spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 558 สถานที่ชำระล้างจิตใจ

หลังเดินตามเธอมาเรื่อยๆ ผมและมู่หลงเหยียนก็เข้ามาสู่ส่วนลึกของป่ากุ่ยหม่าแล้ว

ที่นี่แทบไม่มีคนเข้ามา หรือจะพูดว่าไม่มีมนุษย์เข้ามาถึงที่นี่เลยก็ว่าได้

ที่นี่มีทะเลสาบอยู่ มันโดนพวกเราที่นี่เรียกว่า “ ทะเลสาบผี ”

ล่ำลือกันว่าในคืนที่พระจันทร์เต็มดวง กองทัพที่ตายอยู่ในป่ากุ่ยหม่า จะฟื้นขึ้นมาจากทะเลสาบผีแห่งนี้ หลังจากนั้นก็จะขึ้นมาจากทะเลสาบผี

สิ่งมีชีวิตใดๆที่ผ่านมายังทะเลสาบผี จะโดนทะเลสาบผีดูดกลืนไปทั้งหมด

เรื่องเล่านี้ได้รับการถ่ายทอดกันมาจากรุ่นสู่รุ่น แม้แต่ผมที่เป็นเจ้าถิ่น ก็ยังไม่เคยไปทะเลสาบผีที่ป่ากุ่ยหม่าแห่งนี้มาก่อน

หลังตามมู่หลงเหยียนเข้ามา จู่ๆผมก็เห็นทะเลสาบที่ว่าอยู่ตรงหน้า ผมเลยอดไม่ได้ที่จะกลัวเจ้าทะเลสาบแห่งนี้ดูดลงไป

น้ำในทะเลสาบเรียบนิ่ง ใสราวกับกระจก ภายใต้ความใสแบบนั้นมันสะท้อนให้เห็นภาพพระจันทร์เสี้ยวที่อยู่บนท้องฟ้า

และรอบๆทะเลสาบ ยังมีดอกไม้ขนาดเล็กมากมายกำลังบานสะพรั่ง

ดอกไม้เล็กพวกนั้นเหมือนกับดอกไม้ที่อยู่หน้าจวนมู่หลง มันเบ่งบานเต็มพื้น ขยายไปทั่วป่า ราวกับเป็นตัวแต่งเติมให้กับทะเลสาบกระจกแห่งนี้

ด้วยความช่วยเหลือจากแสงจันทร์ ผมสามารถมองเห็นเจ้าพวกนี้ได้อย่างชัดเจน และในขณะเดียวกันก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ

คิดไม่ถึงว่า “ ทะเลสาบผี ” ที่คนเฒ่าคนแก่พูดถึงกัน จะงดงามแบบนี้

ผมยืนอึ้งมองทะเลสาบที่งดงามแห่งนั้นในทันที

มู่หลงเหยียนกลับมาปรากฎตัวข้างๆผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

เธอมองไปที่ทะเลสาบเหมือนผม หลังจากนั้นก็พูดว่า “ ที่นี่สวยมากใช่ไหมละ ! ถึงชาวบ้านที่อยู่แถวนี้จะชอบเรียกที่นี่ว่าทะเลสาบผี แต่ฉันกลับตั้งชื่อให้มันอีกชื่อหนึ่ง ! ”

“ เธอตั้งชื่อมันว่าอะไรงั้นเหรอ ? ” ผมหันไปมองมู่หลงเหยียนด้วยความสงสัยหน่อยๆ

“ อื่อ ! ฉันเรียกมันว่าตาคนสวย ! นายดูมันซิ มันเหมือนดวงตาที่งดงามของสาวน้อยใช่ไหมละ ! ” 

มู่หลงเหยียนพูด

ไม่พูดไม่ได้ มู่หลงเหยียนบรรยายได้ถูกจริงๆ

โดยเฉพาะตอนที่แสงจันทร์ส่องกระทบพื้นน้ำ มันดูเหมือนดวงตาที่งดงามจริงๆ ให้ความรู้สึกสวยแบบมีอะไรซ่อนเร้นสุดๆ

“ อื่อ ! ไม่เลวเลยจริงๆ ที่ที่เธอจะพาฉันมา คือที่นี่เหรอ ? ”

พอมู่หลงเหยียนได้ยินผมพูดแบบนั้น กลับไม่ได้รีบตอบทันที ทันใดนั้นเธอก็ทรุดตัวนั่งลง

เหม่อมองไปที่ตาคนสวย แล้วพูดว่า “ ในช่วงร้อยปีที่ผ่านมา เวลาที่ฉันไม่สบายใจ ก็มาจะอยู่ที่นี่ เหมือนพอมองทะเลสาบแห่งนี้แล้ว ฉันก็จะอารมณ์ดีขึ้น และเวลาที่ฉันอารมณ์ดี ก็จะมาอยู่ที่นี่ เอาความสุขที่ฉันมีแบ่งให้มัน เพียงแต่เหมือนในช่วงร้อยปีที่ผ่านมา ฉันจะไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่…… ”

จู่ๆก็ได้ยินมู่หลงเหยียนพูดกับผมแบบนั้น ผมเลยอดเลิกคิ้วขึ้นไม่ได้

ตามที่มู่หลงเหยียนพูด เจ้าตาคนสวยนี่ คงเป็นสถานที่ชำระล้างจิตใจของมู่หลงเหยียน เป็นสถานที่ที่ทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจ

และวันนี้ มู่หลงเหยียนก็พาผมมาที่นี่ มาถึงโลกภายในจิตใจของเธอ มาถึงสถานที่ที่ทำให้เธออบอุ่นหัวใจ

สำหรับผม นี่อาจเป็นการยอมรับอย่างหนึ่งหรือเปล่า สำหรับทัศนคติที่มีต่อผม จะเพิ่มหรือยกระดับขึ้นอีกขั้นไหม

ผมกำลังคิดในใจแบบนั้น แต่สิ่งที่สัมผัสได้มากกว่านั้นคือ ความรู้สึกโดดเดี่ยวของมู่หลงเหยียน

ผมรู้เรื่องราวบางอย่างของมู่หลงเหยียน ในช่วงสามร้อยปีนี้ เธอแบกรับอะไรหลายๆอย่างมากเกินไป

เมื่อนานมาแล้วก็แบกรับความรับผิดอันหนักอึ้งในการฟื้นฟูสำนักหยินชือ แต่แล้วเธอก็ต้องด่วนจากไป วิญญาณไม่ได้รับอิสระและก็ไม่ได้ไปเกิดใหม่

เธอโดนองค์กรตาผีจับไป โดนดึงที่มาของวิญญาณออก กลายเป็นหุ่นเชิด เครื่องมือ และต้องต่อสู้ให้กับองค์กรตาผี

เป็นแบบนี้ไปอีกร้อยปีกว่า มันไม่ง่ายเลยกว่าจะหลุดพ้นจากเงื้อมมือขององค์กรตาผี แต่แล้วเธอก็ต้องโดนองค์กรตาผีตามล่า ต่อสู้และหนีเอาชีวิตรอดแบบนี้เรื่อยๆมาอีกร้อยปีกว่าๆ

ผมไม่อาจเข้าใจได้ว่ามู่หลงเหยียนผ่านวันคืนพวกนั้นมาได้ยังไง

แต่ผมเข้าใจว่าเธอต้องไม่ชอบมันอย่างแน่นอน เธอต้องโหยหาการหลุดพ้น และอยากได้ที่มาของวิญญาณตัวเองกลับมาเร็วๆ กำจัดองค์กรตาผีให้สิ้นซากให้ได้เร็วที่สุด ไม่ต้องมีวันเวลาที่ต้องกังวลและหวาดระแวงอีกต่อไป

ในสมองผมมีความคิดพวกนี้ปรากฎขึ้น

ผมมองมู่หลงเหยียนที่กำลังมองไปยังทะเลสาบแห่งนั้นข้างๆตัวเอง จากนั้นก็ค่อยๆนั่งลงข้างๆเธอ

ผมไม่รู้ว่าตัวเองควรพูดอะไร ได้แต่นั่งเงียบอยู่ข้างๆเธอ มองเงาสะท้อนทะเลสาบในดวงตาเธอ

ผมไม่ได้ใจลอยจนเคยชิน แต่ครั้งนี้กลับแตกต่างออกไป

ได้อยู่ข้างๆคนที่รัก มองเห็นเธอทำท่าทางชอบใจ แม้จะไม่พูดออกมา แต่มันก็ดูเหมือนจะเป็นความสุขและการปลดปล่อยอีกอย่างหนึ่ง

มู่หลงเหยียนไม่ได้พูด แต่ใบหน้าของเธอ กลับเปื้อนยิ้มอ่อนๆอยู่เสมอ

ในบางครั้ง พวกเราก็พูดคุยกันสั้นๆ บรรยากาศดูกลมกลืนมาก และเป็นใจสุดๆ

เวลาผ่านไปนาทีแล้วนาทีเล่า ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว

หลังจากมู่หลงเหยียนลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ก็ยืดเส้นยืดสาย เผยให้เห็นท่วงท่าที่งดงาม

จากนั้นผมก็เห็นมู่หลงเหยียนมองมาที่ผม แล้วพูดว่า “ โอเคเจ้ากาก ฉันยอมรับ ว่านายก็ไม่ได้กากอย่างที่ฉันคิดเอาไว้ขนาดนั้น เมื่อก่อนอาจเป็นเพราะฉันเข้าใจนายผิดไปเอง ”

หลังจากพูดจบ มู่หลงเหยียนก็ไม่สนใจผมอีกต่อไป เธอเอามือไขว่หลัง จากนั้นก็หันหลัง แล้วเดินออกไปเหมือนกับเด็กน้อย

ที่จริงผมเดาเรื่องที่มู่หลงเหยียนเรียกผมว่าเจ้ากากตายซากได้ตั้งนานแล้ว

เมื่อเรือนร่างที่ปรากฎขึ้นในยามค่ำคืน เพื่อนผู้หญิงของผมก็ได้หายไปหมดในคืนเดียว

ไม่ว่าจะเป็นวีแชท โมโม คิวคิวล้วนหายไปทั้งหมด เรื่องนี้ต้องเป็นฝีมือของมู่หลงเหยียนอย่างแน่นอน

เธอน่าจะไปเห็นแชทที่ผมคุยกับผู้หญิงพวกนี้ เนื้อหาอาจไม่ค่อนชัดเจน เธอถึงได้ตั้งฉายาให้ผมว่า 

“ เจ้ากากตายซาก ”

แต่จะเป็นอย่างงั้นไหม สิ่งที่ผมเดาจะเป็นจริงหรือเปล่า ดูจากสถานการณ์ในตอนนี้ เหมือนมันจะไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว

สิ่งที่สำคัญคือ บางทีมู่หลงเหยียน อาจจะเริ่มชอบผมขึ้นมานิดหน่อยๆจริงๆ

ขณะมองมู่หลงเหยียนที่มีอายุถึง 300 ปี ทำท่าทางเหมือนสาวน้อยแบบนั้น หัวใจอันแห้งเหี่ยวของผมก็เปลี่ยนตามเธอไปด้วย

ผมโบกมือให้เธอ “ รอฉันด้วย ! ”

หลังจากพูดจบ ผมก็เดินตามเธอไปทันที

แต่หลังจากเดินออกมาได้ไม่ไกล ผมกลับพบว่าร่างกายของมู่หลงเหยียนค่อยๆหายไป

พอหันไปมองรอบๆอีกครั้ง ผมกลับพบว่ามีแสงแดดอุ่นๆเริ่มส่องเข้ามาในผืนป่า

ไม่ทันรู้ตัว ฟ้าก็สว่างแล้ว

ผมเดินกลับไปทางเดิน เมื่อมาถึงตำแหน่งที่จวนมู่หลงตั้งอยู่อีกครั้ง จวนมู่หลงก็หายไปแล้ว บนพื้นมีแค่พวกคนกระดาษและขวดต่างๆเท่านั้น

ในเวลานี้ พวกเธอคงหลับกันแล้ว

หลังจากคิดได้แบบนั้น ผมก็พูดอยู่ตรงตำแหน่งที่จวนมู่หลงตั้งอยู่ “ น้องศพ ฉันไปแล้วนะ สามวันต่อจากนี้ไม่เจอไม่เลิกลา…… ”

หลังจากพูดจบ ผมก็หมุนตัว กำลังจะเดินออกไปจากที่นี่

แต่ทันใดนั้นเอง หูผมก็ได้ยินเสียงของมู่หลงเหยียน “ ไม่เจอไม่เลิกรา ! ”

พอผมได้ยินแบบนั้น ผมก็ไม่ได้หยุดเดิน เพียงคลี่ยิ้ม แล้วเดินออกมาจากป่ากุ่ยหม่า

หลังกลับมาถึงตัวตำบลอีกครั้ง ผมก็เห็นอาจารย์กำลังเปิดร้านอยู่

อาจารย์เห็นผมกลับมาในเวลานี้ ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก

เพียงบอกให้ผมเข้าไปกินข้าว แล้วพักผ่อนเท่านั้น

ต่อจากนั้นผมก็จุดธูปให้มู่หลงเหยียนและเผ่าจิ้งจอก จากนั้นก็เข้าไปในห้อง

ผมเหม่อมองเพดาน คิดว่าเมื่อคืนมีความหมายสุดๆ อย่างน้อยผมก็รู้สึกว่าความสัมพันธ์ของผมกับ

มู่หลงเหยียน เริ่มขยับเข้ามาหน่อยแล้ว

สิ่งที่ผมต้องทำในตอนนี้คือ อยู่เป็นเพื่อนเธอ ผมเชื่อว่ามันต้องมีสักวันที่ผมจะได้ดอกไม้ดอกนี้มาครองในตอนที่มันยินยอมพร้อมใจแล้ว……