spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 159: วิกฤต

ลู่หยวน รู้สึกอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย

สิ่งที่สำคัญที่สุดของสิ่งมีชีวิตที่อยู่กันเป็นกลุ่มคือความฉลาดและความสามารถในการสร้างเครือข่ายของมัน

นี่ไม่ใช่เรื่องปกติ ยกตัวอย่างเช่นมดนั้นจะสร้างเส้นทางของมันขึ้นมา รังอันซับซ้อน  เริ่มการเดินทางด้วยฝูงขนาดใหญ่และการกระทำอันน่าทึ่งหลายอย่าง

อันที่จริงมดนั้นไม่ได้ฉลาดเท่าไหร่  พวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตระดับต่ำเหมือนกับแมลงอื่นๆแต่จำนวนของพวกมันนั้นจะสร้างสิ่งที่น่าทึ่งได้

พวกมันไม่ต้องการตัวสั่งการและไม่มีบอสคอยจับตาดู  ราชินีมดนั้นแค่รับหน้าที่ผลิต แม้ว่ามีมดอยู่ในรังกว่า 60,000 ตัว แต่พวกมันก็ไม่ต้องการตารางงานที่ทำในแต่ละวัน พวกมันสื่อสารกันเอง พวกมันแค่ทำตามกฎง่ายๆจนทำให้ดูเหมือนเป็นความฉลาดอันน่าที่ง

สิ่งมีชีวิตเล็กๆแบบมดนั้นไม่ได้อันตรายต่อมนุษย์ แต่เมื่อเป็นพวกปรสิตและโดยเฉพาะพวกหนอนที่กลายพันธุ์ กลุ่มพวกนี้สามารถสร้างการโจมตีที่แข็งแกร่งถ้าพวกมันไปสู้กับสิ่งมีชีวิตอย่างอื่นโดยพึ่งเครือข่ายที่มันมี

มีเสียงอึกทึกคึกโครมจากบันได ชั้นวางเริ่มพังออกและสัตว์กลายพันธุ์ก็เริ่มเข้ามาที่ชั้นวางพวกนั้น และวิ่งเข้ามาหาพวกเขา

ทุกคนต่างก็กังวลและก้าวถอยหลังทีละนิดๆ

เมื่อไม่มีอะไรมาขวาง สัตว์พวกนั้นเดินหน้าได้เร็วขึ้นและง่ายขึ้น  มนุษย์กลายพันธุ์นั้นว่องไวกว่าคนธรรมดา พวกนั้นสามารถเดินทางได้ระยะ 7-8 ม.ได้ในเวลาไม่กี่วินาที

ไม่มีใครคิดว่า หวังซีกวง จะเป็นคนแรกที่โจมตี  เธอตะโกนออกมาเบาๆและเดินไปข้างหน้าพร้อมกับถือมีดในมือ เธอเล็งไปที่สัตว์กลายพันธุ์ตัวหนึ่งและสับมันโดยไม่ลังเล  ในอดีตเธอเคยฝึกเคนโด้มาก่อนและทักษะพวกนั้นยังคงอยู่แม้ว่าจะผ่านมานานแล้ว

ในเสี้ยวพริบตาหัวของสัตว์กลายพันธุ์ก็โดนผ่าเป็นสองส่วนพร้อมกับเลือดที่กระจายออกมาใส่หน้าของเธอ  ตอนี้ทำให้เธอทั้งดูแปลกและดูสวยกว่าเดิม

ทุกคนต่างก็มีมีดดีๆอยู่ในมือ แม้ว่าจะไม่ได้ดีเท่าของ ลู่หยวน แต่นี่ก็เป็นอาวุธระดับสีฟ้า ดังนั้นมันจึงไม่ได้ยากเลยที่จะจัดการกับพวกสัตว์ระดับสีขาว

หวังซีกวง เครียดแต่เธอไม่ได้รู้สึกอึดอัด  สรุปเลยคือฉากนองเลือดตรงหน้าเธอนั้นทำให้เธอตื่นเต้น  เธอถอยกลับอย่างระวังและเล็งก่อนที่จะตัดสัตว์อีกตัวที่แอบมาด้านหลังเป็นสองส่วน

ทุกคนต่างก็มีกำลังใจมากขึ้นเมื่อเห็นความสามารถของ หวังซีกวง พวกเขาไม่คิดว่าสัตว์น่ากลัวพวกนี้จะฆ่าง่ายได้ขนาดนี้  หวังซีกวง เองก็เป็นคนที่อ่อนแอที่สุดในกลุ่มด้วย

“ เราไม่ต้องกลัว ! มาจัดการพวกมันกันเถอะ ! “ - หวงเจียฮุย ตะโกนออกมาดังๆและเริ่มเดินออกไปจัดการสัตว์ที่อยู่ตรงหน้า

ทุกคนรวมถึงสาวขี้อาย เกาหลิง เองก็เดินตามไปพร้อมกับมีดในมือ

มีแค่ ลู่หยวน, หวังซีซี, หยาหลี่ และ เฉินเซียนฟง เท่านั้นที่ได้รับบาดเจ็บหนักยืนอยู่ข้างๆ

หยาหลี่ รู้สึกกระอักกระอ่วนและอึดอัดที่ต้องมาแอบอยู่ข้างหลังในตอนที่คนอื่นๆสู้อยู่  เธอรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจของ หวังซ๊ซี โดยไม่ต้องหันกลับไปมองเลยด้วยซ้ำ

“ เอ่อ “ - หวังซีซี ฮึดฮัดใส่ หยาหลี่ พร้อมกับมองไปที่อีกฝ่าย

หน้าของ เซ่าหยาหลี่ แดงขึ้นมา เธอรู้สึกละอาย  เธออยากเอาหน้ามุดลงกับพื้นจริงๆ

จำนวนของสัตว์กลายพันธุ์มากขึ้นเรื่อยๆ  ตอนแรกมีแค่ไม่กี่ตัวแต่ไม่ถึงครึ่งนาทีทางเดินก็เต็มไปด้วยสัตว์พวกนั้น

แต่ทางเดินนั้นกว้างแค่สองเมตรดังนั้นมันจึงไม่พอสำหรับสัตว์กลายพันธุ์ทุกตัว นอกจากนี้ยังมีศพกองอยู่เต็มไปหมดทำให้สัตว์พวกนั้นเดินหน้ายากกว่าเดิม

ในตอนที่ทุกคนกำลังสู้อยู่นั้น ลู่หยวน ก็ได้หลับตาลง

เขารู้สึกได้ถึงความวุ่นวายที่เกิดขึ้นด้านนอกเพราะเขาได้ยินเสียง เล่าหวง และกิ้งก่ายักษ์คำรามออกมาเรื่อยๆ ดูเหมือนว่าทั้งคู่นั้นก็ยังสู้แบบตึงเครียดกันอยู่  ครั้งนี้ไม่ใช่การกลายพันธุ์ธรรมดา สัตว์กลายพันธุ์พวกนี้ได้รับการสั่งการและรวมกลุ่มอย่างฉลาด บวกกับพวกมันเป็นปรสิตระดับต่ำที่มีจำนวนมาก กิ้งก่านั้นอาจจะทนได้ไม่นานถ้าพวกมันยังคงโจมตีต่อเนื่องแบบนี้

ตามทางนั้นกิ้งก่าได้จัดการช่วยไม่ให้ทีมได้รับการโจมตี  ความแข็งแกร่งของกิ้งก่านั้นคืออาวุธอันทรงพลัง  มันจะน่าเสียดายอย่างมากถ้าเขายอมทิ้งมันไว้แต่ข้างนอกนั้นมีสัตว์กลายพันธุ์เยอะเกินไป  ไม่มีโอกาสที่เขาจะรอดไปได้ถ้าเขาออกไปช่วยมัน นอกซะจากว่าเขาจะเข้าสู่ความถี่ของโลกอีกครั้ง

มันบังเอิญในตอนที่เขาเข้าไปในความถี่นั้นในตอนที่สู้ครั้งสุดท้าย  เขาทำมันอีกไม่ได้  นั่นมันเป็นกรณีพิเศษ อวัยวะภายในและกระดูกช่วงอกของเขาได้พังหมด  หัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้นและเขาเกือบจะตาย

ในอีกความหมายคือเขาคงตายถ้าไม่ได้เชื่อมต่อกับโลก ตั้งแต่นั้น ลู่หยวน ได้สังเกตถึงอาการที่อาจจะเกิดขึ้นกับการเต้นของหัวใจ  มนุษย์นั้นสามารถเข้าสู่ความถี่โลกได้ในตอนที่ความถี่การเต้นของหัวใจนั้นต่ำอย่าง 5-6 ครั้งต่อนาที

เมื่อการเต้นของหัวใจไม่คงที่ การทำงานหลักของหัวใจคือต้องสูบฉีดเลือดไปเลี้ยงทั่วร่างกาย  ยิ่งใช้พลังงานมากเท่าไหร่หัวใจยิ่งเต้นแรงมากเท่านั้น   ยิ่งร่างกายช้ามากเท่าไหร่ หัวใจเองก็จะเต้นช้าตามไปด้วย

ถ้าเขาทำให้การหายใจตัวเองช้าลงได้เขาอาจจะทำให้หัวใจเต้นช้าลงได้ด้วย

นั่นมันยังไม่พอ เขาพยายามคิดหาวิธีอื่น  เขาตระหนักได้ว่าความตายอาจะเป็นองค์ประกอบสำคัญ  แต่เขาคงหาเรื่องตายไม่ได้  มันเสี่ยงเกินไป

จากนั้นเขาก็คิดถึงความมุ่งมั่น  ไม่ต้องเดาเลยว่ามันถือเป็นแรงที่ลึกลับ  เขารู้มาตั้งแต่ต้นแล้วว่าความมุ่งมั่นนั้นไม่ได้ใช้ไว้แค่ควบคุมองค์ประกอบภายนอก  มันยังใช้ควบคุมร่างกายของคนได้ด้วย  ทุกครั้งที่เขาเพิ่มความมุ่งมั่นลงไป ความแข็งแกร่งของเขาจะควบคุมได้ง่ายขึ้น ตอนนี้เขาสามารถควบคุมกล้ามเนื้อทุกส่วนของเขาได้  เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาบาดเจ็บ เขาจะสามารถปิดรอยแผลและหยุดไม่ให้เลือดไหลได้

เขาสามารถทำมันได้อย่างธรรมชาติ

“ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันเพ่งสมาธิทั้งหมดไปที่ความมุ่งมั่น ? “

หัวใจของ ลู่หยวน เต้นแรงขึ้นเมื่อคิดแบบนั้น เขาไม่เคยลองวิธีนี้มาก่อน

เขาเริ่มพักฟื้นตัวเองและเพ่งสมาธิไปที่ความมุ่งมั่นของตัวเองทันที

ครั้งนี้ไม่ได้มีอะไรผิดปกติ  ไม่มีแสงส่องออกมารอบตัวเขาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นยกเว้นแค่เริ่มมีหมอกหนารอบตัวเขา

ไม่นานอารมณ์ของเขาก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วและสมาธิของเขาก็พังลง

เขาช็อคและอึ้ง มันเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนและเป็นประสบการณ์ที่แปลกประหลาด เขาไม่เคยรู้สึกถึงการมีอยู่ของเลือดเนื้อ  ดูเหมือนว่าเขาจะสามารถควบคุมทุกอย่างในตัวเขาได้

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆและพยายามสงบสติตัวเองลงและรวบรวมความมุ่งมั่นอีกรอบ

เขารู้สึกได้ถึงเครือข่ายของกล้ามเนื้อตัวเอง, ความเข้มของกระดูก, เลือดที่ไหลราวกับสายน้ำ,และอวัยวะภายในที่กำลังทำงาน สุดท้ายเขารู้สึกได้ถึงหัวใจที่กำลังเต้นอย่างแรง

เขาไม่ได้มองเห็นมันแต่ทุกๆนิ้วในร่างกายของเขานั้นแว็บขึ้นมาในสมอง

เขารู้สึกมันได้อยู่สักพักแต่เขาก็ไม่กล้าที่จะมาเสียเวลาอีกต่อไป สถานการณ์ตอนนี้วิกฤตอย่างมาก  กิ้งก่ายักษ์คำรามออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า  นี่คงเป็นการต่อสู้แบบดิ้นรนของมันแล้ว

เขารีบเปลี่ยนความสนใจไปที่หัวใจตัวเอง เขาอธิบายไม่ได้ว่าทำไมแต่เขารู้สึกว่าเขาควบคุมมันได้

ความคิดหนึ่งแว็บขึ้นมาตอนเขารู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นช้าลง  มันคือการทำงานของมัน  มันรู้สึกเหมือนมีคนพยายามหยุดของชิ้นใหญ่ที่ซึ่งเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วด้วยแรงอันน้อยนิด  เขารู้สึกเหมือนหมดหวัง

ถึงอย่างนั้นเขาก็ดีใจกับผลลัพธ์ที่ได้

เขาพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองเพื่อไม่ให้ความมุ่งมั่นของเขาได้พังทลายลงมาอีกในตอนที่หัวใจของเขาเต้นช้าลงๆ

หลังจากนั้นไม่กี่นาทีเขาก็เริ่มเสียความแข็งแก่งของตัวเองและหน้าของเขาก็ซีดลง

สถานการณ์วิกฤตยิ่งขึ้นกว่าเดิม  การต่อสู้อันแสนอันตรายมีอยู่แทบทุกที่และ หวังซีซี ก็ยุ่งอยู่กับการระวังรอบข้าง  หยาหลี่ ที่ซึ่งเป็นคนเดียวที่เห็นว่า ลู่หยวน เกือบหมดสติลงไปได้รีบวิ่งไปหาเขาและพยุงเขาขึ้นมา

“ ลู่หยวน นายเป็นอะไรมั้ย ? ได้โปรด นายกำลังทำให้ฉันกลัว ! “ - หยาหลี่ พูดขึ้นพร้อมกับน้ำตา สีหน้าของเธอแสดงความกังวลออกมาอย่างชัดเจน

ลู่หยวน ถอนหายใจออกมาเพื่อบอกว่าเขาไม่เป็นอะไร การเต้นของหัวใจเขานั้นได้ลดลงมาเหลือ 10 ครั้งต่อนาที  เขาเคยเจออาการขาดเลือดมาก่อนและความสามารถของเขาทั้งหมดตอนนี้ก็แทบจะไม่เหลือแต่เขายังทนได้อยู่อีกนิดหน่อยเพราะความฟิตของร่างกายตัวเอง

สิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ยังคงแห่กันมาเรื่อยๆและจำนวนศพที่ตายก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ  พื้นที่ที่พวกเขาสู้นี้มีจำกัดและทุกคนก็ต้องโดนบังคับให้ถอยหลังกลับมา

เพดานนั้นเริ่มที่จะถล่ม บางส่วนเริ่มถล่มลงมาแล้ว หลังคาและกำแพงของทั้งสองฝั่งแตกออก ตัวตึกเองก็เริ่มเสียหายอย่างจริงจังและการโจมตีของพวกสัตว์มีแต่ทำให้มันถล่มเร็วขึ้น

มันคงทนได้ไม่นาน

ทุกคนต่างก็ได้รับบาดเจ็บกันเล็กน้อย เสื้อผ้าของพวกเขานั้นแข็งแกร่งพอที่จะป้องกันการโจมตีจากสัตว์ระดับต่ำได้

แต่ถึงยังไงพวกเขาต่างก็ต้องหมดแรง

พวกเขาเพิ่งเรียนรู้วิธีที่จะสู้ ดังนั้นจึงออมแรงไม่เป็น  พวกเขาได้ใช้แรงเต็มที่ในทุกการโจมตีและเมื่อรวมกับความเครียดและความกลัวที่มีทำให้เปลืองแรงไปมากกว่าเดิม แม้ไม่มี หวังซีซี คอยช่วย พวกเขาก็ยังฆ่าสัตว์กลายพันธุ์ได้มากมาย พวกเขาหมดแรงหลังจากสู้มาได้ไม่กี่นาที

ทันใดนั้นทางเดินก็ถล่มลงมา เมื่อไม่มีกำแพงคอยค้ำให้เพดานก็ถล่มลงมาด้วย

กลุ่มสัตว์กลายพันธุ์ด้านบนเองก็หล่นลงมา สถานการณ์ตอนนี้เลวร้ายขึ้นยิ่งกว่าเดิม