spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 104  แสงสว่าง

ผลกระทบหลักๆของเจ้ากิ้งก่าคือตอนนี้ทุกๆคนต่างพากันหลบตาลู่หยวน  พวกเขากลัวเขาแต่ก็เคารพเขาด้วย  ระหว่างอาหารกลางวัน  ลู่หยวนถามหนิงเสี่ยวหลานว่าบ้านเกิดของเธออยู่ที่ไหน  และเธอก็ลุกพรวดขึ้นทันทีแล้วตอบคำถามอย่างลุกลี้ลุกลน  ลู่หยวนรู้สึกแปลกๆ  เขาหันไปทางโฮวตงซึ่งก็ทำท่าประหลาดอีกคน  ทำให้ลู่หยวนหมดความสนใจจะพูดด้วย  ผลกระทบจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันมากกว่าที่ลู่หยวนจะจินตนาการได้

แม้ว่าเจ้ากิ้งก่าจะดูน่าสงสารจากการที่ขาข้างหนึ่งบาดเจ็บสาหัสและมีบาดแผลขนาดใหญ่ตรงหน้าอก  ขนาดตัวที่ใหญ่ยักษ์ของมันก็ยังทำให้ทุกๆคนกลัวอยู่ดี  แม้ว่าพวกเขาจะแค่มองมันอยู่ไกลๆ  ก็ยังทำให้แข้งขาของพวกเขาหมดแรงได้  พวกเขาลองจินตนาการว่าตัวเองสู้กับเจ้ากิ้งก่านั่นในฝัน  และส่วนใหญ่แล้วก็จะลงเอยด้วยฝันร้าย

และก็แน่นอนว่า  ลู่หยวนนั้นน่ากลัวกว่าเจ้ากิ้งก่า  เพราะเขาเป็นคนที่เอาชนะมันได้  ทุกคนรู้ว่าเขาเป็นคนที่สร้างบาดแผลบนตัวเจ้ากิ้งก่า  จึงไม่มีใครสามารถผ่อนคลายลงได้เมื่อยืนอยู่ข้างๆชายที่บ้าระห่ำเช่นนี้

ทุกๆคนเคยคิดว่าลู่หยวนนั้นแค่แข็งแกร่ง  พวกเขาไม่เคยเห็นเขาต่อสู้  เคยเห็นแต่ตอนฆ่าคนเท่านั้น  การต่อสู้ส่วนใหญ่หวังซีซีเป็นคนลงมือ  พวกเขาหลายคนคิดว่าหวังซีซีแข็งแกร่งกว่าลู่หยวนด้วยซ้ำ  ก็เขาฆ่าคนอย่างเดียวนี่  ในขณะที่หวังซีซีฆ่าสัตว์กลายพันธุ์

มันเป็นปรากฏการณ์ธรรมชาติของพวกผู้หญิงที่จะจับกลุ่มนินทากันเรื่องนี้  แต่พอเจ้ากิ้งก่ามาที่นี่  พวกนั้นก็หยุดนินทา  ลู่หยวนนอนลงบนเก้าอี้ผ้าใบข้างนอกหลังอาหารกลางวัน  เขาหลับตาลงเล็กน้อย  เพลิดเพลินกับแสงแดดอันอบอุ่น  รู้สึกง่วงอยู่หน่อยๆ  เขากำลังคิดเรื่องพลังความมุ่งมั่นและการพัฒนาในอนาคต

ระบบไม่ได้มีข้อมูลของความมุ่งมั่นมากนัก  นอกจากข้อความไม่กี่ประโยค  เขาสัมผัสได้ว่าความมุ่งมั่นจะแข็งแกร่งขึ้นเมื่อถึงเวลาและจะไปเพิ่มพลังให้แก่คุณสมบัติอื่นๆ  อย่างไรก็ตาม  สิ่งที่เขาเป็นกังวลก็คือ  เขาไม่รู้ว่าจะพัฒนาพลังความมุ่งมั่นของเขาได้อย่างไร  มันช้าเกินไปที่จะปล่อยให้ระบบอัพเกรดให้เองตอนเลเวลอัพ  เนื่องจากการเลื่อนระดับในแต่ละเลเวลนั้นต้องใช้ค่าประสบการณ์เป็นสองเท่าของเลเวลก่อนหน้า  อย่างไรก็ตาม  ความแข็งแกร่งของร่างกายของเขาไม่สามารถรับมือกับการเติบโตได้และทำให้การอัพเกรดของเขาช้าลง

เขาสามารถต่อสู้กับสัตว์ระดับสีฟ้าแม้ว่าเขาจะเลเวล 6 ได้  จนถึงตอนนี้เขามีความแข็งแกร่งมากพอที่จะต่อสู้กับสัตว์ระดับสีฟ้าได้แล้ว  แม้แต่ตอนที่เขาอัพเกรดขึ้นเลเวล 7  เขาไม่มีความมั่นใจว่าเขาจะสามารถสู้กับสัตว์สีน้ำเงินได้  การฝึกฝนด้วยตัวเองดูเหมือนจะเป็นหนทางเดียวที่เขาจะทำได้  ความยืดหยุ่นของร่างกายเป็นคุณสมบัติที่สำคัญที่สุดในการอัพเกรดความมุ่งมั่นของเขา  บางทีการรับรู้ก็อาจจะเป็นประโยชน์กับการอัพเกรดด้วยเหมือนกัน

เขารู้ว่าประสาทสัมผัสนั้นสำคัญมาก  ยิ่งประสาทสัมผัสดีเท่าไร  เขาก็จะเอาชนะพวกกลายพันธุ์ง่ายเท่านั้น  บางครั้งการใช้สายตาอย่างเดียวก็จับการจู่โจมของพวกกลายพันธุ์ได้ไม่ทัน  เขาต้องใช้ประสาทสัมผัสมาช่วยในการตัดสินใจ  ความคล่องแคล่วก็สำคัญมากเช่นกัน  มันช่วยให้เขาหลบหนีได้ถ้าหากว่าเขาไม่สามารถเอาชนะพวกกลายพันธุ์ได้  ร่างกายก็สำคัญสำหรับการหลบหนี  ถ้าเขาอ่อนแอเขาจะหนีได้อย่างไร  ถ้าเลเวลพลังงานของเขาสูง  มันจะระเบิดพลังในการเคลื่อนไหวออกมาในระยะทางสั้นๆ

ลู่หยวนรู้สึกปวดหัวเล็กน้อยจึงหยุดคิด  คุณสมบัติทุกอย่างดูจะสำคัญไปซะหมด  โดยพื้นฐานแล้ว  เขาสามารถละเลยค่าความฉลาดได้อย่างเดียวเท่านั้น  เพราะเขารู้ว่ามันมีประโยชน์ในเวลาสงบสุขเท่านั้น  ในช่วงที่โกลาหลวุ่นวายกันแบบนี้  คุณสมบัติที่มีประโยชน์จะสามารถทำให้เขาเก่งขึ้นหรือช่วยในการต่อสู้ได้

“บ้าเอ๊ย!  ลืมแม่งไปเหอะ!  คิดเรื่องจะอัพเกรดความมุ่งมั่นยังไงดีกว่า”  ลู่หยวนขว้างบุหรี่ออกไปแล้วหลับตาลงพลางโยกเก้าอี้ผ้าใบของเขา

เจ้ากิ้งก่าลุกขึ้นยืนทันทีเมื่อเห็นว่าลู่หยวนหลับ  มันเริ่มเดินไปรอบๆอย่างระมัดระวัง  แล้วออกวิ่งอย่างมีความสุข  เมื่อไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองจากลู่หยวน  มันก็เริ่มวิ่งไปไกลขึ้นและส่งเสียงคำราม  พวกสัตว์ที่อยู่ใกล้ๆก็พากันวิ่งหนี  ลู่หยวนลืมตาขึ้นเล็กน้อยและมองดูการกระทำแปลกๆของเจ้ากิ้งก่า  เขาเดาว่ามันกำลังพยายามสร้างอาณาเขตของมันอยู่

มันคำรามอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงถึงจะหยุด  พวกสัตว์กลายพันธุ์ที่เล็กกว่าในเขตนี้มีปัญหาซะแล้วเมื่อเจ้ากิ้งก่าผู้หิวโหยเริ่มออกหาอาหาร  แม้ว่าขาข้างหนึ่งของมันจะใช้การไม่ได้  ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อความสามารถในการล่าของมัน  ในยุคดึกดำบรรพ์  เมื่อไดโนเสาร์ได้รับบาดเจ็บที่ขา  มันก็ทำได้เพียงรอความตายเท่านั้น  แต่ไม่ใช่ในกรณีสัตว์กลายพันธุ์พวกนี้ที่มีวิวัฒนาการทางชีวภาพที่แตกต่างกันมาก

ยิ่งกว่านั้นในเขตนี้มีแต่สัตว์ระดับขั้นสีขาวเท่านั้น  ซึ่งต่ำกว่าเจ้ากิ้งก่าถึงสองขั้น  สัตว์กลายพันธุ์ที่อ่อนแอกว่าส่วนใหญ่เมื่อเห็นเจ้ากิ้งก่าตรงมาทางพวกมัน  ก็พากันล้มลงบนพื้นแล้ว  ถึงแม้พวกมันอยากจะหนี  พวกมันก็จะวิ่งกันแบบไร้ทิศทางจนไปชนก้อนหิน

เจ้ากิ้งก่าไม่จุกจิกจู้จี้เรื่องอาหาร  มันอดอยากมาสักพักแล้ว  จึงงาบทุกอย่างที่ขวางหน้าไม่เว้นกระทั่งพวกสัตว์มีพิษ  มันใช้เวลากินอาหารอยู่ประมาณสองชั่วโมงจนท้องของมันดูเหมือนลูกบอลลูกใหญ่

นั่นคือความได้เปรียบของการแสดงอาณาเขต  มันไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารหรือความเสี่ยงในการออกล่า  การป้องกันตัวของสัตว์กินพืชนำมาใช้กับพวกสัตว์กินเนื้อไม่ได้  ศักดิ์ศรีของสิงโตคือการล่าในอาณาเขตของมันเท่านั้น  ถ้ามีสิงโตตัวผู้ตัวอื่นผ่านเข้ามา  ก็เตรียมต่อสู้กันได้เลย

เจ้ากิ้งก่าท้องป่องมาก  บาดแผลของมันเปิดและมีเลือดไหลออกมา  แต่เจ้ากิ้งก่าดูเหมือนจะไม่สนใจ  มันนอนลงบนพุ่มไม้ใกล้บ้านและเริ่มส่งเสียงกรน  ทั้งสัตว์เลี้ยงทั้งเจ้านายพักผ่อนกันจนถึงเย็น  ลู่หยวนยังคิดอะไรดีๆไม่ออกแม้ว่าจะใช้เวลาคิดอยู่ทั้งบ่าย  ความมุ่งมั่นเป็นวิวัฒนาการของจิตวิญญาณ  ดังนั้นมันจะไร้ประโยชน์ถ้าเขาใช้วิธีผิดๆพัฒนามัน

กลางดึกคืนนั้น  ลู่หยวนบอกสาวๆเรื่องความกังวลของเขา  เขาคิดว่าหวงเจียฮุยคงไม่มีความคิดอะไรดีๆ  แต่เขาคิดผิด  เธอแก้ปัญหาเขาได้อย่างง่ายดายด้วยการพูดว่า  “ง่ายจะตาย  ก็ทำสิ่งที่ไม่อยากทำซิ  อย่างเช่น  เลิกสูบบุหรี่ไง!”

ที่จริงหญิงสาวตั้งใจจะล้อเล่น  เธอไม่คิดว่าลู่หยวนจะทำจริงๆ  เธอรู้ว่าการเลิกสูบบุหรี่เป็นเรื่องยากสำหรับผู้ชาย  พ่อของเธอยังเลิกไม่ได้เลย  แม้ว่าแม่จะเถียงกับพ่อเรื่องนี้มามากกว่า 10 ปีแล้วก็ตาม

ลู่หยวนพยักหน้าอย่างจริงจัง  ทำให้เธอประหลาดใจ  เขาพูดว่า  “มีอย่างอื่นอีกไหม?”

“อาบน้ำเย็นตอนฤดูหนาวไงพี่!”  หวังซีซีร่วมสนทนาด้วย

“ไม่ดีอ่ะ”  ลู่หยวนตอบ  การอาบน้ำเย็นไม่ท้าทายมากพอ  ใช้ฝึกความมุ่งมั่นของเขาไม่ได้  ยิ่งกว่านั้นฤดูหนาวเดี๋ยวนี้ยังกะฤดูร้อนเลย

“เลิกเหล้าล่ะ?”  หวังซีซีถาม

“เธอเคยเห็นพี่ดื่มเหรอ?”  ลู่หยวนหัวเราะ

“ไม่เคย  เออใช่!  งั้นเลิกปั่มป๊ามเป็นไง?”  หวังซีซีพูดขึ้นทันที

ทั้งห้องเงียบกริบ  หวงเจียฮุยแอบหยิกแขนลู่หยวนซึ่งรีบพูดขึ้นว่า  “อันนั้นจำเป็นนะ  ขาดไม่ได้  ว่าต่อไป!”

“ดูหนังสยองในความมืด!”  หวังซีซีพูดอย่างตื่นเต้น  เธอชอบดูหนังสยอง  แต่ก็มักจะปิดตาตัวเองเสมอตอนได้ยินเสียงแปลกๆจนหนังจบ

“ความกลัว!”  ลู่หยวนกระซิบกับตัวเอง  รู้สึกเหมือนได้แรงบันดาลใจ  หวังซีซีไม่รู้ว่าได้ให้คำใบ้เขาไป  ความมุ่งมั่นคือการกระทำหรือความสามารถในการเอาชนะความกลัว, การทำสิ่งที่ไม่อยากหรือไม่กล้าพอที่จะทำ  การต่อสู้กับความกลัวสามารถอัพเกรดความมุ่งมั่นได้เร็วกว่าการเลิกบุหรี่ซึ่งต้องใช้เวลานาน

“อะไรเหรอ?  นายทำท่าแปลกๆนะ”  หวงเจียฮุยพูดอย่างสงสัย  เธอคิดว่าลู่หยวนทำท่าแปลกๆซึ่งทำให้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัย

“ฉันไม่เป็นไร  อย่าคิดมากน่า”  ลู่หยวนคิดว่าเป็นการดีสำหรับทั้งคู่ในการเข้าใจความสำคัญของความมุ่งมั่น  เขาจึงพูดขึ้นว่า  “ฉันเพิ่งจะนึกออกว่าความมุ่งมั่นเป็นเหมือนเวทย์มนต์  มันช่วยให้สิ่งต่างๆเป็นจริงขึ้นมาได้”

ลู่หยวนมองสีหน้าสับสนของหวงเจียฮุยจึงพูดล้อเล่นว่า  “ตัวอย่างเช่น  ถ้าฉันอยากให้ห้องสว่าง  มันก็จะมีแสงสว่าง!”

“นายไม่ใช่พระเจ้าซักหน่อย  เลิกล้อเล่นแล้วไปนอนไป๊”  หวงเจียฮุยรับไม่ได้แล้ว

“พี่ลู่จะเป็นพระเจ้า!”  หวังซีซีตะโกน  แล้วเตะผ้าห่มบนที่นอน

“ก็ได้  อย่ามาตกใจทีหลังแล้วกัน”  ลู่หยวนชักจะยัวะหน่อยๆ  เขาสูดหายใจเข้าลึกแล้วสงบใจลงในทันที  จากนั้นก็เพ่งสมาธิปลดปล่อยคลื่นพลังที่รุนแรงพอจะขยับสิ่งของทุกอย่างภายในห้อง

หวงเจียฮุยและหวังซีซีนิ่งอึ้ง  พวกเขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น

แล้วพวกเขาก็ได้ยินลู่หยวนพูดเสียงดัง

“ฉันบอกว่า  ฉันต้องการแสงสว่าง!”

คำสุดท้ายยังคงอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศเมื่อแสงสว่างปรากฏขึ้นท่ามกลางความมืดและค่อยๆส่องสว่างไปทั่วทุกมุมของห้องอย่างช้าๆ ดูราวกับกลางวัน

หวงเจียฮุยและหวังซีซีพบว่ามันน่าเหลือเชื่อ  ภาพที่เห็นราวกับการลงมาของพระเจ้า  ความสว่างนั้นคงอยู่ประมาณ 30 วินาทีจนลู่หยวนใช้พลังความมุ่งมั่นไปครึ่งหนึ่ง  มันจึงค่อยๆมืดลงจนกระทั่งแสงสว่างหายไปหมด

ห้องตกอยู่ในความเงียบ  ผ่านไปครู่หนึ่ง  หวงเจียฮุยจึงถามขึ้นว่า  “นี่เป็นมายากลใช่ไหม?  อุปกรณ์อยู่ไหนน่ะ?”

“พี่ลู่  นี่แค่มายากลเหรอ?”  หวังซีซีคิดว่ามันเป็นของจริงจึงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ลู่หยวนเองก็ตกใจในพลังของเขาเช่นกัน  เขาไม่คิดว่าจะมีแสงสว่างปรากฏขึ้นจริงๆ  แม้ว่าจะอยู่ได้แค่ 30 วินาทีและไม่ได้สร้างความเสียหายอะไรในห้องเลย  มันก็ยังทำให้เขาทึ่งได้มากกว่าตอนที่เห็นดาบฟันขาม้าส่องแสงได้ซะอีก

“มาให้ฉันตรวจสอบหาอุปกรณ์หน่อย”  หวังซีซีคิดว่าการที่เขาไม่พูดโต้แย้งอะไรคือการยอมรับว่านั่นคือมายากล  เธอจึงเอามือถือของเขามาฉายไฟและกระโดดลงจากเตียงมาค้นหา

“ซีซี  เธอไม่จำเป็นต้องหาหรอก  เพราะจะไม่เจออะไรเลย  มันเป็นพลังของความมุ่งมั่น!”  ลู่หยวนห้ามเธอไว้หลังจากได้สติ  จากนั้นเขาก็ชี้นิ้วขึ้นไปในอากาศ  มีแสงสว่างเล็กๆอยู่ที่ปลายนิ้วของเขา  ซึ่งค่อยๆสว่างขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่งมันกลายเป็นลูกบอลแสง

หวงเจียฮุยยื่นมือออกไป  พยายามจะแตะแสงนั่นอย่างไม่รู้ตัว  ราวกับว่าเธออยากสัมผัสมัน  “ทำไมไม่รู้สึกอุ่นเลยล่ะ?”

“อ้าว  เธออยากได้ความร้อนสักหน่อยเหรอ?  จัดให้”  ลู่หยวนพูด  พยายามเต็มที่ที่จะคงความสงบในจิตวิญญาณของเขาเอาไว้

หญิงสาวเพิ่งจะพูดจบ  เธอก็รู้สึกว่าแสงสว่างนั้นร้อนขึ้น  อุณหภูมิพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็วจนกระทั่งเปลวไฟปรากฏขึ้นบนพื้นผิวของบอลแสง  ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้สัมผัสมันโดยตรง  แต่เธอก็ยังรู้สึกถึงความร้อนได้อยู่  สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจคือลู่หยวนไม่โดนผลกระทบอะไรเลย  เขายังดูสงบนิ่ง  หวงเจียฮุยไม่ได้สังเกตว่ามีชั้นพลังความมุ่งมั่นบางๆปกป้องไม่ให้ความร้อนทำร้ายเธอได้