spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 339 วิญญาณออกจากร่าง

หลังจากพี่เฟิงกลืนแก่นหยินแดงเข้าไป เขาก็นอนสลบมาห้าวันแล้ว

ภายในห้าวันนี้ สภาพร่างกายของเหล่าเฟิงไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ท่านนักพรตตู๋เองก็ทำอะไรไม่ได้

แต่เราก็ทำตามที่พี่เฟิงบอกเอาไว้ นั่นก็คือให้เขาดื่มเลือดสดๆวันละถ้วย

เลือดสดๆที่ว่าก็คือเลือดไก่เลือดเป็ด เจ้าพวกนี้ก็ไม่ได้มีอะไร

แต่สิ่งที่แปลกก็คือ ทุกครั้งที่ป้อนเลือดสดๆให้เหล่าเฟิงแล้ว ร่างกายของเขาก็จะสงบขึ้นมาพักหนึ่ง

แต่ก็แค่พักเดียวเท่านั้น พอเวลาผ่านไป ร่างกายของเหล่าเฟิงก็จะกลับมาร้อนๆหนาวๆดังเดิม

เช้าวันนี้ ผมก็รีบวิ่งไปหาเหล่าเฟิงเหมือนเดิม

เพิ่งไปถึงร้านไป๋ฉ่าว ผมก็เห็นท่านนักพรตตู๋กำลังป้อนเลือดให้เหล่าเฟิงอยู่ในห้อง

เพราะเหล่าเฟิงมักกินไปได้แค่ครึ่งหนึ่ง และบ้วนออกมาเกือบหมดตลอด

ผมเห็นท่านนักพรตตู๋เองก็รับมือคนเดียวไม่ไหว เลยรีบพูดกับเขาว่า “ ท่านลุงตู๋ ให้ผมป้อนเองครับ ! ”

“ เสี่ยวฝาน ! มาพอดีเลย ” ท่านนักพรตตู๋พูดและหัวเราะฮ่าๆ ในเวลาเดียวกันก็วางถ้วยเลือด และใช้มือทั้งสองข้างประคองเหล่าเฟิงที่กำลังสลบไสลให้ลุกขึ้นนั่ง

ผมเดินเข้าไป หยิบถ้วยเลือดขึ้นมา กำลังเปิดปากเหล่าเฟิงเพื่อป้อนเลือด

แต่ไม่รอให้ผมลงมือ ทันใดนั้นเองผมก็พบว่าเปือกตาของเหล่าเฟิงขยับ

ผมตกใจในทันที ตะโกนออกมาอย่างไม่รู้ตัว “ เหล่าเฟิง นายฟื้นแล้วเหรอ ? ”

เมื่อท่านนักพรตตู๋ได้ยินแบบนั้น ก็ดีใจขึ้นมาทันที ในเวลาเดียวกันก็ยังตัวสั่นไปพักหนึ่ง

เปลือกตาของเหล่าเฟิงที่เคยปิดสนิทโดยตลอด ในเวลานี้กลับค่อยๆลืมตาขึ้น

พอเห็นเหล่าเฟิงลืมตา ผมก็ดีใจขึ้นมาทันที

นี่ก็ผ่านมาห้าวันแล้ว ในที่สุดเหล่าเฟิงก็ฟื้นขึ้นมาซะที “ เหล่าเฟิงในที่สุดนายก็ฟื้นสักที ! ”

ผมวางถ้วยเลือดลงด้านข้าง และหัวเราะฮ่าๆออกมาทันที

“ เจ้าลูกศิษย์ ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้างฮึ ? ” ท่านนักพรตตู๋ก็พูดเช่นกัน หลังจากนั้นก็พาเหล่าเฟิงไปพิงที่หัวเตียง

เหล่าเฟิงดูเหนื่อยล้า หน้าซีดมาก แต่ก็พยายามขยับตัว หลังจากนั้นก็พูดออกมาด้วยความลำบาก 

“ ผม ผมเป็นอะไรไป ? ”

ขณะพูด เหล่าเฟิงยังเอามือจับหัวตัวเอง เหมือนกำลังรู้สึกเจ็บ

“ ฮึ ! ก็พี่ชายของเจ้าดันกลืนแก่นหยินแดงลงไป ดังนั้นเจ้าก็เลยกลายเป็นแบบนี้ไง ! ” ท่านนักพรตตู๋พูดด้วยความโมโห

ผลลัพธ์เสียงเพิ่งเงียบลง ทันใดนั้นในห้องก็มีเสียงงี่เง่าของใครบางคนดังขึ้น “ ตาแก่ แกจะไปเข้าใจอะไร ไม่เข้าใจก็อย่าพูดมาก ! ”

พอได้ยินเสียงนี้ พวกเราสามคนก็อึ้งในทันที

น้ำเสียงนี้ มัน มันไม่ใช่เสียงของพี่เฟิงหานเฉ่วเฟิงเหรอ

“ หานเฉ่วเฟิง ! ” เหล่าเฟิงอุทานขึ้นมาคนแรก เขากวาดสายตามองรอบๆ

ผมและท่านนักพรตตู๋กลับมองเหล่าเฟิงด้วยหน้าตกใจ เราทั้งตกใจและสงสัยในเวลาเดียวกัน

เพราะร่างกายพิเศษของเหล่าเฟิง หนึ่งชีวิตสองวิญญาณ

ทุกครั้งจะมีวิญญาณออกมาปรากฎเพียงดวงเดียว ส่วนวิญญาณอีกดวงจะถูกสะกดเอาไว้ในร่าง ไม่มีทางได้ออกมาลืมตาดูโลก อย่างมากที่สุดก็ทำได้เพียงสื่อสารกับวิญญาณอีกดวงเท่านั้น

หากคิดจะออกมา และพูดแบบนี้ จะต้องกดวิญญาณอีกดวงเอาไว้ แล้วควบคุมร่างกายถึงจะทำแบบนี้ได้

แต่ตอนนี้ กลับเห็นได้ชัดว่าเสียงนี้เป็นเสียงของพี่เฟิง

แต่ปัญหาก็คือ เห็นกันอยู่ชัดๆว่าเหล่าเฟิงเป็นคนควบคุมร่างกาย และยังพูดคุยกับพวกเราอยู่ ไม่ได้ถูกสะกดเอาไว้แต่อย่างใด แล้ววิญญาณของพี่เฟิงจะออกมาแผงฤทธิ์ได้ยังไง

ในช่วงเวลานั้น ผมและท่านนักพรตตู๋งงมาก

ส่วนพี่เฟิงกลับพูดต่อ “ อย่าเพิ่งตกใจ อีกเดี๋ยวพวกนายจะอึ้งยิ่งกว่านี้อีก ! ”

เสียงของพี่เฟิงค่อนข้างเย่อหยิ่ง และได้ใจ

เสียงเพิ่งเงียบลง พวกเราก็สัมผัสได้ว่า จู่ๆร่างกายของเหล่าเฟิงก็มีพลังหยางแพร่ออกมา

ไม่เพียงเท่านี้ ร่างกายของเหล่าเฟิงยังบิดอย่างไม่รู้ตัว เหมือนกำลังทรมานอยู่

“ หานเฉ่วเฟิง นาย นายกำลังทำอะไร ? ” เหล่าเฟิงทำหน้าตกใจ ใช้มือเกาคอตัวเอง ท่าทางดูจะอึดอัดน่าดู

“ ทำอะไรงั้นเหรอ ! อีกเดี๋ยวแกก็จะรู้เอง ! ”

พี่เฟิงเพิ่งพูดถึงตรงนี้ ผมและท่านนักพรตตู๋ก็เห็นควันลอยออกมาจากหัวของเหล่าเฟิง

พอควันพวกนี้ออกมา มันก็ลอยมาตกลงตรงหน้าพวกเรา

เจ้าควันนี้รวมตัวอย่างรวดเร็ว ผ่านไปเพียงชั่วพริบตา มันก็ก่อตัวเป็นรูปร่างของคนคนหนึ่ง

ใครคนนั้นใส่ชุดขาว ใบหน้าดุดัน

รูปร่างหน้าตาเหมือนเหล่าเฟิงเป๊ะ หรือจะเรียกได้ว่าถอดแบบกันมาเลย

เพียงแต่ออร่าและท่าทางแบบนี้ ไม่เหมือนกับเหล่าเฟิงเลยสักนิด

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ผมและท่านนักพรตตู๋ก็ทำหน้าช็อกในทันที

เราสำรวจเขาสองสามรอบ จากนั้นก็หันไปมองเหล่าเฟิงที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่สองสามครั้ง

ผมมั่นใจ นี่ก็คือพี่หานเฉ่วเฟิงแน่ๆ

นอกจากพวกเราแล้ว แม้แต่เหล่าเฟิง ก็ยังมองพี่เฟิงที่จู่ๆก็ออกมาปรากฎตัวด้วยความประหลาดใจ

ในห้องเงียบไปหลายวิ ต่อจากนั้นเราก็ได้เหล่าเฟิงพูดขึ้นมาคนแรก “ นาย นายคือ นายคือพี่ชายของฉัน 

หาน หานเฉ่วเฟิง ”

ผู้ชายคนนั้นเหลือบตามองเหล่าเฟิง แล้วพูดด้วยใบหน้าดูถูก “ ไร้สาระ ! ไม่งั้นแกคิดว่าฉันเป็นใครละฮะ ”

เสียงเพิ่งเงียบลง ผมและท่านนักพรตตู๋ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็อดสูดหายใจเข้าไม่ได้

พระเจ้า นี่มันเรื่องอะไรกัน มันน่าทึ่งเกินไปแล้วมั้ง

ตอนแรกเริ่ม ท่านนักพรตตู๋เคยพูดว่า เหล่าเฟิงมีหนึ่งร่างสองวิญญาณ วิญญาณสองตัวผูกติดกัน

เขาปฏิเสธออกมาทันที ว่าวิญญาณทั้งสองดวงไม่อาจออกมาปรากฎตัวพร้อมกันได้ หรือแม้แต่บอกว่าวิญญาณทั้งสองดวงไม่มีทางออกมาอยู่ในร่างพร้อมกัน

ถ้าไม่เป็นเหล่าเฟิง ก็ต้องพี่เฟิงเท่านั้น

นอกจากความตายแล้ว ทั้งสองก็ไม่มีทางออกมาปรากฎตัวพร้อมกัน จึงไม่ต้องพูดถึงเรื่องวิญญาณออกจากร่างเลย

แต่วันนี้ วิญญาณของพี่เฟิงออกมาจากร่างแล้ว แถมยังปรากฎตัวต่อหน้าทุกคน แล้วแบบนี้จะไม่ให้พวกเราตกใจหรือรู้สึกแปลกใจได้ยังไง

ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นก็หมายความว่าวิญญาณของพี่เฟิงก็ไม่ต้องผูกติดกับวิญญาณเหล่าเฟิงแล้ว

ต่อไปเหล่าเฟิงก็ไม่ต้องแชร์ร่างกายกับพี่เฟิงอีกนะซิ

พอคิดได้แบบนี้ ผมก็ดีใจเว่อร์ หรือแม้แต่ดีใจแทนเหล่าเฟิง

ท่านนักพรตตู๋พูดด้วยความประหม่า “ นาย นายจะออก ออกมาได้ยังไง นายสองคนไม่ได้มีวิญญาณผูกติดกันเหรอ ? ”

ท่านนักพรตตู๋เดินทางไปทั่วกว่าสิบปี เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน ว่าหนึ่งร่างสองวิญญาณจะสามารถแยกจากกันได้

ตอนนี้พอมาได้เห็นกับตา เขาก็รับไม่ค่อยไหว

แต่พี่เฟิงที่ยืนอยู่ด้านข้างกลับเหยียดยิ้มอย่างดูถูก “ ถ้าไม่ได้เป็นเพราะพลังในแก่นหยินแดงนั้นลดลง 

อย่าว่าแต่ออกมาเลย แม้แต่แยกออกมาจากร่างนี้เลยก็ยังได้ ”

“ แก่นหยินแดง แก่นหยินแดงยังมีความสามารถแบบนี้ด้วยเหรอ ? ” ท่านนักพรตตู๋ถามต่อ เขายังตกใจไม่หาย

ผมและเหล่าเฟิงก็เบิกตากว้าง ตั้งตารอฟังสิ่งที่พี่เฟิงจะพูด

พี่เฟิงยังคงทำท่าทางเฉื่อยชา สายตาดูถูก “ นั่นก็ต้องดูว่าเป็นใคร เอาไปใช้ยังไง หากตกอยู่ในมือของพวกแก มันก็ไม่มีประโยชน์เลยสักนิด ถ้าไปตกอยู่ในมือของพวกผีที่บำเพ็ญตน ก็แค่เอาไว้ใช้เพิ่มพลังเท่านั้น 

แต่ถ้ามาตกอยู่ในมือฉัน มันไม่เพียงสามารถทำให้ฉันแยกวิญญาณกับเจ้าขยะนี่ได้ แต่ยังสามารถแยกพวกฉันออกจากกันได้อย่างสมบูรณ์ ตั้งแต่นี้จะนับว่าเป็นสองเป็นสองตาย ! ”

แม่เจ้า ! พี่เฟิงยังมีความสามารถแบบนี้ด้วยเหรอ

ตอนนี้ก็ดูเหมือนจะเป็นแบบนี้จริงๆ

ถึงว่าทำไมก่อนหน้านี้พี่เฟิงอยากได้แก่นหยินแดงนัก ที่แท้ก็จะเอามาใช้แยกวิญญาณของทั้งสองคนออกจากกัน

แต่จากคำพูดเมื่อกี้ของเขา ดูเหมือน ดูเหมือนพวกเขาจะยังไม่ได้แยกกันอย่างสมบูรณ์ แต่เป็นแค่การแยกออกมาได้ในระยะเวลาสั้นๆเท่านั้น

พอคิดได้แบบนี้ ผมก็ถามเขาตรงๆ “ พี่เฟิง พี่บอกว่า ตอนนี้พวกพี่ยังไม่ได้แยกจากกันจริงๆ เป็นแค่การแยกออกจากกันแค่สั้นๆเหรอ ? ”

พี่เฟิงขมวดคิ้ว เผยสีหน้าโมโหออกมา “ ก็ใช่นะซิ ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าแมวตัวนั้นเข้ามายุ่ง มันก็คงไม่เป็นแบบนี้ ถ้ามีแก่นหยินแดงแบบสมบูรณ์ ฉันก็จะสามารถแยกออกมาได้แล้ว ต่อไปก็จะได้ใช้ชีวิตอย่างอิสระ 

แต่สุดท้ายก็ปล่อยให้เจ้าแมวตัวนั้นทำลายซะได้ สมควรตายจริงๆ…… ”