spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 127  การลดการไหลเวียนของอากาศ

หลังจากมองเจ้ากิ้งก่าอยู่พักหนึ่ง  ลู่หยวนก็นึกได้ว่ามันต้องใช้เวลาสักพักในการวิวัฒนาการ  เขาจึงตัดสินใจหันไปสนใจสิ่งอื่นแทน  เขาเดินไปที่ซากของนกยักษ์ตัวนั้นแล้วสังเกตเห็นว่าหอกแตกละเอียดไปหลายอัน  เหลืออันที่ยังดีอยู่เพียงอันเดียว  เขาประหลาดใจเนื่องจากไม่คิดว่าหอกสั้นที่แข็งแกร่งที่ทำจากต้นโลคัสวิญญาณหลอนจะถูกทำลายง่ายดายเช่นนั้น  เขานึกว่าอย่างน้อยมันก็น่าจะเอามาใช้ใหม่ได้

ลู่หยวนประเมินพลังในการขว้างของตัวเองต่ำเกินไปจริงๆ  หอกสั้นหนัก 5 ปอนด์ถูกขว้างด้วยความเร็วเหนือเสียงจะสร้างพลังงานจลน์ขึ้นมา 200,000 J  ซึ่งเท่ากับการทิ้งของหนัก 20,000 กก.จากความสูง 10 เมตร  ต่อให้นกยักษ์มีพลังป้องกันที่แข็งแกร่งก็ตามทีเถอะ  ลู่หยวนสังเกตเห็นว่าขนนกทั้งหมดตรงจุดที่หอกมาปะทะขาดกระจุยกระจายเผยให้เห็นผิวหนังเปล่าๆที่เต็มไปด้วยเลือด

ลู่หยวนดึงเอาดาบฟันขาม้าออกมาแล้วเฉือนผ่านชั้นผิวหนังและกล้ามเนื้อเข้าไปจนถึงอวัยวะภายในของนกยักษ์  เขาเห็นอวัยวะภายในของมันแตก  โดยเฉพาะอันที่อยู่ใกล้ผิวหนัง

“มิน่าล่ะมันถึงได้หล่นลงมา......  นอกจากผลจากหอกสั้นแล้ว  เหตุผลหลักเลยก็คืออาการบาดเจ็บสาหัสภายในนั่นเอง”  ลู่หยวนคิด

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าบางทีคงไม่มีความจำเป็นต้องผสานหอกอีกแล้ว  ในการทำร้ายสัตว์กลายพันธุ์ขนาดใหญ่  บาดแผลเล็กๆดูจะส่งผลน้อยกว่าการกระแทกแรงๆสักที  นอกจากนี้  หอกสั้นก็ควรจะใช้ซ้ำๆเพื่อผลที่ดีที่สุด  แต่จำนวนหอกที่ลู่หยวนมีนั้นไม่เพียงพอ  ตอนนี้เขามีเหลือแค่ 8 อันเท่านั้น  พอที่จะใช้ในการต่อสู้อีกครั้งหรือสองครั้งเท่านั้น  หอกสั้นเป็นอาวุธระยะไกลที่มีประโยชน์ในพื้นที่ที่เต็มไปด้วยนกกลายพันธุ์พวกนี้  โชคร้ายที่ลู่หยวนไม่สามารถหาวัตถุดิบที่เหมาะสมในการสร้างมันเพิ่ม  เขาจึงตัดสินใจทิ้งเรื่องนี้เอาไว้ก่อน

“ลู่หยวน  นายบาดเจ็บรึเปล่า?”  หวงเจียฮุยถามขณะที่วิ่งมาหาเขาโดยมีคนอื่นๆอีกหลายคนตามมา

“ฉันไม่เป็นไร  ครั้งนี้เราค่อนข้างโชคดีน่ะ”  ลู่หยวนอธิบาย  การต่อสู้ครั้งนี้ง่ายที่สุดที่เคยเจอมา  เขายังไม่ทันมีเหงื่อออกด้วยซ้ำเจ้านกยักษ์นั่นก็ตายซะแล้ว

หลายคนเดินมาข้างหน้าลู่หยวนเพื่อดูนกยักษ์แต่ก็ยังรักษาระยะห่างเอาไว้  ถึงนกยักษ์นั่นจะตายแล้ว  มันก็ยังน่ากลัวสำหรับคนธรรมดาอยู่ดี  ความจริงครั้งนี้ดีกว่าครั้งที่แล้วที่พวกเขาเจองูกลายพันธุ์ในเมืองเกาถังซะอีก

ทุกคนมองดูนกตัวขนาดเท่ารถบรรทุกแล้วก็พากันตกใจ  แม้ว่าพวกเขาจะรู้อยู่แล้วว่าลู่หยวนแข็งแกร่งมาก  พวกเขาก็ไม่เคยเห็นเขาสู้กับสัตว์กลายพันธุ์เลยสักครั้ง  แน่ล่ะว่านกตัวนี้ถูกเจ้ากิ้งก่าฆ่า  แต่พวกเขาก็รู้ว่าลู่หยวนต้องแข็งแกร่งมากถึงเป็นนายมันได้  มีมนุษย์ที่วิวัฒนาการแล้วหลายคนนอกจากลู่หยวน  แต่เมื่อเปรียบเทียบกับเขาแล้ว  คนพวกนั้นก็เหมือนคนธรรมดาไปเลย

ลู่หยวนมองนาฬิกา  มันบ่าย 4 โมงแล้ว  ในเมื่อเจ้ากิ้งก่ากำลังวิวัฒนาการอยู่  มันก็คงไม่สะดวกนักถ้าจะเดินทางต่อไป  ลู่หยวนจึงพูดว่า  “วันนี้หยุดพักที่นี่ก่อน...... เราไปพักกันตรงค่ายพักทหารข้างหน้านั้นได้”

หวงเจียฮุยคิดว่าลู่หยวนเหนื่อยจากการต่อสู้จึงเห็นด้วย  “ดีเหมือนกัน  เรากินอาหารแห้งมาทั้งวันแล้ว  ไปหาไม้กันเถอะจะได้ทำอาหารเย็นกัน”

“เธอไม่ต้องเสียเวลาไปหาหรอก  ฉันสังเกตสภาพแวดล้อมมาตลอดทางแล้ว  ไม่มีไม้หรือกิ่งไม้ที่เหมาะๆเลย”  ลู่หยวนให้ความเห็น  เขาเฝ้าสังเกตมาตลอดทางเพื่อวิเคราะห์คุณสมบัติของต้นไม้ 

“เราใช้พวกมูลสัตว์บนพื้นก็ได้”  เชาหลินแนะนำ  แม้ว่ามันจะเรียกสีหน้าขยะแขยงจากคนที่เหลือก็เถอะ  เธอรีบพูดต่อว่า  “ฉันหมายถึงว่าเราใช้ขี้นกแห้งได้  มันไม่น่าจะเหม็นมากนัก”

นี่เป็นวิธีแก้ปัญหาเดียวที่พวกเขามี  ในเมื่อทุกคนอยากจะกินอาหารเย็นอุ่นๆพร้อมด้วยซุป  พวกเขาตกลงและเริ่มมองหาขี้นกแห้งถึงแม้จะเหม็นกันก็เถอะ  ความจริงแล้วนอกจากขี้นกมันก็ไม่มีอะไรอย่างอื่นมากนัก  ก่อนจากไปลู่หยวนเฉือนเอาอวัยวะภายในบางส่วนของนกยักษ์มาด้วย  นี่เป็นวัตถุดิบที่มีค่าที่เขาไม่อยากพลาด  โชคร้ายที่หัวของมันถูกเจ้ากิ้งก่ายักษ์กินไปแล้ว  สมองของสัตว์กลายพันธุ์เป็นส่วนที่ยอดเยี่ยมที่สุด  มันลื่นและนุ่มมาก  ดังนั้นมันจึงอร่อยและเอามาทำอาหารได้ง่าย

ค่ายพักทหารเป็นฐานเล็กๆของกองทัพซึ่งทำไว้ทุกๆสองสามร้อยเมตรบนทางด่วนเพื่อป้องกันสัตว์กลายพันธุ์  มันมีกำแพงที่แข็งแรงมากและดูยิ่งใหญ่จากภายนอก  อย่างไรก็ตาม  เนื่องจากความหนาของกำแพง  พื้นที่ข้างในย่อมมีน้อยมาก  ลู่หยวนและคนในกลุ่มเดินผ่านประตูเข้าไปและสังเกตเห็นว่ามีแมลงสีดำขนาดเท่าฝ่ามือจำนวนนับไม่ถ้วนที่ย่องออกมาจากข้างในอย่างเงียบๆทำให้บางคนรู้สึกกลัว  เมื่อไม่มีแมลงให้เห็นอีก  ลู่หยวนก็เดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง  มีกระดูกและชุดเครื่องแบบมากมายกองซ้อนกัน  ดูจากจำนวนกระดูกแล้ว  ดูเหมือนว่าเคยมีคน 3 คนอยู่ที่นี่มาก่อน  เขาขึ้นไปที่ชั้นสองและพบศพอีก 7 ศพ  นี่น่าจะครบจำนวนคนในกลุ่มแล้ว  ปืนใหญ่ 4 อันยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์  และปลอกกระสุนเปล่าๆกระจายเกลื่อนพื้น  มีกล่องกระสุนเพียง 3 กล่องที่ยังไม่ได้เปิด

“ไม่มีร่องรอยความเสียหาย  ที่นี่น่าจะถูกโจมตีโดยพวกสัตว์ตัวเล็ก”  โฮวตงพูดด้วยสีหน้าซีดเผือด

ลู่หยวนพยักหน้า  เขามีความรู้สึกแปลกๆจึงใช้สัมผัสของเขาตรวจสอบสภาพแวดล้อมโดยรอบ  ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป  เขาขยับไปอยู่ข้างหวังเซียกวงด้วยความเร็วราวสายฟ้า  และจับบางอย่างบนกำแพงถัดจากตัวเธอไว้แน่น  “ปึ้ก  ปึ้ก  ปึ้ก”  เสียงเหมือนมีบางอย่างฟาดกำแพงอยู่

“ถอยออกไป!”  ลู่หยวนตะโกน

หวังเซียกวงก้าวถอยหลังไปอย่างหวาดกลัว  “ปัง!”  มีเสียงดังเกิดขึ้น  แล้วค่ายพักทหารก็สั่นเล็กน้อย  ถึงแม้พวกเขาจะมองไม่เห็นอะไรก็ตาม  ทุกคนกระวนกระวายกันมากเมื่อเห็นสถานการณ์แปลกๆเช่นนั้น  พวกเขากลั้นหายใจเพื่อป้องกันไม่ให้มีเสียงใดหลุดรอดออกมา  ลู่หยวนกดสิ่งมีชีวิตนั้นเอาไว้  แล้วดึงดาบฟันขาม้าของเขาออกมาฟันมัน  ทำให้เลือดกระเด็นไปโดนกำแพง

สิ่งมีชีวิตลึกลับนั่นดิ้นรนอยู่สักพัก  แล้วค่อยหยุดเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ  มันยังคงล่องหนอยู่  นี่เป็นงูกลายพันธุ์ที่ยาวประมาณ 2 เมตร  มันเหมือนกิ้งก่าคามิเลียนที่เปลี่ยนสีไปตามสภาพแวดล้อมตลอดเวลา  แต่สิ่งมีชีวิตตัวนี้อันตรายกว่ากิ้งก่าคามิเลียนธรรมดามาก  เพราะมันรวมตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมได้อย่างสมบูรณ์  ลู่หยวนแทบจะสัมผัสการมีอยู่ของมันไม่ได้ถ้ามันไม่ได้เคลื่อนไหวเมื่อครู่

หวังซีซีอยากจะเข้าไปใกล้  แต่ลู่หยวนห้ามไว้  “อย่าเพิ่งเข้ามา  ข้างในอาจจะมีอีก”

ลู่หยวนตรวจสอบค่ายพักทหารทั้งหมดอีกครั้ง  และพบอีกตัวหนึ่งข้างใน

“นี่มันตัวอะไรน่ะ?  ทำไมมันหายตัวได้?”  หวงเจียฮุยถามหลังจากที่ลู่หยวนยืนยันว่าข้างในปลอดภัยแล้ว  เธอหวาดกลัวเมื่อเห็นเลือด

“เธอรู้จักกิ้งก่าคามิเลียนใช่ไหม?  นี่ก็แทบจะเหมือนกันนั่นแหละ”  ลู่หยวนตอบ  ไม่น่าแปลกใจว่าทำไมคนธรรมดาถึงได้ตายทุกคนเมื่อเข้ามาในค่ายพักทหารนี้

ลู่หยวนลอกหนังมันออกมา  ในที่สุดมันก็เผยตัวออกมาต่อหน้าทุกคน  “เราจะใส่เจ้าสองตัวนี้ลงไปในรายชื่ออาหารเย็นของเราด้วย”  เขาทำการวิเคราะห์พวกมันอย่างรวดเร็ว  นอกจากส่วนที่มีพิษแล้ว  ที่เหลือก็กินได้  เนื้องูนั้นอร่อยที่สุดสำหรับลู่หยวนถึงแม้เขาจะกลัวงูก็ตาม  เชาหลินและหวงเจียฮุยไม่คัดค้านอะไรเรื่องที่จะกินมัน  พวกเธอเอางูสองตัวนั้นไปเตรียมทำอาหารเย็น  โฮวตงรู้สึกอึดอัดเมื่อต้องอยู่ตามลำพังกับลู่หยวน  เขาจึงตามไปช่วยทำอาหารเย็นด้วย

ลู่หยวนส่ายหน้า  เขารู้ว่านี่เป็นราคาที่เขาต้องจ่ายในการเป็นผู้ที่แข็งแกร่ง  ผู้คนมักจะกลัวเขาแม้ว่าเขาจะดูเป็นมิตรและพูดจาดี  ลู่หยวนคิดอยู่สักพักและเริ่มตรวจสอบหนังงูทั้งสอง

“หนังของงูมายา”

“ระดับความหายาก : สีฟ้าอ่อน”

“น้ำหนัก : 6 กรัม”

“ความสามารถเพิ่มเติม : สามารถผสานรวมเข้ากับสิ่งแวดล้อมได้เพื่อซ่อนตัว”

“การประเมิน : : งูมายาเกิดมาเพื่อเป็นผู้ล่า  มันเปลี่ยนสีผิวของมันได้ทันทีเพื่อปรับให้เข้ากับสิ่งแวดล้อมรอบตัว  และแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะมองเห็นมันด้วยตาเปล่า  ความสามารถของมันทั้งหมดอยู่ที่ผิวหนังของมัน”

ความสามารถในการซ่อนตัวนั้นดี  แต่โชคร้ายที่มีพลังป้องกันต่ำ  และเขายังจำเป็นต้องมีรองเท้า  กางเกง  หมวก  และเสื้อแจ็คเก็ต  เป็นอุปกรณ์ครบชุดเพื่อปกปิดตัวเขาทั้งหมดถ้าหากเขาต้องการหายตัวไปอย่างสมบูรณ์  และหนังของงูสองตัวนี้ไม่เพียงพอที่จะทำชุดทั้งหมดให้ครบเซ็ต

ลู่หยวนสะบัดหน้าเพื่อดึงตัวเองออกจากห้วงความคิด  ตอนนี้ยังไม่ต้องรีบทำชุดให้เสร็จก็ได้  สิ่งที่สำคัญกว่าก็คือการผสานขนนกวายุ  ลู่หยวนใส่ขนนกสองสามอันเข้าไปในเสื้อผ้าของเขา  แล้วกระซิบคำว่า  “ผสาน”  ไม่นานมันก็กลายเป็นขี้เถ้า  ชุดสีดำของเขาก็กลายเป็นสีเขียว  ลู่หยวนหยิบมาอีกสองสามอันแล้วผสานมันต่อไป  เมื่อเขาใช้ขนนกอันที่สาม  ชุดของเขาก็กลายเป็นอุปกรณ์ขั้นสีน้ำเงินโดยสมบูรณ์  เขาจึงหยุด  เขายังมีขนนกเหลืออยู่อีก 7 อัน  และยังต้องใช้มันสำหรับกางเกงและรองเท้า

ลู่หยวนตรวจสอบเสื้อผ้าของเขา

“ชุดกีฬาตัวเบา”

“วัสดุ : ขนนกวายุ, ไนลอน”

“ระดับความหายาก : สีน้ำเงิน”

“น้ำหนัก : 2 กก.”

“พลังป้องกัน : 14-17”

“ความสามารถเพิ่มเติม : ความเร็ว, การไหลเวียนของอากาศ”

“ความต้องการของอุปกรณ์ : ไม่มี”

“การประเมิน : นี่คือชุดกีฬาที่มีเวทย์ตัวเบาอยู่  ชุดนี้สามารถป้องกันดาบและกระสุนปืนธรรมดาและช่วยลดการไหลเวียนของอากาศได้  แม้แต่ตอนที่คุณกำลังวิ่งอยู่ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องแรงต้านอากาศเลย”

ลู่หยวนรู้สึกโล่งอก  เขากังวลว่าชุดใหม่จะมีผลกระทบกับความสามารถในการเร่งความเร็วของเขา  ดังนั้นเขาจึงดีใจที่ความเร็วของเขาไม่ได้ถูกลดลง  ขณะที่ความสามารถอื่นๆแข็งแกร่งขึ้น  แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่ามันมีประโยชน์อย่างไร  แต่มันก็ดีกว่าชุดเดิมที่เขามีอย่างเห็นได้ชัด  เขาผสานเข้ากับกางเกงและรองเท้าต่อ  เมื่อเสร็จสิ้น  ขนนกก็หมดพอดี  ลู่หยวนรู้สึกตัวเบาขึ้นมาก  การไหลเวียนของอากาศรอบๆก็สงบเป็นอย่างยิ่ง  กระทั่งตอนที่เขาหายใจ  อากาศที่เขาปล่อยออกมาก็สลายไปอย่างรวดเร็วและเงียบกริบ

เขาทดสอบชุดของเขาด้วยการเคลื่อนที่ไปรอบๆห้องอย่างรวดเร็วสองสามรอบ  เขาแทบไม่รู้สึกถึงแรงต้านของอากาศในห้องเลย

“นี่ซินะความรู้สึกที่สามารถลดการไหลเวียนของอากาศได้”  ลู่หยวนคิดในใจ