spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

บทที่ 123: เตรียมพร้อมสำหรับการออกเดินทาง

เซียกวงค่อย ๆ ฟื้นจากการสลบไสล เธอสงสัยว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน มันดูแตกต่างไปจากห้องที่เธอเคยอยู่ และเธอก็รู้สึกแปลก ๆ เธอจำได้ว่าเธอกำลังหิวมาหลายวันแล้วและเธอควรจะรู้สึกอ่อนเพลีย อย่างไรก็ตามเธอรู้สึกดีมาก เธอน่าจะสามารถต่อยคนได้เลยทีเดียว

ทันใดนั้นเธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคยจากด้านนอก เธอจำไม่ได้ว่าเป็นใครแม้ว่าเธอจะพยายามอย่างสุดความสามารถ เธอใส่เสื้อคลุมที่พาดอยู่ตรงหัวเตียงและเปิดประตูห้องออกไป เธอรู้สึกประหลาดใจเมื่อประตูเปิดออก รังสีความร้อนจากธรรมชาติทะลักเข้ามาในห้อง เธอตระหนักได้ทันทีว่าเธอไม่ได้อยู่ที่ฐานใต้ดินแล้ว

เธอเริ่มสงสัยมากขึ้น ฝีเท้าของเธอก็เร็วขึ้นเรื่อย ๆ เธอสะดุดกึกเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังถูพื้นอยู่ในห้องนั่งเล่นเจียฮุยยิ้มให้เธอและกล่าวว่า "สวัสดีจ้ะ ฉันหวงเจียฮุย เธอกำลังมองหาลู่หยวนใช่หรือไม่? เขาอยู่ข้างนอกน่ะ "

"สวัสดีค่ะ ฉันหวังเซียกวง" เซียกวงแนะนำตัวเองด้วยเช่นกัน

"ลู่หยวนบอกฉันแล้ว ไม่ต้องห่วง ฉันได้ยินมาว่าคุณไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว เดี๋ยวฉันทำโจ๊กให้นะ "เจียฮุยพยายามที่จะเป็นทำดีต่อเธอ แต่ในขณะเดียวกันเธอก็แสดงออกถึงความเป็นใหญ่(ข่ม)

น่าเสียดายที่เซียกวงดูเหมือนจะไม่เข้าใจความนัย เธอเดินไปนอกบ้านอย่างรวดเร็ว

ทุกคนรวมตัวกันอยู่ด้านนอกเพื่อฟังการสอนเกี่ยวกับทักษะดาบของลู่หยวน ลู่หยวนพยักหน้าเมื่อเห็นทุกคนตั้งใจฟัง

เขามีดาบหลายเล่มที่ได้มาจากหลายแห่ง ลู่หยวนช่วยให้ทุกคนปรับเปลี่ยนดาบและทักษะการใช้ดาบ ของพวกเขาให้มีประสิทธิภาพเพียงพอสำหรับการสังหารสัตว์กลายพันธุ์สีฟ้าได้

เขาแสดงทักษะการใช้ดาบให้ดู ก่อนที่จะสรุปว่า "คุณต้องใช้สามทักษะภายในหนึ่งวินาที คุณจะรอดได้ก็ต่อเมื่อคุณตอบสนองได้อย่างเหมาะสมและทันท่วงทีไม่ว่าคุณจะเผชิญกับอะไร มีเวลาเหลือไม่มากก่อนที่เราจะออกเดินทางในวันพรุ่งนี้ วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่คุณจะฝึก ทุกคนคงเข้าใจว่าการเดินทางคงไม่เรียบง่ายแน่ ฉันหวังเพียงว่าคุณจะสามารถปกป้องตัวเองได้นะทุกคน "

เซียกวงมองเขาจากประตู เธอไม่เคยคิดเลยว่าลู่หยวนจะรู้จักศิลปะการต่อสู้ ลู่หยวนรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองมา เขาก็หันกลับไปดูและตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะยิ้ม "คุณตื่นแล้ว ทำไมคุณถึงไม่พักผ่อนต่ออีกนิด? "

เซียกวงส่ายหัวแล้วก็เงียบ

"คุณยังคงอ่อนแออยู่ กลับเข้าไปในบ้าน "ลู่หยวนกล่าว

"ฉันสบายดีฉันไม่ได้สูดอากาศบริสุทธิ์มานานแล้ว ฉันได้ยินมาว่าคุณกำลังจะออกเดินทางในวันพรุ่งนี้ คุณกำลังจะไปจากที่นี่ใช่ไหม? "เซียกวงถามด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุน

ลู่หยวนพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ที่นี่เริ่มอันตรายมากขึ้น เราได้ยินมาว่ารัฐบาลก็ย้ายไปอยู่ทางฝั่งตะวันตกเหมือนกัน ดังนั้นมันน่าจะดีกว่าถ้าเราทำตาม "

"แต่ มีสัตว์หลายชนิดที่กลายพันธุ์อยู่ข้างนอก!" เซียกวงกล่าวอย่างกังวล เธอไม่รู้เรื่องพลังของเขา

ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงบางอย่าขยับตัว เธอเห็นสัตว์กลายพันธุ์ขนาดใหญ่โผล่ออกมาจากพุ่มไม้ เธอตกใจมาก เธอไม่เคยเห็นสัตว์กลายพันธุ์มาก่อนเลย เธอตกใจแทบลมจับ อย่างไรก็ตามมือที่อบอุ่นจับตัวเธออย่างรวดเร็วก่อนที่เธอจะเป็นลมไปจริง ๆและพูดว่า "ไม่เป็นไรนี่เป็นสัตว์เลี้ยงของฉัน"

เธอรู้สึกดีขึ้น เมื่อเห็นว่าทุกคนมองเธออยู่เธอก็แสดงท่าทางว่าดีขึ้น "นั่น ... นั่นคือสัตว์เลี้ยงของคุณ?" เธอถาม

เธอไม่ได้เห็นลู่หยวนมาเกือบ 6 เดือนแล้วและตอนนี้เธอก็ตระหนักว่าเขากลายเป็นคนที่ต่างไปจากเดิมสิ้นเชิง เขาแข็งแรงและดูน่ากลัวกว่าเดิมและเธอเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัยเมื่ออยู่ข้างๆเขา ลู่หยวนพยักหน้า แต่เขาไม่ได้พูดอะไร เขามองไปที่ท้องฟ้า เขาสังเกตเห็นจุดเล็ก ๆ บางอย่างพุ่งเข้ามา กิ้งก่ายักษ์เปล่งเสียงร้องคำรามขณะที่ร่างของมันค่อย ๆ ขยายใหญ่ขึ้นและเกล็ดของมันก็เข้มขึ้น มีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น?

จุดเล็กค่อย ๆ ขยายขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้เกิดเงาดำขนาดใหญ่บนพื้นดิน มันเป็นนกยักษ์สีแดงที่มีหางยาว เป้าของมันคือเจ้ากิ้งก่ายักษ์ ลู่หยวนรีบวิ่งออกไปข้างนอกและมองไปที่มัน ทุกคนตามเขาไป พวกเขารู้สึกอยากวิ่งหนีทันทีเมื่อมองขึ้นไปบนฟ้า

ลู่หยวนเครียดมาก เขารู้ดีว่านกยักษ์ต้องหิวมากแน่นอน  มิฉะนั้นมันไม่มีทางมาเสี่ยงกับกิ้งก่ายักษ์ที่จะโจมตีมันแน่นอน น่าเสียดายที่จากระยะไกลกิ้งก่ายักษ์เหมือนเหยื่อของมันมากเกินไปทำให้ความหิวครอบงำมัน

พื้นดินมืดไปหมดเมื่อนกยักษ์บินต่ำลง ลมจากปีกมันแรงดังพายุ เกล็ดของกิ้งก่ายักษ์ก็เริ่มเข้มขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อมันมองไปยังท้องฟ้า

"ฉันควรจะยิงมันไหม?" เจียฮุยได้ยินเสียงดังวุ่นวายเธอจึงหยิบปืนพกของเธอก่อนออกมาดู

"ถือไว้ก่อน!" ลู่หยวนกล่าวด้วยท่าทางจริงจัง เขารู้ว่ามันยากที่จะยิงให้โดนเป้าเคลื่อนที่ ถ้าเธอไม่ยิงมันให้ตายในนัดเดียว นกยักษ์อาจจะบ้าคลั่งและโจมตีทุกคน เขาพึ่งจะมาคิดว่าน่าจะมีอาวุธที่สามารถโจมตีจากระยะไกลได้

สัตว์กลายพันธุ์ทั้งสองตัวกำลังแผดเสียงคำรามใส่กันมากว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว ในที่สุดนกยักษ์ก็หมดความอดทนมันจะโจมตีกิ้งก่ายักษ์ทีเดียวถึงตาย แต่การตอบสนองของกิ้งก่ารวดเร็วเกินไป นกยักษ์เริ่มลังเลก่อนที่มันจะยอมแพ้ มันบินหนีไปอย่างรวดเร็ว แต่ก่อนจากไปมันได้ทิ้งความทรงจำอันสวยงามไว้ให้ทุกคน

ทุกคนรู้สึกโล่งใจที่เห็นมันไปได้ซักที ทันใดนั้นพวงของระเบิดชีวเคมี(ขี้)ก็ร่วงหล่นอย่างงดงามมาจากบนฟากฟ้า ส่วนใหญ่ฝากความทรงจำไว้ที่พุ่มไม้ที่กิ้งก่าอาศัยอยู่ แต่อนิจจาการทิ้งดิ่งมันรุนแรงเกินไปทำให้มันระเบิดออก หลินเสี่ยวจี คิดว่าทุกอย่างผ่านไปด้วยดีเลยลดการระวังตัว ทันใดนั้นเขาก็ได้รับความรักไปเต็ม ๆ เขาจมกองความรักของนกน้อยตัวนั้น ใบหน้าของลู่หยวนเหยเกเมื่อเห็นภาพนั้น พื้นที่รอบด้านกลายเป็นป่าช้าที่เงียบสงบ

ทันใดนั้นหลินเสี่ยวจีก็กรีดร้องและดิ้นรนเพื่อคลานออกจากกองความทรงจำของนกน้อย เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาก็เริ่มอ้วกออกมาแทน กลิ่นความรักมันยิ่งใหญ่เกินไป แม้แต่ลู่ที่ยืนอยู่ห่างจากกองความรักนั้นยังได้กลิ่นชัดเจน ด้วยอิทธิพลจากหลินเสี่ยวจีคนอื่นเริ่มอาเจียนออกมาเช่นกัน

หลินเสี่ยวจีทำความสะอาดร่างกายของเขามากกว่า 10 ครั้งในเช้าวันนั้น เขาใช้สบู่อาบน้ำทั้งขวด แต่กลิ่นมันช่างติดทนนานสรรพคุณเสริมก็คือฤทธิ์กัดกร่อน ผิวของเขาจะเหลือหรือ? เขามีแผลพุพองมากมายและบางตุ่มก็แตกออกมาเป็นของเหลวสีเหลือง มันไหลออกมาจากตุ่มพุพอง แผลพวกนี้ดูน่ารังเกียจมาก โชคดีที่เขามีพลังในการฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว

ระหว่างช่วงเวลาอาหารกลางวัน เจียฮุยต้องปิดจมูกของเธอตลอด เธอมองไปที่หลินเสี่ยวจีเหมือนอยากจะพูดบางอย่าง แต่เธอก็นิ่งเงียบ ครู่ต่อมาเธอก็พูดว่า "ทำไมคุณไม่ไปกินที่ข้างนอกล่ะ?"

หลินเสี่ยวจียิ้มและเริ่มถอยหลังออกไปจากห้องอาหาร เขารีบวิ่งออกจากบ้านและอาเจียนที่ด้านนอก

ซีซี่ปิดปากของเธอและวิ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว คนที่เหลือก็อยากจะอ้วกขึ้นมาเหมือนกัน ลู่หยวนก็สูญเสียความอยากอาหารเช่นกัน หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ เขาตรวจดูอาหารที่ตุนไว้อีกครั้ง มันน่าจะเป็นการเดินทางที่ยาวนานและค่อนข้างอันตราย ดังนั้นเขาจึงต้องวางแผนให้ดีว่าพวกเขาจะต้องนำอาหารไปเท่าใด อย่างไรก็ตามน้ำคือสิ่งที่สำคัญที่สุด พวกเขาจะพกมันไปด้วยเผื่อในกรณีที่พวกเขาไม่สามารถหามันได้จากในป่า

พวกเขาไปแค่อาหาร เสื้อผ้า เกลือและยาบางอย่างเท่านั้น ในท้ายที่สุดเขาได้นำทองคำไปอีกสองสามอันด้วย รวมเงินและบัตรเครดิตหลายใบ เขาคิดว่าน่าจะมีโอกาสที่ต้องใช้มัน

 ลู่หยวนซ่อมเต็นท์ตั้งแคมป์โดยใช้ไม้ของต้นไม้ที่ผีสิง มันเพียงพอที่จะปกป้องพวกเขาจากแมลงกลายพันธุ์ นอกจากนี้เขายังทำหอกอีกสองสามอันจากต้นไม้ผีสิง มันมีน้ำหนักประมาณ 25 กิโลกรัม

เขาพยายามขว้างหอก หอกพุ่งไปประมาณ 100 เมตรและบักทะลุพื้นดิน เขาไม่รู้สึกเหนื่อยเลย เพราะค่าทักษะทางร่างกายเขาถึง 16 คะแนนแล้ว อย่างไรก็ตามหอกไม่แข็งแรงมากพอที่จะฆ่าสัตว์กลายพันธุ์สีน้ำเงินเข้มได้

เขาไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้มาก่อน จนถึงตอนที่นกยักษ์โจมตีกิ้งก่า การเล็งเป้าให้ถูกจุดและแม่นยำใช้เวลานานและละเอียดอ่อนเกินไป แถมยังต้องใช้กระสุนจำนวนมากซึ่งหาได้ยากและไม่คุ้มค่า หอกจึงถือเป็นอาวุธที่ดีที่สุดในการโจมตีสัตว์ปีกเนื่องจากมันรุนแรงและใช้งานง่าย