spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 343 คืนเงินที่ติดหนี้

ร้านชาบูแห่งนี้ใหญ่มากเลยทีเดียว และก็ค้าขายดีมากอีกด้วย

เวลานี้เป็นเวลาอาหารพอดี คนที่เข้ามาจึงมีเยอะมาก

ยังดีที่พวกเราโชคดี ตอนเข้าไปในร้านยังมีโต๊ะเหลืออยู่หนึ่งโต๊ะพอดี

หลังจากสั่งอาการและเนื้อแกะแล้ว ผ่านไปไม่นานพวกมันก็ถูกยกมาเสิร์ฟ

ในวันที่อากาศหนาวเย็นเช่นนี้ การกินของสิ่งนี้ถือว่าเป็นเรื่องที่เพลิดเพลินอย่างหนึ่ง แถมรสชาติอาหารก็อร่อยมากอีกด้วย พวกเราคุยไปกินไป

จูจูบอกว่า พ่อของเธอล้มป่วย ช่วงปิดเทอมนี้เธอจะทำงานเก็บเงินช่วยเหลือครอบครัว

พอเห็นจูจูพูดแบบนั้น ผมและหยางเฉ่วก็พยักหน้า

นี่เป็นเรื่องดี ทำงานแลกเงิน เป็นเรื่องที่น่านับถือ

แต่จะว่าไปแล้ว ผมก็รู้จักหยางเฉ่วมานานขนาดนี้แล้ว แต่ผมก็ยังไม่รู้เลยว่าบ้านหยางเฉ่วอยู่ที่ไหน 

ผมเลยถามเธอว่า “ อือใช่หยางเฉ่ว บ้านเธออยู่ที่ไหนเหรอ ? ”

หยางเฉ่วตะลึง เหล่ตามองผม “ ไม่ไกลมาก ฉือเยี่ยน ! ”

ฉือเยี่ยนผมรู้จัก มันห่างจากที่เราอยู่ไม่ไกลมากนัก มันก็คือที่ตั้งของภูเขาอู่ตัง

“ ฉันรู้จักที่นี่ เขตท่องเที่ยวเขาอู่ตัง ดีมากเลยนิ ” ผมพูด

หยางเฉ่วกลับฉีกยิ้ม “ งั้น นายกลับไปกับฉันไหมละ ! ”

พอคำพูดนี้ดังขึ้น ผมไม่ได้ตอบกลับทันที

ทันใดนั้นเองจู่ๆดวงตาของจูจูที่อยู่ข้างๆก็เบิกกว้าง เธอหันมองหยางเฉ่วอย่างมีนัย พร้อมด้วยรอยยิ้มที่เริ่มเด่นชัดขึ้นมา

“ ฉันจะไปที่นั้นทำไม ? ” ผมถามตามตรง

หยางเฉ่วกลับทำปากมุ่ย “ ก็ไม่มีอะไรนิ แค่ไปเที่ยวชมเขาอู่ตังเฉยๆ ! ”

“ เอาไว้วันหลังก็แล้วกัน ! ” ผมตอบกลับแบบสบายๆ ไม่ได้สนใจท่าทางของพวกหยางเฉ่วและจูจูเลยสักนิด

ทันใดนั้นหยางเฉ่วก็กลอกตา แต่แล้วก็ไม่พูดอะไรออกมา

จูจูกลับพูดกับผมว่า “ นักพรตติง เฉ่วเอ๋อร์ถึงกับเอ่ยปากแล้ว คุณก็กลับไปกับเธอเถอะ ! ไปเจอผู้หลักผู้ใหญ่หน่อยก็ยังดี ! ”

พอได้ยินคำพูดนี้ ผมแทบจะสำลักออกมา

หยางเฉ่วกลับหน้าแดง “ จูจู เธอพูดเหลวไหลอะไร ! ฉันก็แค่คิดจะพาเขาไปเที่ยวที่เขาอู่ตังเท่านั้น ! ”

“ จริงๆเหรอ ? มีแค่นั้นจริงๆเหรอ ? ” จูจูหลี่ตา ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย

หยางเฉ่วแกล้งทำเป็นโมโห “ เธอกล้าพูดเหลวไหลเหรอฮะ ! ”

จูจูกลับหัวเราะ “ ฮ่าๆๆ ” แล้วแกล้งแซวหยางเฉ่วไม่หยุด

ผมที่อยู่ข้างๆกลับทำหน้าอึดอัดใจ ยัยจูจูคนนี้รู้เยอะซะจริงๆ คิดไม่ถึงว่าในคำพูดจะมีนัยอื่นแอบแฝงอีก

แต่คำพูดที่ว่า “ นายกลับไปกับฉัน ” ของหยางเฉ่ว ก็ทำให้ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ เธออยากพาผมไปเที่ยวที่เขาอู่ตังจริงๆ หรือว่า…

ผมรีบส่ายหัว พวกเราใช้ชีวิตอยู่บนความเป็นความตาย เธอเป็นเพื่อนที่ดี เลิกคิดเหลวไหลได้แล้ว

แต่ผมเพิ่งคิดถึงตรงนี้ จู่ๆก็มีชายแปลกหน้าตะโกนด้วยความโมโหมาทางพวกเรา “ ยัยตัวแสบ แกกลับมาอยู่ที่นี่ ! ”

จู่ๆก็ได้ยินเสียงนี้ ผมเลยรีบหันไปมองทันที

ผมเห็นเพียงชายหนุ่มล้ำบึก พาเด็กหนุ่มท่าทางอันธพาลอีกสองคนเดินตรงมาทางนี้

ท่าทางโมโหจัด เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังมาหาพวกเรา

ผมและหยางเฉ่วค่อนข้างงง แววตาปนด้วยความสงสัย พวกเราไม่รู้จักเจ้าหมอนี่

แต่จูจูที่อยู่ฝั่งตรงข้าม กลับหน้าเปลี่ยนสี เธอรีบลุกขึ้นยืนทันที

ในเวลาเดียวกันก็พยายามฝืนยิ้ม “ พี่ พี่หู ! ”

“ เฮอะ ! แกยังจำฉันได้เหรอฮะ ! ช่วงสองสามวันนี้ให้ฉันหาตัวให้วุ่นเลยนะฮะ ! ” ชายร่างกำยำพูดด้วยความโมโห

“ พี่หู ถ้ามีเรื่องอะไรพวกเราไปพูดที่อื่น ตรงนี้มีเพื่อนฉันอยู่ ! ” น้ำเสียงของจูจูปนด้วยความร้อนรน หรือแม้แต่ขอร้อง

ผลลัพธ์เสียงของจูจูเพิ่งเงียบลง ช่ายร่างกำยำที่ชื่อพี่หูคนนั้น ก็ง้างมือเข้ามา

“ เพี๊ยะ ” เสียงตบหน้าจูจู จูจูเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง เธอแทบจะโดนเจ้าหมอนี่ตบจนล้ม

พอเห็นแบบนี้ ตาของเราก็เบิกกว้าง หน้าเปลี่ยนสีทันที

“ ปึก ” ผมหยางเฉ่วลุกขึ้นทันที “ แกทำอะไรฮะ ? ”

ขณะพูด ผมก็เดินเข้าไปหาพี่หู

พี่หูคนนั้นทำหน้าดูถูก และไม่ขยับตัวไปไหน

ทันใดนั้นเองจูจูก็รีบหมุนตัวเข้ามาหา แล้วขวางผมเอาไว้ “ นักพรตติง นักพรตติงไม่เป็นอะไร นี่เป็นเรื่องของฉัน มันไม่เกี่ยวกับพวกคุณ ! ”

“ จูจู พวกมันเป็นใคร ? ทำไมถึงต้องตบเธอ ? ” หยางเฉ่วที่ยืนอยู่ข้างๆรีบถามขึ้นทันที

จูจูกลับฝืนยิ้ม “ ไม่ ไม่มีอะไร ! ”

หลังจากพูดจบ เธอก็หมุนตัวกลับไปพูดกับพี่หู “ พี่หู พวกเราออกไปคุยข้างนอก อย่าพูดต่อหน้าเพื่อนของฉันเลย ไว้หน้า…… ”

ขณะพูด จูจูก็ร้อนรนจนแทบร้องไห้ออกมา

ในเวลานี้ลูกค้าในร้านชาบู หันมาสนใจพวกเราหมด แต่ทุกคนกลับทำท่าเหมือนรอดูเรื่องสนุก

แต่เจ้าพี่หูคนนั้น กลับยกยิ้มที่มุมปากอย่างเย็นชา “ หน้า คนอย่างเธอยังมีหน้าอยู่เหรอฮะ ? ”

หลังจากพูดจบ พี่หูก็ง้างมือขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาคิดจะตบจูจูอีกรอบ

ผมยืนอยู่ข้างๆจูจู จึงเป็นธรรมดาที่จะไม่ปล่อยให้เรื่องพันนี้เกิดขึ้นซ้ำสอง

ตาไวมือไว ผมรีบเดินไปข้างหน้าครึ่งก้าว แล้วเอื้อมมือออกไปจับแขนพี่หูด้วยมือข้างเดียว

มือข้างนั้นหยุดลงห่างจากหน้าจูจูไม่ถึงสิบเซนติเมตร พี่หูขมวดคิ้ว คิดจะดึงมือกลับ

แต่ทันใดนั้นเขาก็พบว่ามือของผมเหมือนคีมหนีบ เขาไม่สามารถดึงมือกลับได้

“ ไอ้เด็กน้อย อยากมีเรื่องเหรอฮะ ? รีบปล่อยมือเดี๋ยวนี้ ! ”

หลังจากพูดจบ เขาก็พยายามดิ้นรนสองสามครั้ง ขณะเดียวกันลูกน้องสองคนข้างหลังก็กำลังจะเข้ามาลงมือลงไม้กับผม

“ นักพรตติง นักพรตติงรีบปล่อยมือเถอะ อย่ามีเรื่องเลย อย่ามีเรื่องเลย ฉันขอร้องละ…… ” จูจูทำหน้าอ้อนวอน พยายามแกะมือของผมอย่างต่อเนื่อง

พอเห็นจูจูทำแบบนั้น ผมก็เค้นเสียงดึง ฮึ แล้วปล่อยมือทันที

พี่หูดึงมือกลับ ลูบแขนของตัวเอง เขารู้สึกเจ็บผิดปกติ

เขาคิดว่าผมต้องฝึกวิชาต่อสู้อะไรพวกนั้นมาอย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นคงไม่มีแรงเยอะขนาดนี้

ด้วยเหตุนี้ เขาเลยไม่กล้าลงมือกับผม แต่ก็ยังตะโกนใส่ผม “ ไอ้เด็กน้อย อยากยุ่งเรื่องชาวบ้านมากซินะ ? 

งั้นเงินที่เธอยืมไป แกจะเป็นคนคืนให้ซินะ ? ”

“ เงินอะไร ? ” หยางเฉ่วรีบพูด

พี่หูยังคงลูบแขนของตัวเอง “ เฮอะ ทั้งต้นทั้งดอก ยัยเด็กนี่ติดเงินฉันสามหมื่น ”

“ สามหมื่น ? ” หยางเฉ่วมองจูจูด้วยความตกใจ

ผมเองก็กวาดตามอง เห็นจูจูก้มหน้าลง “ เมื่อไม่กี่ ไม่กี่วันก่อนพ่อของฉันล้มป่วย ฉันเลยไป ไปยืมเงินจากพวกเขาสามพัน ”

ยืมเงินไปรักษา สามพันเปลี่ยนเป็นสามหมื่น ทันใดนั้น ผมก็เข้าใจทันที

จูจูเจอกับเจ้าหนี้ดอกเบี้ยสูง เอาแต่กำไร อย่าว่าแต่เธอที่เป็นแค่นักศึกษาเลย แม้แต่คนที่ทำงานแล้วก็ยังรับดอกเบี้ยที่สูงเสียดฟ้าแบบนี้ไม่ไหว

“ แต่ตอนนี้ไม่ใช่สามพันแล้ว ตามสัญญา ตอนนี้มันเป็นสามหมื่น ! ในเมื่อพวกแกอย่ายุ่งเรื่องชาวบ้านนัก 

งั้นก็เอาเงินมาคืนฉันซะ ! ถ้าคืนไม่ไหว งั้นก็ไปขายตัวแลกเงินมาใช้หนี้…… ”

เมื่อก่อนผมเคยเห็นเรื่องประเภทนี้ในทีวีหรือหนังสือพิมพ์ แต่ยังไม่เคยเจอกับตัวเลยสักครั้ง

ตอนนี้ได้มาเจอแล้ว เจ้าหนี้หน้าเลือดแบบนี้ โหดเหี้ยมถึงที่สุดจริงๆ ถึงกับพูดแบบนี้ออกมาได้ ให้เธอไปขายตัวเนี่ยนะ

“ สัญญาของแกไม่ถูกกฎหมายอยู่แล้ว ” หยางเฉ่วพูดด้วยความโมโห

“ ฮึ ! อยากให้ถูกกฎหมาย ถ้างั้นทำไมแกไม่ไปยืมเงินจากธนาคารละ มายืมจากพวกเรา ก็ต้องคืนเงินมาตามกำหนด ไม่คืนตามกำหนด ก็ต้องคิดได้ซิว่ามันจะมีผลลัพธ์แบบนี้ ” พี่หูพูดต่อ

จูจูกลับทำหน้าร้อนรน “ พี่หูเลิกพูดได้แล้ว ฉันจะคืนแน่นอน อย่ามัวพูดอยู่ที่นี่เลย พวกเราไปคุยข้างนอกเถอะ ! ”

จูจูพบว่า ตอนนี้มีคนจำนวนมากกำลังเริ่มมองมาที่เธอ มันจึงทำให้เธอรู้สึกลำบากใจมาก

พอเห็นแบบนี้ ผมก็ดึงจูจูกลับมา “ เงินที่เธอยืมไป ฉันจะใช้คืนให้เอง…… ”