spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 147: ความเสียหายทาง DNA

ฐานป้องกันนี้เหมือนกับที่พวกเขาเห็นในอีกฝั่งเป๊ะ

แต่ ลู่หยวน ได้ให้สัญญาณให้ทุกคนหยุดเมื่อเข้าไป  อันที่จริงพวกเขาไม่กล้าเข้าไปถ้าไม่มีคำสั่งของ ลู่หยวน

มีใยแมงมุมขึ้นอยู่ทุกที่โดยเฉพาะตามมุม มีแม้แต่ไข่แมงมุมวางอยู่ด้วย  บางพวกรูปร่างเหมือนมนุษย์เลยก็มี

ลู่หยวน ลองก้าวไปเหยียบที่ใยแมงมุมที่พื้นดูและรู้สึกได้ว่ามันเหนียวเอามากๆ  คนทั่วไปคงหนีออกมาไม่ได้แม้ว่าแค่ขาของเขาจะติด   เขาจะรู้ว่าตัวเองคงหนีออกมาไม่ได้ ถ้าตัวของเขาเกิดเข้าไปติดกับใยแมงมุมนั้น

การเข้าไปแบบเร่งรีบอาจทำให้เขาต้องตาย ดังนั้นเขาจึงต้องระมัดระวังไว้ก่อน เขาเรียกกิ้งก่ายักษ์ให้เข้ามา

กิ้งก่านั้นฉลาดขึ้นกว่าเดิมหลังจากที่มันกลายพันธุ์แล้ว  ทักษะหนึ่งที่มันมีคือการสังเกตซึ่งแสดงให้เห็นถึงความฉลาดที่มากกว่าเดิม  ด้วยการฝึกฝนที่ได้มาทำให้ตอนนี้มันสามารถเข้าใจคำสั่งง่ายๆได้บ้าง

อย่าง ‘ พ่นไฟ ‘

กิ้งก่าส่ายหน้าเล็กน้อยและอ้าปากของมันพ่นไฟออกมาใส่พื้น

“ ตูม ! “

เสียงเหมือนกับป้อมปราการนี้โดนระเบิด มันสั่นไหวเล็กน้อย  ไฟนั้นพุ่งไปไกลกว่า 2 ม.

กิ้งก่านั้นไม่ใช่สัตว์ธาตุไฟอย่าง เล่าหวง  เปรียบเทียบกันแล้วมันไม่สามารถพ่นไฟได้ดีเท่า  มันสามารถพ่นแก๊สที่ทำให้เกิดไฟออกมาได้ ดังนั้นเมื่อแก๊สจำนวนมากถูกปล่อออกมาในพื้นที่ปิด ผลของมันจึงมากกว่าที่ ลู่หยวน ได้คาดเอาไว้

ไฟนั้นได้ทำให้เกิดการระบิดขั้นที่ชั้นบน โชคดีที่ลูกระเบิดไม่ได้มากเท่าไหร่มันจึงไม่ได้ร้ายแรงนัก  ถ้ามิสไซน์อยู่ที่นี่ด้วยงั้นที่นี่คงเละเป็นฝุ่น

“ ว๊า ! “ – เสียงน่าขนลุกดังนับไม่ถ้วนของลูกแมงมุมดังขึ้นมาพร้อมกับมีแมงมุมกลายพันธุ์ที่ตัวเต็มไปด้วยไฟวิ่งหนีผ่านประตูออกมา พบเจอกับความตายในตอนที่กิ้งก่ากระทืบมัน ตัวที่หนีมาได้ก็โดน ลู่หยวน ตัดเป็นสองท่อน

นาทีต่อมาเสียงก็ได้หยุดลง หลุมประมาณสองเมตรโผล่ขึ้นมาที่พื้นพร้อมกับควันลอยขึ้นมา

ใยก่อนหน้านี้โดนเผาไปหมดแล้ว มีสัตว์กลายพันธุ์และโครงกระดูกคนกระจายไปทั่ว

สถานที่นี้ถูกเผาจนดำ มีโต๊ะและประตูที่ยังคงไหม้อยู่  กลิ่นเหม็นไหม้ลอยมาจากข้างในและมีแมงมุมเกือบสิบตัวที่หนีออกไปไม่ได้ ร่างกายของมันเกือบโดนเผาแต่ด้วยความอึดของมันทำให้พวกมันยังคงดิ้นรนอยู่ได้

ลู่หยวน ต้องการฆ่ามันทั้งหมดแต่ก็เปลี่ยนความคิด

เกาหลิง นั้นอยู่ในช่วงวิกฤตอยู่ แมงมุมพวกนี้คือแหล่งพลังงานชีวิตชั้นดีที่จะช่วยเขาได้

ไม่ใช่แค่ชั้นแรกแต่ทั้งฐานทัพโดนเผาหมด  ลู่หยวน ไปเช็คทั้งตึกและได้ให้กิ้งก่าออกไปดูด้านนอกคอยเผาทุกอย่าง  แต่อย่างน้อยของที่อยู่ใต้ดินก็ยังปลอดภัยเพราะมันมีประตูเหล็ก

ลู่หยวน สับประตูให้เปิดอกและพบกับคลังแสง

กล่องปืนลูกปืนถูกวางเรียงราย  แม้ว่าจะยืนอยู่ด้านนอก ลู่หยวน ก็เห็นกล่องนี่เป็นร้อยกล่อง เขาประมาณว่ามันน่าจะมี 300 กล่องถ้านับข้างในด้วย  มีกระสุนไรเฟิลประมาณสิบกล่องได้  มีกล่องระเบิดอีกหลายสิบกล่องและกล่องมิซไซน์อีกร้อยกล่อง  ในอีกด้านของคลังแสงมีปืนใหญ่ 7 กระบอก, ไรเฟิลหนัก 5 กระบอกและไรเฟิลชนิดอื่นๆอีกหลายสิบกระบอก จำนวนของอาวุธนั้นพอที่จะทำสงครามขนาดเล็กได้เลย

คนอื่นๆได้มาถึงและได้แบก เกาหลิง และ หวังซีซี มาด้วย  พวกเขาก็ต้องอึ้งกับสิ่งที่เห็น

คนธรรมดาคงไม่มีโอกาสที่จะชื่นชมอาวุธแบบนี้ที่ถูกเก็บไว้ในคลังแสงอย่างดี  แม้ว่าพวกเขาจะเคยอยู่ในคลังแสงอื่นๆแต่อาวุธถูกเอาไปหมดแล้ว แต่ไม่เหมือนกับที่นี่ที่ทุกอย่างยังคงอยู่

“ สุดยอด คนแคมป์นั่นเอาของไปเท่าไหร่กันแน่ ? “ – หลินเสี่ยวจี บ่นออกมา

โฮวตง อดตื่นเต้นไม่ไหว เขาเดินเข้าไปที่ลังพวกนั้นแล้วหยิบไรเฟิลหนักขึ้นมาแล้วลองเล่นกับปืนอื่นๆพร้อมกับพูดด้วยความตื่นเต้น – “ ไม่มาก ฉันเดานะ ที่นี่ดูเหมือนจะเพิ่งเติมของใหม่  ไม่อย่างนั้นแล้วคลังแสงคงไม่เต็มแบบนี้  ฉันไม่รู้ว่าทำไมทุกคนต้องถอย “

คนที่เหลือนั้นต่างก็ไปหยิบอาวุธมาเล่นเมื่อเห็น โฮวตง เข้าไปจับมันดูแล้ว   สีหน้าของพวกเขาต่างก็แสดงความรู้สึกกลัว  อาวุธนั้นคือสิ่งจำเป็นของคนยุคนนี้  ความสามารถในการจบชีวิตของใครก็ได้ด้วยปืนนั้นน่าสนใจอย่างมาก

“ ลู่หยวน  มันจะสายเกินไปถ้าเรายังรอไปอีก “ – หวงเจียฮุย เตือนพร้อมกับมองไปที่ เกาหลิง ที่ซึ่งหน้าซีดกว่าเดิม

เธอเหมือนกับคนที่ตายไปแล้ว ถ้าช้ากว่านี้อาจไม่มีอะไรช่วยเธอได้

“ หยุดเล่นก่อน เราค่อยมาดูกันทีหลัง “ - ลู่หยวน รีบพูดขึ้น – “ ทุกคนออกมาก่อน เลือกห้องและทำความสะอาด ฉันจะไปดูแล เกาหลิง “

ระเบิดนั้นมีอยู่ทุกที่  แค่ประกายไฟนิดเดียวก็อาจทำให้เกิดระเบิดได้  มันอันตรายเกินไปที่จะมาเล่นอยู่แถวนี้

ลู่หยวน แบก เกาหลิง จากชั้นใต้ดินไปที่ห้องชั้นสอง  เขาวางเธอลง  เขาหักขาแมงมุมตัวใหญ่ที่สุดจากชั้นแรกแล้วแบกขึ้นมาบนห้อง

ทุกคนต่างก็ถอยหลังเพราะแมงมุมนี่มันน่ากลัว หลังของมันมีหน้าของมนุษย์โผล่ออกมาราวกับถูกสลักเอาไว้ หน้าของมันก็ดูน่ากลัว เขี้ยวนั้นได้โผล่ออกมาอย่างชัดเจน  หน้าของมนุษย์นั้นตาปิดสนิทดูเหมือนจะตายไปแล้ว

พวกเขาคิดว่ามันเป็นการอำพรางตัวและมันเป็นสิ่งที่ไม่ได้หายากตามธรรมชาติแต่เมื่อ ลู่หยวน เอาดาบแทงลงไปในตัวของมัน หน้านั้นก็อ้าปากออกมาเผยฟันให้เห็นและยังกรีดร้องเหมือนเด็กจนดังก้องห้อง

ตาเริ่มมีเลือดไหลออกมาตามมาด้วยเสียงร้อง เสียงร้องนั้นเต็มไปด้วยความแค้นและความเจ็บปวด  ทุกคนต่างก็อึ้งและรู้สึกว่าที่นี่มันยังกับนรก

ลู่หยวน คำรามออกมาเบาๆ เสียงของเขาดูเหมือนมีพลังความมุ่งมั่นอยู่ด้วย  ทั้งกลุ่มกลับมารู้ตัวอีกครั้งและตระหนักได้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้น

ลู่หยวน ได้เห็นเหตุการณ์นี้มาแล้ว  แมงมุมนี่ตัวใหญ่ที่สุด ตัวของมันมีขนาดประมาณ 1 ม.  มันคือสัตว์ระดับสีฟ้า

พลังของมันก็พิเศษทำให้เกิดภาพหลอน แย่หน่อยที่มันต้องมาเจอกับกิ้งก่ายักษ์และตายไปโดยไม่ได้สู้เพราะไฟของกิ้งก่า

ไม่มีภารกิจที่เกี่ยวกับสัตว์ระดับสีฟ้าให้ทำอีกแล้ว  ด้วยความสามารถที่เพิ่มขึ้นมาอย่างรวดเร็วของเขา การเพิ่มเลเวลในอนาคตคงเป็นเรื่องยากกว่าเดิม

เมื่อรู้สึกได้ว่าดาบนั้นเริ่มร้อนขึ้นมาก็ได้มีพลังงานที่แข็งแก่งกว่าสัตว์ระดับสีฟ้าอ่อนไหลออกมา  ลู่หยวน เองก็รู้สึกผลของมันด้วย ความเหนื่อยล้าที่มีก่อนหน้านี้ได้หายไปเป็นปลิดทิ้ง

เขาไม่กล้าจะเสียเวลาและรีบส่งด้ามจับเข้าไปในมือของ เกาหลิง

ตอนแรกร่างกายของเธอตอบโต้ได้ไม่ทันแต่ไม่กี่นาทีต่อมาสีหน้าที่ซีดขาวของเธอก็กลับมาเป็นสีชมพูอีกครั้ง

ร่างกายของเธอนั้นดูมีน้ำมีนวลขึ้น ลมหายใจเริ่มเร็วขึ้นและผมเปียกๆของเธอก็เริ่มมีไอร้อนขึ้นมา

พลังงานจากสัตว์ระดับสีฟ้านั้นทรงพลังเกินไปสำหรับคนธรรมดา  แม้ว่าแมงมุมนั้นจะเกือบตายแต่มันก็ยังคงมากเกินไปสำหรับ เกาหลิง

หวงเจียฮุย แตะที่ผมของ เกาหลิง และต้องรีบดึงมืออก  หน้าผากของเกาหลิงนั้นร้อนถึง 40-50 องศา  เธอถามอย่างกังวล – “ เธอจะโอเคมั้ย ? “

ลู่หยวน ส่ายหน้า เขาไม่รู้ว่าจะมีปัญหามั้ยถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป โดยทฤษฎีแล้วเธอกำลังดูดซับพลังงานชีวิต ดังนั้นเธอควรไม่เป็นไร  เพื่อให้ปลอดภัยเขาจึงหยุดไม่ให้เธอดูดซับพลังงานต่อ

ตัวของ เกาหลิง เริ่มเย็นลงกับเป็นปกติ การหายใจเองก็คงที่หลังจากที่ตัดพลังงานออกไป  นอกจากนี้ดูเหมือนว่าเธอจะดูดีขึ้นกว่าเดิมอีก

เมื่อมองไปที่แมงมุมตอนนี้มันได้ตายเรียบร้อยแล้ว ที่ทำให้เขารู้คือรอยแผลที่ดาบที่เขาทำ

มีน้ำเหลืองจำนวนมากไหลออกมาจากบาดแผล เปลือกเองก็เริ่มที่จะหม่นลงจนไม่มีสดใสเหมือนแต่ก่อน

ลู่หยวน สงสัย  เขาลองเคาะเปลือกดูและเคาะอย่างแรงจนมันเกิดรูขึ้นมา

เขาเคาะต่อไปจนเกิดรูกว้างขึ้นเผยให้เห็นเนื้อที่อยู่ข้างใน  เขาลองเอาไม้เขี่ยข้างในดูและพบว่าเนื้อทั้งหมดนั้นเละผสมกับเลือดหมดแล้ว

เขาคิดเรื่อง ‘ ความเสียหายทาง DNA ‘ ขึ้นมาทันที

นี่เป็นครั้งแรกของ ลู่หยวน  ต้นไม้ใหญ่ก่อนนหน้านี้สามารถเติมพลังตัวเองโดยราก ดังนั้นชีวิตของมันจึงไม่ได้ตายไปอย่างสิ้นเชิง  มีแค่ใบของมันเท่านั้นที่ร่วงตอนพวกเขาจากมาและมันไม่ได้มีวี่แววว่าจะเสียหายทาง DNA เลย