spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
| *ตั้งค่าถาวร (คลิกตั้งค่าถาวร) |
ตอนที่ 112 เลือดเย็น
โฮวตงตื่นขึ้นมาในตอนเช้ามืด และเปิดประตูออกมาพบว่าลู่หยวนกำลังนั่งอยู่นอกบ้าน ลู่หยวนดูสงบนิ่ง ดวงตาปิดสนิท เสื้อผ้าของเขาชื้นจากการนั่งอยู่ข้างนอกตลอดทั้งคืน ดาบฟันขาม้าซึ่งปักอยู่ที่พื้นดูน่าเกรงขามภายใต้แสงอาทิตย์ยามเช้า
“มีอะไรเหรอ?” ซันเสี่ยวหวู่ที่ตื่นเช้าเหมือนกันถามขึ้นอย่างสงสัย
“พี่ลู่กำลังฝึกอยู่ข้างนอก เราอย่าไปรบกวนเขาดีกว่า” โฮวตงพูด แม้ว่าจะสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปรกติ
พวกสัตว์กลายพันธุ์ทั้งหมดดูยังกับกินยาปลุกเซ็กซ์เข้าไป พวกมันคำรามและส่งเสียงดังเซ็งแซ่มาสองสามวันแล้ว มีความเปลี่ยนแปลงที่สำคัญบางอย่างในสัตว์กลายพันธุ์ และวิธีที่ลู่หยวนทำก็เพื่อพิสูจน์ว่าการคาดคะเนของเขาถูกต้อง ในตอนแรก ซันเสี่ยวหวู่อยากจะออกไปข้างนอกเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์แต่เขาไม่กล้าเมื่อรู้ว่าลู่หยวนอยู่ข้างนอก เขากลัวลู่หยวนและพยายามเต็มที่ที่จะหลบเลี่ยงเขา
“พี่ลู่ฝึกฝนอย่างหนักและทุ่มเทแบบนี้นี่เอง ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาแข็งแกร่งขนาดนี้!” ซันเสี่ยวหวู่กระซิบขณะที่แอบมองผ่านช่องว่าง
“ฉันไม่แน่ใจแฮะ ถ้านายอยากรู้ความลับของเขาก็ลองถามเขาดูซิ” โฮวตงยิ้ม
“เขาไม่บอกให้ฉันรู้หรอกน่า......ต่อให้ฉันขอร้องเขาก็เถอะ” ซันเสี่ยวหวู่พูด พยายามหาข้ออ้างที่เขาไม่กล้าเข้าไปหาลู่หยวน
“พี่ลู่ไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก ตอนนี้เขาก็กำลังสอนศิลปะการต่อสู้ให้พวกเราอยู่นะ” โฮวตงอธิบาย กลัวที่จะวิจารณ์ลู่หยวนด้วยเกรงว่าเขาจะได้ยินเข้า
“เหลวไหล ที่เราทำก็มีแค่ฝึกตั้งท่าอย่างเดียวมาสองสามวันแล้ว ไม่มีอย่างอื่นเลย” ซันเสี่ยวหวู่กระซิบ
“เรายังเรียนพื้นฐานอยู่นี่นา......เดี๋ยวก็มีเพิ่มมาอีกล่ะน่า ยิ่งกว่านั้น หวังซีซีก็เรียนกับเราด้วยนะ” โฮวตงพยายามให้คำแนะนำเขา แต่ลึกลงไปแล้ว เขาคิดว่าซันเสี่ยวหวู่นั้นไม่อดทนเอาซะเลย
“ใครจะรู้ว่าเธอทำอะไรกับเขาบ้าง? พวกเขานอนเตียงเดียวกันนะ!” ซันเสี่ยวหวู่โวยเสียงดังด้วยความอิจฉา
“ชู่วววว! ระวังปากหน่อย เดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก” โฮวตงขมวดคิ้วและก้าวถอยหลัง
ซันเสี่ยวหวู่ไม่ฟังคำแนะนำของเขา และชำเลืองมองโฮวตงก่อนจะพูดว่า “ฉันแค่ล้อเล่นน่า! ทำไมต้องจริงจังขนาดนั้นด้วย?”
โฮวตงอ้าปากหาวและเดินไปที่ห้องของเขา บังเอิญว่าหลินเสี่ยวจีก็เดินหาวออกมาจากห้องเหมือนกัน เขาชำเลืองมองซันเสี่ยวหวู่แวบหนึ่งแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ยาวโดยไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วย
“นายพยายามจะอวดเบ่งอะไรที่นี่? นายก็แค่โชคดีที่มีโอกาสวิวัฒนาการได้เท่านั้น” ความคิดต่างๆวิ่งผ่านเข้ามาในหัวของซันเสี่ยวหวู่ ทันใดนั้นเขาก็เห็นว่าลู่หยวนเข้ามาในห้องและกำลังมองมาทางเขา
คนอื่นๆที่เหลือเริ่มโผล่ออกมาจากห้องนอนของพวกเขา
หลินเสี่ยวจีพยายามท้าทายหวังซีซีด้วยการพูดจาถากถางเธอ โชคร้ายที่จบลงด้วยการถูกทำให้ลอยอยู่กลางอากาศและถูกหวังซีซีเหวี่ยงไปมาอย่างน่ากลัว จากนั้นเขาก็เข้าหาหนิงเสี่ยวหลานเพราะอยากรู้ว่าเธอแข็งแกร่งแค่ไหน ตอนแรกหนิงเสี่ยวหลานปฏิเสธการท้าทายของเขา เพราะเธอกลัวว่าเธออาจจะทำร้ายเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ
สุดท้าย เขาก็อ้างว่าเขามีพลังในการฟื้นตัวเร็วมาก ซึ่งทำให้หนิงเสี่ยวหลานยอมตกลงปล่อยพลังของเธอเข้าใส่เขาในที่สุด
หลินเสี่ยวจีไม่ได้คาดคิดว่าเธอจะพัฒนาความสามารถในเวลาอันสั้นได้มากขนาดนี้ เขาลอยข้ามไป 4-5 เมตร หนิงเสี่ยวหลานรู้สึกผิดมากและร้องไห้ออกมาเมื่อคิดว่าเธอทำอะไรกับเขา
ลู่หยวนกวักมือเรียกหวังซีซีและหวงเจียฮุยให้มาที่ห้องนอนใหญ่ที่ชั้นสอง
“นายทำตัวประหลาดมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ กลางคืนก็ไม่ยอมหลับยอมนอน ฉันคิดว่านายเคยบอกว่านายสามารถทำสมาธิที่ไหนก็ได้ที่นายต้องการใช่ไหม?” หวงเจียฮุยพูดขึ้นอย่างเป็นห่วงก่อนที่ลู่หยวนจะพูดอะไรออกมา “เกิดอะไรขึ้น? มีอะไรที่นายบอกเราไม่ได้หรือเปล่า?”
“พี่ลู่ มีอะไรเหรอ?” หวังซีซีถาม
“ถึงบอกพวกเธอไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก ครั้งนี้มันไม่ง่ายอย่างที่พวกเธอคิด พวกเรากำลังตกอยู่ในอันตราย” ลู่หยวนถอนใจ
“เกิดอะไรขึ้น!?” หวงเจียฮุยร้องอุทานเสียงดังอย่างตื่นตระหนก
“พวกสัตว์กลายพันธุ์กำลังวิวัฒนาการใหม่กัน พวกสีน้ำเงินหลายตัวทำตัวดุร้ายและป่าเถื่อนขึ้นมาก บางตัวก็ทิ้งอาณาเขตของพวกมันไปฆ่าพวกสัตว์กลายพันธุ์สีฟ้า มีตัวหนึ่งอยู่ใกล้ๆแถวนี้”
หวงเจียฮุยหน้าซีด เธอจับแขนเขาแล้วถามว่า “แล้วนายจะทำยังไง? อย่าทำอะไรบ้าระห่ำเลยนะ เราไปซ่อนตัวที่อื่นกันสักสองสามวันดีไหม?”
ลู่หยวนส่ายหัวแล้วพูดว่า “ตอนนี้เราทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก เรามีสัตว์อสูรสงครามอยู่กับเราด้วย ตัวมันใหญ่เกินไป”
“งั้นเราปล่อยมันไปได้ไหม?” หวังซีซีพูดขึ้นทั้งน้ำตา
“ถ้าปล่อยมันไปเราก็คงหนีไปได้ แต่เขตนี้ก็ยังไม่ปลอดภัยอยู่ดี ยิ่งกว่านั้น การจะได้สัตว์อสูรสงครามอีกตัวก็ยากมาก การปล่อยมันไปเป็นความคิดที่ตลกมากกว่า”
บรรยากาศภายในห้องตึงเครียด หวังซีซีพูดขึ้นพร้อมน้ำตาที่คลออยู่ในดวงตา “ฉันจะไม่ให้พี่ต้องเสี่ยงแบบนั้น! ฉันแค่อยากให้พี่ปลอดภัย!”
หวงเจียฮุยก็เช่นกัน หญิงสาวขอร้องลู่หยวนด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา “หนีกันเถอะนะ เราไปที่เมืองตะวันตกกันก็ได้......ไปทิเบต หรือทะเลทราย ฉันได้ยินว่าพวกเขาสร้างเมืองใหม่ที่นั่น เราไปอยู่กันอย่างสงบที่นั่นได้ไหม?”
ลู่หยวนรู้สึกซาบซึ้ง แต่เขาส่ายหัวแล้วพูดว่า “มันสายไปแล้ว ฉันรู้สึกได้ว่าสัตว์กลายพันธุ์สีน้ำเงินตัวนั้นกำลังเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งกว่านั้น มันจะเป็นการเดินทางที่ไกลมากในการไปตะวันตก และเราก็ไม่รู้ว่ามันจะมีอันตรายอะไรบ้าง เราจะไปไม่ถึงจุดหมายแน่ๆถ้าไม่มีทีมที่แข็งแกร่ง หยุดเกลี้ยกล่อมเถอะ ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันอาจจะไม่ได้กลับมาอย่างปลอดภัย......”
หวงเจียฮุยรีบปิดปากเขา น้ำตาไหลอาบแก้มของเธอ
“อย่าพูดอะไรโง่ๆแบบนั้น ฉันไม่รู้ว่าจะอยู่ได้ยังไงถ้านายไม่กลับมา”
หวังซีซีไม่อาจจะหยุดร้องไห้ได้ เธอยังเด็ก และความตายเป็นสิ่งที่มากเกินกว่าที่เธอจะรับมือได้ เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะมีความกล้าพอที่จะเผชิญหน้ากับมันได้หรือเปล่าหากว่ามันเกิดขึ้น โลกของเธอคงล่มสลายถ้าเธอสูญเสียเขาไป
ลู่หยวนเอามือของหวงเจียฮุยออกจากปากแล้วกุมไว้แน่น
“เธอต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป หวังซีซี เธอต้องจำไว้ว่าต้องฆ่าทุกคนในบ้านให้หมดถ้าพี่ไม่กลับมา อย่าสงสารพวกเขา จากนั้นซ่อนตัวในห้องใต้ดิน อาหารในนั้นน่าจะพอสำหรับเธอสองคนที่จะอยู่รอดได้อีก 3-4 ปี หลังจากนั้นก็ให้เป็นเรื่องโชคชะตาที่จะตัดสิน”
ผู้หญิงสองคนนี้ได้กลายเป็นครอบครัวของเขาไปแล้ว เขาจะทำอะไรก็ได้เพื่อให้พวกเธอรอดชีวิต เขาคงจะฆ่าทุกคนในบ้านไปแล้วถ้าเขาไม่ได้กำลังหวังปาฏิหาริย์ หวังซีซีและหวงเจียฮุยเอาแต่พยักหน้าสะอึกสะอื้น
“ฉันอยากไปกับพี่!” หวังซีซีขออย่างกล้าหาญขณะเช็ดน้ำตาออกไป
“ฉันมีปืน ฉันอยากไปด้วย!” หวงเจียฮุยพูด
“พลังของพวกเธอยังอ่อนแออยู่มาก ถ้าพวกเธอไปด้วยก็จะทำให้ฉันต้องคอยห่วงหน้าพะวงหลัง หยุดพูดเถอะ อยู่ที่นี่รอฉันกลับมานะ”
ลู่หยวนมองพวกเธออย่างรักใคร่ก่อนจะหันหลังเดินตรงไปที่ประตู ทั้งสองคนทรุดลงกับพื้นเมื่อได้ยินเสียงประตูปิดลง