spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่  143: ลักพาตัว

“ ซีดง ให้คนไปที่เตนท์ของฉัน ที่นั่นยังมีปืนใหญ่อยู่  เซ่าวู นายและคนอื่นๆแอบเข้าไปในฝูงคนแล้วเอาปืนไปด้วยแต่อย่างยิงนอกซะจากว่าจำเป็น “ - ซู่เฮา สั่งการออกมาอย่างรวดเร็ว

เขาเป็นคนเด็ดขาด เขาไม่เคยฝากชีวิตตัวเองไว้ในมือของใครและมักจะมีแผนสำรองไว้ในหัวแต่ไม่ว่าคนจะแข็งแกร่งแค่ไหน เขาต้องมีจุดอ่อนเหมือนที่คนอื่นๆมี

เขาถามพร้อมกับวิเคราะห์ ลู่หยวน – “ เราเหลือระเบิดเท่าไหร่ ? “

“ ฉันไม่..ไม่ได้นับแต่ยังเหลืออีก 15 กล่อง “ – หนึ่งในคนของเขาพูดขึ้นหลังจากคิดสักพัก

ก็เพราะพวกเขาไปยึดคลังฐานทัพรอบๆทำให้การขาดอาวุธและอุปกรณ์ไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป

“ ฉันบอกนายกี่ครั้งแล้วให้บันทึกอาวุธทุกอย่างไว้ให้เป็นตัวเลข ? ช่างเถอะ เราค่อยมาคุยเรื่องนี้กันทีหลัง .. “

เขามองไปที่ ลู่หยวน อีกครั้ง และเขาก็สั่นด้วยความกลัว มีปืนเล็งมาที่เขาแต่ยังไม่ได้ยิงออกมา  หลังของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ มือของเขาดึงลูกน้องเข้ามาใกล้ตามสัญชาตญาณ

มันไร้ประโยชน์

ปืนได้ยิงออกมา กระสุนระดับสีฟ้าเข้มได้พุ่งผ่านอากาศออกมาและยิงผ่านร่างกายไปได้สบายพร้อมกับทิ้งรูไว้บนหน้าผากของเขา

ตาของ ซู่เฮา เบิกกว้างด้วยความเหลือเชื่อและล้มลงไปที่พื้น

เมื่อตอนเขาจะตาย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่ฆ่าเขาไม่ใช่ ลู่หยวน ไม่ใช่คนที่ไร้ประโยชน์ของเขาแต่เป็นผู้หญิงที่ซึ่งหยุดไม่ให้ ลู่หยวน ฆ่าคนก่อนหน้านี้

ลู่หยวน หันกลับมามองที่ หวงเจียฮุย ด้วยสีหน้าช็อคและรู้สึกซึ้งขึ้นมา – “เธอ.. “

“ ไม่มีเวลาแล้ว เอาผู้หญิงคนนั้นไปกับนายด้วยและหนี “ - หวงเจียฮุย พูดขึ้นโดยไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรแล้วยิงต่อไปที่คนรอบๆ ซู่เฮา

การตายของ ซู่เฮา ทำให้เกิดความวุ่นวายขึ้นหลังจากที่พึ่งสงบไป  คนหลายคนรีบทิ้งปืนของตัวเองและวิ่งไปที่ปืนใหญ่

ลู่หยวน ตกใจแต่ก็ตอบโต้ทันที  เขาให้กิ้งก่าก้มตัวลงและตะโกนขึ้นมา – “ ทุกคนขึ้นไปบนกิ้งก่า เราจะออกจากที่นี่ “

ทั้งกลุ่มทำตามที่เขาบอกทันที

หลังจากนั้น ลู่หยวน ก็ได้พุ่งเข้าหาคนที่กำลังจะยิงปืนออกมาและฟันชายคนนั้นขาดครึ่ง  เขาเดินหน้าต่อไปที่คนประจำปืนใหญ่ด้านซ้าย  ชายคนนั้นไม่มีโอกาสที่จะตอบโต้และหมดสติไปทันทีหลังจากที่โดนดาบของ ลู่หยวน

เมื่อเหตุการณ์เป็นแบบนี้ ลู่หยวน ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ฆ่าใคร

เขาใช้ค่าความคล่องตัว ที่มีทั้ง 14 หน่วย  คนที่ประจำปืนใหญ่นั้นไม่มีใครรอดมาได้สักคน  คนที่เหลือนั้นกลัวจนเก็บปืนของตัวเองไว้ในกระเป๋า

ลู่หยวน หันกลับมาและเห็นว่าทุกคนนั้นอยู่บนกิ้งก่าแล้วยกเว้นแค่ หวงเจียฮุย ที่ซึ่งยังคงยิงอยู่

“ รีบออกไป ฉันจะตามไปเอง “ - ลู่หยวน ตะโกนขึ้น

หวงเจียฮุย ไม่ได้ลังเล เธอรู้ความสามารถของ ลู่หยวน ดี  เธอถอยกลับมาทีละก้าวก่อนจะหันกลับไปวิ่งเข้าหากิ้งก่า เสี้ยวพริบตา ลู่หยวน ก็ฟันกระสุนที่พุ่งเข้าหา หวงเจียฮุย ขาดครึ่งโดยอาศัยประสาทสัมผัสที่เขามี

ก่อนที่เขาจะคาดหวังกับมันได้ ลู่หยวน ได้หยิบก้อนหินขึ้นมาโยนไปทางคนประจำปืนใหญ่แต่เพราะระยะทางที่ไกลทำให้การเล็งของเขานั้นแย่ลงทำให้ไปโดนหูของอีกฝ่ายแทนแต่นั่นก็เพียงพอให้ชายคนนั้นกลัวที่จะตายได้แล้ว

ในเตนท์ของ ซู่เฮา  ปืนกล ได้โผล่ขึ้นมาพร้อมกับกองกระสุนสีทองยาวๆกองอยู่ด้านข้าง มันได้เล็งมาที่ ลู่หยวน  คนที่ประจำปืนกลเมื่อโผล่ขึ้นมาเห็นสถานการณ์ด้านนอกก็ต้องตกใจจนเหงื่อตกในตอนที่เห็นจำนวนคนตายที่เพ่มขึ้นเรื่อยๆ

“ เราจะยิงตอนไหน ? “

“ ฉันไม่รู้ ..เราอาจตายได้ถ้าเรายิง..และถ้าไม่ยิงเราก็ไม่ตาย การันตีเลยว่าเราไม่ตาย นายจะเลือกอันไหน  “

“ ฉันยังอยากมีชีวิตอยู่ “ – คนๆนั้นตอบเสียงสั่นหลังจากลังเลอยู่สักพัก

“ ฉันด้วย “
เซ่าหยาหลี่ นั้นกลัวเรียบร้อยแล้ว เธออึ้งกับฉากที่เกิดขึ้นตรงหน้า เธอทำได้แค่กรีดร้องออกมาและถูกโยนไปบนหลังกิ้งก่า

เมื่อรู้สึกได้ถึงความกลัวของเจ้านาย เล่าหวง ได้ยืนขึ้นพยายามที่จะพุ่งเข้ามาแต่เมื่อเห็น เซ่าหยาหลี่ อยู่บนหลังกิ้งก่า มันก็หยุดลง การต่อสู้ก่อนหน้านี้มีผลกับมันมาก

ลู่หยวน ถอยออกมาอย่างระวังและกระโดดขึ้นบนหลังกิ้งก่า  กิ้งก่านั้นดูเหมือนจะรู้สึกถึงการแตะแบบหมดความอดทนของ ลู่หยวน มันคำรามออกมาอย่างเชื่อฟังก่อนจะเริ่มวิ่งออกไป

มีลมเบาๆพัดผ่านไป  เซ่าหยาหลี่ ที่นั่งอยู่บนหลังกิ้งก่านั้นไม่แสดงสีหน้าใดๆออกมา

หวังซีซี ไม่พอใจ เธอไม่สนใจ ลู่หยวน  หวงเจียฮุย ก้มหน้าและยังคงเงียบอยู่  เธอไม่ได้อารมณ์ดีเช่นกัน  หวังซีกวง ที่ซึ่งอยู่ข้างๆเธอก็ไม่พอใจพอๆกัน

ความเครียดนั้นทำให้ทุกคนยังคงเงียบอยู่แต่ โฮวตง และคนอื่นๆซึ่งสงสัยต่างก็เริ่มพูดคุยกัน  แม้ว่าจะรู้ดีว่านี่ไม่ใช่เวลาที่เหมาะก็เถอะ

กิ้งก่ายักษ์เดินลงไปในโคลนที่สูงประมาณครึ่งน่อง  ลู่หยวน ไม่ได้รู้ว่ามันเลือกจะเดินทางผ่านก้นทะเลแบบนี้แต่เนื่องจากโคลนที่นี่นั้นมันลึกเกินไป เขาเลยตัดสินใจบอกให้กิ้งก่าใช้ทางอ้อมแทน

ลู่หยวน เงยหน้าขึ้นไปมองเมฆสีเทาที่อยู่ด้านบนและถอนหายใจออกมา  เขาได้ฆ่าคนไปเยอะตั้งแต่เกิดภัยพิบัติแต่ไม่มีใคทำให้เขากระสับกระส่ายเท่าวันนี้ แม้แต่ตอนที่เขาฆ่าคนครั้งแรกก็ยังไม่เป็น

เขามักจะหาข้อแก้ตัวให้กับตัวเองในตอนที่เขาฆ่าใครแต่ครั้งนี้เขากลับไม่มีข้อแก้ตัวนั้น

เขาไม่มีเหตุผลรึไม่มีสิทธิที่จะไปโทษ หวงเจียฮุย ด้วย   มันคงโกหกถ้าจะบอกว่าเขาน่ะไม่ดีใจตอนที่ เจียฮุย ฆ่า ซู่เฮา  ไม่มีชายคนไหนไม่ต้องการกำจัดคู่แข่งหัวใจ  มันจะยังคงเป็นแบบนั้นถ้าเขายังคงเป็นผู้ชายอยู่

หวงเจียฮุย ไม่ได้บอกอะไรเลยแต่เขารู้ว่าเธอทำมันเพื่อเขา   เธอเคยเป็นตำรวจมาก่อน ดังนั้นการรับรู้เรื่องความยุติธรรมของเธอจึงมากกว่าของ ลู่หยวน  แม้ว่าเธอจะห้ามเขาไม่ให้ฆ่าใครแต่เธอกลับฆ่าคนเพื่อเขาในเวลาต่อมาไม่นาน

“ เธอมันโง่ “ – ลู่หยวน อดที่จะคิดไม่ได้และมองไปที่ หวงเจียฮุย

หวงเจียฮุย ยังคงเงียบสักพักก่อนจะตอบกับ – “ ฉันไม่อยากเห็นนายตายเพราะผู้หญิงคนเดียว “

ด้วยบุคลิกของเธอแล้วการเยาะเย้ยเบาๆต่อหน้าทุกคนแบบนี้ก็เพียงพอให้ทุกคนรู้ว่าเธอไม่พอใจอย่างมาก

เซ่าหยาหลี่ ยังคงไม่แสดงอารมณ์ใดๆราวกับว่ามันไม่ใช่เรื่องของเธอ

ลู่หยวน หัวเราะแห้งๆออกมาและเปลี่ยนเรื่อง – “ นี่ก็บ่ายแล้วและเรายังไม่ได้กินอะไรเลย พวกนั้นคงไม่ไล่ตามเราแล้ว ทำไมเราไม่กินข้าวก่อนแล้วค่อยเดินทางต่อล่ะ ? “

“ งั้นมากินกันก่อน “ - หวงเจียฮุย รู้ว่าเธอคงกดดันเขามากไม่ได้โดยเฉพาะเมื่อ เซ่าหยาหลี่ อยู่ที่นี่ด้วย ดังนั้นเธอจึงต้องยอม อีกอย่างทุกคนยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า

กิ้งก่าหยุดลงพร้อมกับทั้งทีมได้ลงมาจากหลังของมัน  เซ่าหยาหลี่  ไม่มีแรงที่จะลงไป แต่เธอปัดมือของ ลู่หยวน ทิ้งในตอนที่เขาจะช่วย  เธอค่อยๆเดินลงมาช้าๆและวิ่งไปทางที่ เล่าหวง อยู่ในตอนที่ ลู่หยวน ละสายตาจากเธอ

ในตอนที่เขาเห็น หยาหลี่ วิ่งหนีไป เขาก็แค่เก็บกระเป๋าลงและออกไล่ตามเธอโดยมีท่าทีไม่พอใจเท่าไหร่

หยาหลี่ เป็นห่วงสัตว์เลี้ยงของเธอในตอนที่เธอเห็นมันวิ่งไล่ตาม – “ เล่าหวง รีบมารับฉันเร็ว “

สิ่งมีชีวิตนั้นยืนขึ้นในตอนที่ได้ยินเสียงของเธอ เธอวิ่งออกมาโดยไม่ได้หันหลังกลับ

แย่หน่อยที่ ลู่หยวน ตามเธอทันแล้วในตอนที่เธอเพิ่งพูด

เล่าหวง ลังเลและเดินไปรอบๆสักพักและตัดสินใจที่จะไม่เข้าไปใกล้อีกเพราะมันยังคงกลัวกิ้งก่าอยู่

“ ปล่อยฉันนะไอ้ปิศาจ !” – หยาหลี่ ต่อยเข้าที่ ลู่หยวน อย่างแรง

“ เธอจะไปไหน ? “

การดิ้นรนของเธออย่างมากก็ทำได้แค่รอยข่วนให้ ลู่หยวน  เขาไม่ต้องใช้แรงอะไรมากก็ลากเธอกลับมาได้สบายๆ

“ ฉันจะกลับไปแคมป์ ฉันจะไม่อยู่กับนายแม้ว่าจะต้องตายก็เถอะ “ – เซ่าหยาหลี่ ขัดขืนอีกรอบแต่ก็ไม่อาจหลุดออกมาได้ – “ นายทำฉันเจ็บ ปล่อยนะ ปล่อยฉัน ! “

“ ถ้าเธอกล้ากลับไปที่นั่น ฉันจะฆ่าทุกคนที่นั่น “ - ลู่หยวน ขู่พร้อมกับปล่อยเธอ

“ นาย นายมันฆาตกร นายมันบ้า “  - เซ่าหยาหลี่ ส่ายหน้าด้วยความโกรธ เธอรู้สึกกลัวและรู้สึกผิดขึ้นมา เธอสะอื้นขึ้น – “ ทำไมนายถึงทำแบบนี้กับฉัน ? ฉันอยู่ดีๆแท้ๆ  แค่ฉันเจอนาย นายก็ฆ่าแฟนของฉันและฆ่าคนไปอีกตั้งหลายคน นายทำแบบนั้นได้ยังไง ? “

ลู่หยวน ไม่ได้อธิบายว่าเขาไม่ใช่คนที่ต้องรับผิดชอบกับการตายของ ซู่เฮา แต่เมื่อเห็น หยาหลี่ สะอื้น เขาก็พูดขึ้นเบาๆ  - “ เพราะเธอเป็นของฉัน “

เธอเงยหน้ากลับมามองด้วยความสิ้นหวัง – “ งั้นทำไมนายไม่มาหาฉันให้เร็วกว่านี้ ? นายลักพาตัวฉันมาในตอนที่ฉันกำลังจะลืมนายได้แล้วทำไม ? นายคิดว่าฉันเป็นตัวอะไร ? “

ลู่หยวน ไม่รู้จะพูดอะไร เขาหัวเราะแห้งๆออกมา – “ หยุดเถอะ เราจะคุยเรื่องนี้กันทีหลัง ทุกคนรออยู่ ไปกินอะไรกันก่อนดีกว่า “

หลังจากนั้นเขาก็ดึง หยาหลี่ เข้ามาใกล้แต่เธอก็ผลักเขาออกอีกรอบ

หยาหลี่ ปาดน้ำตาออกและทำให้หน้าของเธอมีคราบขึ้นมาและเธอได้หันหลังกลับมาไม่ได้พยายามจะวิ่งหนีอีกต่อไป

เซ่าหยาหลี่ และ ซู่เฮา นั้นเพิ่งจะคบกันดังนั้นยังไม่ได้รู้สึกอะไรต่อกันมาก ที่เธอหงุดหงิดคือทำไม  ลู่หยวน ถึงฆ่าเขา  ยังไงซะ ซู่เฮา ก็ดูแลเธอดีและทำตัวกับเธอดีด้วย  ไม่ว่าเธอจะเลือกอะไร เขาก็ยอมเธอแม้ว่าจะทำแบบนี้มาสักพักแล้วก็เถอะ