spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
| *ตั้งค่าถาวร (คลิกตั้งค่าถาวร) |
ตอนที่ 337 แก่นแตก
จิตใจของผมโดนอาการบาดเจ็บของเหล่าฉินดึงดูด ผมกำลังเข้าไปช่วยดับไฟให้เหล่าฉิน จึงไม่ได้สนใจการเคลื่อนไหวของเจ้าแมวแก่เลยสักนิด
ดังนั้นตอนเจ้าแมวแก่คว้าโอกาสกระโดดข้ามหัวผม ผมไม่เห็นหรือสัมผัสได้เลยสักนิด
แต่นี่ไม่ได้แปลว่าพี่เฟิงจะไม่ได้สนใจด้วย เขาเพ่งสมาธิทั้งหมดไปที่แก่นหยินแดงลูกนั้น นี่เป็นของที่เขาใฝ่ฝันหามาโดยตลอด
แม้จะไม่รู้ว่าทำไมพี่เฟิงต้องการแก่นหยินแดง แต่ดูจากท่าทางของเขา มันกลับดูร้อนรนผิดปกติ
ในเวลานี้พอเห็นเจ้าแมวแก่กระโดด คิดจะหนีออกไป สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที เขาตะโกนออกมาว่า “ คิดหนีงั้นเหรอ ? ฝันไปเถอะ ! ”
หลังจากพูดจบ เขาก็ยกมือขึ้น แทงไปที่เจ้าแมวแก่ตัวนั้น
เดิมทีเจ้าแมวแก่ก็บาดเจ็บอยู่แล้ว ตอนนี้ร่างกายของมันไม่มีทางเบี่ยงตัวหลบได้เลย
ถ้าโดนพี่เฟิงแทงอีกรอบ ชีวิตมันต้องจบเห่แน่
ภายใต้ความรีบร้อน มันไม่สนใจแก่นหยินแดงอีกต่อไป มันโยนกล่องไม้ในมือไปทางพี่เฟิง
พอพี่เฟิงเห็นกล่องลอยเข้ามา หน้าของเขาก็เปลี่ยนสีทันที รีบชักดาบกลับมา
ด้านในใส่แก่นหยินแดงเอาไว้ ถ้าดาบนี้แทงเข้าไปมันอาจทำลายแก่นหยินแดงได้ และแบบนั้นความฝันของเขาก็จะจบเห่ทันที
พี่เฟิงรีบเก็บดาบ และดึงพลังกลับ
แต่เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก และกระทันหันสุดๆ
แต่ถึงจะเก็บดาบทั้งแต่วินาทีแรก แต่มันก็สายไปหนึ่งก้าว
“ ปึก ” เพราะดาบในมือของพี่เฟิง มีพลังไหลเวียนอยู่ มันเลยคมจนผิดปกติ
ดาบนี้ แทงเข้าไปในกล่องตรงๆ
มันเกือบตัดกล่องเป็นสองท่อน ส่วนเจ้าแมวตัวนั้นเพราะจู่ๆพี่เฟิงก็เก็บดาบ มันเลยกระโดดข้ามหัวพวกเราไปได้
หลังจากหนีออกจากวงล้อมของพวกเราได้ สี่เท้าของมันก็วิ่งไม่คิดชีวิตไปหายัยแก่ทันที
ผมและพี่เฟิงไม่สนใจมัน ผมรีบวิ่งเข้าไปหาเหล่าฉิน แล้วช่วยดับไฟให้เขาทันที
พี่เฟิงรีบดึงดาบกลับมา แล้วเปิดดูของในกล่องทันที
แต่หลังจากเปิดกล่องแล้ว เขากลับพบว่าแก่นหยินแดงโดนคมดาบไม้เฉือนเป็นรอย ผิวนอกเริ่มแห้ง และไม่เป็นสีแดงอีกต่อไป
พลังที่หลอมรวมอยู่ด้านใน ตอนนี้กำลังไหลออกมาอย่างรวดเร็ว
พี่เฟิงหน้าถอดสี และตะโกนด่าออกมาทันที “ สมควรตาย ”
หลังจากพูดจบ พี่เฟิงก็ไม่ลังเลแต่อย่างใด เขาหยิบแก่นหยินแดงที่แตก และไม่รู้เหลือพลังหยินเท่าไหร่แล้วขึ้นมา จากนั้นก็ใส่มันเข้าไปในปาก แล้วกลืนมันลงไปทันที
เขาทำบ้าอะไร ถึงพี่เฟิงจะเป็นวิญญาณ แต่ร่างกายนี้เป็นร่างมนุษย์นะ
มนุษย์กลืนแก่นหยินแดงเข้าไปได้ซะที่ไหนละ ถ้ากลืนลงไป มันก็ไม่เท่ากับหาเรื่องตายเหรอ
แม้ผมจะกำลังช่วยดับไฟให้เหล่าฉิน แต่ผมก็เห็นเหตุการณ์นี้
ผมหน้าเปลี่ยนสี รีบพูดขึ้นมาทันที “ พี่เฟิง กินแก่นหยินแดงนี่ไม่ได้นะ พี่กับเหล่าเฟิงจะตายได้นะ ! ”
พี่เฟิงกลับทำหน้าจริงจัง “ ฉันรู้ แต่แก่นหยินแตกแล้ว พลังหยินไหลออกมาเร็วมาก ฉันเลยต้องเอาแก่นไปไว้ในตัว ทำได้แค่กลืน กลืนลงไป…… ”
พอพูดถึงตรงนี้ พี่เฟิงก็เอามือปิดปาก ดูเหมือนจะทรมานมาก สีหน้าเดี๋ยวก็เขียวเดี๋ยวก็แดงขึ้นมาทันที
คงเป็นเพราะแก่นหยินแดงเริ่มทำปฏิกิริยากับร่างกายมนุษย์แล้ว
“ ไอ้น้อง ฉันคงช่วย ช่วยไม่ไหวแล้ว ที่เหลือ ที่เหลือฝากพวกนายด้วยนะ จำ จำไว้พอกลับไปแล้ว ต้อง ต้องเอาเลือดสดๆให้ฉันดื่มวันละถ้วย…… ”
ยิ่งพูด สีหน้าของพี่เฟิงก็ดูแย่ลง และดูทรมานมากขึ้นเรื่อยๆ
และเพิ่งพูดถึงตรงนี้ เขาก็ตาเหลือก “ บึก ” แล้วสลบลงไปนอนกองกับพื้นทันที
“ พี่เฟิง พี่เฟิง ! ”
ผมหน้าถอดสี เหล่าฉินได้รับบาดเจ็บจากยันต์ดำ ในเวลานี้กำลังนอนสลบเป็นตายอยู่ที่พื้น
โชคที่ที่ผมดับไฟทัน บวกกับเหล่าฉินใส่เสื้อผ้ามาหนา ผิวเลยไม่ได้โดนไหม้ร้ายแรงอะไร เพียงเป็นรอยแดง พักฟื้นนิดหน่อยเดี๋ยวก็กลับมาเป็นปกติแล้ว
แต่ผมไม่รู้ว่าสถานการณ์ของพี่เฟิงเป็นยังไง ทำไมเขาถึงต้องกลืนแก่นหยินแดงเข้าไปดื้อๆด้วย
นี่เป็นเรื่องที่เอาชีวิตคนได้เลยนะ ผมรีบเข้าไปหาพี่เฟิง ผมพบว่าตัวเขาเดี๋ยวก็ร้อนเดี๋ยวก็เย็น หายใจแรง ท่าทางผิดปกติสุดๆ
ส่วนอีกทางด้านหนึ่ง เจ้าแมวตัวนั้นได้ไปอยู่กับยัยแก่แล้ว แต่มันหลบอยู่ข้างหลัง
“ เสี่ยวฝาน ศิษย์พี่กับเสี่ยวเฟิงเป็นยังไงบ้าง ? ” ท่านนักพรตตู๋สู้ไปถามไป
ผมหยิบดาบไม้และลุกขึ้น “ ท่าทางดูไม่ดีเท่าไหร่ ! ”
หลังจากพูดจบ ผมก็รีบไปรวมกับพวกเขาทันที
ตอนนี้ดูเหมือน ต้องจัดการยัยแก่นี่กับเจ้าแมวแก่ให้ได้ก่อน พวกเราถึงจะช่วยทั้งสองคนได้มากกว่าเดิม
เป็นธรรมดาที่ยัยแก่จะมีพลังสูง ตอนที่อยู่ตำบลหม่าหวางพวกเราก็ได้เห็นกับตาแล้ว
แต่ร่างจิตในคราวนี้ กลับมีพลังไม่เท่าครั้งก่อน
ขณะที่เวลาล่วงเลยไป ร่างจิตนั้นก็ค่อยๆเลือนหาย ตอนนี้เธอกำลังสู้ฝีมือทัดเทียมกับอาจารย์และท่านนักพรตตู๋
แต่ถ้ามองจากสถานการณ์ของยัยแก่ ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ พลังรบของยัยแก่นี่ก็จะลดลงมากเท่านั้น และร่างกายก็จะจางหายไปเรื่อยๆ
ดูเหมือนเพราะเหตุผลบางอย่าง ทำให้ครั้งนี้ร่างจิตของยัยแกไม่เพียงไม่แข็งแกร่งมากพอ แต่ยังอยู่ได้ในเวลาจำกัดอีกด้วย มันต่างจากเมื่อตอนอยู่ตำบลหม่าหวางลิบลับ
จู่ๆผมก็เข้ามาในเวลานี้ ร่วมมือกับพวกอาจารย์โจมตีเธอ เพิ่มความรุนแรงในการต่อสู้
แม้พลังของยัยแก่กำลังลดลง พลังรบถดถอย ร่างจิตก็มีเวลาจำกัด แถมยังต้องปกป้องเจ้าแมวแก่ที่อยู่ข้างหลังด้วย
แต่เธอก็ยังร้ายกาจเหมือนเดิม พวกเราไม่อาจทำให้รู้ผลแพ้ชนะได้ในทันที
สำหรับเจ้าแมวตัวนั้น เมื่อกี้โดนผมแทงเข้าไปที่ท้อง ตอนนี้เลยมีเลือดไหลนองเต็มพื้น ท่าทางดูอาการค่อนข้างหนัก
แม้แต่ตาที่สาม ในเวลานี้ก็ยังค่อยๆหายไป
ขอแค่พวกเราทนต่อไปอีกหน่อย รอให้ร่างจิตของยัยแก่หายไป พวกเราไม่เพียงจะมีเวลาช่วยพี่เฟิงและ
เหล่าฉิน แต่ยังอาจจะมีโอกาสได้ฆ่าเจ้าแมวแก่ตรงหน้าด้วยก็ได้
ดังนั้นพวกเราเลยทุ่มกำลังใส่ยัยแก่อย่างไม่คิดชีวิต แต่ยัยแก่คนนี้ก็เป็นคู่ต่อสู้ที่จัดการยากจริงๆ
เธอประสานมือ ทันใดนั้นพลังที่กำลังลดลงของเธอ ก็เพิ่มขึ้นมาอย่างกระทันหัน
ไม่ว่าพวกเราจะโจมตียังไง ก็ไม่อาจทำลายร่างของเธอได้ เราได้แต่สู้กับเธอต่อไปเท่านั้น
เช่นเดียวกัน ยัยแก่ก็จัดการเราไม่ได้เหมือนกัน
แต่หลังจากนั้น ยัยแก่ก็ค่อยๆพบว่าเจ้าแมวบาดเจ็บ และเห็นสถานการณ์ของตัวเองไม่ค่อยดี ไม่อาจเอาชนะพวกเราได้ เธอจึงสู้กับพวกเรา และหันไปพูดกับเจ้าแมวแก่ว่า “ เจ้าแมวแก่ถอยกลับไปก่อน แล้วฉันจะสั่งให้คนมารับแก ”
“ นาย นายท่าน แล้ว แล้วท่านละขอรับ ? ” เจ้าแมวแก่ทำท่าทางลังเล มันถามกลับทันที
“ ข้าไม่เป็นอะไร แกรีบไปได้แล้ว ! ” ยัยแก่พูดต่อด้วยเสียงแหบแห้ง
ตอนเจ้าแมวตัวนั้นได้ยินถึงตรงนี้ มันก็พยายามลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก เอามือข้างนึงจับท้องเอาไว้
แล้วพูดกับยัยแก่ว่า “ นายท่าน ถ้างั้นข้าน้อยขอตัวก่อนนะขอรับ…… ”
ขณะพูด มันก็หมุนตัว แล้วไปทางด้านหนึ่งของหุบเขา
“ จะหนีไปไหน ! ” ท่านนักพรตตู๋ตะโกน เขาคิดจะไล่ตามเจ้าแมวแก่ตัวนั้นไป
เพราะเจ้าแมวนี่ ทำให้เหล่าฉินและเหล่าเฟิงบาดเจ็บ
ในฐานะศิษย์น้องของเหล่าฉิน ก็เป็นธรรมดาที่ท่านนักพรตตู๋จะไม่ปล่อยเจ้าแมวตัวนี้ไปง่ายๆ
แต่ตอนท่านนักพรตตู๋จะวิ่งตาม ยัยแก่คนนั้นก็เคลื่อนตัว มาขวางหน้าท่านนักพรตตู๋เอาไว้
“ คู่ต่อสู้ของเจ้าคือข้า ! ”
“ ยัยแก่ ไปตายซะ ! ” ท่านนักพรตตู๋ตะคอกออกมาด้วยความโมโห ยกดาบไม้เข้าไปแทงทันที
แต่ยัยแก่คนนี้กวัดแกว่งไม้เท้าดำในมืออย่างคล่องมือ แม้พละกำลังของเธอจะลดลงอย่างต่อเนื่อง แต่พวกเราก็ไม่สามารถจัดการเธอได้ทันที
การต่อสู้แบบนี้ผ่านไปอีกหลายนาที เจ้าแมวตัวนั้นหนีไปจนไม่เห็นเงาแล้ว แต่พวกเรากลับกำลังสู้กับยัยแก่ในหุบเขาแห่งนี้…….