spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 145: บิน

“ อ่า ! “ - หวงเจียหุย ร้องเสียงหลง

มือขวาของเธอตบไปที่มือซ้ายอย่างแรง มีบางอย่างพยายมเจาะเข้ามาที่หลังมือของเธอ

ลู่หยวน รีบจับมือเธอไว้และเห็นหนอนสีดำตัวเล็กพยายามเจาะเข้าไปในผิวของเธอ มันไม่ยอมปล่อยแม้ว่าเธอจะตีแรงแค่ไหน

สิ่งมีชีวิตนี้ชัดแล้วว่ามาจากน้ำกระจายเมื่อตะกี้นี้ หน้าของเขาเคร่งเครียด  เขาไม่คิดว่าจะมีพวกหนอนอยู่ในทะเลด้วย  เขาจึงขยี้มันอย่างแรง

หนอนนั่นมีผิวเรียบและลื่น มันบิดเบี้ยวไปมาเมื่อโดนบีบ  ลู่หยวน ลองผ่อนแรงบีบลง จากนั้นก็รีบกระชากมันออกมา

หนอนได้หลุดออกจากมือของ หวงเจียฮุย และเลือดก็ได้ไหลออกมาอย่างกับเปิดก๊อก ลู่หยวน ตะหนักได้ว่าหนอนพวกนี้น่ะได้ทิ้งแผลลึกกว่า 10 ซม.ไว้ที่หลังมือของเธอ

หนอนนั้นมีความยาวประมาณหนึ่งฟุต มันดิ้นไปมาบนมือของ ลู่หยวน หัวมันส่ายไปมาราวกับหาที่จะฝังเขี้ยวลงไปที่ผิวของ ลู่หยวน

ลู่หยวน ขยี้มันจนขาดครึ่งแล้วโยนลงกลับทะเล

“ มีสิ่งมีชีวิตในทะเล ระวังตัวกันด้วย “  - ลู่หยวน พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง – “ อย่าอ้าปากและอย่าสนใจอย่างอื่น ให้ดูแลตัวเองดีๆ “

หนอนพวกนี้ยากที่จะรับมือ มันยังพอมีเวลาถ้ามันเพิ่งเจาะหนังเข้าไปแต่ถ้ามันเข้าไปในปาก, จมูกรึหู มันยากที่จะช่วยดึงออกมาได้ ต้องขอบคุณ ลู่หยวน ที่เห็นว่ามีพวกนี้ไม่มากนัก พวกมันน่าจะอยู่ส่วนลึกๆของทะเล

ลู่หยวน มองลงไปที่แม่น้ำด้านล่าง  มันมีแค่หนอนพวกนั้นตัวเดียวแต่เขาเห็นปลากลายพันธุ์อยู่กันชุม พวกมันไม่ได้กลัวออร่าของกิ้งก่าเลยสักนิดเพราะพวกมันว่ายวนไปวนมารอบๆพวกเขา

ทุกคนต่างก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

 “ หวังซีซี ใช้พลังจิต อย่าพยายามให้น้ำกระจายขึ้นมา “ - ลู่หยวน สั่งต่อ

“ เข้าใจแล้ว “ - หวังซีซี ไม่ได้ลังเลที่จะสร้างโล่ขึ้นมาปกป้องตัวเอง

ลู่หยวน ผ่อนคลายลงเล็กน้อยและถาม หวงเจียฮุย ที่เพิ่งพันแผลเสร็จ – “ เธอไม่เป็นไรนะ ? “

“ มันไม่ได้เข้าไปในเส้นเลือดฉัน ขอบใจ ฉันโอเคดี นายไม่ต้องกังวล “ - หวงเจียฮุย พูดขึ้น เธอไม่ได้ตกใจอะไรและแผลนี่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเธอ

“ ดูแลตัวเองดีๆ “ – ลู่หยวน พูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง

หวงเจียฮุย พยักหน้าและรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเพราะความเป็นห่วงของเขา

ลู่หยวน เห็นว่า หวังซีซี ได้ใช้พลังจิตตลอดทางและได้ส่ายหน้า  เธอแข็งแกร่งและมักจะทำประโยชน์ให้อย่างมาก ทำให้เธอนั้นกลายเป็นคนสำคัญที่สุดรองจาก ลู่หยวน

แต่เธอยังขาดการฝึกฝนและไม่รู้ว่าวิธีเก็บพลังงานไว้ในการต่อสู้  ระดับของเธอตอนนี้เธอคงใช้มันได้ไม่นานถ้าเธอยังใช้อยู่แบบนี้อีก

“ ดีมากแต่อย่าใช้มันตลอด รอจนกว่าน้ำจะเริ่มกระเด็นขึ้นมาแล้วค่อยใช้พลัง เข้าใจมั้ย ? “ - ลู่หยวน ชมเธอและถามออกมา

หวังซีซี ลังเลก่อนที่จะพยักหน้า – “ ฉันจะลองดู “

โล่พลังจิตได้หายไปพร้อมกับเด็กน้อยที่กำไปที่เสื้อตัวเอง เธอเพ่งสมาธิดูสิ่งรอบข้าง หลังจากนั้นสักพักก็มีน้ำวนเกิดที่ด้านซ้ายและมีปลาตัวใหญ่หลายเมตรกระโดดขึ้นมาจากน้ำพร้อมกับน้ำที่กระเด็นออกมา

หวังซีซี รีบใช้พลังจิตของตัวเองแต่ก็ช้าไปนิดและทำให้น้ำนั้นกระเด็นโดนทุกคน

ลู่หยวน ชักดาบออกมาทันที เขาฟันปลาสีเงินที่ลอยอยู่ในอากาศและปัดตัวของมันทิ้งไปด้วยดาบของเขา  ปลาสีเงินพวกนี้ก็เหมือนกับปิรันย่าที่มีฟันคมกริบซึ่งอันตรายแม้ว่าจะโดนฟันขาดครึ่งไปแล้วก็ตาม

การเคลื่อนที่ของเขานั้นรวดเร็วอย่างมาก เขาทำการโจมตีไปหลายครั้งในวินาทีเดียว ก่อนที่ทุกคนจะกลับมารู้สึกตัวเขาก็พูดขึ้น – “ เดินหน้าต่อ “

หวังซีซี กำหมัดแน่ เธอพยักหน้าและโฟกัสมากกว่าเดิม

เธอใช้พลังจิตออกมาแล้วแต่เธอยังช้าไปนิด  เมื่อเวลาผ่านไปเธอก็สามารถรับมือกับทุกอย่างได้โดยไม่ต้องให้ ลู่หยวน ช่วย

เมื่อปลอดภัยขึ้นกว่าเดิม หยาหลี่ เองก็ดูผ่อนคลายลงมาด้วย  เธอมองไปที่เพื่อนบ้านเก่าของเธอด้วยท่าทีตกใจ สาวน้อยขี้อายตรงหน้าเธอนั้นแข็งแกร่งขึ้นอย่างกับเป็นคนละคน

ในแคมป์พวกเขาไม่มีคนวิวัฒนาการเลยสักคน เธอได้ยินเรื่องพวกนี้มาจาก ซู่เฮา ดังนั้นเรื่องนี้จึงไม่เป็นความลึกลับสำหรับเธอ  เธอไม่คิดว่าจะเจอจริงๆตรงหน้า

ที่น่าแปลกใจกว่านั้นคือ ลู่หยวน เองก็วิวัฒนาการด้วย

เขาแข็งแกร่งกว่าเดิมเยอะตั้งแต่ที่เธอไม่ได้เจอเขามานาน  เธอเห็นมันได้จากตอนที่ ลู่หยวน ใช้ดาบสู้ในครั้งที่แล้ว แต่ตอนนี้เธอเห็นว่าตอนนี้มันได้ต่างไปจากปกติมาก เพราะเขานั่งเฉยๆไม่ได้ขยับไปไหน

เธอหันไปมอง เล่าหวง  หมานั้นยังคงตามเธอมาอยู่แต่ไม่กล้ามองไปที่ทะเล มันกังวลและไม่กล้าที่จะลงไป

เซ่าหยาหลี่ รู้สึกสลดขึ้นมา  เธอรู้ว่า เล่าหวง ใช้ไฟได้มันเลยกลัวน้ำ มันจะตามเธอมามั้ย ?

ในตอนที่เธอคิดแบบนั้น เล่าหวง ก็เหมือนตัดสินใจที่จะก้าวเท้าลงน้ำมาและพุ่งลงทะเล

เธอบีบไปที่มือของ ลู่หยวน ด้วยความรู้สึกตื้นตันใจ

ลู่หยวน คิดว่าเธอยังคงกลัวและได้ปลอบออกมา – “ ไม่ต้องกังวล เราจะผ่านแอ่งน้ำนี่ไปในอีกไม่นาน “

ในตอนที่ หยาหลี่ รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร เธอก็มองขวางใส่เขาและเงียบใส่

ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เล่าหวง คงไม่ต้องมาเสี่ยงข้ามน้ำแบบนี้ เธอไม่ต้องมาเจอเรื่องน่ากลัวแบบนี้ด้วยและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในแคมป์

ลู่หยวน สับสนนิดๆกับท่าทีของเธอแต่สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

แม้ว่า หยาหลี่ จะสลดแต่เธอก็สนใจ ลู่หยวน อยู่  เมื่อเห็นว่าอยู่ๆเขาหน้าซีดและตัวของเขาก็สั่น เธอจึงเริ่มปล่อยมือและถามออกมา – “ นายเป็นอะไร ? “

เสียงของ หยาหลี่ ทำให้ทักคนหันมามอง ลู่หยวน

หวงเจียฮุย เห็นว่าเขาดูเหมือนจะซึมมากกว่าเดิมและเริ่มสั่น – “ ลู่หยวน แผลอันเก่าเหรอ ? “

ก่อนหน้านี้ ลู่หยวน รู้สึกได้ถึงแรงอันลึกลับถูกดูดออกไปจากตัวเขาอย่างรวดเร็ว   เขาไม่สามารถรู้สึกถึงพลังงานของโลกได้อีกต่อไป ดังนั้นร่างกายเขาจึงเริ่มหมดแรงจากการเสียพลังงานไปรวดเร็วแบบนี้

นี่เป็นครั้งแรกที่เกิดขึ้น ปกติแล้วเขาจะรู้สึกได้ว่ามีพลังงานนับไม่ถ้วนจากโลก ไม่ว่าเขาจะอยู่บนตึกสูงรึกระโดดอยู่กลางอากาศ

เขาเห็นว่าระดับน้ำนั้นได้เพิ่มมาจนถึงท้องของกิ้งก่าแล้ว ความลึกมันมากกว่า 3 ม. แล้ว  บางทีน้ำทะเลอาจขวางโลกไว้ดังนั้นความสามารถในการพัฒนาของเขาจึงหายไปอย่างสิ้นเชิง

เขาเปิดสเตตัสขึ้นมาดูและจริงด้วย Earth Stomp นั้นเป็นสีเทาและระดับพลังงานของเขาก็กลับมาเป็นค่าปกติ  เขาสูดหายใจเข้าลึกๆและปรับตัวเข้ากับสถานะอ่อนแอของตน

ลู่หยวน ส่ายหน้าและพูดขึ้นเบาๆ – “ ไม่ต้องกังวล ฉันไม่เป็นไร “

เขาไม่ได้อธิบาย การพัฒนาความสามารถนี้เป็นความลับที่ใหญ่ที่สุดของเขาโดยเฉพาะคนเคยอ่อนแอมาก่อน  มันจะดีกว่าถ้าไม่ให้คนรู้  หวงเจียฮุย และ หวังซีซี นั้นไม่เคยหักหลังเขาแต่มันยากที่จะบอกคนที่เหลือ

เมื่อเห็นสีหน้าของ ลู่หยวน กลับมาเป็นปกติ หวงเจียฮุย ก็โล่งใจเล็กน้อยและหันกลับมาโทษตัวเอง – “ ความผิดเรา ตอนเราไปถึงเมืองเจียปิงให้พักกันสักหน่อย “

ในตอนที่ ลู่หยวน อยากพูดขึ้นมา เท้าข้างหนึ่งของกิ้งก่าก็ตกลงไปในหลุมโคลนและเซไปทางซ้าย

“ ระวัง ! “  - ลู่หยวน ตะโกนออกมา

แต่มันสายเกินไปแล้ว ทุกคนได้หล่นลงไปในน้ำพร้อมกับร้องออกมา  ลู่ยหวน ดึง หยาหลี่ และ เจียฮุย ที่อยู่ข้างๆเข้ามาแต่ทั้งสามคนที่เหลือรวมถึง หวังซีซี  นั้นได้ตกลงไปในน้ำแล้วเพื่อช่วย โฮวตง, หลินเสี่ยวจี และ หวังซีกวง

ทุกคนต่างก็กรีดร้องกันออกมาด้วยความตกใจกลัว

ลู่หยวน กระโดดลงไปในน้ำและโยน เฉินเชียนฟง ที่อยู่ใกล้ที่สุดขึ้นไปบนหลังกิ้งก่าทันทีที่จับตัวอีกฝ่ายได้

เกาหลิง นั้นตกใจกลัว เธอว่ายน้ำไม่เป็นและดิ้นไปมาอย่างหมดหวังก่อนที่จะเริ่มจมลงไป

“ ช่วยด้วย ! ฉันว่ายน้ำไม่ได้ ! “ - เกาหลิง ดิ้นไปมา

“ เร็ว จับมือฉันไว้ ! “ - หยาหลี่ จับไปที่เอวของ เจียฮุย แน่นพร้อบกับตะโกนและยื่นอีกครึ่งตัวลงไปทะเล

ในตอนที่ เกาหลิง จะมาถึง ตัวของเธอก็จมลงไป เสียงกรีดร้องก็ได้หายไปพร้อมกับน้ำที่เข้ามาในปากของเธอทำให้เธอเริ่มจะหมดสติ

ลู่หยวน มองไปที่ หวังซีซี ที่ซึ่งใช้พลังจิตของเธอกันน้ำออกไปเพื่อไม่ให้ตัวเองจมและเขาก็ได้ว่ายไปหา เกาหลิง  ดูเหมือนว่าเด็กน้อยนี่จะจัดการได้ด้วยตัวเอง

เขาไม่เคยช่วยคนขึ้นจากน้ำ ดังนั้นเขาจึงโดนดึงลงทันทีที่ไปถึง เกาหลิง ที่ซึ่งหาอะไรจับตามสัญชาตญาณ

ถ้าเขาเป็นคนธรรมดาทั้งคู่คงตายไปแล้ว ด้วยแรงที่เขามีและความเร็ว เขาได้ดำลงไปในน้ำและแบกเธอขึ้นมาก่อนที่จะโยนเธอขึ้นไปบนหลังของกิ้งก่า

เขาไม่กล้าที่จะมัวเสียเวลาและหันไปเพื่อช่วย หวังซีซี แต่ก็อึ้งกับสิ่งที่เห็น

หวังซีซี กรีดร้องออกมาด้วยความกลัวจนคุมพลังของตัวเองไม่ได้  น้ำนั้นถูกผลักออกไปจนเกิดพื้นที่แห้งกว่า 2 ม.

ตัวของเธอค่อยๆลองขึ้นบนอากาศเหนือน้ำ

น้ำทะเลแยกตัวออกจากพลังจิตของเธอก่อให้เกิดภาพอันน่าตระการตาราวกับเวทย์มนต์ ตัวของเธอเริ่มเบลและเสียงกรี๊ดก็เริ่มเบาลงๆ

เธอออกเหนือน้ำและลอยสูงขึ้นเรื่อยๆ