spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 518 โดดตึก

ตอนผมและเฟิงเฉ่วหานเห็นหยางเฉ่วกับอู่ฮุ่ยฮุ่ย เราก็อึ้งไปพักนึง

ดึกขนาดนี้แล้ว พวกเธอมายืนทำอะไรบนดาดฟ้า

บนหน้าผมเผยให้เห็นถึงความตกใจเล็กน้อย พร้อมพูดออกมาตามที่จิตใต้สำนึกบอก “ หยางเฉ่ว อู่ฮุ่ยฮุ่ย พวกเธอทำอะไรอยู่ ? ”

แต่เสียงผมเพิ่งเงียบลง ผมก็เห็นสิ่งผิดปกติทันที

บนหน้าของทั้งสองคน ไม่มีความรู้สึกใดๆเผยออกมา มันเป็นสีหน้าตายด้านไร้ความรู้สึกอย่างสมบูรณ์แบบ

ในเวลานี้พวกเธอกำลังมองไปข้างหน้า ไม่มีท่าทีว่าจะสังเกตเห็นผมและเหล่าเฟิงเลยสักนิด

ในระหว่างนั้น ในใจผมมีความรู้สึกไม่ดีปรากฎขึ้นทันที

เหล่าเฟิงดึงหน้าลง แล้วพูดขึ้นมาว่า “ ไม่ดีแล้ว พวกเธอคงโดนควบคุมอยู่ ตอนนี้น่าจะกระโดดตึกลงมา ! ”

คำพูดนี้เพิ่งดังขึ้น ในสมองผมก็มีเสียงระเบิดดัง “ ตูม ”

มีผีร้ายที่คิดจะเอาชีวิตอยู่จริงๆ บางตัวก็ชอบกระโดดตึกหรือจมน้ำตาย พอตายไปแล้วผู้คนก็จะเข้าใจผิดว่าเป็นการฆ่าตัวตาย เวรละจบกัน

และดูจากท่าทางของพวกเธอ คงกำลังจะกระโดดตึกจริงๆ

เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องตลก ถึงที่นี่จะเป็นชุมชนเล็กๆ ตัวอาคารไม่สูงมาก แต่ก็มีความสูงถึง 5 ชั้น

หากกระโดดลงมา ถ้าไม่ตาย แขนขาหัก ก็คงเป็นเรื่องโครตปกติเลยมั้ง

ถ้าซวยอีกหน่อย หัวกระแทกพื้น หัวสมองก็ต้องแตกเป็นเสี่ยงๆแน่ๆ

เพิ่งคิดมาถึงตรงนี้ ร่างกายของทั้งสองคนก็เริ่มขยับแล้ว

ทั้งสองคนเดินไปข้างหน้าทีละนิดๆ ไปตรงขอบของดาดฟ้า

เมื่อเห็นภาพนี้ ผมก็เครียดขึ้นมาทันที

จะทำยังไงดี เราอยู่ห่างกันขนาดนี้ ถึงผมกับเหล่าเฟิงจะขึ้นไป ก็อาจหยุดไว้ไม่ทัน

ในขณะที่ร้อนรน ผมก็วิ่งไปยังตำแหน่งที่ทั้งสองคนน่าจะกระโดดลงมา

ถึงจะหยุดไม่ได้ ก็ต้องรับเอาไว้ให้ได้ ! ไม่อย่างงั้นจะให้ผมยืนดูพวกเธอกระโดดลงมาตายเหรอ

ส่วนเหล่าเฟิง ในเวลานี้เขาก็นำกระจกหยินหยางออกมา

แต่ในวินาทีนั้นเอง อู่ฮุ่ยฮุ่ยก็เดินมาข้างหน้าก่อน

ผลลัพธ์การก้าวครั้งนี้ของเธอกลับเหยียบเข้ากับอากาศ ร่างกายจึงล่วงลงมาทันที

พอเห็นอู่ฮุ่ยฮุ่ยล่วงลงมาจากชั้นห้า ใจผมก็ล่วงไปอยู่ที่ตาตุ่มทันที

อู่ฮุ่ยฮุ่ยเอาหน้าลงพื้น หากหล่นลงมากระแทกพื้น เธอต้องไม่รอดอย่างแน่นอน

ผมไม่สนใจอย่างอื่น รีบยื่นมือออกไป รอรับตัวเธอทันที

แน่นอน ในขณะที่ผมยื่นมือออกไป ผมก็รีบเคลื่อนพลัง เปิดใช้พลังทั้งหมดในทันที

หากใช้แค่พละกำลังของกล้ามเนื้ออย่างเดียว การรับตัวคนที่มีน้ำหนักประมาณ 50 และยังล่วงลงมาจากตึกที่สูงกว่า 5 ชั้น แม้จะรับเอาไว้ได้ แต่คนรับก็อาจรับแรงกระแทกจนต้องตายซะเอง

หลังเปิดใช้พลังแล้ว การทำงานทุกอย่างของร่างกายก็ดีขึ้นทันตา

ไม่ว่าจะเป็นด้านพละกำลัง หรือด้านการเคลื่อนไหว ก็เพิ่มขึ้นทั้งนั้น

แบบนี้ ก็จะมีโอกาสช่วยอู่ฮุ่ยฮุ่ยเอาไว้ได้มากกว่าเดิม ในเวลาเดียวกันก็เลี่ยงไม่ให้ตัวเองบาดเจ็บหนักได้อีกด้วย

ขณะคิดแบบนั้น ผมก็ยืนตัวตรง สูดหายใจเข้าเฮือกหนึ่ง เกร็งกล้ามเนื้อทุกส่วนในร่างกาย

ตึกห้าชั้น มีความสูงประมาณ 10 กว่าเมตร

ทางผมยังไม่ทันพร้อม อู่ฮุ่ยฮุ่ยก็ล่วงลงมาแล้ว

หลังเล็งตัวเธอที่ล่วงลงมาแล้ว ผมก็เอื้อมมือออกไปคิดจะคว้าตัวเธอมากอด ผมคิดว่าอาศัยกำลังของตัวเอง น่าจะคว้าตัวเธอมากอดไว้ได้

แต่ผมก็ประเมินแรงเฉื่อยของการล่วงลงมาจากตึกน้อยเกินไป ถึงผมจะใช้พลังทั้งหมดที่มีแล้ว

แต่ในวินาทีที่รับตัวอู่ฮุ่ยฮุ่ยเอาไว้ได้ ผมกลับรู้สึกว่าตัวเองแบกรับร่างของคนคนหนึ่งไม่ไหว 

มันให้ความรู้สึกเหมือนแบกหินก้อนโตๆเอาไว้

แขนทั้งสองข้างมีความเจ็บปวดจากกล้ามเนื้อฉีกขาดเกิดขึ้น หรือแม้แต่มีเสียงกระดูกตรงมือหลุดออกจากกันดัง “ กึกกึก ”

ส่วนตัวผม ก็ยืนไม่อยู่ หรือแม้แต่เกือบปล่อยมือออกจากกัน

ผมรู้ดี หากผมฝืนรับตัวอู่ฮุ่ยฮุ่ยไว้แบบนี้มันคงเป็นไปไม่ได้

ในวินาทีนั้น ผมได้แต่ทนกับความเจ็บที่แล่นเข้ามา พยายามกอดตัวอู่ฮุ่ยฮุ่ยเอาไว้ให้แน่น จนสุดท้ายผมก็ใช้ประโยชน์จากแนวโน้มและหมุนไปข้างหน้า

แบบนี้ ผมก็จะเลี่ยงการกระแทก ลดแรงเฉื่อย และปกป้องตัวผมและอู่ฮุ่ยฮุ่ยเอาไว้ได้

ขณะกอดตัวอู่ฮุ่ยฮุ่ย ผมก็ล้มลงไปกับพื้น โชคดีที่ตอนนั้นล้มลงไปบนพุ่มไม้พุ่มหนึ่งพอดี

ตัวพุ่มไม้ทั้งนุ่มและหนามาก มันช่วยลดแรงกระแทกให้เราสองคนเยอะมาก

ถึงจะเป็นแบบนั้น ด้วยแรงเฉื่อยที่มหาศาลก็ทำให้ผมเจ็บตัวไม่น้อย

ผมรู้สึกเจ็บที่แขนแล้ว โดยเฉพาะตรงท่อนแขน ดูเหมือนมันจะเคลื่อนแล้ว ผมออกแรงยกมันไม่ขึ้นเลยสักนิด

อู่ฮุ่ยฮุ่ย ทับผมอยู่แบบนั้น เธอไม่ขยับตัวเลยสักนิด ผมเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เพราะรู้สึกเจ็บ ผมเลยอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา อ้า !

แต่ทางผมยังไม่ทันตั้งตัง หยางเฉ่วที่ยืนอยู่บนดาดฟ้า ก็ขยับขาเหมือนท่อนไม้หรือแม้แต่เหมือนขาหุ่นยนต์

ผมมองขึ้นไป เห็นการขยับขาของหยางเฉ่วพอดี

“ พรึบ ” สีหน้าผมเปลี่ยนไปทันที เนื้อตัวชาไปครึ่งหนึ่ง

ผมไม่สนแขนสองข้างของตัวเอง รีบตะโกนขึ้นไปหาหยางเฉ่วที่อยู่บนดาดฟ้าทันที “ อย่า…… ”

ทางผมรับตัวอู่ฮุ่ยฮุ่ยไว้ จึงไม่อาจออกไปช่วยรับหยางเฉ่วได้อีก

หากหยางเฉ่วกระโดดลงมาจริงๆ ผลที่ตามมาคงไม่ต้องคิดเลย

แต่ทันใดนั้นเอง จู่ๆเหล่าเฟิงก็ตะโกนออกมา

ผมได้ยินเหล่าเฟิงตะโกนแค่ว่า “ ขอเชิญเทพลุ่ยลิ้ง เพี้ยง ! ”

เสียงเพิ่งเงียบลง ผมก็สัมผัสได้ถึงคลื่นพลัง ต่อจากนั้นผมก็เห็นแสงสว่างสีขาว ส่องกระทบหน้าของหยางเฉ่ว

เมื่อโดนแสงสีขาวนี้ส่องกระแทบหน้า หยางเฉ่วที่ทำตัวเหมือนท่อนไม้ ก็กรีดร้องขึ้นมาดื้อๆ “ อร๊าย ”

จากนั้นก็ถอยหลัง และล้มลงไปบนพื้นดาดฟ้าทันที

พอผมมองเหล่าเฟิงอีกครั้ง ที่แท้เมื่อกี้เหล่าเฟิงใช้กระจกหยินหยาง ยิงแสงออกไปผ่านกระจก เพื่อทำให้

หยางเฉ่วที่โดนควบคุม และสูญเสียสติกลับมาได้สติอีกครั้ง หรือช่วยให้หยางเฉ่วพ้นจากอันตราย

หลังจากเหล่าเฟิงหยุดไม่ให้หยางเฉ่วกระโดดตึกได้แล้ว เขาก็รีบวิ่งมาหาพวกผมทันที

“ เหล่าติง นายไม่เป็นไรใช่ไหม ! ” เหล่าเฟิงทำหน้าเป็นห่วง

ผมเห็นเหล่าเฟิงเข้ามา เลยกลั้นความเจ็บที่แขนเอาไว้แล้วพูดว่า “ ไม่ ไม่เป็นไร เหมือนแขนฉันจะหลุด ! ”

และเสียงของผมเพิ่งเงียบลง จู่ๆอู่ฮุ่ยฮุ่ยที่ทับตัวผมอยู่ ก็ลืมตาขึ้นมา

ตอนเห็นผม เธอก็ค่อนข้างตกใจเลยทีเดียว “ ติง ติงฝาน ! ”

พอเห็นอู่ฮุ่ยฮุ่ยได้สติแล้ว และยังเรียกชื่อผมด้วย ผมก็รู้ในทันทีว่าไม่มีปัญหาอะไรมากแล้ว

ผมฝืนยิ้ม “ ใช่ ใช่ฉันเอง เธอลุกก่อนได้ไหม เธอทับจนฉันเจ็บ เจ็บมาก ! ”

พออู่ฮุ่ยฮุ่ยได้ยินผมพูดถึงขนาดนี้ เธอถึงได้สติว่าตัวเองกำลังทับตัวผมอยู่ และยังมาอยู่ตรงสวนด้านล่างตึกอย่างไม่รู้ตัวด้วย

และบนตัวเธอ ก็ยังสวมใส่ชุดนอนเนื้อบางอยู่ แต่ดันมาแนบชิดติดตัวผมถึงขนาดนี้

อู่ฮุ่ยฮุ่ยประหม่าขึ้นมาทันที เห็นได้ชัดว่าเธอเขินเป็นพิเศษ จนหน้าแดง

“ ขอ ขอโทษ ! ” ขณะพูด อู่ฮุ่ยฮุ่ยก็รีบลุกขึ้น

แต่ผมแขนเคลื่อน เลยยังลุกขึ้นไม่ได้

เหล่าเฟิงรีบเข้ามาตรงหน้าผม ใช้มือข้างหนึ่งจับแขนผม จากนั้นก็พูดกับผมว่า “ ทนหน่อยนะ ! ”

หลังจากพูดจบ เจ้าหมอนี่ก็บิดแขนผมอย่างแรง “ กึกกึก ” และแล้วแขนผมก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

อู่ฮุ่ยฮุ่ยยืนอยู่ข้างๆ พอเห็นฉากนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะทำหน้าตกใจ

เธอทำตาโต และอ้าปากค้างทันที

“ ติง ติงฝาน เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ ? ฉัน ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ? เมื่อกี้ฉันจำได้ว่า ฉันกับหยางเฉ่วอยู่ด้วยกันนิ หลังจากนั้น หลังจากนั้นฉันก็จำอะไรไม่ได้แล้ว ” เห็นได้ชัดว่าอู่ฮุ่ยฮุ่ยเสียความทรงจำไปช่วงหนึ่ง

ผมกลั้นความเจ็บเอาไว้ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ส่วนเหล่าเฟิงก็ยกแขนอีกข้างของผมขึ้นมาแล้ว หลังจากนั้นเขาก็พูดกับอู่ฮุ่ยฮุ่ยที่อยู่ข้างหลังว่า 

“ เธอกับหยางเฉ่วไม่ได้สติ เมื่อกี้กระโดดลงมาจากตึก โชคดีที่พวกฉันมาทัน เหล่าติงรับตัวเธอเอาไว้ได้ทัน ไม่อย่างงั้นหัวของเธออันนั้น คงแตกเป็นลูกแตงโมไปแล้ว ! ”