spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 137: รุ่งอรุณ

เศษปะทุจากภูเขาไฟยังคงตกลงมาอย่างต่อเนื่อง

ตกเย็น น้ำก็เริ่มไหลเข้ามาในถ้ำมากขึ้นจน ลู่หยวน และทุกคนต้องเปลี่ยนที่กันอีกรอบ

ป่าตรงนี้เป็นที่ราบ ด้วยเวลาที่มีอยู่น้อย ที่ ลู่หยวน ทำได้คือเลือกต้นไม้ขนาดใหญ่และใช้ดาบสร้างรูให้ใหญ่พอที่ทุกคนจะเข้าไปแอบได้

ทุกคนต่างก็ตัวเปียกและหนาว  หวังซีกวง ที่ซึ่งอ่อนแออยู่แล้วเพราะอาการบาดเจ็บมีขึ้นขึ้นสูงในตอนกลางคืน  แม้แต่เลือดระดับสีฟ้าก็ยังทำให้มันทุเลาลงไม่ได้

ลู่หยวน กังวลอย่างมากแต่ไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้ เขาทำได้แต่ให้พระเจ้าตัดสินชะตาเท่านั้น

ฝนที่ตกลงมาดูเหมือนจะไม่มีวันหยุด ทุกคนต่างก็ขดตัวกันในมุมที่ลึกที่สุดของต้นไม้นั้นมองดูความมืดด้านนอกด้วยสีหน้าที่ว่างเปล่า

หวงเจียฮุย กอด หวังซีซี เอาไว้แน่น หน้าของเธอซีดและกอดกันเพื่อให้อุ่นยิ่งขึ้น

เธอไม่เข้าใจการกระทำของตัวเอง เธอไม่มั่นใจว่าถ้าเธอทำหน้าที่นี้แทน ลู่หยวน รึรู้สึกสงสารสาวน้อยคนนี้ บางทีอาจจะเป็นทั้งสองอย่างก็ได้

ลู่หยวน นั่งยองๆอยู่ที่ทางเข้าดูสายน้ำที่พัดผ่านไป กระดูกของเขาเกือบฟื้นตัวเต็มที่แล้ว นอกจากอาการบาดเจ็บภายในแล้ว ตอนนี้เขารู้สึกว่าโอเคแล้ว

แต่อารมณ์ของเขาไม่ได้ดีแบบนั้น ความกดดันที่เขารู้สึกอยู่นั้นมากมายซะเหลือเกิน

การอยู่ด้านนอกนั้นเทียบกับความสบายในการอยู่บ้านไม่ได้

ความรู้สึกคิดถึงหลังจากที่ห่างบ้านมา การดิ้นรนต่อสู้กับจิตใจตัวเองตอนที่พวกเขาจากมาทำให้เขารู้สึกหมดทั้งแรงกายและแรงใจ

หนิงเสี่ยวหลาน ก็ได้จากไปแล้ว ใครจะเป็นคนต่อไป ? หวังซีกวง ?

ถ้าเธอผ่านพ้นคืนนี้ได้งั้นบางที...เขาเริ่มกังวลอย่างมากในตอนที่คิดเรื่องนี้

“ ลู่หยวน มานี่เร็ว ! เธอดูไม่ดีเลย !  “ – หวงเจียฮุย เรียกเขาด้วยท่าทีกังวล

ลู่หยวน รีบหันกลับมาและเอามือไปแตะหน้าผากของเธอ – “ ทำไมเธอถึงตัวร้อนขึ้น ? “

หวังซีกวง นั้นตัวแดงอย่างกับกุ้ง ตัวของเธอร้อนกว่า 40 องศาแน่ๆและยังคงสั่นอยู่เรื่อยๆ

“ เลือดอยู่ไหน ? ให้เธอดื่มเลือดหน่อย “ - ลู่หยวน รีบพูดขึ้นมา

“ ไม่มีเหลือแล้ว มันหมดไปตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว  “- หวงเจียฮุย พูดด้วยความกังวล – “ แผลของเธอเปื่อยแล้ว มันน่าจะเป็นเพราะฝน “

ลู่หยวน คิดอยู่สักพักก่อนจะพูดขึ้นมา – “ ล้างแผลเธออีกรอบ ฉันจะไปหาเลือดเพิ่ม “

หวงเจียฮุย ดึงเสื้อเขาไว้และแสดงท่าทีกังวลออกมาในดวงตา – “ ข้างนอกฝนตกแรง น้ำไหลแรงด้วย ! นายจะทำอะไร ? ไม่มีสัตว์กลายพันธุ์รอบๆหรอก นี่ยังไม่ต้องคิดถึงพวกระดับสูงด้วย  ! “

“ ไม่ต้องกังวลเรื่องฉัน ฉันไม่ได้ไปไหน กิ้งก่าน่ะเป็นสัตว์กลายพันธุ์ระดับสี่ เลือดของมันก็ช่วยได้  เธอดูแล หวังซีกวง ไป ฉันจะกลับมาเอง “ – ลู่หยวน พูดขึ้นก่อนที่จะกระโดดออกไป

น้ำนั้นท่วมมาถึงต้นขาของเขา เขาค่อยๆเดินไปข้างหน้าอย่างระมัดระวังพร้อมกับคอยเช็คน้ำรอบๆ

กิ้งก่ายักษ์นั้นหลับไม่ได้เมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ มันค่อนข้างเครียดเพราะไม่เคยเจอน้ำท่วมขนดนี้ ในตอนที่มันเห็น ลู่หยวน เดินเข้ามาหา มันก็ร้องออกมาอย่างดีใจเมื่อเห็นเขา  มันจะไปรู้ได้ยังไงว่าเจ้าของผู้ไร้หัวใจไม่ได้มาที่นี่เพื่อมาดูมันแต่มาเพื่อเอาเลือดมัน ?

ลู่หยวน เข้าไปใกล้กิ้งก่าและรู้สึกว่ารอบๆเท้าของมันนั้นมีแผลซึ่งฟื้นฟูมาได้แค่นิดหน่อย  เกล็ดของมันยังไม่งอกกลับมา  ลู่หยวน ทำการดูอยู่สักพักก่อนจะฟัดแผลนั้นด้วยดาบอีกรอบ

เลือดไหลออกมาจากแผลและเทลงเข้าใส่ตะกร้าที่เขาถืออยู่

กิ้งก่าร้องออกมาก่อนจะหันหน้ากลับมามอง ลู่หยวน  ตอนนี้มันรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดพลาดและมันเองก็สับสน

ลู่หยวน ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมอง เขาสนใจเลือดที่ไหลออกมาอยู่

กล้ามเนื้อของกิ้งก่าตรงขาของมันนั้นทำตามสัญชาตญาณซึ่งทำให้เลือดหยุดไหลหลังจากแผลเปิดอยู่สักพัก  ลู่หยวน ฟันเข้าที่แผลนั้นอีกครั้งทำให้มันลึกลงกว่าเดิมหลายสิบเซนติเมตร

กิ้งก่าร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดแต่ก็ไม่ได้ขยับไปไหน มันกลัวเกินไปที่จะต่อต้าน ลู่หยวน

เขารู้สึกได้ถึงความอุ่นนิดๆที่ไหลเข้ามาในตัวของเขา มันอ่อนแรงซะจนแทบจะรู้สึกไม่ได้ เขาคิดว่าเป็นแค่ความคิดแต่เขาก็รู้สึกได้ว่ามันเข้มข้นขึ้นในครั้งที่สอง

“ ดูดซับชีวิต ! นี่คือการดูดซับชีวิต บ้าเอ้ย ฉันลืมไปได้ยังไง ?” - ลู่หยวน ตบหน้าตัวเองอย่างแรงพร้อมทั้งหงุดหงิด – “ ถ้าฉันคิดได้ก่อนหน้านี้ หวังซีกวง คงไม่ต้องทนทรมานขนาดนี้แต่ถึงยังไงก็ยังมีเวลาเหลืออยู่ “

ลู่หยวน ลืมการเก็บเลือดไปเลย เขาเอาเลือดครึ่งถังวิ่งเข้าไปที่ต้นไม้

“ นายได้เลือดมาแล้วเหรอ ? “ – หวงเจียฮุย ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็น ลู่หยวน

ลู่หยวน พยักหน้าและวางถังไม้ลงไป  เขามองไปที่รูต้นไม้ซึ่งกว้างและลึกประมาณสามเมตร เขาแทบจะทำให้ต้นไม้นั้นกลวง ต้นไม้แบบนี้หายากก่อนที่จะเกิดภัยพิบัติขึ้นมาแต่ทุกวันนี้กลายเป็นสิ่งที่เห็นได้ทั่วไป

ลู่หยวน แทงเข้าไปในต้นไม้และรู้สึกได้ถึงความอุ่นเล็กน้อยที่ไหลเข้ามาในตัวของเขา ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขามีรู้สึกตอนที่ขุดต้นไม้ก่อนหน้านี้ กระแสอันอ่อนแรงนี้เบาซะจนเขารู้สึกไม่ได้ ถ้าไม่เจาะจง

แม้ว่าผลของมันจะดูน้อยนิดสำหรับเขาแต่มันจะเป็นประโยขน์อย่างมากสำหรับคนธรรมดาอย่าง หวังซีกวง

เขาทิ่มดาบลึกลงไปอีกพร้อมกับบอก หวงเจียฮุย  - “ เอา หวังซีกวง มานี่ ให้เธอถือด้ามจับนี้ไว้ “

หวงเจียฮุย มองไปที่ ลู่หยวน ด้วยความสับสนแต่ก็ทำตามที่เขาบอก – “ เธอมีไข้สูงจริงๆ ทำไมนายต้องให้เธอไปถือด้ามจับเย็นๆนั่นด้วย ? “

สิ่งดีเกี่ยวกับ หวงเจียฮุย คือเธอแยกแยะถูกผิดได้ชัดเจนและเธอก็เชื่อในตัว ลู่หยวน  แม้ว่าเธอจะสับสนแต่เธอก็ถามออกมาแค่ไม่กี่คำหลังจากทำตาที่บอก

ทุกคนต่างก็มองมาที่ ลู่หยวน ด้วยท่าทีสงสัย

หวงเจียฮุย เดาว่ามันคงเป็นความเชื่อตามบ้านเกิดของ ลู่หยวน   เขาจะทำทุกอย่างเพื่อช่วย หวังซีกวง  เธอเอาเลือดให้ หวังซีกวง กระดกลงไปพร้อมกับกอดผู้หญิงคนนั้นไว้แน่น

“ พี่ลู่ ฝนจะหยุดตกตอนไหน ? “ - หวังซีซี ถามอย่างอ่อนแรง ตาของเธอนั้นดูอิดโรย เธอไม่ใช่เด็กสาวอย่างที่เคยเป็นแล้ว

ลู่หยวน มองไปที่ หวังซีซี และถอนหายใจออกมา – “ ไม่ต้องกังวล มันจะหยุดพรุ่งนี้เช้า “ – เขาพยายามที่จะปลอบเธอ

หวังซีซี ฝืนยิ้มออกมาพร้อมกับแสดงความผิดหวังออกมาในดวงตา – “ ฉันคิดถึงบ้านเรา “ – เธอพูดขึ้นมาเบาๆ

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปเป็นเคร่งเครียด มันจริง บางทีพวกเขาไม่น่าออกมา  มันจะดีกว่าถ้าอาศัยอยู่ที่นั่นดีกว่าต้องมาผจญภัยในที่อันตรายแบบนี้  ชีวิตนี้มันเสี่ยงเกินไปสำหรับคนธรรมดา  มันเสี่ยงซะจนอุบัติเหตุเล็กน้อยในป่าก็สามารถคร่าชีวิตพวกเขาได้  ไม่มีใครพูดมันออกมาแต่ทุกคนก็คิดแบบนี้

ลู่หยวน มองไปที่ หวังซีกวง ที่ยังไม่ได้สติและพูดขึ้นมาบางครั้ง – “ มันจะดีขึ้นถ้าเราผ่านพ้นวันอันยากลำบากเหล่านี้ไป “

หวังซีซี จับมือของ ลู่หยวน และเอามาวางไว้บนหน้า เธอสะอื้นออกมาเบาๆโดยไม่พูดอะไร

“ เร็ว ดูนี่สิ ! แผลของเธอฟื้นฟูแล้ว ! “ - หวงเจียฮุย อุทานออกมาหลังจากนั้นสิบนาที ทำให้ทุกคนต่างก็ตื่นตัว

ลู่หยวน ดึงมือออกจาก หวังซีซี และมองไปที่น่องของ หวังซีกวง  แผลนั้นดูเหมือนจะมีขนาดเล็กลง มันไม่มีน้ำหนองอีกแล้ว ลู่หยวน แต่หน้าผากเธอ ตอนนี้มันยังคงร้อนอยู่แต่ไม่ได้ร้อนขึ้นแบบเดิมแล้ว

อย่างน้อยเธอก็รอดมาได้  ลู่หยวน ถอนหายใจด้วยความโล่งอก  ดูเหมือนว่ามันจะได้ผลจริงๆ

โฮวตง และผู้ชายคนอื่นๆหันกลับไปก่อนที่ ลู่หยวน จะถอดเสื้อของ หวังซีกวง ออกเพื่อถอดผ้าพันแผล ดูเหมือนว่าแผลที่ใหญ่ที่สุดของเธอก็เริ่มดีขึ้นด้วย

“ เธอฟื้นตัวเร็วขนาดนี้ได้ยังไง ? “- เกาหลิง ถามขึ้นมาด้วยความแปลกใจ เธอรีบอธิบายสิ่งที่เธอคิดก่อนที่จะทำให้เข้าใจผิด – “ ฉันหมายความว่า การฟื้นตัวของเธอนั้นไม่ปกติ มันเป็นไปไม่ได้ที่ใครจะฟื้นตัวได้เร็วขนาดนี้ “

“ บางทีเธออาจจะวิวัฒนาการแล้ว ! “ - หวงเจียฮุย พูดอย่างตื่นเต้นโดยไม่คิด  ความจริงที่ว่า หวังซีกวง เป็นคู่ปรับเรื่องความรักนั้นได้ลืมเลือนไปนานแล้วตั้งแต่เธอทำการดูแลผู้หญิงคนนี้

 “ หยุดเดามั่วได้แล้ว มันเป็นเพราะดาบ มันเปลี่ยนไปหลังจากที่ฉันสังเคราะห์เปลือกไม้เข้าไป ดูเหมือนมันจะดูดซับพลังงานจากสิ่งมีชีวิตอื่นเพื่อทำการฟื้นฟูให้ได้ ฉันเพิ่งแน่ใจเมื่อตะกี้ “ - ลู่หยวน อธิบายทุอกย่าง ดาบนี้สามารถทำการฟื้นฟูใครก็ได้ในอนาคต

ตาของสาวๆต่างก็แสดงความทึ่งออกมา

แม้แต่ หวังซีซี ที่ซึ่งดูไร้ชีวิตชีวาตะกี้ก็ดูสดชื่นขึ้น

เกาหลิง เอามือแตะที่แก้มซ้ายของตัวเองและมองดูด้วยความตื่นเต้น

สาวๆต่างก็สนใจบางอย่างที่หนุ่มๆไม่เข้าใจ โดยเฉพาะสาวๆเหล่านี้ที่ซึ่งสวยแต่แรกอยู่แล้ว แผลและรอยแผลเป็นที่เกิดจากหนอนนั้นคือบาดแผลอันร้ายแรงสำหรับพวกเธอ

คำพูดของ ลู่หยวน คือแสงอาทิตย์ที่ส่องลงมาในคืนที่มืดมิด มันทำให้พวกเธอดูมีความหวัง

บรรยากาศได้เปลี่ยนไปทันที ตอนนี้ทุกคนต่างก็ดีใจ

ทุกคนเห็นบาดแผลที่น่องของ หวังซีกวง เล็กลงเรื่อยๆจนเหลือแค่สะเก็ดสีดำ ในตอนที่ไข้หายไปผู้หญิงคนนั้นก็ตื่นขึน้ หลังจากนั้นสี่ชั่วโมง สะเก็ดแผลก็ได้หลุดออกเผยให้เห็นผิวที่ดูสดใส

เจ็ดชั่วโมงต่อมาแผลขนาดใหญ่ด้านหลังเองก็ฟื้นฟูจนเสร็จด้วย

ตอนนี้คือตอนตีสามแต่ไม่มีใครรู้สึกง่วงเลย สีหน้าของแต่ละคนแสดงความตื่นเต้นออกมาและต่างก็พากันหัวเราะและพูดคุยกันตลอด

ที่ทำให้พวกเขาดีใจยิ่งกว่านั้นคือฝนนั้นในที่สุดก็ได้หยุดลงแล้ว