spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
| *ตั้งค่าถาวร (คลิกตั้งค่าถาวร) |
ตอนที่ 129 การอพยพครั้งใหญ่
พื้นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง มันรู้สึกราวกับว่ามีกองทัพทหารม้าพันคนกำลังพุ่งเข้าใส่พวกเขา สัตว์กลายพันธุ์นับไม่ถ้วนกำลังหนีขณะที่ท้องฟ้าถูกบดบังด้วยนกกลายพันธุ์กลุ่มใหญ่ ลู่หยวนมองไปทางต้นไม้ยักษ์แล้วก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็น
มีน้ำพุร้อนพุ่งขึ้นมามากมายพร้อมด้วยไอน้ำ มันพุ่งสูงขึ้นไปสองสามเมตรพร้อมควันมากมาย พื้นดินสั่นสะเทือนและมีกลิ่นเหม็นไหม้เต็มไปหมด
“กลิ่นยังกะใครเผากำมะถัน” หนิงเสี่ยวหลานพูดอย่างไม่แน่ใจขณะที่มองพวกสัตว์กลายพันธุ์ที่วิ่งพล่านอย่างหวาดกลัวทั้งบนพื้นดินและท้องฟ้า
“กำมะถัน?” ลู่หยวนประหลาดใจเมื่อได้ยินเธอพูดถึงสารเคมี
“ชิบหาย! หรือว่าจะเป็นภูเขาไฟ!?” จู่ๆความคิดนั้นก็ผุดขึ้นมาในหัวเมื่อเขากำลังคิดว่ากลิ่นกำมะถันจะมาจากที่ไหนได้บ้าง
ทันใดนั้นเอง ต้นเสาแห่งสวรรค์ก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงอยู่สองสามวินาที ลู่หยวนมองต้นไม้แล้วก็เห็นว่าใบไม้ทั้งหมดกลายเป็นสีเหลือง
เขาคิดในใจว่า “เฮ้ย! อย่าบอกนะว่ามันกำลังจะถล่มลงมาน่ะ”
“หนีเร็ว!!! ทุกคนวิ่ง!!!” ลู่หยวนตะโกนบอกพรรคพวกของเขาทันที
จากคำสั่งของลู่หยวน ทุกคนพากันวิ่งโดยไม่เหลียวหลัง พวกเขาส่วนใหญ่ยังแบกอาวุธของตัวเองมาด้วยซึ่งความหนักของมันทำให้พวกเขาช้าลง หวังเซียกวงยังคงอ่อนแออยู่และในที่สุดก็หยุดลงหลังจากวิ่งมาได้ไม่กี่ร้อยเมตร เธอล้าหลังอยู่มากแต่โชคดีที่ลู่หยวนหันกลับมาตรวจดูว่าทุกคนยังโอเคดีไหม เขารีบวิ่งไปหาหวังเซียกวงและแบกเธอขึ้นบนหลัง
หวังเซียกวงรู้สึกอายที่เธอต้องถูกแบก หลังจากพักอยู่ไม่กี่นาที เธอก็รู้สึกแข็งแรงพอที่จะวิ่งต่อไปอีกครั้ง จึงพูดเบาๆว่า “วางฉันลงเถอะ ฉันวิ่งเองได้”
“หยุดพูดเหลวไหลเถอะน่า” ลู่หยวนตอบและตบสะโพกเธอแรงๆ หวังเซียกวงตกใจกับการกระทำของเขาและจากนั้นก็นิ่งเงียบ
ทุกคนหลบหนีจากต้นเสาแห่งสวรรค์ได้ในไม่กี่นาที พวกเขาหลายคนก้มลงจับเข่าเอาไว้เพื่อพยุงตัวและอ้าปากหอบหายใจ ขณะที่บางคนลงนั่งพักกับพื้น ลู่หยวนวางหวังเซียกวงลง เธอรีบลูบผมที่ยุ่งเหยิงของตัวเองให้เรียบร้อย ในเวลานั้นไม่มีใครสนใจเธอ
“ออโรร่า! แถบนี้ไม่น่าจะมีแสงออโรร่าเลยนี่!” หวงเจียฮุยตะโกนออกมาอย่างประหลาดใจ เมฆเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วพร้อมกับลำแสงหลากสีสันบนท้องฟ้า
“ภูเขาไฟใกล้จะระเบิดแล้ว! ดูซิ! ควันหนาขึ้นดำขึ้นแล้วด้วย!” หลินเสี่ยวจีพูดพร้อมกับชี้ไปทางต้นเสาแห่งสวรรค์
“ตายห่า! พวกสัตว์กำลังมาทางนี้!” โฮวตงตกใจกลัวเมื่อมองไปอีกทาง
มีสัตว์กลายพันธุ์มากมายกำลังพุ่งมาทางพวกเขาจากในป่า พวกเขารู้ว่าไม่สามารถหลบการอพยพขนาดใหญ่นี้ได้พ้น
“ไปที่ด่านเร็ว!” ลู่หยวนสั่ง
ร่างกายที่เหน็ดเหนื่อยของพวกเขาพลันมีแรงขึ้นจากสถานการณ์ที่อันตรายถึงชีวิต พวกเขาพยายามเต็มที่ที่จะวิ่งไปที่ด่าน อย่างไรก็ตาม มีสัตว์กลายพันธุ์สีน้ำเงินที่วิ่งเร็วกว่าพวกเขา ตัวแล้วตัวเล่าที่วิ่งเข้ามาและถูกลู่หยวนฆ่า ขณะที่บางตัวถูกเจ้ากิ้งก่ากระทืบ
1 นาทีต่อมา ในที่สุดทุกคนก็มาถึงด่าน หลายคนใกล้จะล้มพับอยู่แล้ว ลู่หยวนเองก็อ้าปากหอบเช่นกัน มีสัตว์กลายพันธุ์มากกว่า 10 ตัวที่ถูกลู่หยวนฆ่าตายใน 1 นาที และหนึ่งในนั้นเป็นสัตว์กลายพันธุ์ขั้นสีน้ำเงิน! ลู่หยวนตรวจสอบด่านและจัดการฆ่าแมลงที่ไม่รู้จักไปสองสามตัว
มีปืนใหญ่อีกสองสามกระบอกที่ชั้นสอง และพวกมันยังอยู่ในสภาพดีพร้อมด้วยกล่องกระสุนอีก 8 กล่อง ลู่หยวนกวาดสายตาไปทั่วแล้วพูดกับคนอื่นๆว่า “ทุกคนเอาปืนใหญ่ไปคนละกระบอก แล้วยิงทันทีถ้าเห็นสัตว์กลายพันธุ์ตัวไหนเข้ามาใกล้เรา! ใช้กระสุนอย่างประหยัดด้วย เจียฮุย เธอเป็นผู้ช่วยพวกเขา”
“หวังซีซี เธอมีหน้าที่สำคัญที่สุด คอยระวังพวกกลายพันธุ์ขนาดเล็ก” ลู่หยวนพูดกับหวังซีซี
หวังซีซีพยักหน้าแม้ว่าร่างของเธอจะยังสั่นอยู่
“นายจะไปไหน?” หวงเจียฮุยรู้สึกได้ว่าลู่หยวนมีแผนอื่นอีกและถามอย่างร้อนใจ
“ฉันจะออกไปเป็นด่านป้องกันสุดท้าย” ลู่หยวนตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ระ......ระวังนะ!” หวงเจียฮุยรู้ว่าเธอไม่สามารถเปลี่ยนใจเขาได้ไม่ว่าเธอจะพูดยังไงก็ตาม
ลู่หยวนพยักหน้าและเดินลงบันไดไป
“ภารกิจปัจจุบัน : ภารกิจระดับ B, ป้องกันการอพยพครั้งใหญ่ เงื่อนไขภารกิจ : ห้ามตายเกินสองคน”
ภารกิจระดับ B? เขาไม่เคยทำมาก่อนเลย ดูเหมือนว่าถ้าภารกิจระดับ F เป็นการฆ่าสัตว์กลายพันธุ์สีน้ำเงิน งั้นภารกิจระดับ B ก็คือการฆ่าสัตว์กลายพันธุ์ที่น่ากลัวยิ่งกว่า! จนถึงตอนนี้ลู่หยวนก็ยังไม่เคยปะทะกับสัตว์กลายพันธุ์ที่แข็งแกร่งกว่าขั้นสีน้ำเงินเลย แต่เขาเคยได้รับแรงกดดันที่น่าสะพรึงจากพวกมันซึ่งน่ากลัวอย่างที่สุด
ลู่หยวนเดินออกมาจากด่านและเห็นสัตว์กลายพันธุ์มากมายวิ่งข้ามเขตเข้ามา เขารีบเปิดหน้าต่างคุณสมบัติของเขาและใส่คะแนนทักษะ 5 คะแนนลงไปที่ “ทักษะดาบ” ข้อมูลความรู้มากมายเข้าสู่สมองของเขาในทันที เขาหลับตาลงและพยายามดูดซับให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ความเชี่ยวชาญดาบ : 19” ระบบส่งข้อความบอกเขา
ตอนนี้เขาอยู่ห่างจากขั้นที่สูงกว่าเพียงก้าวเดียว เขาลืมตาขึ้นช้าๆขณะที่แรงกดดันเริ่มหายไป ดูเหมือนว่าจะเสร็จเร็วกว่าที่เขาคาดเอาไว้ ทำให้เขาคิดว่าทักษะใหม่ของเขาอาจจะใช้ประโยชน์ได้ไม่เต็มที่เนื่องจากข้อจำกัดจากทักษะอื่นๆ “หมายความว่าฉันจะใช้ดาบได้ในระดับเดียวกับตอนที่มีทักษะ 15 แต้มทั้งๆที่ตอนนี้มีทักษะความเชี่ยวชาญ 19 แต้มงั้นเหรอ?”
“ตูม!” เลือดจำนวนมากทะลักออกจากตัวของสัตว์กลายพันธุ์สีน้ำเงินเมื่อมันถูกยิงด้วยกระสุนปืนใหญ่ ไม่มีใครเคยใช้อาวุธชนิดนี้มาก่อนและพวกเขาเครียดกันมาก กระสุนของพวกเขาจะหมดในไม่ช้าถ้าพวกเขาไม่สามารถก้าวข้ามความกลัวได้
ลู่หยวนขมวดคิ้ว เขารู้สึกเครียดมาก สัตว์มากมายออกจากป่าและตรงมาที่เขา น่าประหลาดที่มีสัตว์กลายพันธุ์ขั้นสีน้ำเงินขนาดยักษ์แค่สองตัวเท่านั้นที่ออกมาจากป่า พวกมันเหยียบสัตว์ขั้นต่ำไปตลอดทางที่หนีมา