะได้แค่ครึ่งท้องเท่านั้น

“นรกเอ๊ย”

เสียงกรีดร้องของพวกทหารหายไปทีละคน  อีกไม่นานจะถึงตาพวกเขา  ลู่หยวนกระสับกระส่ายร้อนใจ  เหงื่อไหลลงมาตามหน้าผาก  ทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็นผู้บัญชาการเซี่ยที่อยู่ห่างจากเขา 10 เมตร  หัวของเขาก้มต่ำขณะที่พยายามซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้า  แต่มือของเขาดูเหมือนกำลังยุ่งอยู่กับการทำอะไรบางอย่าง  ลู่หยวนรู้สึกได้อย่างรวดเร็วว่ามือของเขากำลังถือระเบิดเอาไว้ 5 ลูก!  เขากำลังใช้หญ้าดึงสลักทั้งหมดเข้าด้วยกัน

“นี่มัน......”  ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อยขณะที่พูด  เขานิ่งไปและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง  แต่แล้วเขาก็ปล่อยมือจากหวังซีซีช้าๆและบอกกับเธอเบาๆว่า  “เธออยู่นี่นะ  ระวังตัวด้วย”

“พี่......พี่ลู่......อย่าไป......พี่จะตายนะ......”  หวังซีซีกลัวมาก  เธอห่วงทั้งตัวเองและห่วงเขาด้วย  เธอจับเสื้อของลู่หยวนเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

“ไม่ต้องห่วง  พี่แข็งแกร่งจะตาย  ไม่ตายง่ายๆหรอกน่า”  ลู่หยวนพูดด้วยรอยยิ้ม  เขาพยายามปลอบใจหวังซีซี

หวังซีซีส่ายหัว  ไม่ยอมปล่อยมือเขา  น้ำตาไหลอาบแก้มขณะที่พูดว่า  “แต่......แต่ฉันกลัว”

“อย่าร้องไห้  อยู่ที่นี่แล้วอย่าขยับไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม”  ลู่หยวนเอามือของหวังซีซีออกช้าๆแล้วลูบหัวเธอเบาๆ

จากนั้นลู่หยวนก็หันไป  พยายามไม่มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา  เขาสูดหายใจเข้าลึกและคลานช้าๆตรงไปที่ผู้บัญชาการเซี่ย  เขาได้ยินเสียงร้องของทหารที่ใกล้ตายอยู่ตลอด  และพยายามอย่างเต็มที่ที่จะก้มหัวให้ต่ำเอาไว้โดยไม่กล้าแม้แต่จะชำเลืองมอง  เขาพึ่งพาประสาทสัมผัสและจมูกของเขาล้วนๆในการรับรู้สิ่งแวดล้อมรอบด้าน

ผู้บัญชาการเซี่ยอยู่ห่างจากลู่หยวนไปประมาณ 7-8 เมตร  มีทหารอยู่ใกล้ๆแถวนั้นอีก 2-3 คน  ดังนั้นเขาจึงไม่เป็นที่สังเกตมากนัก  นี่เป็นระยะที่ดีที่สุดสำหรับเขาที่จะโจมตี  ถ้าเขาอยู่ใกล้เกินไปก็จะดึงดูดความสนใจเจ้างูนั่น  และจะเสียโอกาสที่ดีที่สุดไป

ทันใดนั้น  เขาก็สังเกตเห็นปรากฏการณ์แปลกๆอย่างหนึ่ง......ห่างออกไปประมาณ 20 เมตร  มู่เหวินเหวินนอนอยู่บนพื้นตามลำพัง  ไม่มีทหารคนอื่นๆอยู่รอบตัวเธอเลย  เห็นได้ชัดว่าทหารทั้งหมดแถวนั้นถูกงูกินไปแล้วเรียบร้อย  ลู่หยวนเลิกสนใจเธอแล้วหันมาสนใจงูยักษ์ตัวนั้นต่อ  ทั้งร่างของเขาตึงเครียดจนเส้นเลือดบนหน้าผากปูดขึ้นมา  เขาหมอบติดพื้นดิน  เหยียดแขนและเข่าออกไป  ดินที่พื้นเคลื่อนไปตามเท้าของเขา  ด้วยท่าทางนี้  เขาจะสามารถกระโจนไปข้างหน้าได้อย่างรุนแรงมากขึ้นเมื่อโอกาสมาถึง

ในที่สุด  งูตัวนั้นก็หันมาจ้องผู้บัญชาการเซี่ย  สายตาของมันทำให้เขาตัวสั่น  เขาถือระเบิดในมือเอาไว้แน่น  รอคอยช่วงเวลาที่เหมาะสมที่สุด  ตอนนี้เองที่เซี่ยวเฟยจับมือผู้บัญชาการเซี่ยกดเอาไว้  เขาพูดอย่างนิ่งสงบว่า  “มีคนรอนายกลับไปอยู่นะ  ให้ฉันไปก่อนเถอะ”

“นาย......”  ผู้บัญชาการเซี่ยปากสั่นขณะที่พูด  เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

เซี่ยวเฟยหยิบปืนครกข้างๆเขาขึ้นมา  วางไว้บนบ่าแล้วก็ยิง  ลูกปืนโดนงูที่อยู่ห่างออกไปแค่ 10 เมตรอย่างไม่ต้องสงสัยเลย  ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก  แต่ครั้งนี้งูตัวนั้นไม่ทันรู้ตัวมาก่อนว่าจะถูกโจมตี  มันเลยพุ่งตรงเข้าใส่ท้องของงูตัวนั้นและระเบิดออก

“ฟ่อออออออ!”  งูยักษ์กลายพันธุ์ส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด!  ถึงมันจะแข็งแกร่งแค่ไหนก็ตาม  ตัวของมันก็ยังเล็กและเบา  ดังนั้น  แรงระเบิดของปืนครกจึงทำตัวมันเอียงไปด้านหนึ่ง

“โอกาสดีล่ะ!”  ลู่หยวนกระซิบขณะที่เตรียมตัวเข้าโจมตี

รูใหญ่สองรูปรากฏขึ้นบนพื้นตรงที่ที่เขาวางเท้าไว้เมื่อกี้  เขาวิ่งด้วยความเร็วราวสายฟ้าตรงไปที่งูยักษ์กลายพันธุ์พร้อมกับดาบที่สะพายไว้ที่ตัว  ดวงตาของเขาจับจ้องอยู่ที่หัวของงูตัวนั้น  เขาไม่เคยเพ่งสมาธิมากขนาดนั้นมาก่อน  ลู่หยวนรวบรวมพลังจิต  และแสงพร่ามัวก็ล้อมรอบไปทั่วร่างของเขา  มันสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนในวันที่มีแสงอาทิตย์สว่างสดใสเช่นนี้

ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้น  และด้วยการก้าวเท้าอีก 2 ก้าวเท่านั้น  เขาก็กระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้า  เขาเร็วเกินไปจนทุกคนเห็นแค่ฝุ่นและก้อนหินที่รวมตัวกันเป็นพายุขนาดเล็กเบื้องหลังเขา  มีโอกาสเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น  ไม่อยู่ก็ตาย  ง่ายๆแค่นั้น

หลังจากก้าวยาวๆอีกสองสามก้าว  เขาก็เข้าใกล้หัวของงูยักษ์  ครั้งนี้งูตัวนั้นได้สติจากการโจมตีครั้งแรกแล้ว  ดวงตาเย็นชาของมันดุร้ายอย่างยิ่ง  เมื่อมันพยายามยกตัวขึ้นมาเพื่อฆ่า “แมลง” ตัวนี้ที่ทำร้ายมัน  ลู่หยวนก็เข้าใกล้มันแล้ว  ดาบของเขาเล็งไปที่ขากรรไกรของมัน

ทุกคนพากันกลั้นหายใจดูฉากนี้ราวกับเวลาได้หยุดเดิน  สิ่งที่พวกเขาเห็นต่อมาก็คือขากรรไกรของงูยักษ์กลายพันธุ์ได้ยกขึ้นสูงไปอีก 2-3 เมตร  ในเวลาเดียวกันเงาสีดำก็ถูกโยนเข้ามาใกล้

“ฟ่อออออออ!”  งูยักษ์กลายพันธุ์ได้แสดงให้เห็นว่ามันกำลังเจ็บปวดอย่างหนัก

ทุกคนรีบยืนขึ้นและทหารบางคนก็เริ่มวิ่งหนี  คนตาดีบางคนสังเกตเห็นว่ามีดาบปักอยู่ที่ขากรรไกรของงูตัวนั้น  ดาบเล่มนั้นได้ทะลวงเข้าไปในขากรรไกรของมันจนมิดเหลือแต่ด้ามให้เห็นเท่านั้น

หวังซีซีรู้ว่าลู่หยวนคือเงาดำที่ถูกโยนออกมา  เธอกรีดร้องเสียงดังด้วยความกลัว  ไม่สนใจเรื่องที่ว่างูยักษ์ตัวนั้นยังไม่ตายและรีบวิ่งตรงเข้าไปหาลู่หยวนทันที