spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 148: เสียงของน้ำ

ลู่หยวน แอบประเมินกระดูกข้างนอกของมัน

“ วัตถุซีเมนต์ที่ไม่รู้จัก “

“ ความหายาก: ระดับสีเทา ”

“ น้ำหนัก: 1.5 กก. ”

 “ รายละเอียด : นี่เป็นวัตถุดิบหายากมาก ส่วนสำคัญสำหรับโครงสร้าง “

นี่เป็นการพัฒนาที่ทำให้ ลู่หยวน อึ้ง ไม่ใช่แค่กระดูกส่วนนอกของสัตว์ระดับสีฟ้าดรอประดับสีเทาออกมา  แต่ของที่เป็นของอินทรีย์ยังเป็นอนินทรีย์ไปแล้ว

ลู่หยวน ไม่คิดว่าความสามารถในการดูดซับชีวิตนั้นจะแข็งแกร่งได้ขนาดนี้ สำหรับเขาแล้วการดูดซับชีวติได้นั้นเป็นความสามารถที่สะดวกสบายแต่สำหรับสัตว์กลายพันธุ์แล้วมันถือว่าเป็นการโจมตีที่ร้ายแรง

แต่อันที่จริงแล้วการโจมตีแบบนี้ช่วยในสไตล์การต่อสู้ของเขาได้ ให้สู้ได้อย่างรวดเร็วและจบมันได้อย่างรวดเร็วเช่นกัน เขาสามารถฆ่าทุกอย่างได้ในเวลาไม่กี่วินาที  ความเร็วในความสามารถนั้นไม่ได้เร็วเท่าที่เขาอยากได้  ส่วนมากแล้วสัตว์กลายพันธุ์นั้นจะแพ้ไปแล้วแต่เขายังดูดซับพลังงานได้ไม่มากพอ

เธอตื่นเต้นนิดและขอบคุณ ลู่หยวน  ถ้าลู่หยวน ไม่หยุดเธอไว้ เธอคงต้องยอมแพ้กับโชคชะตา ที่เธอมีโอกาสมีชีวิตได้นั้นต้องขอบคุณ ลู่หยวน

นี่เป็นฉากอันอบอุ่นที่ทำให้ทุกคนซึ้งใจ

ก่อนที่จะลุกขึ้นจากเตียง ลู่หยวน ได้ให้ เกาหลิง ดูดซับพลังงานอีกรอบ สภาพของเธอตอนนี้ได้พัฒนาดีขึ้นกว่าเก่ามาก เธอสามารถกินอาหารได้อีกครั้ง

อดีตอันเลวร้ายได้ผ่านไปแล้ว

เซ่าหยาหลี่ กระสับกระส่ายไม่ได้สามารถหลับได้ เพราะประตูนั้นโดนเผาไปแล้วมันจึงเหลือช่องว่าง  มีเสียงดังจากด้านนอกเข้ามาตลอด  เธอเริ่มกลัวขึ้นเรื่อยๆ เธอกังวลและคอยลืมตามองดูตลอดเวลา

เธอตื่นเต้นจนฉี่ราดเพราะความกังวลของเธอซึ่งเพราะว่าเธอกั้นไม่ไหวอีกต่อไป  ตอนนี้ขาทั้งสองข้างของเธอรู้สึกแฉะจนรำคาญ

เธอไม่รู้ว่า เล่าหวง หายไปไหน ในตอนที่พวกเขาหลับ  เล่าหวง มักจะนอนอยู่หน้าประตูของเธอดังนั้นเธอจึงไม่ต้องกังวลอะไร แต่ตอนนี้ เล่าหวง ไม่ได้อยู่ใกล้เธอ

เธอลุกขึ้นยืนและมองไปที่ ลู่หยวน ที่ซึ่งนอนอยู่ใกล้ๆเธอ  เขานอนกอดมีดและหลับสบาย เขากรนออกมาทั้งคืน

“ นายนี่มันหมูจริงๆ ฉันล่ะอยากให้นายหลับจนตายจริงๆ “ - เธอคิดด้วยความเกลียดชัง

เธอทำใจแข็งลุกขึ้นยืนและมองไปที่รูประตูมืดๆ มันรู้สึกน่ากลัวราวกับจะมีสิ่งมีชีวิตกลายพันธ์กระโดดออกมาตอนไหนก็ได้  เธอกลัวซะจนหน้าซีด

“ มันมืดหมดแล้ว ฉันไม่ควรกังวลว่าคนอื่นจะเห็นฉัน ฉันไม่ควรที่จะอาย “ – เซ่าหยาหลี่ พูดขึ้นพร้อมกับกัดฟันแน่ เพราะขาดความกล้าทำให้เธอไม่กล้าที่จะออกไปข้างนอก เธอมองไปที่มุมห้องและแอบเดินไป  เพราะการปวดฉี่ของเธอทำให้เธอควบคุมตัวเองไม่ได้  ในตอนที่เธอดึงกางเกงลง ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงและช็อคจนเกือบจะฉี่ราดกางเกง

“ มันดึกแล้วนะ เธอไปทำอะไรตรงนั้น ? “ – ลู่หยวน พูดขึ้นมาเบาๆ การได้อยู่ในที่อันตรายมานานทำให้เขาไม่มีทางเลือกนอกจากไวต่อเสียง แค่การเคลื่อนไหวเล็กน้อยก็ทำให้เขาตื่นขึ้นมาทันที

ในตอนที่ได้ยินเสียง ลู่หยวน  หยาหลี่ ก็โล่งใจแต่หน้าของเธอกลับแดง  เธอพูดขึ้นมาอายๆ – “  ทำไมต้องสนด้วยว่าฉันจะทำอะไร ? “

แม้ว่าจะมืดแต่ ลู่หยวน ก็เห็นว่าขาของเธอบีบเข้าด้วยกันและเขาก็เข้าใจ  เขารู้สึกกระอักกระอ่วนแต่ก็พูดขึ้น – “ ไปข้างนอกเถอะ...ที่นี่มันอับ ครั้งหน้าเธอก็แค่ปลุกฉันถ้าเธอต้องการอะไร “

เซ่าหยาหลี่ ดูใจเย็นลง หน้าของเธอแดงขึ้นมาทันที่ ถ้ามีรูที่พื้นเธอคงเอาหน้ามุดหนีไปแล้ว  เธอตอบกลับ – “ ใครบอกว่าฉันต้องการ...ที่นี่ ? “

ลู่หยวน ไม่ได้สนใจกับคำพูดของเธอ เขาลุกขึ้นและเดินออกไปข้างนอก  เซ่าหยาหลี่ ลังเลสักพักและกัดฟันแน่นแล้วตามออกไป

ทั้งสองเดินออกไป คนหนึ่งเดินน้ำหน้าและอีกคนตามจนไปถึงชั้นแรก

“ ถอยไปอีกนิดได้มั้ย ?” – เซ่าหยาหลี่ พูดขึ้นอย่างเย็นชา

ลู่หยวน หาวออกมาและถอยกลับไปอีกนิด

เซ่าหยาหลี่ ดึงกางเกงตัวเองไว้และหันแอบมาดูเขาอีกรอบ  มันมืดสนิทไม่มีแม้แต่แสงเลยสักนิด เธอไม่รู้ว่า ลู่หยวน อยู่ตรงไหน  เธอตกใจและพูดขึ้นด้วยความกลัว – “ ลู่หยวน..เข้ามาใกล้หน่อยสิ ได้มั้ย ? “

ลู่หยวน เดินไปใกล้ออีกนิด  เซ่าหยาหลี่ เริ่มเห็นเงาของเขาเข้ามาใกล้และใจเย็นลง  มันมืดเขาคงมองไม่เห็นอะไร  เมื่อเธอคิดแบบนั้นเธอก็ไม่ได้กลั้นฉี่อีกต่อไป เธอดึงกางเกงตัวเองลงและเริ่มมีเสียงน้ำไหลดังขึ้นมา  ชัดเจนแล้วว่าเธอกลั้นมาสักพักแล้ว

เธอร้องออกมาโดยที่เธอไม่รู้ตัว เธอเผยให้เห็นส่วนด้านล่างของเธอให้ ลู่หยวน เห็นเต็มตา

ความสามารถของ ลู่หยวน นั้นเกินขีดจำกัดมนุษย์ทั่วไป เขาพัฒนาสายตาตัวเองมานานแล้ว สำหรับคนธรรมดามันคงมืดสนิทแต่เขาสามารถมองเห็นได้ทุกอย่างชัดเจน

ก้นขาวๆของเธอทั้งกลมและแน่น ทำให้หัวใจของเขาเต้นรัวขึ้นมา

หลังที่พวกเขาออกมาเดินทางแบบนี้ เขาไม่ค่อยได้มีโอกาสได้นอนกับ หวงเจียฮุย  เขาอดความอยากไว้หลายวันแล้ว  ด้วยพลังและความแข็งแรงของเขาทำให้เขามีความต้องการมากกว่าคนทั่วไป ในตอนที่เขาเห็นเธอในท่าแบบนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองและหายใจออกมาอย่างแรง

เซ่าหยาหลี่ เพิ่งจะทำธุระตัวเองเสร็จ ก่อนที่เธอจะได้ดึงกางเกงลงมา ลู่หยวน ก็ได้เข้ามากอดเธอที่ด้านหลัง   เธอช็อคจนเกือบกรี๊ดออกมาแต่ในที่สุดเธอก็รู้ว่าเป็น ลู่หยวน  เธอดิ้นและพูดอย่างโกรธๆ- “ นายทำอะไรเนี้ย ? ปล่อยฉันนะไม่งั้นฉันจะตะโกน ! “

เธอทำเสียงเบาพร้อมกับสั่ง ลู่หยวน  ชัดเจนแล้วว่าเธอไม่อยากให้ใครได้ยิน

“ เอาสิ ตะโกนเลยถ้าอยาก  ทุกคนจะได้รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงของฉัน “ - ลู่หยวน พลิกตัวกลับมาหันหน้าหาเขาและพูดอย่างกับโรคจิต

“ ไอ้บ้านี่ ! นั่นมันนานมาแล้ว “ - เซ่าหยาหลี่ หันหน้าหนีและเตือนเขาด้วยท่าทีดุ – “ อย่ามาแตะฉันเชียว ปล่อยฉันนะ  “

เธอไม่น่าจะยกโทษให้ ลู่หยวน ง่ายๆ การฆ่าคนมากมายโดยไม่ได้รู้สึกผิดและยังไม่ได้ขอโทษเธออีก  นอกจากนี้เขาก็มักจะพูดว่าเขารู้สึกบางอย่างกับเธอแต่เขายังคงมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงอยู่ตั้งหลายคนโดยเฉพาะ หวงเจียฮุย นี่แหละที่น่าสงสัยที่สุด

แต่ทันทีที่เธอเตือนเขา ปากของ ลู่หยวน ก็ประกบเข้ากับปากของเธอ

เซ่าหยาหลี่ กัดฟันแน่นไม่ให้เขาเอาลิ้นแหย่เข้ามาได้ มือของเธอเลื่อนลงมาข้างล่างพยายามหยิกมือของเขาเพื่อให้เขาถอยไปแต่สุดท้ายเนื้อของเขาก็ยืดหยุ่นอย่างกับยางลบ  หลังจากที่เธอหยิกสักพัก เธอก็ไม่มีแรงที่จะหยิกเขาต่อ

เธอเอามือผลักที่อกของ ลู่หยวน โชคร้ายที่แรงของเธอนั้นไม่ได้ส่งผลอะไรเลย

ในตอนที่เธอดิ้นอยู่ กางเกงของเธอก็ได้ตกลงไปที่พื้นเผยให้เห็นขาคู่ขาว  ลู่หยวน ยกตัวของเธอขึ้นและเอาไปติดกำแพง

“ ไอ้บ้า ปล่อยฉันนะไม่งั้นฉันกัดจริงๆด้วย ! “ - เซ่าหยาหลี่ เปิดปากออกมา เธอกัดฟันแน่นและเริ่มขู่เขา  หน้าอกของเธอเด้งไปมาและเธอก็เริ่มหอบออกมาด้วย

ลู่หยวน ไม่สนใจที่เธอพูดเลยสักนิด

ตอนนี้ผมของเธอพันกันยุ่ง หน้าของเธอก็แดง  ใจของเธอเต้นรัวในตอนที่เขามองมาที่เธอ ต่อมาเขาได้ใช้มือของเขาล้วงเข้ามาในเสื้อแล้วบีบหน้าอกของเธอ หน้าอกสองข้างเด้งไปมาตามจังหวะ เริ่มมีความรู้สึกอยากที่เกิดขึ้นในตัวของเธอ ตอนนี้เธอไม่ดิ้นอีกต่อไปแล้ว

ลู่หยวน ถอดกางเกงตัวเองออกและได้ถามออกมา – “ เธอจะมีเซ็กส์กับฉันมั้ย ?”

“ เขาเป็นแฟนของฉัน เรา...หลายครั้งแล้ว “ - เซ่าหยาหลี่ เพิ่งรู้ตัว

ลู่หยวน ฮึดฮัดออกมาและแทงเข้าไปในตัวเธอ

เธอร้องออกมาอย่างดังและรีบเอามือปิดปากตัวเอง มือข้างหนึ่งนั้นพยายามที่จะตีเขาแต่ก็มีแต่ทำให้ตัวเองหมดแรงลงเรื่อยๆ

ในตอนที่ ลู่หยวน แทงมาครั้งแรกนั้นมันเบาอยู่แต่ไม่นานมันก็เริ่มเร็วขึ้นๆและลึกขึ้น  เซ่าหยาหลี่ เอามือปิดปากให้แน่นที่สุดแต่สุดท้ายเธอก็ต้องครางออกมา

ลู่หยวน ถามอีกครั้ง – “ เธออยากรึไม่อยาก ? “

“ ฉันอยาก .. “ - หยาหลี่ ตอบ

เธอกล้าทำตัวดื้อด้านกับเขาได้ยังไง ? ลู่หยวน เริ่มทำเร็วขึ้นๆ หยาหลี่ มองมาที่เขาด้วยสายตารู้สึกผิด มือของเธอนั่นปิดปากตัวเองแน่นแต่ก็ยังครางไม่หยุด หลังจากนั้นสักพักเธอก็กรีดออกมาและตัวของเธอก็บิดไปมาอย่างรุนแรง..จากนั้นเธอก็ล้มลงกับพื้น

“ นี่เป็นความผิดนาย คนอื่นคงได้ยินเราแล้ว  ฉันจะไปเจอหน้าคนอื่นได้ยังไง ? “ – หยาหลี่ พูดขึ้นเมื่อกลับมารู้สึกตัว

“ ไม่เป็นไรหรอก ทุกคนรู้ความสัมพันธ์ของเราอยู่แล้ว “
ลู่หยวน รู้สึกอึดอัดนิดๆ พวกเขาเสียงดังอย่างมากแน่นอนว่าคนด้านบนต้องได้ยิน  แต่เขาไม่ได้สนอะไรมาก เขาต้องจัดการเรื่องของ หยาหลี่ ก่อน

“ ไอ้บ้า นายขืนใจฉัน ! ถ้ามีตำรวจใกล้ๆ ฉันจะแจ้งความนาย “ - หยาหลี่ พูดออกมาด้วยความเกลียด ในตอนที่เธอคิดว่าคงเจอสายตาแปลกจากทุกคน เธอก็ยิ่งขมขื่นเข้าไปอีก

เธอแตะส่วนลับของตัวเองและพูดขึ้น – “ เหนียวไปหมดแล้ว ฉันจะทำความสะอาดได้ยังไงแสงก็ไม่มี ? “

“ ใช้กางเกงในเธอเช็ดซะสิ เราจะต้มน้ำกันในวันพรุ่งนี้เช้า “ - ลู่หยวน หัวเราะออกมาและพูดขึ้น

เธอไม่มีตัวเลือกอื่นเลยต้องทำ  หยาหลี่ ดึงกางเกงในตัวเองขึ้นและเช็ดมันให้ได้มากที่สุด  ทั้งสองคนรู้สึกผิดเล็กน้อยและแอบกลับเข้าไปในห้องชั้นสอง

ห้องยังคงเงียบอยู่ พวกเขาไม่รู้ว่าคนที่เหลือแกล้งหลับรึหลับจริงๆ  ลู่หยวน รู้ว่า หวงเจียฮุย นั้นไม่ได้หลับแน่ๆ  ตาของเธอยังกระตุก หน้าอกเองก็สั่นไหวแปลกๆ...ชัดเจนแล้วว่าหัวใจเธอคงเต้นรัวอยู่

ลู่หยวน รู้สึกผิดเล็กน้อย  เขามองไปที่ หยาหลี่ ที่กำลังนอนลงไป  เขาต้องการที่เดินไปหา หวงเจียฮุย ต่อ

ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงน้ำกระเซ็นที่ด้านนอก เสียงมันเริ่มดังขึ้นๆและดูเหมือนมีบางอย่างใกล้เข้ามาเรื่อยๆ  กิ้งก่ายักษ์ข้างนอกนั้นก็ดูเหมือนจะสัมผัสบางอย่างได้และได้คำรามออกมา

หัวใจของ ลู่หยวน แทบหยุดเต้น

หวงเจียฮุย ได้ยินเสียงเตือนของกิ้งก่าและรู้สึกอึดอัด  เธอไม่ได้อิจฉาอีกต่อไปแล้วและลุกขึ้นนั่ง – “ มีบางอย่างอยู่ข้างนอก ? “

“ อยู่ที่นี่ก่อน ทุกคนเลย ฉันจะไปเช็คหน่อย แต่อย่าเพิ่งหลับแล้วก็อย่างลดการป้องกันลงถ้าไม่อยากตาย “ - ลู่หยวน คิดและพูดขึ้น – “ เสียงนี้ยังดูเหมือนไกลอยู่  มันคงไม่ส่งผลกับเราเร็วๆนี้แน่ “

“ ระวังตัวด้วย “ – หวงเจียฮุย พูดขึ้น

ลู่หยวน พยักหน้า เขาเอาดาบของเขาไปด้วยและเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

กิ้งก่ายักษ์ได้กระทืบพื้นไปมา จมูกของมันก็พ่นแก๊สสีเขียวออกมาด้วย ลู่หยวน มองไปที่สะพาน  แม้ว่าจะยังไม่ถึงฤดูน้ำหลากแต่นี่ก็เป็นเวลาสำหรับสัตว์กลายพันธุ์   เขาคิดกับตัวเองและตัดสินใจทิ้งกิ้งก่าไว้ที่พื้น  เขาจะออกไปเช็คด้วยตัวเอง

กิ้งก่ายักษ์นั้นทั้งโหดร้ายและดุดัน  มันอาจทำได้แค่ทำให้สิ่งมีชีวิตระดับสูงรู้สึกรำคาญ  แต่ครั้งนี้เขาแค่ต้องการไปเช็คว่าเกิดอะไรขึ้นไม่ได้ไปสู้ การเอามันไปด้วยนั้นไม่ได้ช่วยมีแต่เพิ่มความเสี่ยงที่ไม่จำเป็น

ลู่หยวน บอกให้กิ้งก่านั้นอยู่เงียบๆเพื่อไม่ให้เป็นที่สนใจของสัตว์ตัวอื่น หลังจากนั้นเขาก็เริ่มวิ่งไปที่สะพานข้ามทันที