spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 543 เจอเป่าชิงหวังอีกครั้ง

เจ้าหนอนตัวนั้นยกตัวขึ้น กำลังจะปีนเข้ามาในมือผม

ผมและเหล่าเฟิงต่างจ้องเจ้าหนอนตาไม่กระพริบ เห็นได้ชัดว่าพวกเราตื่นเต้นมาก

ขอแค่ได้เจ้าหนอนตัวนั้นมาครอง เรื่องของท่านนักพรตตู๋ก็จะมีทางจัดการได้แล้ว ตอนนี้แค่คิดผมก็รู้สึกตื่นเต้นแล้ว

แต่ ในส่วนเวลาสำคัญนั้น จู่ๆก็มีเหตุไม่คาดคิดเกิดขึ้น

ในขณะที่แมลงชือหยินกำลังยกตัวขึ้น จู่ๆตรงหน้าประตูร้าน ก็มีร่างของใครบางคนปรากฎขึ้น

ใครคนนั้นดูเหมือนจะปรากฎตัวขึ้นกลางอากาศ ไม่มีสิ่งใดเตือนเราล่วงหน้า พวกเราไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย

และหลังจากที่ใครคนนั้นปรากฎตัวขึ้น เขาก็ยื่นมือออกมา คิดจะจับเจ้าหนอนตัวนั้นไป ในขณะเดียวกันก็ตะโกนออกมาว่า “ มานี่ ! ”

ในขณะที่เสียงตะโกนนั้นดังขึ้น แมลงชือหยินที่ยกตัวขึ้นนั้น ก็เหมือนโดนแม่เหล็กดูด มันโดนดูดออกไปทันที

เสี้ยววินาทีต่อมา เราก็เห็นแมลงชือหยินตัวนั้นไปอยู่ในมือของใครคนนั้นแล้ว

เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเร็วมาก ราวกับผ่านไปแค่ชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น

หลังพวกเราได้สติอีกครั้ง แมลงชือหยินก็หายไปแล้ว

ในหัวใจมีเสียงดัง “ กึก ” ขณะเดียวกันก็รีบหันไปมองทันที

แต่เพิ่งหันไปเท่านั้น เรากลับพบว่าใครคนนั้นไม่ใช่ใครอื่น เขาก็คือหมอผีที่หนีไปเมื่อคืน ศัตรูของเซียงจู๋จาง เป่าชิงหวัง

เมื่อเห็นว่าเป็นเจ้าหมอผีคนนั้น สีหน้าผมก็มืดมนลงทันที

ส่วนเป่าชิงหวังที่ได้แมลงชือหยินไปครอง กลับเอามันใส่กระบอกไม้ไผ่อย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็หัวเราะขึ้นมาแล้วพูดว่า “ จางต้าเป่า นายเอาเจ้านี่ออกมาเร็วกว่านี้ก็สิ้นเรื่อง ไม่เห็นต้องลีลาอยู่ได้ แต่ก็น่าตกใจมากเลยนะ ที่นายกับนักพรตติงฝานและคุณชายแห่งสกุลเหลียง รู้จักกันด้วย ! ”

ตอนพูดมาถึงประโยคสุดท้าย น้ำเสียงของเป่าชิงหวังก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมานิดหน่อย ราวกับเกลียดผมและเหล่าเฟิงเข้ากระดูกดำ

ผมเลิกคิ้ว แล้วพูดขึ้นมาทันที “ ไอ้หมอผีชั่ว เอาแมลงชือหยินคืนมา ไม่อย่างนั้นนายได้เห็นดีแน่ ! ”

เหล่าเฟิงก็โมโหเช่นกัน เขาเปิดใช้พลังทั้งหมด คิดจะลงมือกับอีกฝ่าย

เจ้านี่เกี่ยวข้องกับชีวิตของท่านนักพรตตู๋ เกี่ยวข้องกับการขจัดพิษปีศาจในตัวท่านนักพรตตู๋ และการทำให้เขาได้กลับมาเป็นคนปกติอีกครั้ง

แต่เจ้าเป่าชิงหวังนั่น กลับหัวเราะ “ ฮ่าๆๆ ” “ ไม่ไม่ไม่ ข้าต้องใช้เจ้านี่ นักพรตทั้งสอง ข้าทำให้พวกท่านขุ่นเคืองไม่ได้ แต่ข้าต้องขอเจ้านี่ไปละ ! ”

“ หน้าไม่อาย นั่นมันเป็นของฉัน ! ” เซียงจู๋จางโมโหจนแทบกระอักเลือดออกมา

เป่าชิงหวังกลับฉีกยิ้มอย่างเย็นชา “ ศิษย์พี่ เท่าที่ข้าจำได้ ตอนพวกเราอยู่ที่บงกชทมิฬ ข้าเป็นคนเอาเสี่ยวเฮยเข้ามา ต่อมาถึงได้ไปอยู่ในมือศิษย์พี่ ! แล้วมันจะเป็นของศิษย์พี่ได้ยังไง ? ”

ศิษย์พี่ เป่าชิงหวังกับตาเฒ่าเซียงจู๋จางนี่ มีความสัมพันธ์ยังไงกันแน่

แต่ไม่รอให้ผมคิดได้ เป่าชิงหวังก็ฉีกยิ้มออกมาอีกครั้ง หลังจากนั้นก็พูดว่า “ ข้าขอรับเจ้าเสี่ยวเฮยไปละ คุณชายเหลียง นักพรตติงฝาน ศิษย์พี่ หลานสาว ขอตัวก่อนละ แล้วค่อยเจอกันใหม่ ! ”

หลังจากพูดจบ เจ้าเป่าชิงหวังคนนั้นก็หมุนตัว แล้ววิ่งออกไปข้างนอกทันที

พอเห็นอีกฝ่ายคิดจะหนี แล้วเราจะปล่อยให้เป็นแบบนั้นได้ยังไง

“ อย่าฝันว่าจะหนีไปได้ ! ” ผมตะโกน ขณะเดียวกันก็วิ่งออกไปทันที

เหล่าเฟิงเองก็วิ่งตามไป เซียงจู๋จางเองก็คิดจะวิ่งตามไปเช่นกัน

ผลลัพธ์พอวิ่งออกมาได้สองก้าว เขาก็หายใจหอบเหนื่อยจนไม่ไหว ได้แต่บอกให้ลูกศิษย์อย่างว่านเหวยตามไปแทน

เจ้าหมอผีคนนี้เคลื่อนไหวได้เร็วมาก เพิ่งออกมาจากหน้าร้าน เราก็เห็นอีกฝ่ายวิ่งออกไปไกลกว่า 50 เมตรแล้ว

ไม่เข้าใจจริงๆว่าเจ้าหมอผีนี่เป็นคนหรือผีกันแน่ วิ่งเร็วได้ขนาดนี้ คงไปแข่งโอลิมปิกได้สบายๆ

ถึงว่าทำไมเมื่อคืนพี่เฟิงไล่ตามมันไม่ทัน จะเห็นได้ว่าร่างกายของเจ้าหมอนี่เคลื่อนไหวได้เร็วขนาดไหน

นอกจากเร็วแล้ว ยังต้องมีวิชา “ หลบเร้นกาย ” ด้วย

เช่น “ ยันปิดลมหายใจ ” ของหยางเฉ่ว ดังนั้นเราจะปล่อยให้หมอผีคนนี้คลาดสายตาไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเราอาจไล่ตามเจ้าหมอนี่ไม่ทันอีก

ผมวิ่งไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง เหล่าเฟิงเองก็วิ่งตามมาติดๆ

แต่ในเวลานี้เหล่าเฟิงกำลังวิ่งไปและกลืนยาเม็ดสีดำลงไป

ต่อจากนั้น ผมก็ได้เหล่าเฟิงพูดว่า “ หานเฉ่วเฟิง รีบออกมาเดี๋ยวนี้ ! ”

เหล่าเฟิงประสานมือข้างหนึ่ง ปลุกพี่เฟิงให้ตื่น ผ่านพิธีบางอย่าง

แต่เสียงเพิ่งเงียบลง น้ำเสียงน่ารำคาญของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น “ เจ้าขยะ มีอะไรอีกละฮะ ? ”

เหล่าเฟิงเองก็ไม่สนจะเถียงกับพี่เฟิง เขารีบพูดว่า “ เจ้าหมอผีเมื่อคืนออกมาปรากฎตัวอีกแล้ว แถมตอนนี้เจ้าหมอนั่นยังแย่งแมลงชือหยินที่ใช้ขจัดพิษปีศาจให้อาจารย์ไป นายรีบไปแย่งกลับมาเร็ว ! ”

“ หมอผีเมื่อคืน ? แมลงชือหยิน มีทางรักษาตาแก่นั่นแล้วเหรอ ? ” พี่เฟิงยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เลยถามออกมารวดเดียว

“ ไม่มีเวลามาอธิบายให้นายฟัง นายรีบตามไปก่อน ! พวกเราจะตามไม่ทันแล้ว ! ” เหล่าเฟิงพูดต่อ

แต่เจ้าหมอนั่นก็เร็วจริงๆ แค่ระยะเวลาสั้นๆแค่นี้ อีกฝ่ายก็จะวิ่งไปจนสุดถนนแล้ว

สถานที่แห่งนี้ยังเป็นย่านเมืองเก่า ไฟถนนยังมีไม่ครบทุกดวง และในสถานที่แห่งนี้ยังมีซอยอยู่จำนวนมากด้วย

หากเจ้าหมอนี่วิ่งไปในซอยบางซอย พวกเราคงหาตัวเขาได้ยากแน่ๆ

แม้พี่เฟิงจะปากร้ายไปหน่อย และค่อนข้างเฉยชาอยู่บ้าง แต่เมื่อเรื่องจริงจังมาอยู่ตรงหน้า เขากลับไม่ได้ลังเลเลยสักนิด

ทันใดนั้นเอง ผมก็เห็นพี่เฟิงลอยออกมาจากตัวเหล่าเฟิง หลังจากนั้นร่างเขาก็เริ่มเลือนลาง แล้วไล่ตามออกไปทันที

พี่เฟิงเป็นผี การเคลื่อนไหวของเขาย่อมเร็วกว่าพวกเราอยู่แล้ว

ขอแค่พี่เฟิงไล่ตามไปได้ เจ้าหมอนั่นก็หนีไม่รอดแล้ว

พวกเราวิ่งไปข้างหน้าเรื่อยๆ ! ตอนวิ่งมาจนสุดถนน เรากลับพบว่ามันสายไปแล้ว

เราไม่เห็นร่องรอยเขาแล้ว ไม่ใช่แค่พี่เฟิง แต่ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้าหมอผีคนนั้นด้วย

และตรงนี้ก็มีทางแยกอยู่สองสามทาง และยังมีซอยอยู่อีกจำนวนมาก แล้วตอนนี้เราจะไปทางไหนดี

หัวใจเต้นแรง ผมกำลังหัวเสียเหมือนเหล่าเฟิง

แต่ทันใดนั้นเอง จู่ๆว่านเหวยก็ไล่ตามมาถึงที่นี่

ว่านเหวยมองผมและเหล่าเฟิงแวบหนึ่ง หลังจากนั้นก็หันไปมองอีกทางด้านหนึ่ง “ ทางนี้ ! ”

หลังจากพูดจบ ว่านเหวยก็วิ่งไปตามทางนั้นทันที

ผมและเหล่าเฟิงหันมามองตากัน ว่านเหวยรู้ได้ยังไงว่าต้องวิ่งไปทางนี้

แต่พอเห็นอีกฝ่ายมั่นใจแบบนั้น ผมและเหล่าเฟิงก็ได้แต่คว้าทางเลือกนี้ไว้ และวิ่งตามเธอไปทันที

หลังจากวิ่งไปตามถนนย่านเมืองเก่าได้ประมาณ 10 นาทีกว่าๆ ท้ายที่สุดพวกเราก็มาหยุดอยู่หน้าตึกเก่าหลังหนึ่ง

ผนังของตึกเก่าหลังนี้มีไม้เลื้อยขึ้นเต็มไปหมด มันดูเก่ามาก ด้านบนยังมีคำว่า “ รื้อถอน ” เขียนติดไว้

ส่วนนี้ น่าจะเป็นส่วนที่โดนปรับปรุงขึ้นในย่านเมืองเก่า ในเวลาปกติก็ไม่มีคนอยู่แล้ว อย่างมากที่สุดก็มีแค่คนไร้บ้านเพียงไม่กี่คนเท่านั้น !

หลังมาอยู่ที่หน้าตึกหลังนี้แล้ว ผมและเหล่าเฟิงก็ยืนนิ่งกันอยู่พักหนึ่ง

พอเห็นว่านเหวยที่วิ่งอยู่ด้านหน้าไม่ขยับไปไหน ผมก็ถามขึ้นมาด้วยความสงสัย “ ว่านเหวย ไม่มีทางไปแล้ว พวกเราจะตามหาเขายังไง ? ”

ว่านเหวยไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่กางมือออกเท่านั้น

ต่อจากนั้น เราก็เห็นงูสีทองตัวเล็กเลื้อยออกมาจากแขนเสื้อของว่านเหวย

ฉากนั้นทำให้ตาของผมและเหล่าเฟิงเบิกกว้างขึ้นทันที ในแขนเสื้อมีงูซ่อนอยู่ตัวหนึ่ง มันเป็นอะไรที่น่ากลัวจริงๆ

แต่มันยังไม่จบแค่นี้ หลังเจ้างูทองตัวนั้นออกมา เราก็ได้ยินว่านเหวยพูดกับงูตัวนั้นว่า “ เสี่ยวจิน เสี่ยวเฮยอยู่ที่ไหน ? ”

เหมือนกับเจ้างูทองตัวนั้นเข้าใจที่ว่านเหวยพูด มันเงยหน้าขึ้น แลบลิ้นออกมาอย่างต่อเนื่อง ราวกับกำลังหาอะไรบางอย่างอยู่

ท้ายที่สุด เจ้างูตัวนั้นก็แลบลิ้นส่งเสียง “ ซือซือ ” สองครั้งใส่ว่านเหวย

หลังว่านเหวยได้ยินแบบนั้น คิ้วเธอก็เลิกขึ้น แล้วหันมาพูดว่า “ บนดาดฟ้า…… ”