spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 454 แอบเข้าไปข้างใน

เพิ่งโดนลากเข้ามาในพุ่มดอกไม้ เสียงฝีเท้านั่นก็เดินเข้ามาใกล้แล้ว

หลังมองผ่านช่องว่างของพุ่มไม้ ผมเห็นผู้ชายสองคน

คนหนึ่งค่อนข้างหนุ่ม ส่วนอีกคนเข้าวัยกลางคนแล้ว

พวกเขาเพิ่งมาถึง เราก็ได้ยินเด็กหนุ่มคนนั้นพูดว่า “ พี่จาง ที่นี่เถอะ ! ”

ตาลุงคนนั้นกวาดสายตามองรอบๆก่อนพูดว่า “ อือ ! ที่นี่แหละ ! ”

หลังจากพูดจบ เราก็เห็นเด็กหมุ่นคนนั้นหยิบกล่องบุหรี่ออกมา จากนั้นก็ยื่นให้ลุงข้างๆหนึ่งมวล

ทั้งสองคนจุดอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็ดูดีใจมากรีบสูบเข้าไปทันที

ในเวลาเดียวกัน ก็ได้ยินตาลุงคนนั้นพูดว่า “ แม่งเอ้ย ตอนนี้แม้แต่สูบบุหรี่ก็ยังต้องทำแบบหลบๆซ่อนๆ ”

“ ใช่ไหมละพี่จาง ตั้งแต่พวกเราออกมาจากสำนักใหญ่ เราก็ทำตัวเหมือนนักโทษไม่มีผิด นอกจากในแต่ละวันต้องโดนกักตัวทำงานอยู่ในนี้แล้ว ก็ไม่อนุญาตให้เราออกไป สูบบุหรี่หรือดื่มเหล้าก็ไม่อนุญาตทั้งนั้น 

ผมทนจนจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว ” เด็กหนุ่มบ่น

“ เฮ้อ ! ทำไงได้ ใครใช้ให้เราเกิดมาลำบากละ ! รีบสูบเถอะ สูบเสร็จจะได้ไปทำงานต่อ ! รอให้ขนของให้ตระกูลเหยียนเสร็จแล้ว พวกเราก็จะได้ออกไปจากที่บ้าๆนี่ซะที ” ตาลุงถอนหายใจ

ผมและอาจารย์กลับทำหน้าสงสัย หันมามองหน้ากัน

จากคำพูดของสองคนนี้ พวกเราได้พวกข้อมูลแปลกๆ

หนึ่งในนั้นมีสองคำ ที่ค่อนข้างดึงดูดความสนใจของพวกเรา “ สำนักใหญ่ ”

หรือว่าที่นี่จะเป็นเหมือนที่อาจารย์เดาไว้ มันอาจเป็นหนึ่งในฐานที่มั่นขององค์กรตาผี

นอกจากนี้ ยังมี “ ตระกูลเหยียน ” อะไรสักอย่าง พวกเราไม่รู้จักเลยสักนิด เลยได้แต่ปล่อยไปก่อน

แต่สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือ ตอนนี้พวกเราสงสัยยิ่งกว่าเดิม นายหวงคนนั้น อาจเป็นพวกขององค์กรตาผีจริงๆ

แต่ ถึงเขาจะเป็นพวกเดียวกับองค์กรตาผี

เขาจะทำไปเพราะอะไร ทำไมเขาต้องทำให้แม่ที่เป็นอัมพาตของเขาต้องกลายเป็นปีศาจ และยังต้องเก็บเป็นความลับขนาดนี้

หรือเขาคิดจะฆ่าแม่ตัวเอง แต่จากที่คุณโจวเล่าให้ฟัง นายหวงคนนี้ดูเป็นคนเคารพผู้ใหญ่และรักเด็กเอามากๆ

ถึงจะคิดในใจแบบนั้น แต่ผมก็รู้สึกคิดไม่ตกอยู่ดี มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่เข้าใจ

และทำไมองค์กรตาผี ถึงรับคุณหวงที่เป็นแค่พนักงานธรรมดาๆคนหนึ่งเข้าองค์กรด้วยละ

ถ้าบอกว่าจางจึเทาเข้าร่วมได้ นั่นเป็นเพราะเขามีพ่อบุญธรรมเป็นคนใหญ่คนโต คอยหนุนหลังเขาอยู่ข้างหลัง

ไม่ว่าจะคิดเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจ มันยุ่งเหยิงมาก

พอคิดได้แบบนั้นผมก็เลิกคิดทันที ข้อมูลที่หาได้ในตอนนี้มีน้อยเกินไป ได้แต่รอให้เจ้าสองคนนี้ออกไปก่อน เราถึงจะไปหาข้อมูลต่อได้

ผ่านไปไม่นาน ทั้งสองคนก็สูบบุหรี่เสร็จ หลังดับบุหรี่แล้ว พวกเขาก็เดินออกไปทันที

ผมและอาจารย์เห็นพวกเขาสองคนออกไปแล้ว เลยรีบออกมาจากพุ่มดอกไม้ทันที

“ อาจารย์ ที่นี่คงไม่ใช่บริษัทขนส่งธรรมดาๆแล้ว ” ผมมองไปรอบๆ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

อาจารย์เองก็ดึงหน้าลง “ ใช่ และจากคำพูดของเจ้าสองคนนั้น ที่นี่น่าจะเอาไว้แอบทำอะไรลับๆบางอย่าง ”

พอได้ยินถึงตรงนี้ ผมก็สังเกตเห็นทางที่ค่อนข้างมืดเส้นหนึ่ง เลยพูดกับอาจารย์ว่า “ อาจารย์ พวกเราไปทางนี้เถอะ คิดหาวิธีเข้าไปข้างในให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที ”

อาจารย์พยักหน้า กวาดตามองรอบๆ หลังพบว่าไม่มีใครแล้วเขากับผมก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

หลังวิ่งมาตามทางที่ค่อนข้างมืดเส้นนั้น ผ่านไปไม่นานพวกเราก็มาถึงหน้าโกดังหลังหนึ่ง

พวกเราซ่อนตัวอยู่ในความมืด สามารถเห็นรถบรรทุกคันใหญ่กำลังขนของเข้าไปด้านในได้พอดี

ในนั้นเปิดไฟดวงใหญ่ เหมือนพวกคนงานกำลังขนกล่องใบแล้วใบเล่าเข้าไปในโกดัง

ในเวลาเดียวกัน ผมก็พบว่า ผู้ชายที่ถือสมุดจดตรงข้างๆรถบรรทุก ดูเหมือนคุณหวงมาก

ผมลดเสียงลงต่ำ จากนั้นก็พูดกับอาจารย์ว่า “ อาจารย์ ดูคนที่ถือสมุดจดอยู่ซิ ใช่คุณหวงหรือเปล่า ? ”

อาจารย์ขมวดคิ้ว เขามองอยู่พักหนึ่ง “ ใช่ น่าจะใช่เขา ! แต่พวกเขากำลังขนอะไรกัน ? ”

ใครจะไปรู้เสียงของอาจารย์เพิ่งเงียบลง พวกคนงานคนหนึ่งก็ทำพลาด จู่ๆเขาก็ทำกล่องตกลงพื้น

“ ปัง ” ฝากล่องเปิดออก ของด้านในล่วงออกมาทันที……

ตอนนี้เราเปิดตาแล้ว และตรงนั้นยังมีไฟดวงใหญ่เปิดอยู่ ดังนั้นตอนที่ของออกมา พวกเราเห็นกันเต็มสองตา

พวกเราตกใจทันที ของที่ล่วงลงมาจากกล่องใบนั้น เป็นคน

“ ทำอะไรฮะ ? ระวังหน่อย ! ” คุณหวงที่ถือสมุดจดอยู่หันมาดุทันที

และหลังจากคนงานสองคนที่ยกกล่องใบนั้นได้ยินแล้ว ก็รีบนำใครคนนั้นเข้าไปในกล่องใหม่ จากนั้นก็ยกกล่องขึ้น

หลังเห็นถึงตรงนี้ ผมกับอาจารย์ก็อดสูดหายใจเข้าไม่ได้

พระเจ้า กล่องใบนั้นใส่คนเอาไว้

กล่องมากมายขนาดนี้ ไม่ว่าจะพูดยังไม่ก็ต้องมีอย่างน้อยประมาณ 20-30 กล่อง ถ้างั้นในนั้นก็มีคนอยู่ยี่สิบสามสิบคนงั้นเหรอ ?

คนเยอะแยะขนาดนั้น คนพวกนี้จะเอาพวกเขาไปทำอะไรกันแน่

ในขณะที่สงสัย แต่สิ่งที่มีเยอะกว่านั้นคือความตกใจ

พวกเราสังเกตสถานการณ์ในนี้ต่ออีกพักหนึ่ง จากนั้นอาจารย์ก็ชี้ไปยังโกดังหลังใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลออกไป “ เสี่ยวฝาน แกดูตรงนั้นมีหน้าต่างอยู่ พวกเราปีนเข้าไปจากตรงนั้นกัน และที่นี่ก็ไม่ธรรมดา ดูท่า คุณหวงก็เป็นลูกกระจ๊อกในที่นี่เท่านั้น พวกเราต้องรู้ให้ได้ ว่าที่นี่มันคืออะไรกันแน่ พวกเขากำลังทำอะไรอยู่ ”

ผมทำหน้าจริงจัง พร้อมพยักหน้าให้อาจารย์

ต่อจากนั้น ผมกับอาจารย์ก็แอบเข้าไปแบบระวังสุดๆ หลบเลี่ยงหูตาทั้งหมด จนมาถึงหน้าต่างของโกดังหลังนั้น

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครเจอตัวพวกเรา พวกเราก็รีบกระโดดเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว

และตำแหน่งที่พวกเราอยู่ในตอนนี้ เป็นกองกล่องเปล่ามากมาย พวกมันสามารถซ่อนพวกเราได้อย่างมิดชิด

ในเวลานี้ผมกับอาจารย์ประหม่ามาก หลังมั่นใจแล้วว่ารอบๆไม่มีคนอยู่ ผมกับอาจารย์ก็เริ่มแอบเข้าไปในโกดัง

ท้ายที่สุด พวกเราก็เข้ามาถึงที่ซ่อนตัวที่มืดมิดแห่งหนึ่ง และในเวลานี้ เราก็โผล่หัวออกไปครึ่งหนึ่ง แอบดูข้างนอกอย่างเงียบๆ

ตำแหน่งที่พวกเราอยู่ค่อนข้างสูง สามารถมองเห็นโกดังในมุมกว้าง

เราเห็นเพียงในโกดัง มีเตาเผาขนาดใหญ่อยู่หนึ่งเตา

เตาอันนั้นใหญ่มาก มีความสูงห้าเมตรเต็มๆ กว้างสามเมตรได้ รูปร่างคล้ายเป็นเตาหลอมยาที่เห็นกันในทีวี เพียงแต่เจ้าอันนี้ค่อนข้างใหญ่หน่อย

ในเตาเผาอันนั้น น่าจะกำลังเผาบางอย่างอยู่ ถึงเราจะอยู่ไกลมาก แต่ก็สัมผัสได้ถึงความร้อนที่อยู่ในเตา

และควันสีเหลืองอ่อนพวกนั้น ก็ลอยออกมาจากในเตาอันนั้น

และกลิ่นคาวเลือดที่ลอยคละคลุ้งอยู่ในอากาศ ก็แรงมาก

ไม่เพียงแค่นั้น รอบๆเตาหลอม ยังมีคนอยู่จำนวนหนึ่ง

คนพวกนี้สวมชุดคลุมสีดำทั้งหมด ไม่อาจมองเห็นหน้าพวกเขาได้ง่ายๆ

แต่ในระหว่างนั้น ผมกลับสังเกตเห็นบนร่างของคนพวกนี้ปล่อยกลิ่นไอบางอย่างออกมา ซึ่งเป็นกลิ่นไอที่ค่อนข้างแปลกเลยทีเดียว

แต่ไม่รอให้ผมคิดออก อาจารย์ที่อยู่ข้างๆกลับพูดออกมาเบาๆ “ ไอปีศาจ คนชุดดำพวกนี้ ปล่อยไอปีศาจออกมาทั้งหมด ! ”

เสียงอาจารย์ไม่ดังมาก แต่ผมกลับได้ยินเต็มสองหู

ตอนผมได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าเปลี่ยนไปทันที ในใจมีเสียงดัง “ กึก ”

ไอปีศาจ งั้นก็หมายความว่าพวกนั้นเป็นปีศาจที่ปีกกล้าขาแข็งแล้ว

ผมลองนับดูคร่าวๆ คนชุดดำในที่นี้มี 7-8 คนเป็นอย่างต่ำ

ถ้าอย่างงั้น ที่นี่ก็มีปีศาจถึง 7-8 ตัวนะซิ

หรือว่า ที่นี่คือรังปีศาจแห่งหนึ่ง

ผมคิดในใจแบบนั้น แต่ในเวลานี้เอง คุณหวงกลับถือสมุดบันทึกวิ่งเข้าไปด้านในอย่างรีบร้อน

จากนั้นก็รีบไปหาคนชุดดำคนหนึ่งหน้าเตาหลอม “ ท่านหลิง วัตถุดิบใหม่ทั้งหมดมาถึงแล้ว มีทั้งหมด 23 คน ทุกคนเกิดปีหยินเดือนหยินครับ ”

หลังคนที่โดนเรียกว่าท่านหลิงได้ยินคำพูดนี้ เขาก็ฉีกยิ้มมีความสุขขึ้นมาทันที

ต่อจากนั้น เราก็เห็นชายชุดดำคนนั้นมองไปทางเตาเผาอันใหญ่อันนั้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่มีความสุขมาก “ รอมาตั้งนานขนาดนี้ ในที่สุดวัตถุดิบชุดนี้ก็มาถึงซะที พอมีเลือดสดๆและซากศพของทั้ง 23 คนนี้แล้ว โอสถโลหิตศพก็จะเสร็จสักที พอมีโอสถโลหิตศพแล้ว บ้านเหมียวหนานเหยียนก็จะออกมาผงาดบนโลกได้ง่ายขึ้น และสำนักลื่อเย่เฉินของฉัน ก็จะกลับมาเป็นใหญ่ทั่วหล้าได้อีกครั้ง…… ”