spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 133: Endless Forest

หวังซีกวง มีชีวิตการเป็นอยู่ที่ดีมาตลอด เธอไม่เคยเจอกับสัตว์กลายพันธุ์ระดับสีฟ้าขึ้นไปเลยและไม่เคยอดอยากแบบนี้มาก่อนด้วย ร่างกายของเธออ่อนแอที่สุดในกลุ่ม – เธอปรับตัวให้สูดเขม่าภูเขาไฟแค่เพียงเล็กน้อยไม่ได้ด้วยซ้ำ

ลู่หยวน ตกใจที่เธออ้วกออกมาเป็นเลือด แต่เขาก็โกรธเมื่อรู้ว่าความจริงว่าทุกคนใช้แค่ผ้าแห้งปิดปาก – “ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ? ฉันไม่ได้บอกรึไงให้เอาผ้าชุบน้ำ ? ถึงแม้ไม่มีน้ำก็ยังมีเยี่ยวอยู่ไม่ใช่รึไง ! ดูสถานการณ์ตอนนี้บ้างสิ ! “

ทุกคนต่างก็รู้สึกผิดที่ไม่ฟังคำพูดของ ลู่หยวน

“ ลืมไปซะ นี่มันสายเกินไปแล้ว ใช้เลือดเลย ! เราอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว เราต้องออกไปให้เร็วที่สุด “ - ลู่หยวน สั่ง

สถานที่ตรงนี้ขาดแคลนทุกสิ่งแต่ไม่ใช่เลือดและศพ ทุกคนต่างก็เอาผ้าของตัวเองมาชุบเลือดแล้วเอามาปิดจมูกกับปากตัวเองเอาไว้ กลิ่นเหม็นของเลือดนั้นน่ารังเกียจแต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะเอาผ้าออก   ลู่หยวน เองก็ทำเหมือนกัน เขาพยายามเอาผ้ามัดไว้กับหน้าตัวเองด้วยซ้ำ

หวังซีกวง ดูแย่กว่าเดิม  อาการไอของเธอดูสาหัสขึ้นและเธอยืนตรงๆแทบจะไม่ไหวเลยด้วยซ้ำ  ลู่หยวน กังวลอย่างมาก ! เขารีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อเอาชนะปลากลายพันธุ์และรวบรวมเลือดที่แผลของมันออกมา

เลือดนั้นเป็นเครื่องบำรุงอย่างดีและถ้าดื่มมันมากอาจทำให้คนรอดตายได้  ลู่หยวน ไม่สนใจที่ หวังซีกวง ขัดขืน เขาจับเลือดกรอกปากเธอเข้าไป ตอนนี้แก้มของเธอเต็มไปด้วยเลือดทั่วทุกที่

จากนั้นเขาจึงแบกเธอโดยไม่สนว่าอาการบาดเจ็บของตัวเองจะเป็นยังไงและเดินเข้าไปหากิ้งก่า

หลังจากพักได้ประมาณ 10 นาที กิ้งก่านั้นดูจะดีขึ้น มันยืนขั้นโดยขาที่ยังสั่นอยู่เมื่อเห็น ลู่หยวน เดินเข้ามา  ลู่หยวน สั่งให้มันนั่งลงและปีนขึ้นไปบนหลังของมันด้วยความยากลำบาก จากนั้นเขาจึงบอกให้ทุกคนขึ้นมาบนหลังของมันด้วย

ในตอนแรกทุกคนต่างก็กลัวกิ้งก่าตัวนี้แต่ตอนนี้พวกเขาไม่ได้สนอะไรมากแล้ว  ตอนนี้เขม่าภูเขาไฟปลิวว่อนไปทั่วราวกับหิมะ บางลูกนั้นใหญ่พอๆกับลูกบาส  พวกเขารู้ว่าถ้าขืนอยู่ที่นี่ต่อก็มีแต่ความตายที่รอพวกเขาอยู่

มันยากสำหรับคนธรรมดาที่จะให้ปีนขึ้นไปบนหลังกิ้งก่ายักษ์  มันสูงประมาณหกเมตรในตอนที่มันยืนและแม้แต่ตอนนอนก็ยังสูงถึงสามเมตร ! ร่างกายของมันทั้งเรียบและลื่น   ถ้า ลู่หยวน ไม่ดึงพวกเขาขึ้นไป มันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะขึ้นไปด้วยตัวเอง

แผ่นหลังของกิ้งก่านี้กว้างขึ้นอย่างมากหลังจากที่มันพัฒนาขึ้นมา จนให้คนหลายคนขึ้นไปขี่มันได้ อีกอย่างมันยังลื่นอย่างมากด้วย ทุกคนต่างก็ต้องคอยประคองกันเอาไว้เพราะกลัวว่าอาจจะตกลงไป

“ เรายังขาดไปอีกคน โฮวตง ยังอยู่ในซากนั้น “ - หวงเจียฮุย ดึงแขนของ ลู่หยวน และพูดด้วยท่าทีจริงจัง

ลู่หยวน ตั้งใจจะทิ้งชายคนนั้นไว้เพราะอาการของ หวังซีกวง แย่ลงเรื่อยๆแต่เขาคงจะปล่อยให้คนตายไปแบบนี้ไม่ได้  เขาเข้าไปเช็คอาการของ หวังซีกวง และลูบแก้มเธอก่อนจะพูดขึ้นมา – “ รอฉันอีกสักนาที “

“ กลับมาให้เร็วๆด้วย ! “ – หวงเจียฮุย พูดด้วยความกังวล

ลู่หยวน พยักหน้าให้และรีบวิ่งออกไปหา โฮวตง

โฮวตง นั้นเอามือปิดปากและจมูกตัวเองไว้และเดินวนไปมาในหลุมอย่างกับสัตว์ที่ติดกับดัก

ถนนตรงนั้นมีเสาซีเมนต์ขนาดใหญ่ค้ำเอาไว้อยู่ทำให้มันสูงขึ้นประมาณ 5 ม.แต่ไม่มีที่ให้เกาะ เขาจึงปีนขึ้นมาไม่ได้  เขาลองปีนเสาใกล้ๆครั้งหนึ่ง แต่ละครั้งที่ขึ้นไปได้ก็ไม่มีอะไรให้เกาะปีนไปต่อโดยตรงที่เขาปีนไปได้ก็ยังต่ำกว่าพื้นอีก 2 ม.

เขามองไปที่ร่างของ หนิงเสี่ยวหลาน และเริ่มรู้สึกกังวล – “ จะมีใครมาช่วยฉันมั้ย ? “

เมื่อตระหนักได้ว่าพวกสัตว์กลายพันธุ์เริ่มหายไปและไม่มีสัญญาณอันตรายอื่นๆ เขารู้สึกว่าเขาโดนเพื่อนทิ้ง เขาอยากตะโกนออกมาแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเขม่าของภูเขาไฟที่จะเข้าไปในร่างเขาถ้าเขาทำแบบนั้น

สิ้นหวัง, โดดเดี่ยว, กังวล !

ความรู้สึกด้านลบทุกอย่างพรั่งพรูขึ้นมา  เขาไม่คิดเลยว่าเขาจะมีสภาพอ่อนแอและสิ้นหวังแบบนี้ แม้แต่ตอนเจอเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เขาก็ไม่ได้เป็นแบบนี้เลย

“ บางทีพวกนั้นอาจจะตายหมดแล้ว..บางทีพวกนั้น...คงจากไปแล้ว “ – โฮวตง พูดกับตัวเองพร้อมกับยิ้มสลดออกมา

เขาหัวเราะและร้องไห้ออกมาพร้อกมัน  จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงวิ่งดังขึ้นมา  โฮวตง ช็อคและรีบเงยหน้าขึ้นไปดูและพบกับใบหน้าที่คุ้นเคย – “ จับนี่เอาไว้ ฉันจะดึงนายขึ้นมา เร็วเข้า ! “

ที่ปลายอีกด้านของงูที่โดนโยนลงมาคือ ลู่หยวน

โฮวตง พยักหน้าและแสดงสายตาที่ซาบซึ้งออกมา เขาจับหางของงูเอาไว้แน่นและไม่สนใจความรู้สึกกลัวจากการจับมัน

ลู่หยวน ค่อยๆดึง โฮวง ขึ้นมาจากหลุมนั้น

ก่อนที่จะเกิดภัยพิบัติ โฮวง นั้นเป็นคนที่ประสบความสำเร็จอย่างมาก  เขามีทักษะพูดคุยกันคนที่ดีและมีตำแหน่งทางสังคมที่สูง แต่ไม่ค่อยได้มีใครมาแตะต้องเขาเลย  ครั้งนี้หัวใจเขาบอกว่าเขายินยอมที่จะโดนแตะต้อง

มีคำมากมายที่จะใช้ก่อนเกิดภัยพิบัติและความภักดีนั้นเป็นคำที่คนส่วนมากไม่คุ้นเคย  โฮวตง มักจะเคารพ ลู่หยวนมาเสมอแต่เหตุผลที่เป็นแบบนั้นก็เพราะความเห็นแก่ตัว  ถ้า ลู่หยวน ตายรึเขาไปเจอใครที่แข็งแกร่งกว่า ลู่หยวน เขาจะทิ้งไปโดยไม่ลังเลและไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด

แต่ครั้งนี้เขายอมมอบชีวิตให้ชายคนนี้ได้

กิ้งก่าค่อยๆขยับร่างกายขนาดใหญ่ของมันไปเรื่อยๆแต่ดูจากความเร็วแล้วก็ไปได้ถึง 10 ม  ต่อวินาที พวกเขาเคลื่อนที่ไปข้างๆหน้าเรื่อยๆห่างจากภูเขาไฟไป

ลู่หยวน กำลังเช็คบางอย่างซึ่งกว้างประมาณ 30 ซม.ในตอนที่นั่งอยู่บนหลังกิ้งก่า  นี่คือเปลือกไม้ที่มาจากต้นไม้สวรรค์  เขาเจอมันในตอนที่ไปช่วย โฮวตง  เปลือกไม้นี้หนาประมาณ 20 ซม.และมีผิวหนังที่หยาบ

มันหยาบแต่ก็เรียบอย่างมากในตอนที่จับมัน  เปลือกไม้นี้หนักประมาณ 40 catties ได้ และหนักยิ่งกว่าของที่มีขนาดเท่ากัน ที่น่าแปลกใจกว่านั้นคือระดับของมัน

มันไม่ได้อยู่ในระดับสีฟ้ารึสีเขียวอ่อน มันอยู่ในระดับสีเขียว !

ลู่หยวน ไม่คิดว่าการกลายพันธุ์จะไปได้เร็วขนาดนี้ เขาคิดว่าสีเขียวอ่อนคือระดับสูงสุดในตอนนี้แล้วแต่เปลือกไม้ที่เขาได้มาทำให้เขาต้องคิดใหม่อีกรอบ

โชคดีที่มันเป็นแค่เปลือกไม้ของต้นไม้สวรรค์ไม่ใช่ต้นตั๊กแตนผี  ถ้าเป็นแบบนั้นจริงพวกเขาคงตายไปแล้ว

เขามองหาต้นไม้อีกรอบแต่ตอนนี้ลาวาดูเหมือนจะไหลลงมาใส่ทุกอย่างแล้วมีแค่กิ่งของมันที่ยังพอเห็นได้  มันไม่น่าเชื่อเลยว่ากิ่งไม้เหล่านั้นไม่ติดไฟ มันแค่สั่นไหวอย่างรวดเร็วเมื่อต้องเจอกับลาวา

กิ่งไม้ที่สั่นอยู่นั้นมีสีแดงเข้มยิ่งกว่าการเอาเหล็กไปหลอม มันเล็กลงเรื่อยๆเมื่ออุณหภูมิสูงขึ้นๆ  เหตุการณ์นั้นทำให้ ลู่หยวน รู้สึกว่าต้นไม้นั้นยังไม่ตายแต่กำลังรวบรวมแก่นของตัวเองเพื่อสู้กับลาวาอยู่ บางทีไม่นานต้นไม้ต้นใหม่คงโผล่ขึ้นมาที่จุดเดิมอีกก็ได้

เขาไม่ได้คิดอะไรมากเพราะเขาคงจากที่นี่ไปนานแล้ว  ลู่หยวน หันกลับไปมองครั้งสุดท้ายและหันกลับมาหาพวกตัวเอง – “ ซีกวง เป็นยังไงบ้าง “

“ ยังคงที่อยู่ตั้งแต่ที่กินเลือดปลาเข้าไปแต่เขม่าที่เธอสูดก่อนหน้านี้อาจทำให้เธอหายใจยาก เพราะเราทำยังช่วยฟอกปอดของเธอตอนนี้ไม่ได้ “ – หวงเจียฮุย พูดขึ้นมาพร้อมกับกอด หวังซีกวง เอาไว้

“ บางทีเธออาจจะดีขึ้นพร้อมกับแข็งแกร่งขึ้นก็ได้ “ - ลู่หยวน พูดขึ้น

ภูมิคุ้มกันร่างกายนั้นจะแข็งแกร่งขึ้นเพื่อทำให้ร่างกายของคนเราแข็งแรงขึ้น นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมกิ้งก่าถึงได้หายใจได้ปกติแม้ว่าจะสูดเขม่าเข้าไปเยอะกว่าใคร  ลู่หยวน และ หลิวเสี่ยวจี นั้นเป็นเหมือนกัน ทั้งคู่รู้สึกแค่เคืองปอดนิดๆแต่ไม่ได้ไอออกมา

“ เขม่าพวกนี้มีอยู่ทุกที่ ! เมื่อไหร่มันจะหายนะ ? ! “ – หวังซีซี ถามออกมาพร้อมเกาะแขนของ ลู่หยวน เอาไว้

ครั้งนี้เธอทำได้ดีกว่าที่ ลู่หยวน คิดเอาไว้เยอะ  ตัวของเธอเต็มไปด้วยบาดแผล พลังของเธอเองก็หมดไปแล้ว เธอยังมีอาการปวดหัวนิดๆด้วย

ลู่หยวน ลูบหัวเธอด้วยความเอ็นดูและปลอบออกมา – “ มันไม่เป็นไรแล้วในตอนที่เราเข้าไปในป่า ใบไม้ที่นั่นมีคุณสมบัติในการฟอกอากาศได้ดี  พวกมันจะดูดเขม่าพวกนี้ไปจนหมด  เมื่อเราเข้าไปข้างในได้เราก็จะหายใจได้ปกติ “

หวังซีซี เข้าใจในความคิดของ ลู่หยวน  เธอยิ้มอ่อนๆออกมาและรู้สึกว่าใจของตัวเองเต้นรัว

ลู่หยวน มองไปข้างหน้าและพบกับชายป่าที่มีใบ้ไม้ขึ้นเต็มไปหมด  มันดูค่อนข้างไม่ปกติที่สัตว์ส่วนมากได้ออกจากที่นี่ไปเพื่อไปเจอกับการระเบิดของภูเขาไฟ

ป่าดูเงียบสงบพร้อมกับลมที่พัดผ่านไป  กิ้งก่ายักษ์คำรามออกมาและเงยหน้าขึ้นเหมือนจะประกาศการมาถึงของมัน