spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 391 สู้ไม่ได้

ในเวลานี้ พวกเราแทบไม่โอกาสชนะเลยสักนิด

แม้แต่มู่หลงเหยียนยังสู้ไม่ได้ ในหมู่พวกเราสามคน ยังจะมีใครสามารถสู้กับกุ่ยซานหยวน และยัยป้าคนสวยหมอผีทั้งสองคนนี้ได้อีกละ

นอกจากหมอผีสองคนนี้แล้ว ยังมีจางจึเทาอีกคน ต่อด้วยผีเร่ร่อนที่เพิ่มจำนวนขึ้นไม่หยุด

เพียงลูกกระจ๊อกพวกนี้ ก็น่าจะรุมฆ่าพวกเราได้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าแล้ว

สองมือยากจะเอาชนะสี่แขน เราไม่มีทางสู้ได้เลย

“ น้องศพ เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม ! ” ผมทำหน้าเครียด โดยเฉพาะตอนที่เห็นน้องศพบาดเจ็บ ผมละอดรู้สึกหัวร้อนไม่ได้

แม้การที่ร่างจิตบาดเจ็บจะไม่ทำอันตรายถึงชีวิตมู่หลงเหยียน แต่มันก็ต้องทำให้ร่างจริงของเธอบาดเจ็บอย่างแน่นอน

แต่มู่หลงเหยียนกลับกัดฟัน พูดอย่างมุ่งมั่นมากๆ “ ฉัน ฉันไม่เป็นอะไร เมื่อวานฝึกไม่สำเร็จ พลังเลยไม่ค่อยเสถียร ตอนนี้เลยสู้ได้ไม่เต็มที่ แต่ แต่ฉันต้องคุ้มครองพวกนายออกไปจากที่นี่แน่นอน ! ”

หลังจากพูดจบ มู่หลงเหยียนก็กัดฟันพยายามลุกขึ้นยืน แล้วกลับไปสู้ต่อ

“ วันนี้ข้าจะสั่งสอนคนทรยศอย่างเจ้าให้หลาบจำ ! ” ยัยแก่พูดอย่างเย็นชา

ในเวลาเดียวกันก็พุ่งมาทางพวกเรา ยัยแก่คนนี้ร้ายกาจมาก เธอมีพลังหยินที่ทรงพลัง

เคลื่อนไหวภายในชั่วพริบตา ไม่อาจจับทางได้เลย

แต่ตอนเธอปรากฎตัวออกมาอีกครั้ง กลับอยู่ห่างพวกเราไม่ถึงห้าเมตร

ในเวลาเดียวกัน ไม้เท้าดำในมือของเธอ ก็ลอยออกมาจากมือแล้ว

มันพุ่งตรงมาที่พวกเรา เหมือนกับหอกเล่มหนึ่ง ถ้าโดนเข้า จะต้องแทงทะลุร่างอย่างแน่นอน

พอมู่หลงเหยียนเห็นแบบนั้น ก็ดึงหน้าลง แล้วพลักผมออก ในขณะเดียวกันก็พูดกับผมว่า “ ออกไป ! ”

ผมถูกมู่หลงเหยียนผลักออกไปแบบนั้น เลยผงะถอยหลังไปหลายก้าวทันที

มู่หลงเหยียนเองก็เบี่ยงตัวหลบเช่นกัน “ ปัง ” ไม้เท้าดำอันนั้นปักลงตรงหน้าของพวกเรา

ต้องรู้ว่านี่คือถนนปูนซีเมนต์ ไม่ใช่ถนนดินลูกรังแต่อย่างใด

การโจมตีครั้งนี้รุนแรงขนาดไหน ต้องใช้พลังขนาดไหนถึงจะทำได้ มันถึงกับแทงทะลุถนนปูนซีเมนต์จนเป็นรู

ถ้าโดนที่ตัวคน ผลที่ตามมาคงไม่ต้องคิดเลย

ไม่รอให้ผมได้สติกลับมา จู่ๆร่างของใครคนหนึ่งก็พุ่งเข้ามา พอมองให้ดีๆแล้ว ถึงได้รู้ว่าเป็นจางจึเทา

จางจึเทากลายเป็นสัตว์ประหลาดแล้ว เขาเหมือนกับสัตว์ตัวนึงไม่มีผิด

ในเวลานี้กำลังง้างกรงเล็บขึ้น แล้วฟาดลงมาข่วนที่ใบหน้าของผมอย่างรวดเร็ว “ ไปตายซะ ! ”

ผมตกใจ รีบถอยไปข้างหลัง ในเวลาเดียวกันก็เอาเก้าอี้มากันเอาไว้

แต่ผมก็ยังช้าไปก้าวหนึ่ง กรงเล็บที่คมกริบพวกนั้น

“ ปัง ” ฟาดเก้าอี้แตกเป็นเสี่ยงๆ และยังโดนตัวผมอีกด้วย

พลังมหาศาลผิดปกติ แม้ผมจะพยายามหลบอย่างสุดตัว และเคลื่อนพลังต้านทานอย่างสุดฤทธิ์ แต่สุดท้ายก็ยังหลบไม่พ้น

ผลลัพธ์ผมถูกกระแทกออกไปหลายก้าว ทันใดนั้นเองตัวผมก็เสียหลักเดินเซ เลยล้มกลิ้งไปกับพื้น

ผมคิดจะลุกขึ้นให้เร็วที่สุด ผลลัพธ์เพิ่งขยับตัว ผมก็รู้สึกร้อนที่หน้าอก

“ อัก ” ผมกระอักเลือดออกมาหนึ่งครั้ง

“ ติงฝาน แกทำลายเรื่องดีๆของฉันหลายครั้ง วันนี้อย่ามาโทษว่าไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ของเพื่อนละ ” 

จางจึเทาตะคอกออกมา ดวงตาเต็มไปด้วยความดุร้าย

หลังจากพูดจบ เขาก็กระโดดขึ้นสูงมาก ตวัดกรงเล็บลงมาอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นภาพนี้ ผมก็อยากจะหลบตามสัญชาตญาณ

แต่ทันใดนั้น เหมือนพลังบางอย่างตรึงตัวผมเอาไว้ ผมไม่อาจขยับตัวได้เลย

หางตาของผมเหลือบเห็น กุ่ยซานหยวนที่อยู่ไม่ไกล

เขายืนอยู่เดี่ยวๆ กำลังแอบเสกคาถาใส่ผม ควบคุมจุดเลือดลมบนตัวผม

“ กุ่ยซานหยวน…… ” ผมกัดฟันอย่างแรง แต่ก็ยังไม่อาจควบคุมตัวเองได้ หรือไม่อาจขยับใดๆได้เลย

ผมไม่อยากตาย ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่อยากตายเร็วขนาดนี้ และตายอยู่ที่นี่

แต่ภายใต้การสกัดจุดของกุ่ยซานหยวน ผมพบว่าตัวเองไม่อาจหลุดพ้นได้ ทำได้เพียงมองดูกรงเล็บจางจึเทาที่กำลังเข้ามาใกล้หัวใจของผม

“ เหล่าติง ! ” เฟิงเฉ่วหานตะโกน ประสานมืออีกครั้ง เขาคิดจะใช้กระจกแปดทิศหยุดการโจมตีของจางจึเทาเอาไว้

แต่คราวนี้มันจะสำเร็จได้ยังไง เพราะเขาเหลือพลังไม่มากแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นความเร็วในการเคลื่อนไหว หรือระดับพลัง ก็อยู่ในขั้นต่ำทั้งหมด

ยังไม่รอให้เขาลงมือ ผีร้ายตัวหนึ่งก็แทบจะกัดคอเขาแล้ว

ถ้าไม่ใช่พี่เฟิงลงมือทันเวลา เหล่าเฟิงก็คงได้รับบาดเจ็บจนเป็นอันตรายถึงชีวิตแล้ว

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ผมมองกรงเล็บที่กำลังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนตาแทบจะตาถลนออกมาแล้ว 

ใจก็ล่วงไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้ว

ลมหายใจแห่งความตาย โหมกระหน่ำเข้าสู่ตัวผมอย่างต่อเนื่อง

แต่ในช่วงเส้นเป็นเส้นตายนั้นเอง มู่หลงเหยียนก็เข้ามาช่วยผมจากอันตรายอีกครั้ง

เธอเห็นผมตกอยู่ในอันตราย เลยทิ้งการต่อสู้กับยัยป้าคนสวยมาดื้อๆ เธออกมาปรากฎตัวตรงหน้าของผมในชั่วพริบตา

เธอจ้องจางจึเทา แววตาเย็นชาดุจน้ำแข็ง เธอพูดออกมาอย่างโมโห “ ไสหัวไป ! ”

เสียงเพิ่งเงียบลง มู่หลงเหยียนก็ระเบิดพลังหยินที่ทรงพลังออกมา

“ ตูม ” สายลมที่รุนแรง ซัดจางจึเทาที่กำลังเข้ามาฆ่าผม กระเด็นออกไปหลายเมตรทันที

และหลังจากที่เขากระแทกลงพื้น เขาก็มีเลือดไหลออกมาที่จมูก จะเห็นได้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว

เมื่อเห็นภาพนี้ ผมก็ดีใจขึ้นมาทันที

น้องศพยังทรงพลังเหมือนเดิม

แต่เสี้ยววินาทีต่อมา ผมกลับต้องทิ้งความคิดนี้

หลังจากการโจมตีที่ทรงพลังครั้งนี้ มู่หลงเหยียนก็ทรุดตัวลง คุกเข่าลงข้างหนึ่ง เธอใช้พลังวิญญาณไปมาก ตอนนี้แทบจะทนไม่ไหวแล้ว

“ น้อง น้องศพ ! ” ผมทำหน้าร้อนรน พอเห็นร่างที่เดี๋ยวก็สว่างเดี๋ยวมืดของมู่หลงเหยียน ผมก็คิดว่าไม่ดีแล้ว

แต่มู่หลงเหยียนยังหันมายิ้มให้ผม “ เจ้ากาก นายต้องเชื่อในตัวฉันซิ ฉันเป็น เป็นหุ่นเชิดมา มาร้อยกว่าปีเลยนะ กว่าจะ กว่าจะหนีออกมาได้ไม่ใช่ง่ายๆ ตอนนี้ ตอนนี้ฉันไม่อยากกลับไปอีก…… ”

หลังจากพูดจบ น้องศพก็เงยหน้าขึ้น แล้วพุ่งออกไปหากลุ่มผีที่กำลังจู่โจมเข้ามา และตัวกุ่ยซานหยวนและ

ยัยป้าคนสวยด้วย

ส่วนอีกทางด้านหนึ่ง เหล่าเฟิงและพี่เฟิงยังคงสู้อย่างไม่คิดชีวิต แต่ทั้งสองคนโดนล้อมเอาไว้ในฝูงผีถึงสามชั้น

ในขณะที่ใช้พลัง พลังรบก็ลดลงเรื่อยๆ

ในเวลานี้ เกินขีดจำกัดของพวกเขาแล้ว และพวกเขาก็ได้รับบาดเจ็บ

เพื่อปกป้องเหล่าเฟิง พี่เฟิงต้องทนรับการโจมตีหลายครั้ง……

ไม่ ไม่ได้ ฉันจะมานอนอยู่ตรงนี้ไม่ได้ ฉันต้องไปช่วยพวกเขา ช่วยพวกเขา

ผมตัวสั่น อยากจะหลุดพ้นกุ่ยซานหยวนจากคาถาสกัดจุดของนักพรตกุ่ย

ผมไม่อยากให้คนอื่นมาคอยปกป้อง ผมไม่อยากเป็นตัวถ่วงของคนอื่น ผมอยากสู้ไปพร้อมกับทุกคน……

ผมไม่อยาก ไม่อยาก ผมบ่นพึมพำกับตัวเอง จู่ๆสถานการณ์ก็เข้าสู่ช่วงที่ “ ระทึก ” มาก

ภายใต้สถานการณ์นี้ ผมค่อยๆหลุดพ้นจากคาถาของกุ่ยซานหยวนได้ทีละนิดๆ……

แต่ในเวลานั้นเอง จู่ๆเหล่าเฟิงก็กรีดร้องออกมา เขาโดนผีร้ายตนนึงทำร้ายจนล้มลง

จากนั้นเขาก็โดนสัตว์ประหลาดตัวนึงกดเอาไว้กับพื้น แล้วดูดพลังหยางของเหล่าเฟิงออกไปจำนวนมาก 

ทำให้เขาไม่อาจขยับตัวได้ง่ายๆ

พี่เฟิงอยากจะเข้าไปช่วยเหล่าเฟิง แต่ตัวเขาก็โดนผีร้ายล้อมโจมตี และสู้ไม่ไหวเหมือนกัน

เขาโดนผีร้ายรุมจับเอาไว้หลายตัว สุดท้ายก็โดนสัตว์ประหลาดตัวหนึ่งกดเอาไว้กับพื้น โดนดูดพลังวิญญาณเช่นกัน ร่างเริ่มอ่อนแรงลงเรื่อยๆ ไม่อาจสู้ได้อีกต่อไป

ไม่ใช่แค่นั้น แม้แต่มู่หลงเหยียนที่ออกไปสู้ ก็รับมือกุ่ยซานหยวนและยัยป้าคนสวยที่ร่วมมือกันไม่ได้อีกครั้ง เธอโดนซัดกระเด็นออกมา

คราวนี้ตัวเธอล้มลงข้างๆผม แต่มู่หลงเหยียนดื้อมาก

เธอหันมามองผมที่กำลังพยายางดิ้นรน ตัวสั่นไม่หยุด และยังกัดฟันอีก เธอเองก็พยายามลุกขึ้นอีกครั้ง

แต่นี่ไม่ใช่ร่างจริงของมู่หลงเหยียน เป็นเพียงร่างจิตที่ออกมาผ่านตราดำบนข้อมือผมเท่านั้น

หลังจากโดนซัดจนล้มหลายครั้ง เธอจะยังมีแรงสู้อีกได้ยังไงละ

เธอพยายามหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็ลุกขึ้นมาไม่ได้อีก

สู้มาถึงจุดนี้แล้ว มันก็แทบพูดได้ว่า เราแพ้แล้ว……