spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 547 กลับโดยด่วน

ที่ทั้งสองคนตกใจถึงขนาดนั้น เป็นเพราะพวกเขาไม่รู้ว่าวิชาเฟิงเทียนกงของผมมีความร้ายกาจขนาดไหน

หากเปิดใช้วิชานี้ขึ้นมา มันไม่เพียงสามารถสยบพวกภูติผีได้ แต่ยังสามารถทำให้กล้ามเนื้อแข็งแรงขึ้นอีกด้วย

แน่นอน ว่ายังต้องมีบางสิ่งล่วงหน้า นั่นก็คือต้องมีพลังวิญญาณจำนวนมาก

ภายใต้สถานการณ์ที่มีพลังวิญญาณเต็มเปี่ยม ผมยังสามารถใช้มันได้เพียงแค่ 10 นาทีเท่านั้น

หลังผ่าน 10 นาทีนี้ไปแล้ว พลังวิญญาณของผมก็จะถูกผลานจนหมด

และบานประตูเหล็กตรงหน้านี้ ก็เป็นเพียงประตูดาดฟ้าธรรมดาที่ใช้สกรูเชื่อมกับผนังเท่านั้น

ด้วยเหตุนี้ หลังจากเปิดใช้พลังเฟิงเทียนแล้ว ผมก็สามารถฝืนเปิดประตูเหล็กให้เปิดออกได้

แต่ก็เพราะแบบนี้ ว่านเหวยและเหล่าเฟิงจึงตกใจจนอ้าปากค้าง

เมื่อเห็นทั้งสองคนเป็นแบบนั้น ผมกลับคลี่ยิ้มออกมา “ โอเคแล้ว เลิกมองได้แล้ว พวกเรากลับไปดูตาเฒ่าเซียงจู๋จางกันเถอะ ! ”

หลังจากพูดจบ ผมก็ดันช่องว่างตรงประตูเหล็กให้เปิดออก

จนกระทั่งมาถึงตอนนี้ ว่านเหวยและเหล่าเฟิงถึงได้กลับมาตอบสนองอีกครั้ง

ว่านเหวยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ คิดได้ว่าอาจารย์ตัวเองยังบาดเจ็บอยู่ จึงไม่ลังเลอีกต่อไป

เหล่าเฟิงรีบตามมาติดๆ เพราะพวกเรายังต้องเอาแมลงชือหยินกลับไป เพื่อช่วยชีวิตท่านผู้อาวุโสตู๋อ่าว

พวกเราเดินกันเร็วมาก ไม่นานหลังจากนั้นพวกเราก็มาถึงชั้นล่าง

สำหรับเจ้าหมอผีเป่าชิงหวัง เขาหายตัวไปนานแล้ว

เป่าชิงหวังถูกพิษงูเข้าไป ตอนนี้น่าจะไม่มีแรงก่อเรื่อง เขาคงจะหนีไปซ่อนตัวเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บสักแห่ง

พวกเรารีบเดินทาง ไม่มีเวลามาสนใจเจ้าเป่าชิงหวัง ทำได้เพียงรอฆ่าเจ้าหมอนั่น เมื่อเจอกันครั้งหน้าเท่านั้น

หลังออกมาจากตึกแล้ว พวกเราก็รีบวิ่งกลับไปที่ร้านขายส่งไป๋ฮั่วทันที

เมื่อมาถึงร้านขายส่งไป๋ พวกเราก็เจอกับตาเฒ่าฮั่วเซียงจู๋จางอีกครั้ง

ตอนนี้เซียงจู๋จางกำลังนอนอยู่บนโซฟา ท่าทางอ่อนแรงมาก และหายใจหอบเหนื่อย

ในเวลานี้เมื่อเห็นพวกเราเข้ามา เขาก็พูดขึ้นมาว่า “ ใคร ใครฮะ ? ”

เสียงอ่อนแรงพอสมควร แต่สิ่งหนึ่งที่สามารถมั่นใจได้ก็คือ ตอนนี้อาการของเซียงจู๋จางไม่ได้เป็นอันตรายถึงชีวิต

“ ไม่ต้องกลัว พวกเราเองตาเฒ่าเซียงจู๋จาง ! ” ผมพูดตามตรง

พอเซียงจู๋จางได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที “ ท่าน ท่านทูตบงกชทมิฬ อะ เอาแมลงชือหยินกลับมาได้ไหม ? ”

ไม่รอให้ผมพูดออกมา ว่านเหวยที่ตามมาข้างหลังก็วิ่งเข้ามา “ เอากลับมาแล้วอาจารย์ เจ้าหมอนั่นถูกพิษของเสี่ยวจิน แถมยังได้ยาถอนพิษจากหนูไปแค่ครึ่งเดียว ไม่ว่ายังไงมันก็ต้องตายแน่ ! ”

พอเซียงจู๋จางได้ยินคำพูดนี้ ก็อึ้งไปพักหนึ่ง

ส่วนว่านเหวย ก็เอาหนอนตัวอ้วนดำออกมา

เซียงจู๋จางลุกขึ้นพิงโซฟา หอบหายใจสองครั้ง พร้อมมองไปที่แมลงชือหยิน “ เสี่ยวเหวย ยาถอนพิษครึ่งหนึ่ง มันยังไงกัน ? ”

พอว่านเหวยได้ยินเซียงจู๋จางถามแบบนั้น ก็รีบเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้เขาฟังสั้นๆ

หลังเซียงจู๋จางฟังจบ เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา “ เฮ้อ ! เสี่ยวเหวย เธอดูถูกเขาเกินไปแล้ว ก่อนที่เขาจะทรยศลัทธิเขาก็เป็นพวกเดียวกับพวกเรา หากไม่เห็นศพเขา ฉันไม่มีทางสบายใจ เขาอาจคิดค้นยาถอนพิษออกมาได้ภายในสิบวันนี้ ! ”

“ เป็นไปไม่ได้ เขาไม่เข้าใจพิษของเสี่ยวจิน ! ” ว่านเหวยเถียงกลับ ดูเหมือนเธอจะภาคภูมิใจกับพิษของเสี่ยวจินมาก

แต่เซียงจู๋จางกลับฉีกยิ้มออกมาเล็กน้อย หลังจากนั้นก็โบกมือ ไม่สนใจว่านเหวยอีก

และในเวลานี้เอง เขาก็หันมาทางผมอีกครั้ง “ ท่านทูตบงกชทมิฬ รีบเอาไปเถอะ ! ”

ขณะพูด เซียงจู๋จางก็ใส่แมลงชือหยินกลับเข้าไปในกระบอกไม้ไผ่อีกครั้ง หลังจากนั้นก็ยื่นมาให้ผม

ผมเดินขึ้นไปข้างหน้าหนึ่งก้าว “ ขอบคุณมาก ! ”

จากนั้นผมก็ไม่เกรงใจ เพราะพวกเราจำเป็นต้องใช้เจ้าหนอนนี่สุดๆ

“ ท่านทูตบงกช เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว พวกท่านก็ออกไปก่อนเถอะ ! ในช่วงหลายวันนี้ ข้ากับลูกศิษย์อาจจะเปลี่ยนที่อยู่ใหม่ ! ” เซียงจู๋จางพูดขึ้นมาอีกครั้ง

“ ตาเฒ่าเซียงจู๋จาง คุณเองก็บาดเจ็บไม่น้อย มากับเราด้วยเถอะ ผมจะพาคุณไปส่งที่โรงพยาบาลก่อน 

ส่วนเรื่องหลังจากนั้น พวกคุณค่อยตัดสินใจกันอีกที ! ว่ายังไงละ ? ” ผมพูดตามตรง กลัวว่าหากตาเฒ่า

เซียงจู๋จางคนนี้ไม่ได้รับการรักษาทันเวลา เขาจะพาตัวเองไปตาย

“ ใช่อาจารย์ พวกเราไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ เรื่องซ่อนตัว พวกเราค่อยว่ากันทีหลัง ! ” ว่านเหวยเองก็เห็นด้วย

เซียงจู๋จางก็เข้าใจร่างกายของตัวเองดี หลังลังเลอยู่พักหนึ่ง เขาก็พยักหน้าให้พวกเรา

เมื่อเห็นถึงตรงนี้ ผมก็ยื่นมือออกไป ประคองตัวเซียงจู๋จางออกจากร้าน หลังจากนั้นก็พาขึ้นรถตู้ของผม

ต่อจากนั้น พวกเราก็ไม่คิดจะอยู่ต่อ ผมเหยียบคันเร่งขับออกไปจากที่นี่ทันที

จากที่นี่กลับไปยังตำบลชิงฉือ ต้องผ่านโรงพยาบาลแห่งหนึ่งพอดี ไม่ได้ต้องขับอ้อมอะไร

20 นาทีหลังจากนั้น ผมและเหล่าเฟิงก็เสียเวลา พาเซียงจู๋จางไปที่โรงพยาบาลอีกหน่อย……

หลังทำเรื่องพวกนี้เสร็จ ผมและเหล่าเฟิงถึงได้ขึ้นรถอีกครั้ง แล้วขับกลับตำบลชิงฉือทันที

เมื่อหันมามองดูเวลา ผมก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว

หากพิษปีศาจไม่ออกฤทธิ์นานละก็ คืนนี้ท่านนักพรตตู๋ก็อาจกลายร่างสำเร็จแล้ว

ระหว่างทางผมขับรถกลับมาค่อนข้างเร็ว เพราะพี่เฟิงบาดเจ็บสาหัส เหล่าเฟิงเลยอ่อนล้าเช่นกัน 

เขาเองก็ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเช่นกัน

ผมไม่ได้รบกวนเขา เพียงเหยียบคันเร่งต่อไปเท่านั้น

เมื่อมาถึงตำบลชิงฉือ ก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว

รถเพิ่งหยุดจอด เหล่าเฟิงก็ตื่นในทันที

เหล่าเฟิงเห็นว่าพวกเรามาถึงแล้ว จึงตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้ง เขาตะโกนออกมาว่า “ อาจารย์ ” จากนั้นก็เปิดประตูลงจากรถอย่างลนลาน แล้วรีบเข้าไปในร้านไป๋ฉ่าวทันที

ผมหยิบแมลงชือหยิน จากนั้นก็รีบลงจากรถเช่นกัน

ประตูร้านไม่ได้ล็อก หลังเข้ามาในร้านแล้ว เราก็ได้เจอท่านนักพรตตู๋อีกครั้ง แต่ทันใดนั้นเองผมกับเหล่าเฟิงก็อดตกใจไม่ได้

อาจารย์ผมยังเฝ้าท่านนักพรตตู๋อยู่เหมือนเดิม ส่วนท่านนักพรตตู๋ก็ยังโดนมัดอยู่ที่พื้น

แต่ท่านนักพรตตู๋ในเวลานี้ ไม่มีความเป็นมนุษย์หลงเหลืออยู่เลยสักนิด

นี่เพิ่งผ่านไปแค่ครึ่งวันเท่านั้น ร่างกายของท่านนักพรตตู๋ก็เต็มไปด้วยขนสัตว์แล้ว ด้านหลังยังมีหางอันใหญ่งอกออกมา !

ไม่ใช่แค่นั้น แขนขาทั้งสองข้างของท่านนักพรตตู๋ ยังกลายสภาพเป็นเหมือนของปีศาจด้วย

แขนขาทั้งสี่ข้างดูแข็งแรงกว่าเดิม และยังมีกรงเล็บสัตว์ที่แหลมคมงอกยาวออกมาด้วย

ไม่เพียงแค่นั้น สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นคือ หน้าของท่านนักพรตตู๋

จากสภาพในตอนนี้ เค้าเดิมของท่านนักพรตตู๋ได้หายไปแล้ว สิ่งที่มาแทนที่ เป็นใบหน้าของหมาป่า

ปากยื่นยาว ดวงตาแดงก่ำ เขี้ยวยาวออกมาข้างนอก ผิวสีดำเทาและขนยาวหนา สภาพแบบนั้นไม่ต่างอะไรจากมนุษย์หมาป่าเลยสักนิด

ปากของมันโดนปิดเอาไว้ แต่ก็ยังมีเสียงร้อง “ ฮือๆๆ ” ออกมา ร่างกายดิ้นไปมาไม่หยุด ในสายตาคู่นั้น 

เต็มไปด้วยความเครียดแค้นและชิงชัง

แต่พวกเราเข้าใจดี ชายคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น เขาก็คือท่านนักพรตตู๋ ผู้กล้าตู๋อ่าวที่ช่วยชีวิตผมไว้คนนั้น

ไม่รอให้ผมและเหล่าเฟิงได้สติกลับมา จู่ๆอาจารย์ที่เฝ้าอยู่ในบ้านก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงดีใจ 

“ เสี่ยวฝาน เสี่ยวเฟิง ในที่สุดพวกแกก็กลับมาสักที ! ”

ได้ยินอาจารย์พูดแบบนั้น ผมและเหล่าเฟิงก็ได้สติขึ้นมาทันที

แต่ตอนนี้อารมณ์ของเหล่าเฟิงกำลังปั่นป่วน เขาควบคุมตัวเองไม่ค่อยอยู่

ดวงตาของเขาเบิกกว้าง จ้องท่านนักพรตตู๋ด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ “ อา อาจารย์…… ”

ผมเลิกคิ้ว รีบพูดกับอาจารย์ว่า “ อาจารย์ เราได้ของมาแล้ว พวกเรารีบพาลุงตู๋ไปที่สุสานริมอ่างเก็บน้ำเถอะ พอไปถึงที่นั่นแล้ว ก็จะมีทางช่วยเขาเอง ! ”

อาจารย์เฝ่ามองเพื่อนของตัวเองกลายร่างไปทีละขั้นๆ เขาเองก็ทรมานไม่น้อย

ตอนนี้หลังจากฟังผมพูดจบแล้ว เขาก็ไม่ลังเลแม้แต่นาทีเดียว

รีบพยักหน้าให้ผมทันที “ ได้ ! ไปกันเดี๋ยวนี้เลย…… ”