spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
| *ตั้งค่าถาวร (คลิกตั้งค่าถาวร) |
ตอนที่ 182 วินาทีที่ผ่านไป
เสียงร้องแหลมของแมลงตัวนั้นก้องสะท้อนในยามค่ำคืนเหมือนเสียงเล็บขูดกับแก้ว
ราวกับว่ามีการส่งข้อความบางอย่าง แมลงสองตัวที่ตามมาข้างหลังกระโดดตรงเข้ามาหาพรรคพวกที่บาดเจ็บ หนวดของมันหมุนอย่างรวดเร็ว
เจ้าพวกตัวที่อยู่ไกลออกไปก็กระโดดเข้ามาเช่นกัน จำนวนพวกแมลงกำลังเพิ่มขึ้น
ลู่หยวนเฝ้าสังเกตสถานการณ์ สีหน้าของเขาเคร่งเครียด เขารู้ว่าพวกแมลงที่ผ่านเลยไปแล้วก็กำลังจะกลับมา
เสียงหึ่งๆของพวกมันได้ยินไปทั่วทุกที่ แมลงที่เป็นชนิดเดียวกันจากพื้นที่รอบๆกำลังมารวมตัวที่นั่น
เสียงร้องของพวกมันดังไม่หยุดราวกับพวกมันกำลังสื่อสารกัน
แมลงพวกนี้ได้พัฒนาความฉลาดขึ้นมาหลังจากการกลายพันธุ์และสร้างกลุ่มขึ้นมา ปรากฏการณ์นี้ปกติจะเกิดขึ้นในกลุ่มของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมเท่านั้น แต่ตอนนี้สามารถพบเห็นได้ในแมลงระดับต่ำแล้ว
ลู่หยวนตัดสินใจว่าพวกเขารอนานกว่านี้ไม่ได้ ยิ่งเรื่องนี้ลากยาวเท่าไร มันก็ยิ่งอันตรายมากเท่านั้น เมื่อพวกแมลงรวมตัวกันได้ ดูจากความคล่องแคล่วของพวกมัน ต่อให้เป็นเขาก็ยังเสี่ยง
เขาเอาหอกสั้นอีกอันออกมาจากกระเป๋า ก้าวเท้าขวาออกมาแล้วเหวี่ยงหอกด้วยความเร็วราวสายฟ้า
ก่อนที่เสียงพุ่งผ่านอากาศของมันจะจางหายไป อันที่สองและสามก็ตามมา
หอกสั้นพุ่งไปด้วยความเร็วเสียง แมลงตัวที่อยู่ใกล้ตัวที่บาดเจ็บถูกหอกพุ่งเข้าใส่ก่อนที่จะตอบโต้ได้ทัน ชั้นภายนอกที่ทนทานของมันแตกออกจากแรงปะทะที่ส่งให้มันกระเด็นออกไป 20 เมตรและเกิดรอยแตกร้าวขึ้นที่พื้นปูน
เมื่อเห็นการโจมตีอย่างกะทันหัน แมลงตัวที่สามก็พยายามจะหนี แต่ก่อนที่มันจะขึ้นจากพื้นได้ หอกอีกอันก็มาถึง มันพุ่งลงตรงขาหลังของแมลงตัวนั้น หักขาของมันแล้วพุ่งเข้าชนท้องนุ่มๆของมันจนบาดเจ็บ
หอกอันที่สี่ ห้า..... หก
ลู่หยวนลงมืออย่างรวดเร็วและลื่นไหล คนอื่นๆเห็นเพียงภาพเบลอๆเท่านั้นก่อนจะได้ยินเสียงระเบิด เสียงนั้นดังจนปวดหูทำให้พวกเขารู้สึกไม่สบาย
น่าเสียดายที่นอกจากการโจมตีครั้งที่สองและสามแล้ว ครั้งอื่นๆก็พลาดเป้าหมดเลย
เหตุผลข้อแรกคือ พวกแมลงนั้นอยู่ไกลเกินไป และหอกลดความเร็วลงเมื่อต้องพุ่งฝ่าฝน เหตุผลข้อที่สองคือ พวกแมลงต่างตื่นตัวและหายตกใจกันแล้ว
ลู่หยวนเลิกขว้างหอก และถือเอาไว้ในมือเตรียมพร้อมสำหรับการโจมตี
การลงมือทำให้รู้สึกถึงอำนาจ พวกแมลงที่พุ่งเข้ามาเพียงส่งเสียงหึ่งๆจากที่ไกลๆเป็นสัญญาณของการยั่วยุเท่านั้น แต่พวกมันไม่กล้าเข้ามาใกล้มากไปกว่านี้ เจ้ากิ้งก่ายังคงวิ่งไปเรื่อยๆ พวกแมลงก็ตามมันมาอยู่สักพักก่อนจะหนีไปในทิศทางอื่น เมื่อพวกมันตระหนักได้ว่าตามต่อไปก็ไม่ได้อะไร
ลู่หยวนถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่แล้วเขาก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดของกล้ามเนื้อแขน
การขว้างหอกไม่เหมือนการใช้ดาบ พลังจะมาจากการเคลื่อนไหวของร่างกายโดยตรง ยิ่งเคลื่อนไหวมาก หอกสั้นก็ยิ่งมีพลังมาก เพื่อสร้างแรงกระแทกให้มากที่สุด เขาจึงต้องใส่แรงทั้งหมดที่มีลงไปในการขว้างแต่ละครั้ง
เนื่องจากเขามีค่าความคล่องแคล่วและค่าความแข็งแรงไม่เพียงพอ เขาจึงเหน็ดเหนื่อยมาก
โดยปกติแล้ว อาการบาดเจ็บเล็กๆเช่นนี้จะรักษาตัวเองได้หลังจากหลับสนิทสักคืน อย่างไรก็ตาม หลังการอพยพครั้งใหญ่ของพวกสัตว์กลายพันธุ์ ก็ดูเหมือนจะมีภัยคุกคามอยู่ทั่วทุกที่ แมลงพวกนี้ไม่ใช่พวกที่เร็วที่สุด มันจะมีตามมาอีกในไม่ช้า
แน่ล่ะว่าเขาจะยังคงสู้แม้จะบาดเจ็บก็ตาม แต่มันจะส่งผลกระทบกับสมรรถภาพของเขา
ตอนนี้เขากำลังรู้สึกถึงหายนะของการที่คุณสมบัติทำงานไม่ประสานกัน เลเวลอัพครั้งต่อไปเขาจะต้องใส่คะแนนคุณสมบัติเข้าไปที่ค่าความแข็งแรงบ้างแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาต้องเจ็บปวดกว่านี้แน่
ระหว่างที่กำลังครุ่นคิดเรื่องนี้ จู่ๆเขาก็นึกถึงเรื่องอื่นขึ้นมาได้และบอกคนอื่นๆว่า “พวกนายคอยระวังเอาไว้นะ ฉันจะพักซักหน่อย”
กลุ่มของเขาพอจะมองเห็นในตอนกลางคืนได้ ต้องขอบคุณการพัฒนาค่าร่างกายของพวกเขา ถึงแม้ว่าสายตาของพวกเขาจะไม่แหลมคมเท่าลู่หยวน แต่มันก็ยังดีกว่าคนธรรมดา
“พักเถอะหัวหน้า เดี๋ยวผมจะคอยเฝ้าเอง คุณหวังก็อยู่ด้วย หัวหน้าไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรหรอก” โฮวตงตอบอย่างรวดเร็ว
หวังซีซีรู้สึกเหมือนถูกยอ เธอพูดอย่างมั่นใจว่า “ใช่แล้วพี่ลู่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ มีฉันอยู่ทั้งคน”
“ฉันจะช่วยเฝ้าด้วย” หวงเจียฮุยพูด แม้ว่าเธอจะดูเป็นกังวลก็ตาม
ลู่หยวนพยักหน้า นั่งลงขัดสมาธิ เขารีบเพ่งพลังจิตให้รวมอยู่ที่ดวงตา
เขาจ้องมองไปยังแขนที่บาดเจ็บของเขาโดยไม่ยอมให้เสียเวลา มีรอยช้ำขนาดใหญ่บนกล้ามเนื้อของเขา เส้นเลือดรอบๆก็ติดขัด และกล้ามเนื้อบางส่วนก็ฉีกขาด
นี่เป็นเพียงส่วนเล็กๆที่แขนขวา แต่มันก็ทำให้เขาขยับแขนได้ไม่สะดวก
ลู่หยวนรีบตรวจสอบโดยรอบ และใช้สิ่งที่เขาเคยทำเมื่อหลายวันก่อน เขาใช้พลังจิตของเขาคลายการติดขัดของเส้นเลือด ก่อนจะเล็งไปที่รอยช้ำ และแล้วรอยช้ำก็หายไปราวกับว่ามีพลังลึกลับมาเอามันออกไป
สองขั้นตอนนี้ง่ายดายมากและไม่ได้เปลืองพลังจิตมากนัก
ขั้นตอนที่สามเป็นขั้นตอนที่โหดหินที่สุด ลู่หยวนเพ่งสมาธิอีกครั้งและเริ่มต้นการพยายามครั้งแรกของเขา
ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกว่ามันง่ายกว่าที่เขาคาดเอาไว้เยอะ
พลังจิตคืออะไรล่ะ? มันคือจิตใจ คือการทำจิตวิญญาณให้เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา ให้ความปรารถนากลายเป็นความจริง
เมื่อเขาคิดถึงสิ่งที่ต้องการ กล้ามเนื้อที่ฉีกขาดของเขาก็เริ่มกระดิกตัวและเชื่อมต่อเข้าหากัน หลังจากคันๆอยู่บ้างก็หายสนิททั้งหมด
มันใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น
ลู่หยวนอดปลาบปลื้มไม่ได้ เขาแทบจะรักษาความสงบนิ่งเอาไว้ไม่ได้ เขามองแขนตัวเอง แล้วใช้พลังจิตรักษากล้ามเนื้อที่ฉีกขาดทั้งหมด
กระบวนการทั้งหมดใช้เวลาไม่กี่นาทีเท่านั้น กล้ามเนื้อที่ฉีกขาดของเขาทั้งหมดก็กลับคืนสู่สภาพเดิม
เขาลืมตาขึ้นและเหวี่ยงแขนไปรอบๆ รู้สึกได้ว่าความเจ็บปวดได้หายไปหมดแล้ว เขาได้พลังคืนมาและดูเหมือนว่าจะแข็งแรงกว่าเดิมซะอีก
นี่มันมหัศจรรย์จริงๆ แม้ว่าจะอยู่ในสถานการณ์อันตราย ความปลาบปลื้มยินดีก็ยังคงวิ่งเข้ามาในหัวใจเขา
การรักษาตัวเองนั้นมีข้อเสียอยู่ ยิ่งต้องรักษาอาการบาดเจ็บมากเท่าใด กล้ามเนื้อตรงนั้นก็ยิ่งเคลื่อนมากเท่านั้น ถ้ามีกระดูกร้าวหรือแตก มันก็จะยิ่งเลวร้าย ไม่ว่ากระดูกจะรักษาได้หายสนิทเพียงใดก็ตาม ก็จะยังมีการเคลื่อนที่ผิดไปจากเดิม และถ้าอาการบาดเจ็บเพิ่มจำนวนครั้งมากขึ้น ความแข็งแรงของเขาก็จะอ่อนแอลงเรื่อยๆ
อย่างไรก็ตาม พลังจิตของเขาได้แก้ไขข้อเสียทั้งหมดนี้แล้ว ทันใดนั้น เขาก็คิดถึงความเจ็บป่วยจากอาการบาดเจ็บเก่าๆของเขาทั้งหมด ถ้านี่ไม่ได้อยู่ในช่วงวิกฤต เขาก็คงทำร้ายตัวเองไปแล้ว
“ตื่นแล้วเหรอ? ทำไมไม่พักต่ออีกหน่อยล่ะ?” หวงเจียฮุยถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นลู่หยวนลืมตาขึ้นมา
“ฉันสบายดีแล้ว” ลู่หยวนจับมือเธอ ยิ้มให้พร้อมกับส่ายหัว
ไม่จำเป็นต้องพูดมากกว่านั้น พวกเขาเข้าใจกันโดยไม่ต้องพูดหลังจากอยู่ด้วยกันมานาน เมื่อเห็นลู่หยวนสบายดี หัวใจของหวงเจียฮุยก็สงบลง
จ้าวหยาหลี่มองภาพนั้นเงียบๆ หัวใจของเธอรู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆตกใส่
ขณะนั้นเอง โจวยี่เชงก็ตื่นขึ้นมาพร้อมร้องครวญครางและไอออกมาเพราะสำลักอากาศเย็นๆทันทีที่อ้าปาก
ชายคนนั้นหยุดพักหายใจแล้วถามว่า “ ผมอยู่ที่ไหน ? ทำไมผมยังไม่ตายอีก ? ”
“ หัวหน้าทีม ลู่หยวน ช่วยชีวิตคุณไว้ครับ ตอนนี้เรากำลังเดินทางไปที่เมืองหูเฉิง คุณต้องอยู่ตรงนั้นก่อน ผบ.พัน เดี๋ยวเราจะไปหา” ทหารคนหนึ่งพูดอย่างระมัดระวังขณะที่มองลู่หยวน
“ผมไม่เป็นไร รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว พี่ชายลู่ ผมรู้สึกซาบซึ้งจริงๆ ผมจะจดจำสิ่งที่คุณทำให้กับผม ” โจวยี่เชงพูดกับลู่หยวนอย่างจริงใจขณะที่หายใจแรงๆ
“ อย่าพูดถึงเลย โชคร้ายที่ช่วยคนมากกว่านี้ไม่ได้ ” ลู่หยวนพูดพร้อมถอนใจ
โจวยี่เชงพูดอย่างขมขื่น “ เรื่องนี้โทษใครไม่ได้หรอก ใคร...... ใครยังอยู่บ้าง? ขานชื่อซิ”
“เซี่ยฉีเหลียง ครับ”
“ซู่เหลียนเฉิง ครับ”
“หลี่เชาตี้ ยังอยู่ครับ”
“ไป๋ชางเฟิง ครับ”
“หวังเว่ยหลิน พร้อมรบเสมอครับ”
“โจวปิน ครับ”
“จูต้าจวง ครับ ผมยังอยากแก้แค้นให้เพื่อนที่ตายครับ”
โจวยี่เชงฟังเงียบๆ จากนั้นก็กัดฟันพร้อมพูดอย่างมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว “ทุกคนฟัง จงยึดมั่นในทุกสิ่งที่พวกคุณมี ความหวังอยู่ตรงหน้าเราแล้ว อย่าตายในระหว่างการเดินทางเที่ยวสุดท้ายของเรา ผมกำลังรักษาสัญญาของผม ผมจะมีชีวิตรอด พวกคุณก็เช่นกัน”