spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 344 ไปส่ง

ผมลากจูจูเอาไว้ แล้วพูดออกไปแบบนั้นตรงๆ

ผมจะช่วยจูจู ช่วยเธอคืนเงินดอกเบี้ยสูงก้อนนี้

ที่ผมทำแบบนี้ไม่ใช่เพราะอยากเป็นฮีโร่ แต่ทำในสิ่งที่ตัวเองทำได้

ช่วงหลายวันนี้ ผมหาเงินได้เยอะพอสมควร แต่อาจารย์เคยบอกว่า โลกนี้มีเวรกรรม ทำบาปอะไรไว้ก็ได้กรรมแบบนั้น

สนุกกับความโลภ ไม่ใช่เรื่องดีอะไร

และสำหรับเจ้าหนี้หน้าเลือดพวกนี้ ถ้าผมไม่เล่นงานพวกมัน พวกมันก็จะทำชั่วเหมือนหมา ไล่ตามกัดไม่เลิก

ถึงวันนี้ผมจะไล่พวกมันไปได้ แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร

จูจูเป็นแค่นักศึกษาคนหนึ่ง ถ้าติดแหง็กอยู่กับเจ้าหนี้หน้าเลือดพวกนี้ ชีวิตของเธอจะต้องพังทลายแน่นอน

และหลังจากที่ผมพูดจบ พี่หูหน้าเลือดคนนั้นก็หัวเราะ “ ฮ่าๆ ” “ ดีซิ ! ในเมื่อจูจูมีเจ้าหน้าโง่อยู่ข้างๆ 

งั้นพวกเราก็จะทำให้มันสมปรารถนา เอาเงินสามหมื่นมาซิ ! ”

ผมกวาดสายตามองเขา “ เอาโทรศัพท์ออกมาซิ ! ”

พี่หูคนนั้น ฉีกยิ้มเล็กน้อย “ ได้ ! ”

“ ติงฝาน คนชั่วแบบนี้ นายคิดจะคืนเงินให้มันจริงๆเหรอ ? ” หยางเฉ่วพูดด้วยหน้าขมวดคิ้ว

แต่มุมปากของผมกลับยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ บนโลกนี้จะมีเรื่องที่ง่ายขนาดนี้งั้นเหรอ

แกต้องการเงินฉันคืนให้ได้ แต่พอถึงเวลานั้นไม่ว่าแกจะกินอะไรเข้าไป แกก็จะต้องคายออกมาให้หมด

ผมกำลังคิดในใจแบบนี้ แต่ไม่ได้พูดออกมาเท่านั้น

เพียงพูดกับหยางเฉ่วว่า “ วางใจได้ ! ฉันจัดการได้ ! ”

ต่อจากนั้น ผมก็โอนจากบัญชี ให้อีกฝ่ายสามหมื่นหยวน

ในเวลาเดียวกันผมยังยื่นมือออกไป ทำท่าจะขอจับมือกับอีกฝ่าย

อีกฝ่ายตะลึง แต่ก็ยังยื่นมือออกมาอย่างหยิ่งยโส

แต่หลังจากได้จับมือกับผม เขากลับพบว่ามือเขาเต็มไปด้วยขี้เถ้า

“ อี๋ มือแกนี่สกปรกจริงๆ ! ” ขณะพูด เขาก็ปัดมือตัวเองไม่หยุด

ผมยิ้มอย่างเย็นชา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ส่วนหยางเฉ่วกลับมองผมด้วยความสงสัยเล็กน้อย

ต่อจากนั้น พี่หูคนนี้ก็โทรศัพท์ เหมือนจะบอกว่าให้ลบบัญชีของจูจูออกได้แล้ว

พี่หูทำหน้าได้ใจ กวาดสายตามองผม แล้วก็จูจู “ จูจู เพื่อนของแกเป็นคนรักคุณธรรมดีนะ ! อ่อใช่ ต่อไปถ้าขาดเงิน ก็มาหาพี่หูได้นะ ”

หลังจากพูดจบเจ้าหมอนี่ก็หัวเราะ “ ฮ่าๆๆ ” แต่ผมกลับยิ้มอย่างเย็นชา พูดกับเจ้าพี่หูคนนี้ว่า “ พี่หูซินะ ! 

ช่วงสองสามวันนี้อากาศเย็น ถ้าเจอเรื่องอะไรไม่สบายใจ จำเอาไว้นะมาหาฉันที่ตำบลชิงฉือ ! ”

เจ้าพี่หูคนนั้นไม่เข้าใจว่าผมกำลังพูดอะไร เขาเลยเงียบไปพักหนึ่ง หลังจากนั้นก็พูดกับผมอย่างเย็นชา 

“ ข้าสบายดี ไปหาแกงั้นเหรอ ? แกกินมากเกินไปละซิ ! พวกข้า ไปละ ! ”

หลังจากพูดจบ พี่หูก็จากไปด้วยใบหน้าหยิ่งยโส

พอพี่หูจากไปแล้ว ในร้านชาบูก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

จูจูกลับมองผมด้วยความรู้สึกผิด “ นัก นักพรตติง ขอโทษด้วย ต้องให้คุณมาใช้หนี้แทนฉัน แต่คุณสบายใจได้ ฉันจะต้องคืนเงินให้คุณแน่ๆ ! ”

ผมคลี่ยิ้ม “ ไม่เป็นไร เธอเป็นเพื่อนของหยางเฉ่ว ก็เป็นเพื่อนกับฉันติงฝานด้วย ไม่เป็นไรหรอกน่า อีกอย่าง เงินก้อนนั้นของฉันไม่ใช่ว่าใครก็คิดจะเก็บไปง่ายๆ วันหลัง ฉันไม่เพียงจะทำให้มันคายออกมา แต่ยังจะทำให้มันได้เห็นเลือดอีกด้วย ! ”

หลังจากพูดจบ ผมก็นั่งลง และกินชาบูต่อ

เป็นธรรมดาที่จูจูจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมพูด แต่หยางเฉ่วที่อยู่ข้างๆเป็นคนในสายงาน พอได้ยินผมพูดแบบนั้น บวกกับสิ่งที่ผมพูดกับพี่หูเมื่อกี้ และยังมีผงขี้เถ้า หลังจับมือกับพี่หูนั่นอีก เธอก็เดาได้ทันทีว่าผมทำอะไรลงไป

เมื่อกี้ตอนจับมือกับเขา เห็นได้ชัดว่าผมแอบเสกคาถาใส่เขา

ขี้เถ้าพวกนั้น ก็คือขี้เถ้าจากยันต์

มันชัดเจนมาก ผมลงมือใช้คาถา กับเจ้าหมอนั้น และเมื่อกี้ผมก็เพิ่งทำไปหยกๆ

ที่ผมทำแบบนี้ เพราะอยากสั่งสอนเจ้าหมอนั้น

ถ้าปล่อยให้เจ้าหมอนี่เป็นเสือแบบนี้ต่อไป ก็ไม่รู้ว่าจะมีนักศึกษาอีกจำนวนมากขนาดไหนที่ตกเป็นเหยื่อของมัน

ไม่รู้ว่าจะมีนักศึกษาดีๆโดนเจ้าพวกนี้บังคับให้ไปขายตัว และสุดท้ายก็ตกหลุมพรางอีกเยอะขนาดไหน

แม้ตอนเข้ามาทำงานนี้ อาจารย์จะย้ำแล้วย้ำอีกว่าผมจะเสกคาถาใส่คนธรรมดาไม่ได้

แต่ผมคิดว่า ผมทำแบบนี้ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร

ผมไม่ได้ใช้เพราะเรื่องส่วนตัว และไม่ได้คิดจะทำร้ายเขา เพียงแค่อยากสั่งสอนเจ้าหมอนั้นก็เท่านั้น

ทำให้เขาจดจำไปยาวๆ และถือเป็นการดึงเนื้อร้ายก้อนนี้ออกมาทางอ้อม ไม่อย่างนั้นเจ้าหมอนี่ก็จะทำร้ายคนอื่นที่อยู่แถวนี้ต่อไปเรื่อยๆ

ต่อจากนั้น พวกเราก็กินอาหารกันต่อ

ระหว่างนั้นจูจูอาจรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ คนรอบๆไม่มากก็น้อยต่างเอาแต่วิพากษ์วิจารณ์เธอ

หลังจากขอบคุณผมแล้ว เธอก็จากไปทันที

พวกเราไม่ได้รั้งเธอเอาไว้ เพียงแค่บอกให้เธอไม่ต้องคิดมาก กลับไปดูแลพ่อให้ดีๆ

พอกินชาบูอิ่มแล้ว ผมก็ตามหยางเฉ่วเข้าไปในมหาลัย เตรียมขนของไปที่สถานีรถไฟ

ระหว่างทางยังมีนักศึกษาจำนวนมากทักทายหยางเฉ่ว ท่าทางเธอจะสร้างมิตรเอาไว้ไม่น้อย

หอหญิงไม่อนุญาตให้ผู้ชายเข้า ผมเลยต้องรอเธออยู่หน้าหอ

แต่ก็นะ สัมภาระของหยางเฉ่วก็เยอะจริงๆนั่นแหละ กระเป๋าใบเล็กใบใหญ่ ใส่ของเอาไว้ไม่น้อย

และยังมีพวกกระดานวาดภาพ ขาตั้งภาพอะไรพวกนี้อีก คนเดียวขนไปไม่ไหวจริงๆนั่นแหละ ไม่น่าแปลกใจที่เธอมาขอให้ผมช่วยขนตั้งแต่เนิ่นๆ

ต่อจากนั้น ผมก็ขนของพวกนี้แล้วตามหยางเฉ่วไปที่สถานีรถไฟ

ระหว่างทางเราคุยกันสนุกสนาน บรรยากาศเต็มไปด้วยความสุข

พอถึงสถานีรถไฟแล้ว ผมก็ไม่ได้รีบกลับ แต่รอให้รถไฟมาถึง แล้วช่วยหยางเฉ่วขนของขึ้นรถไฟก่อน จากนั้นถึงได้ออกมา

พอเห็นทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว รถไฟเองก็จะออกแล้ว ผมเลยพูดกับหยางเฉ่วว่า “ โอเค เรียบร้อยหมดแล้ว 

ฉันก็ควรกลับแล้ว เปิดเทอมแล้ว อย่าลืมโทรหาฉันนะ ”

หลังจากพูดจบ ผมก็ยิ้มให้ แล้วกำลังจะเดินออกมา !

แต่หยางเฉ่วกลับทำปากมุ่ย “ ได้ซิ ! กลับไปแล้วถ้าเล่นเกมก็อย่าลืมชวนฉันด้วยละ ! ”

“ ได้ ! ” ผมยิ้ม แล้วโบกมือให้เธอในขณะเดินลงจากรถไฟ

พอออกจากรถไฟแล้วผมก็ไม่มีทีท่าจะอยู่ต่อ ผมเดินออกมาจากสถานีทันที

แต่ขณะนั่งอยู่ในรถแท็กซี่ จู่ๆวิทยุในรถก็ดึงดูดความสนใจของผม

“ ตอนนี้มีข่าวใหม่ มีคนแจ้งว่า เมื่อกี้ที่จัตุรัสลู่เมิ่งเพิ่งมีเด็กชายอายุสามขวบหายตัวไป สูงประมาณ 95 เซนติเมตร ตาตี่ ตอนหายตัวไปใส่เสื้อแจ็คเก็ตสีดำ ตรงคางมีไฝหนึ่งเม็ด ทุกท่านที่รับฟังอยู่โปรดตั้งใจฟัง หากเจอตัวโปรดแจ้งเราหรือแจ้งสถานีตำรวจโดยด่วน และสามารถโทรหาครอบครัวเด็กได้โดยตรง ครอบครัวเด็กจะขอบ…… ”

ในวิทยุออกอากาศหลายรอบมาก และคนขับรถคันนี้กลับทำสีหน้าเคร่งเครียด “ วันซวยจริงๆ เดือนนี้เป็นครั้งที่สี่แล้ว พวกค้ามนุษย์พวกนี้สมควรตายจริงๆ เริ่มกล้าขึ้นทุกวัน…… ”

จู่ๆก็ได้ยินคนขับรถพูดแบบนั้น ผมเลยอึ้งในทันที

ต่อจากนั้นผมก็พูดว่า “ ลุง อะไรสี่นะ ? หรือมีเด็กหายไปสี่คนแล้วเหรอ ? ”

“ ก็ใช่นะซิ ตอนนี้ถ้าจับพวกค้ามนุษย์ได้ ก็ควรยิงตายให้หมดซะ ” คนขับรถพูดด้วยความโมโห ท่าทางเดือดสุดๆ

ถ้าบอกว่าเด็กบ้านไหนแค่เดินหลงไปก็ว่าไปอย่าง แต่ถ้าโดนพวกค้ามนุษย์จับไป ก็จะอาจได้กลายเป็นลูกของคนอื่น แต่นั่นก็ยังถือว่ายังมีชีวิตอยู่

ถ้าโดนพวกแก๊งขอทานซื้อไป หักแขนหักขา ทำให้กลายเป็นคนขอทาน หรือโดนขายไปตัดอวัยวะ 

งั้นก็ก่อกรรมทำชั่วสุดๆเลยละ

พอผมได้ยินแบบนี้ ก็เป็นห่วงเด็กที่หายตัวไปพวกนั้นทันที

แต่ก็ทำได้แค่เห็นใจ ผมเองก็ทำอย่างอื่นไม่ได้

แต่สิ่งที่ทำให้ผมคิดไม่ถึงเลยก็คือ ต่อมาผมกลับคิดผิด เพราะผมไปพัวพันกับเรื่องนี้เข้าจริงๆ

เพียงแต่เรื่องนี้ไม่ได้ธรรมดาแบบที่คนขับรถพูด ในนั้น มันมีมากกว่าหักกระดูก หรือซื้อขายอวัยวะ 

มันยังมีเรื่องเลวร้ายกว่านั้นอีกหลายเท่า……