spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
| *ตั้งค่าถาวร (คลิกตั้งค่าถาวร) |
ตอนที่ 158: สิ่งมีชีวิตที่น่ากลัว
ความโกรธของ เฉินเซียนฟง นั้นพอเข้าใจได้ ทุกคนรวมถึง ลู่หยวน ไม่สนใจในความปลอดภัยของเขาและให้เขากันพวกกลายพันธุ์ไว้ พวกเขาไม่ได้บอกให้อีกฝ่ายรู้ด้วยว่าถอยตอนไหนเพราะทุกคนนั้นต่างก็คิดในใจว่าต้องการที่จะเตะเขาออกจากทีม
มันเป็นธรรมชาติของคนที่ต้องการหลีกเลี่ยงเรื่องแย่ๆและอยู่กับสิ่งดีๆ แม้แต่ ลู่หยวน เองก็ต้องระวังตอนอยู่ใกล้ เฉินเซียนฟง
ยังไงซะเขาก็ไม่ได้ตัวคนเดียว ยังมีคนที่เขาต้องการที่จะปกป้องอยู่ อันที่จริงมันเป็นความไร้การรับผิดชอบของเขา ที่ปล่อยให้คนอันตรายแบบนี้อยู่ใกล้ตัว เหตุผลที่เขาให้ เฉินเซียนฟง อยู่กับทีมต่อนั้นเพราะความเป็นมนุษย์และความเป็นเพื่อนที่มีต่อกัน เขาไม่ได้ถือว่าอีกฝ่ายคือพรรคพวกเลย
“ เราคิดว่านายจะออกมาได้ทัน เราตะโกนคุยเรื่องนี้กันแล้ว เราคิดว่านายจะฟังอยู่ “ - เกาหลิง พูดขึ้นแบบกระอักกระอ่วน
ตั้งแต่ที่ เฉินเซียนฟง ได้วิวัฒนาการ อารมณ์ของเขาได้เปลี่ยนไป ความฉลาดของเขานั้นไม่ได้ลดลง อันที่จริงมันเพิ่มขึ้นดังนั้นมันจึงยากที่จะหลอกเขา
“ อย่ามาโกหกฉัน..พวกนายจงใจทำแบบนั้น พวกนายรู้ว่าฉันไม่ได้ยินอะไรตอนฉันคลั่ง “ – เฉินเซียนฟง ลุกขึ้นยืนและมองมาที่ เกาหลิง พร้อมกับแยกเขี้ยวใส่
เขาสูงเกือบสามเมตรและดูเหมือนกำแพงยักษ์ เขาทำให้ทุกคนกลัวได้โดยเฉพาะท่าทีที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้ เกาหลิง หน้าซีด เธอถอยกลับมาและล้มลงไปที่พื้น ทุกคนต่างก็ตื่นตัวกันตามหมด
“ นั่งลง ! “ – ลู่หยวน เตือนเขาในตอนที่เห็นว่า เฉินเซียนฟง จะคลั่งขึ้นมาอีกรอบ
เฉินเซียนฟง ไม่ได้ขยับ เขามองมาที่ ลู่หยวน ด้วยสายตาโหดร้ายและโกรธยิ่งกว่าเดิม
ลู่หยวน ดึงดาบออกมาและพูดอย่างใจเย็น – “ ฉันบอกให้นั่งลง ! “
เสียงของเขาไม่ได้ดังรึสงบแต่แฝงไปด้วยพลัง ไม่ต้องเดาเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าไม่เชื่อฟังเขา
ทุกคนต่างก็กลั้นหายใจมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความกังวล พวกเขาทนเรื่องแบบนี้ไม่ได้ ยังไงซะพวกเขาก็หวังว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นมาขัดเรื่องนี้
ลู่หยวน มองไปที่ เฉินเซียนฟง ด้วยสายตาต้องการฆ่า เฉินเซียนฟง นั้นกลัว ไม่ว่าเขาจะแข็งแกร่งขึ้นขนาดไหนแต่ความแข็งแกร่งของ ลู่หยวน ก็ฝังลึกในใจเขา
กล้ามเนื้อของ เฉินเซียนฟง เริ่มห่อตัวแน่นขึ้น หมัดของเขากำแน่นจนเล็บจิกผิวทำให้เขาเลือดไหล หลังจากนั้นสักพักเขาก็ก้มหน้าลงและซ่อนความเกลียดของตัวเองไว้พร้อมกับก้าวถอยหลังกลับลงไปนั่ง
“ ถ้านายจำได้ ฉันเคยบอกนายแล้วว่านายควบคุมตัวเองไม่ได้ นายต้องออกไป นายน่าจะเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ ถ้าเราเรียกนายมานี่ มันจะมีโอกาสเป็นไปได้สองอย่าง หนึ่งคือนายกลับมาสู่สถานะปกติแล้วทุกคนปลอดภัย รึไม่ก็นายควบคุมตัวเองไม่ได้และนายก็น่าจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันคงให้เกิดเรื่องแบบนั้นม่ได้ “ – ลู่หยวน อธิบายพยายามที่จะบอกเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น
เขาไม่ต้องการฆ่าอีกฝ่ายแต่ถ้าไม่อยากเจอปัญหาที่ไม่จำเป็นเขาก็ให้อีกฝ่ายยังรู้สึกเกลียดชังแบบนี้ต่อไปไม่ได้
เฉินเซียนฟง ได้ยินแบบนั้นก็ขนลุก เขารู้ดีว่าถ้าเขาคลั่ง ลู่หยวน คงฆ่าเขาแน่ๆ ตอนนี้เขาเข้าใจว่าทำไมถึงไม่มีใครบอกให้เขาถอย ความรู้สึกโกรธของเขาได้หายไปหลังจากได้คิดถึงผลกระทบที่จะเกิดขึ้น
หลังจากนั้นสักพักพวกเขาก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมาจากด้านนอก กลุ่มสัตว์กลายพันธุ์ได้พยายามที่จะเข้ามา
ลู่หยวน ลุกขึ้นยืนพร้อมกับจับดาบตัวเองเดินไปที่ประตู
สัตว์กลายพันธุ์กระโดดลงมาจากบันไดแต่ก็มีของกันทางเอาไว้อยู่
โฮวตง ที่ซึ่งตาม ลู่หยวน ไปได้ยิงไปที่สัตว์ตัวนั้นจนเลือดกระจายออกมาพร้อมกับที่คนอื่นๆต่างก็เริ่มพากันยิงตามไปด้วย
ลู่หยวน ขมวดคิ้ว ถ้ายิงแบบนี้ต่อไปกระสุนพวกเขาจะหมด บวกกับมันน่าเสียดายที่ใช้กระสุนสังเคราะห์กับสัตว์ระดับต่ำแบบนี้
“ จากนี้ให้เก็บกระสุนไว้ “ - เขารีบพูดขึ้น – “ อย่ายิง ให้ใช้มีดแทน “
สัตว์พวกนี้ส่วนมากอยู่ในระดับสีขาว มีแค่ไม่กี่ตัวที่อยู่ในระดับสีฟ้าอ่อนรึสีฟ้า ตอนนี้มีชั้นวางกันการเคลื่อนที่ของมันไว้อยู่ ดูจากสภาพทางกายภาพแล้ว มันยากที่จะโจมตีพวกนี้โดยใช้มีด
แต่ทุกคนต่างก็กังวลในตอนที่ ลู่หยวน สั่งไม่ให้ใช้ปืน การโจมตีโดยใช้ปืนจากที่ไกลๆนั้นต่างกับการใช้มีดอย่างสิ้นเชิง
“ ไม่ต้องกลัว สัตว์ระดับต่ำพวกนี้โจมตีฝ่าการป้องกันของเสื้อผ้าสังเคราะห์ไม่ได้ มันง่ายที่จะฆ่าพวกมันตราบใดที่ระวังและปกป้องหัวตัวเอง ฉันจะไปช่วยเองถ้าเกิดอะไรขึ้น “
โฮวตง รู้ว่าเมื่อ ลู่หยวน ตัดสินใจอะไรแล้วจะไม่เปลี่ยนใจ ดังนั้นเขาจึงเป็นคนแรกที่ลงมือตามคำสั่งเพื่อให้อีกฝ่ายประทับใจ – “ ใช่ ! ในที่สุดมีดฉันก็จะได้ลิ้มรสเลือดสักที ! “
มีหลายคนต่างก็ขำออกมาและคำพูดนี้ก็ช่วยให้โล่งใจได้นิดหน่อยแต่หลังจากนั้นไม่นานทุกคนก็กลับมาเครียดกันอีกรอบ
เกาหลิง หยิบมีดของเธอออกมาในตอนที่เห็นทุกคนยกมีดตัวเองขึ้นแต่เธอกลับแอบถอยออกมาเล็กน้อย
ในตอนที่พวกเขาออกจากเมืองเฮดงมา ลู่หยวน ได้เก็บอาวุธคมๆมาเยอะและเอาให้กับทุกคนยกเว้นแค่ หยาหลี่
“ ซีซี เธอไม่ต้องทำแบบนั้นด้วย “ – ลู่หยวน เห็น หวังซีซี หยิบมีดตัวเองออกมาและได้ห้ามเอาไว้ – “ เธอจับตาดูรอบๆและพักบ้าง “
เธอถูกฝึกมาให้กล้าหาญแต่เธอจะหมดแรงหลังจากที่ใช้พลังจิตหลายรอบ เธอต้องพักผ่อนจริงๆ
หวังซีซี โล่งใจพร้อมกับเอามีดเก็บเข้าฝัก
ทันใดนั้นก็ได้มีชายคนหนึ่งฝ่าชั้นวางมาได้ เขารวดเร็วอย่างมาก ในเวลาไม่กี่วินาทีเขาก็มาอยู่ตรงหน้าพวกเขา โฮวตง ที่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้เตรียมรับมือและโดนโจมตีอย่างแรง
ทุกคนช็อค ผู้หญิงหลายคนกรีดร้องออกมาแต่ก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไร วินาทีต่อมาชายคนนั้นได้อ้าปากที่เต็มไปด้วยฟันคมๆและพยายามกัดเข้าที่คอของ โฮวตง
หัวใจของ โฮวตง เต้นรัวและหน้าของเขาก็ซีดลง ในตอนที่เขาช็อค เขาก็ตระหนักได้ว่า เฉินเซียนฟง ได้เข้ามาช่วยเข้า
ทุกคนต่างก็แปลกใจ หลังจากที่ได้ช่วยชีวิตอีกฝ่ายแล้ว เฉินเซียนฟง ได้กลับไปนั่งที่มุมตามเดิมโดยไม่ได้หันกลับมามอง โฮวตง เลย
ลู่หยวน ลดดาบลง ทันใดนั้นเขาก็เห็นบางอย่างที่แอบออกมาจากสมองของชายกลายพันธุ์และดิ้นหนีไปด้วยความเร็วสูง
มันเป็นหนอนสีขาวยาวกว่า 10 ซม.ดูเหมือนกิ้งกือ ทั้งสองข้างของมันมีขาเรียงรายอยู่
ลู่หยวน จำได้ทันทีว่ามันคืออะไร
“ ฉันเข้าใจแล้ว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมสัตว์กลายพันธุ์และคนพวกนี้ดูเหมือนด้านชา พวกมันโดนหนอนนี่ควบคุมอยู่ “
ลู่หยวน เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน มันคือหนอนใต้ดิน มันไม่ได้เป็นสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งแต่มันคอยเป็นปรสิตในสมองของสิ่งมีชีวิตอื่นและคอยควบคุมเจ้าของร่างนั้นผ่านเส้นประสาท
ในตอนที่เขาเห็นว่าหนอนนั่นกำลังจะหนี เขาก็รีบวิ่งเข้าไปกระทืบมันทิ้ง
ทันใดนั้นก็ได้มีบางอย่างแปลกๆเกิดขึ้น สัตว์ทุกตัวดูกระสับกระส่ายและหันกลับมามองที่ ลู่หยวน พวกมันเคลื่อนที่เร็วกว่าเดิมจน ลู่หยวน รู้สึกได้ว่ามีสัตว์จำนวนนับไม่ถ้วนกำลังพุ่งมาหาเขา
ลู่หยวน ตะเหนักได้ถึงบางอย่างพร้อมกับช็อค หนอนพวกนี้ไม่ได้ทำงานแบบเดี่ยวๆด้วยตัวเอง พวกมันเชื่อมต่อกันเป็นเครือข่าย แต่ละตัวนั้นเชื่อมต่อกันหมดและสร้างเครือข่ายที่แข็งแกร่งขึ้นมา
อันที่จริงมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัว ท่ามกลางสภาพแวดล้อมแบบนี้การเติบโตเป็นกลุ่มของสิ่งมีชีวิตที่มีความฉลาดทำให้มันแข็งแกร่งขึ้น พวกมันฉลาดพอที่จะปกป้องตัวเองและมันอาจจะมีความแข็งแกร่งพอที่จะยึดครองโลกได้ถ้าพวกมันมีจำนวนมากๆ