spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 136: ดูดซับพลังชีวิต

ค่ำคืนนั้นมืดสนิท

ฟ้าร้องและฟ้าแลบคำรามอยู่ทั่วทั้งท้องฟ้าและฝนก็ตกลงมาเรื่อยๆ

เม็ดฝนเม็ดใหญ่ร่วงลงมาบนใบไม้ทำให้เกิดเสียงอื้ออึง เสียงนี้เหมือนกับมีใครคอยมาเคาะประตูอยู่

ลู่หยวน ตัวเปียกโชกทันทีที่ออกมาจากถ้ำ  กิ้งก่ายักษ์ยังคงนอนอาบฝนอยู่และฝนที่ร่วงลงมาจากเกล็ดของมันทำให้เกิดบ่อตรงที่มันนอนอยู่

ลู่หยวน มองไปที่กิ้งก่ายักษ์ที่หลับอยู่ก่อนที่จะพุ่งออกไป เขาวิ่งเข้าไปในป่าจนมาเจอหินขนาดใหญ่  เขาใช้ดาบฟันเข้าไปที่หินอย่างรวดเร็วจนเกิดรู 40-50 ซม.

จากนั้นเขาได้ไปสับต้นไม้ใหญ่และขุดรูบางส่วนไว้ ทำเป็นถังไม้ง่ายๆขึ้นมา

ฝนตกหนักขึ้นเรื่อยๆ เม็ดฝนยังคงอัดมาที่ใบหน้าของเขาทำให้การลืมตาต้านฝนที่ตกลงมาเป็นเรื่องยากลำบาก  เขาถอดเสื้อผ้าของเขาออกทำให้ฝนชะล้างร่างกายของตัวเอง  นี่มันก็ตั้งสองวันแล้วที่เขาไม่ได้อาบน้ำและร่ายกายของเขาก็เต็มไปด้วยกลิ่นเหงื่อและเลือด

ในตอนที่เขาอาบน้ำ ถังไม้ก็เต็มไปด้วยน้ำฝน  ลู่หยวน ใส่เสื้อผ้ากลับคืนแล้วถือถังน้ำนั้นกลับไปที่ถ้ำพร้อมกับลูกหินที่ทำขึ้นมา

ไฟในถ้ำยังคงส่องแสงออกมาอยู่ ไม่มีใครกลับไปนอนแม้ว่าจะยังไม่ช้า  แม้ว่าจะอ่อนแรงแต่ หวังซีกวง ก็ยังคองจ้องไปที่เพดานด้วยสายตาที่ว่างเปล่า บรรยากาศตอนนี้ดูอึมครึมซะเหลือเกิน

ลู่หยวน ถอดเสื้อผ้าออกอีกรอบเพื่อสลัดน้ำออก เสื้อนั้นสังเคราะห์ด้วยขนนกพายุแล้วทำให้มันแห้งเร็วสุดๆแทบดูไม่ออกเลยว่ามันเคยเปียกฝนมา  ลู่หยวน ใส่เสื้อผ้ากลับเข้าไปอีกรอบและตัดลูกหินออกเป็นสองส่วน   เขาขุดเอาเนื้อหินด้านในออกทำเป็นกะทะและวางมันไว้บนกองไฟพร้อมกับเทน้ำลงไปด้วย

หวงเจียฮุย และ เกาหลิง รีบหน้าที่ซักเสื้อผ้าที่พวกเขาหาได้ทั้งหมด

ไฟลนที่ก้นของกระทะหินทำให้น้ำเดือดอย่างรวดเร็ว  หวงเจียฮุย เอาเสื้อผ้าทั้งหมดไปต้มก่อนจะเอาพวกมันไปตาก

ในตอนที่เธอเอาเสื้อผ้าออกมา น้ำก็เปลี่ยนเป็นสีดำสนิท

โฮวตง เทน้ำไปทิ้งด้านนอกถ้ำและต้มน้ำอีกรอบล้างเสื้อผ้าจนกว่าจะสะอาด

ทุกคนต่างก็ค่อยๆล้างบาดแผลของตัวเองและทำความสะอาดมันซ้ำๆ  หลินเสี่ยวจี้ เอาน้ำสะอาดมากว่าห้ารอบก่อนที่ทุกคนจะทำความสะอาดบาดแผลเสร็จและพันผ้าพันแผลเอาไว้

ถ้าคิดถึงเรื่องการขาดยาในภัยพิบัติแล้วใครที่ไม่มีความรู้ทางการแพทย์คงตายมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว

หวังซีกวง เป็นคนที่อ่อนแอที่สุดในกลุ่ม เธอทนรึดูแลบาดแผลตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ  หวงเจียฮุย ไม่ต้องการให้  ลู่หยวน ไปช่วยเธอ ดังนั้นเธอจึงทำมันด้วยตัวเอง

หลังจากที่ล้างแผลและพันแผลให้ หวังซีกวง แล้ว เธอก็ตระหนักได้ว่าผู้หญิงคนนี้ตัวสั่นอยู่ ปากของเธอเปลี่ยนเป็นสีม่วงและเสื้อด้านหลังของเธอก็ชื้น แม้แต่ฟางที่เธอนอนก็ยังเปียกด้วย

หวงเจียฮุย พลิกฟางขึ้นมา ดินที่อยู่ด้านใต้เองก็ยังชื้นไปด้วยจนแทบจะเปลี่ยนเป็นโคลน เธอรีบเอาฟางมากองเพิ่มให้ทันที

หวังซีกวง มองไปที่ หวงเจียฮุย และพูดขึ้น – “ ขอบคุณ ! “

หวงเจียฮุย ถอนหายใจออกมา ตอนนี้เธอรู้สึกสับสน  เธอหันกลับไปและเทเลือดที่ ลู่หยวน เก็บมาก่อนหน้านี้ใส่ถ้วยแล้วส่งให้กับ หวังซีกวง ดื่ม – “ ขอบคุณ ลู่หยวน เถอะ เขาขอให้ฉันมาดูแลเธอ “ – เธอพูดออกมาอย่างอ่อนโยน

ตัวของ หวังซีกวง อุ่นขึ้นมา เธอดูดีขึ้นหลังจากกินเลือดระดับสีฟ้าอ่อนเข้าไป  เธอมองไปที่ หวงเจียฮุย ด้วยท่าทีสับสน – “ ยังไงก็ขอบคุณ “

หวงเจียฮุย เงียบสักพักก่อนจะเดินหนีไป

การเดินทางต่อไปเป็นไม่ได้ถ้าฝนยังตกหนักแบบนี้ อีกอย่างพวกเขาส่วนมากก็ยังบาดเจ็บกันอยู่ด้วย

ลู่หยวน รู้สึกว่ามันดีกว่าวันก่อนนิดหน่อย  ตัวของเขายังคงมีบาดแผลและมันเจ็บทุกครั้งที่เขาขยับตัวมากเกินไป

ฝนที่ตกกระทบถังไม้นั้นทำให้เกิดเสียงรบกวนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ถ้ำเริ่มชื้นขึ้นเรื่อยๆ น้ำเองก็ไหลมาจากทุกที่จนทำให้ดินเปลี่ยนเป็นกองโคลน

ลู่หยวน มองไปรอบๆถ้ำด้วยความระมัดระดวังแต่ก็มีไม่กี่ที่ที่ปลอดภัย ข้างในถ้ำนั้นก็ไม่เลวและตำแหน่งของมันเองก็ด้วย  ดินข้างในนั้นอัดแน่นกันทำให้มันไม่ถล่มลงมาง่ายๆ

แต่ปัญหาเดียวของพวกเขาตอนนี้คือฟืนกำลังจะหมดแล้ว

ป่าทั้งเย็นและชื้น  ฝนก็ยังคงตกอยู่และลมเย็นๆก็ยังพัดผ่านเข้ามาในถ้ำ  พวกเขาส่วนมากคงไม่รอดถ้าไม่มีไฟ พวกเขาไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน ดังนั้นทุกคนต่างก็ดูหิวโหย

หลินเสี่ยวจี ออกไปข้างนอกมาครั้งหนึ่งแต่ก็ไม่ได้เอาอะไรกลับมา แมลงนั้นได้ไปซ่อนเพราะอากาศตอนนี้ มันยากที่จะหาที่ซ่อนของพวกมันเจอถ้าคิดถึงทักษะการเอาตัวรอดของพวกมันแล้ว

ลู่หยวน ไม่ได้ขยับไปไหน  เขาไม่ใช่พี่เลี้ยงให้ใคร  มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำทุกอย่างด้วยตัวเองและข้างนอกก็ไม่ได้อันตรายเกินไปด้วย มันถือเป็นเวลาที่ดีที่จะฝึกพวกนี้

เมื่อเห็นว่า ลู่หยวน ไม่คิดที่จะลงมือ ผู้ชายคนที่เหลือจึงต้องออกไปหาอาหาร  ประมาณบ่ายพวกเขาก็พบกับไข่แมลงขนาดพอๆกับไข่ไก่

สาวๆดูเหมือนคิดว่าไข่พวกนี้เกี่ยวข้อกับพวกหนอนทำให้พวกเธอหน้าซีดกันอีกรอบ  เกาหลิง และ หวงเจียฮุย ไม่สนใจอาการรังเกียจและนำไข่ไปล้างก่อนจะไปทำอาหารด้วยหม้อหินที่ทำขึ้นมา  ไข่บางฟองนั้นเริ่มฟักออกมาเมื่อถูกต้มแต่ก็โดนฆ่าอย่างรวดเร็วในตอนที่ฟักออกมา

ในตอนที่เกิดภัยพิบัติ ความมุ่งมั่นของคนไม่ได้เป็นเหมือนแต่กอน ทุกคนต่างก็กินไข่พวกนี้แม้ว่าจะรู้สึกรังเกียจ  แม้แต่ หวังซีซี ก็ยังกินด้วย อันที่จริงพวกเขารู้สึกว่าไข่นี่ก็รสชาติไม่เลวเมื่อลองกินดู  มันมีโปรตีนบริสุทธิ์  เพราะพวกนี้คือไข่ของสัตว์กลายพันธุ์กลายพันธุ์ทำให้เนื้อของพวกมันนุ่มและกัดขาดยาก

อาหารก็ดูน่ากลัวอย่างเคยแต่ตอนนี้พวกเขาไม่ได้หิวอีกต่อไปแล้ว

ลู่หยวน เอาเปลือกไม้ออกมาดูเล่น  ไม่ว่ามันจะกลายพันธุ์มายังไง เปลือกไม้ก็ยังคงถือเป็นส่วนหนึ่งของต้นไม้ มันต้องไม่ยืดหยุนรึแข็ง  ชัดเจนแล้วว่ามันคงไม่ใช่วัสดุที่ดีเพื่อทำอาวุธที่แหลมคม มันคงใช้ป้องกันดีกว่า

แต่ ลู่หยวน ก็คิดว่ามันคงไม่ไร้ค่าถ้าลองเอาไปสังเคราะห์ดาบดู

นี่เป็นครั้งแรกที่ ลู่หยวน เจอกับวัตถุดิบระดับสูงแบบนี้ มันเป็นไปได้ว่าเขาจะไม่มีโอกาสครั้งที่สองในเร็วๆนี้

นอกจากนี้ดาบก็ทื่อลงแล้ว การใช้มันก็กินพลังงานจิตเยอะเกินไปในตอนที่เขาสู้กับสิ่งมีชีวิตระดับสีฟ้าอ่อน ถึงแม้มันจะมีพลังมากก็ตาม

เมื่อสังเคราะห์เปลือกไม้นี้เข้าไปมันไม่น่าจะเพิ่มความคมแต่อย่างน้อยน่าจะทำให้ดาบทรงพลังมากกว่าดาบระดับสีฟ้าอ่อน

คำถามง่ายๆคือมันจะเป็นด้านโจมตีรึป้องกัน

ลู่หยวน คิดไตร่ตรองอยู่นานและตัดสินใจที่จะสังเคราะห์มันเข้ากับดาบลองดู

ไม่ว่าเสื้อผ้าจะปกป้องดีแค่ไหนแต่มันก็ไม่มีผลอะไรมากกับสัตว์กลายพันธุ์  ในอีกด้านอาวุธที่โจมตีแรงจะทำให้มีผลลัพธ์ที่เห็นได้ทันที

“ ต้นไม้แห่งเสาสวรรค์ ”

“ ระดับ สีเขียว ”

“ น้ำหนัก: 21 กก.”

“ ความสามารถ : ดูดซับพลังงาน ”

 “ คำอธิบาย : ต้นไม้เสาแห่งสวรรค์นั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีพลังเวทย์ มันสามารถดูดซับพลังงานใดๆรวมถึงพลังงานชีวิตและเติบโตอย่างรวดเร็วไม่ว่าในเงื่อนไขใดๆ  ผิวของมันนั้นแข็งและการป้องกันก็สูงด้วย มันสามารถดูดซับพลังงานจำนวนหนึ่งเพื่อทำให้การป้องกันสูงขึ้น ”

ลู่หยวน ทำการวิเคราะห์อีกรอบก่อนที่จะสังเคราะห์เข้าไปกับดาบโดยที่ทุกคนต่างก็มองอยู่

ความสามารถในการสังเคราะห์วัตถุดิบเข้ากับอาวุธและเสื้อผ้านั้นไม่ใช่ความลับอีกต่อไป ทุกคนเดาว่านี่เป็นความสามารถที่ ลู่หยวน มีเพราะเขาเป็นคนที่วิวัฒนาการแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องปกปิดอีกต่อไป

ลู่หยวน พึมพำคำว่า ‘ สังเคราะห์ ‘ ออกมาเบาๆและเปลือกไม้นั้นก็ส่องแสงออกมา

ใช้เวลานานกว่าการสังเคราะห์ปกติ ลู่หยวน มองไปที่ดาบด้วยสีหน้าจริงจังพร้อมกับแสงสีฟ้าที่ค่อยๆจางหายไป  ฝุ่นสีฟ้าอ่อนๆปลิวออกมาและตัวดาบก็เหมือนจะลุกไหม้

มีไอปะทุขึ้นมาในที่ที่ดาบไปโดน

ทุกคนต่างก็มองโดยไม่กระพริบตาโดยแสดงท่าทีเหลือเชื่อออกมา ไม่มีใครกล้าส่งเสียงออกมาเพราะกลัวจะไปรบกวน ลู่หยวน

กระบวนการทั้งหมดกินเวลาไปกว่าครึ่งชั่วโมง  ภายใต้สายตาที่อึ้งของทุกคน เปลือกไม้นั้นได้เปลี่ยนเป็นผง  ลู่หยวน เป่าฝุ่นสีฟ้าบนดาบออกและเผยให้เห็นดาบสีดำออกมา

ดาบสีดำดูเหมือนจะสามารถดูดซับแสงได้ แม้แต่ไฟที่อยู่ใกล้ๆดาบก็ยังดูอ่อนลงซึ่งทำให้รู้สึกได้ถึงออร่าอันลึกลับ

ลู่หยวน ยกดาบขึ้นมาลองสัมผัสมันดู  มันหนักขึ้นกว่าสามเท่าแต่เขาก็คงรับมือไหวเพราะค่า ความแข็งแกร่ง 13 หน่วยที่มี เขาใช้มือทั้งสองข้างยกดาบขึ้นมาและลองฟันอากาศดู

อากาศส่งเสียงออกมาด้วยการฟันอันเร็วสูงนั้น

ลู่หยวน หยุด สีหน้าของเขาแสดงอาการตื่นตระหนกออกมา  เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆและทำการวิเคราะห์ดาบในมือ

“ ดาบดูดเลือด ”

“ สร้างจาก : อัลลอย์ , เปลือกต้นไม้เสาแห่งสวรรค์  ”

“ ความหายาก: ระดับสีเขียว ”

“ น้ำหนัก : 15 กก. ”

“ พลังโจมตี : 30 – 34”

“  Effect 1: ความเร็วในการโจมตี +1 ”

 “ Effect 2: ดูดซับพลังชีวิต( ติดตัว ) ดูดซับพลังงานจำนวนหนึ่งจากผู้ถูกโจมตีและเอามาทดแทนให้กับพลังของผู้ถือดาบ “

“ ความต้องการ : ความแข็งแกร่ง 14 หน่วย ”

“ คำอธิบาย : นี่คือดาบเก็บเกี่ยวชีวิต มันจะเอาพลังงานนับไม่ถ้วนมาให้คุณตอนที่ฆ่าศัตรู “

ลู่หยวน ดีใจอย่างมาก เขาเดาถูก  พลังโจมตีของดาบนี่เพิ่มขึ้นมาแค่ 5 หน่วย  นี่มันไม่สมกับเป็นดาบระดับสีเขียว ถ้าเทียบกับการยกระดับของดาบก่อนหน้านี้ มันน่าจะอยู่ในระดับสีเขียวอ่อนแทน

ลู่หยวน คิดเอาไว้แล้ว ค่าที่เพิ่มขึ้นมา 5 หน่วยนั้นเกินกว่าที่เขาคาดเอาไว้

ที่ทำให้เขาดีใจคือความสามารถในการดูดซับพลังชีวิตที่ซึ่งเอามาแทนการแช่แข็งที่ไร้ประโยชน์  ถ้าเขาอ่านถูกจริง มันจะเป็นความสามารถอันน่าเหลือเชื่อ  เขาจะสามารถฟื้นคืนจากการบาดเจ็บตราบใดที่เขามีศัตรูให้ฆ่า

แย่หน่อยที่เขาหาสัตว์กลายพันธุ์ด้านนอกไม่ได้เลย ไม่งั้นแล้วเขาจะลองเอาไปทดสอบตามคำอธิบายของมันดู

ลู่หยวน ลองดาบอยู่สักพักก่อนในที่สุดจะเก็บดาบนั้นลงไป