spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 335 วิชาร่างจริงห้าชีวิต

คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเจ้าแมวตัวนี้จะร้ายกาจถึงขนาดนี้

ไม่รู้จริงๆว่าเจ้าแมวตัวนี้จะแข็งแกร่งกว่าเมื่อกี้กี่เท่าตัว แต่สิ่งที่ทำให้เรารับไม่ไหวที่สุดคือ เจ้าแมวตัวนี้ยังแยกร่างออกมาได้อีก

เจ้าแมวพวกนี้เหมือนเจ้าปีศาจแมวนั่นเป๊ะ แต่ละตัวต่างดุร้าย และยังเข้าขากันได้ดีอีกต่างหาก

อุ้งเท้าแต่ละข้างต่างมีพละกำลังมหาศาล ไม่มีทางที่เราจะต้านไหว มันร้ายกาจจนผิดปกติ

ตอนนี้พวกเราห้าคน กำลังสู้กับแมวแต่ละตัว

และพวกมันยังมีหน้าตาเหมือนกันเป๊ะ เพิ่งสู้กันได้สองนาที พวกเราก็แยกไม่ออกแล้วว่าใครเป็นใคร

ตอนแรกเรากำลังตกใจ ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่ท่านนักพรตตู๋กลับพูดขึ้นมาในเวลานี้ “ ไม่ต้องตกใจ นี่เป็นแค่การอำพรางตาของเจ้าแมวนี่ มันต้องใช้วิชามารบางอย่างทำให้พวกเราสับสน เจ้าเดรัจฉานนี่ไม่ใช่แบคทีเรีย มันไม่มีทางแยกร่างได้แน่ๆ ! ”

เสียงตะโกนของท่านนักพรตตู๋ ทำให้ทุกคนได้สติกลับมาอีกครั้ง เหมือนได้กินยาสงบใจเข้าไปเม็ดหนึ่ง

ท่านนักพรตตู๋พูดถูก ในหมู่แมวห้าตัวนี้ ต้องมีเพียงแค่ตัวเดียวที่เป็นร่างจริง ส่วนอีกสี่ตัวเป็นแค่ตัวปลอม

มันจะต้องเป็นวิชามารบางอย่างของเจ้าปีศาจแมวนี่ เพียงแต่พอพวกเราต้องมนต์แล้ว ก็ยากที่จะสลัดออกได้ เลยทำให้พวกเราคิดว่าเจ้าแมวห้าตัวนี้เป็นของจริงทั้งหมด

ตอนนี้พวกเรามั่นใจได้แค่นี้ พอใจเริ่มสงบขึ้นมาเล็กน้อย ก็มองออกว่าเป็นแค่วิชาพรางตา

แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่สิ่งที่พวกเราเห็นและรับรู้ได้ ก็ดูเหมือนจริงมาก

หากปล่อยให้มีช่องโหว่เล็กน้อย ก็อาจได้รับบาดเจ็บได้

พวกเราสู้กับแมวคนละตัว จนเวลาผ่านไปสิบกว่านาที ในเวลานี้เห็นได้ชัดว่าพวกเราเริ่มเหนื่อยแล้ว 

และยังดูไม่ออกว่าตัวไหนคือตัวจริง

เดิมทีร่างกายของพี่เฟิงก็บาดเจ็บอยู่แล้ว และยังไม่หายดี ในเวลานี้ยังเข้าไปต่อสู้อย่างดุเดือด แผลที่หน้าอกจึงเริ่มปริ และมีเลือดสดๆไหลออกมาแล้ว

สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือ จนถึงตอนนี้ เราก็ยังหาวิธีทำลายวิชาพรางตาไม่ได้

“ เมี๊ยว ” มันร้องออกมาอีกครั้ง อุ้งเท้าของเจ้าแมวแก่ กวาดไปทางเหล่าฉิน

เหล่าฉินหลบไม่ทัน เขาโดนซัดเข้าไปเต็มๆ

“ แควก ” ไหล่ของเหล่าฉินโดนข่วนหลายแผล เลือดสดๆไหลหยดออกมาทันที

“ เหล่าฉิน ! ” อาจารย์ตะโกน

“ ศิษย์พี่ ! ” ท่านนักพรตตู๋ก็รีบพุ่งเข้ามา เอื้อมมือไปประคองตัวเหล่าฉินเอาไว้ และโจมตีไล่เจ้าแมวตัวนั้นให้ออกไปทันที

“ สมควรตาย ประมาทไปหน่อย ตู๋อ่างแกไม่ต้องมาสนใจฉัน รีบคิดวิธีทำลายวิชาพรางตาของมันเร็ว ! ” เหล่าฉินพูดเสียงดัง

แต่ท่านนักพรตตู๋กลับทำหน้าลำบากใจ ท่านนักพรตตู๋และอาจารย์ก็ลองหาทางทำลายวิชาพรางตานั้นหลายวิธีแล้ว แต่มันก็ไม่ได้ผลเลยสักวิธี

ในเวลานี้เจ้าแมวเฒ่าตัวนั้นกลับหัวเราะเสียงดัง “ ฮ่าฮ่าฮ่า ” “ ไร้น้ำยา ข้าเป็นภาพลวงตาในสายตาพวกเจ้า และเป็นตัวจริงในสายตาพวกเจ้าด้วย ! ”

หลังจากพูดจบ แมวห้าตัวนั้นก็ร้องออกมาพร้อมกัน

“ เมี๊ยว ! ”

คราวนี้เสียงของดังก้องป่า แพร่พลังปีศาจเป็นระลอก และในเวลาเดียวกันก็กำลังจะลงมือกับพวกเราอีกครั้ง

พวกเราทำได้แค่ตั้งรับ คิดไม่ออกจริงๆว่าควรทำยังไง

ห้ารุมหนึ่ง ตอนนี้กลับโดนเจ้านั้นข่มซะแล้ว แถมยังเหมือนจะโดนอีกฝ่ายฆ่ายกทีมอีกด้วย

แต่จะปล่อยให้มันเป็นแบบนั้นได้ยังไง ผมคิดไม่หยุด จะมีวิธีอะไรบางที่สามารถแก้สถานการณ์นี้ได้

การบล็อกการโจมตีเมื่อกี้ ทำให้ผมเริ่มรู้สึกว่าแขนจะชาแล้ว พอเห็นเจ้าแมวแก่เตรียมตัวจะเข้ามาโจมตีอีกครั้ง

ผมก็กัดฟัน จะทำยังไงดี จะทำยังไงถึงจะทำลายการพรางตาของเจ้าปีศาจแมวนี่ได้

ในขณะที่ผมกำลังคิดหนัก จู่ๆในสมองก็มีแสงแวบขึ้นมา

ใช่แล้ว ผมมีกระดิ่งทองแดงอยู่นี่นา

ก่อนหน้านนี้กระดิ่งทองแดงช่วยสยบผีชุดเหลืองได้พอสมควร ถ้าใช้กระดิ่งกับเจ้าปีศาจแมว มันอาจจะได้ผลก็ได้

หากอีกฝ่ายเปิดเผยช่องโหว่ออกมา บางทีพวกเราอาจจะหาตัวจริงของมันเจอ ทำลายวิชามารของอีกฝ่าย 

และคลายวิชาพรางตาตรงหน้าพวกเราก็ได้

แม้นี้จะเป็นแค่ความคิดของผม แต่ยังไงตอนนี้ก็ต้องลองทำดูก่อน

ผมไม่ลังเล รีบหยิบกระดิ่งออกมา และแกะเทปกาวในกระดิ่งอย่างรวดเร็ว

มองไปที่เจ้าปีศาจแมวที่กำลังพุ่งเข้ามา แล้วผมก็เริ่มสั่นกระดิ่งทันที

“ กริ๊งกริ๊งกริ๊ง ” กระดิ่งทองแดงอันนี้เป็นสมบัติลับที่มู่หลงเหยียนให้ผมเอาไว้

ตอนที่ผมเพิ่งเริ่มสั่น มันก็เปล่งเสียงดังฟังชัดผิดปกติ

และในขณะที่เสียงกระดิ่งดังขึ้น เจ้าแมวห้าตัวที่กำลังพุ่งเข้ามา ก็ตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด และยังตัวสั่นไปพักหนึ่งด้วย หรือแม้แต่พองขนคอออกมา

ไม่เพียงเท่านี้ สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือ จู่ๆผมก็พบว่าเจ้าแมวแก่ตรงหน้า เบี่ยงตัวหลบพักหนึ่ง ตัวมันโปร่งใสขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ผมก็ดีใจขึ้นมาทันที

เจ้าแมวแก่เป็นสัตว์ประหลาด เจ้าสัตว์ประหลาดแบบนี้ไม่ใช้ผีเร่ร่อน พวกมันมีร่างกาย แล้วจะโปร่งแสงได้ยังไง

แม้จะโปร่งแสงเพียงแวบหนึ่ง ซึ่งเป็นเวลาที่สั้นมากๆ

แต่ผมกลับมั่นใจ แมวที่กำลังพุ่งเข้ามาหาผม เป็นตัวปลอม

เพิ่งคิดถึงตรงนี้ ท่านนักพรตตู๋และพวกอาจารย์ก็เห็นจุดนี้เช่นกัน ทุกคนต่างทำหน้าดีใจ

อาจารย์รีบพูดขึ้นมาคนแรก “ ใช้ได้นิ เสี่ยวฝานสั่นต่อไป ! ”

เป็นธรรมดาที่ผมจะไม่รอช้า สั่นกระดิ่งต่อไปทันที

ภายใต้เสียงกระดิ่งเจ้าแมวแก่ตัวนั้นค่อนข้างลำบาก เห็นได้ชัดว่ามันเริ่มหงุดหงิดแล้ว

แมวทั้งห้าตัวต่างร้อง “ เมี๊ยว ” ออกมา แล้วพุ่งมาทางผมทันที

แต่ตอนที่พวกมันพุ่งเข้ามา แมวสี่ตัวนั้น ก็ตัวโปร่งแสงพักไปหนึ่ง มีเพียงแมวตัวซ้ายเพียงตัวเองที่มีตาเรืองแสง และไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ

มันชัดเจนมาก ตัวซ้ายสุดก็คือร่างจริงของเจ้าแมวแก่ ส่วนอีกสี่ตัวที่เหลือ คือตัวปลอม

พอทุกคนเห็นสิ่งนี้ ก็ไม่สนใจแมวอีกสี่ตัว ทุกคนจ้องแมวตัวซ้ายสุดตาไม่กระพริบ

“ ที่แท้แกก็อยู่ที่นี่ ! ” เหล่าฉินตะโกน และยกดาบเข้าไปแทง

“ ไอ้แมวปีศาจ เอาชีวิตแกมาให้ฉันซะ ! ” พี่เฟิงตะโกน

“ เดรัจฉาน ! ” อาจารย์ด่าทันที

ท่านนักพรตตู๋ก็เค้นเสียง ฮึ อย่างเย็นชา “ เดรัจฉาน ! ”

ทั้งสี่คนรุมโจมตี ที่เจ้าแมวตัวนั้น

จู่ๆเจ้าแมวตัวนั้นก็เห็นพวกเรารู้ตัวจริงของมันแล้ว มันเลยเผยสีหน้าหวาดกลัวออกมา มันจะกล้าปะทะกับพวกเราตรงๆได้ยังไง หลังจากนั้นมันก็รีบถอยไปด้านหลังทันที

และในตอนที่มันถอยหนี แมวสี่ตัวที่พุ่งมาทางผมก็ส่งเสียงดัง “ ปัง ” พวกมันระเบิด กลายเป็นควันสีดำ 

และจางหายไปในทันที

ตอนนี้ เหลือเพียงร่างจริงของเจ้าแมวแก่เท่านั้น

ในเวลาเดียวกัน พวกอาจารย์ก็เข้าไปอยู่ในรัศมีสังหารแล้ว แต่ละคนต่างลงมือจู่โจมอย่างต่อเนื่อง

แสงดาบเปล่งประกาย ฟาดฟันเอาชีวิตเจ้าแมวปีศาจ

ตอนนี้ตัวเจ้าแมวมีพลังเยอะขึ้น มันเลยใช้ร่างกายที่คล่องแคล่วว่องไวของตัวเอง หลบและโจมตีกลับ

แต่สองมือจะสู้กับสี่แขนได้ยังไง เมื่อไม่มีวิชาพรางตาแล้ว สุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้

ได้ยินเพียงเสียง “ เมี๊ยว ” ท้องของเจ้าแมวตัวนั้น โดนดาบของอาจารย์แทงเข้าไปตรงๆหนึ่งครั้ง

แม้จะไม่ได้ฆ่ามันในทันที แต่เจ้าแมวแก่ก็โดนบีบเข้าไปสู่มุมอับ ตอนนี้เหลือแค่เวลาเท่านั้นที่จะกำหนดความตายของมัน

เจ้าแมวแก่ทำหน้าโมโห เอามือข้างหนึ่งกุมท้องตัวเองเอาไว้ แล้วใช้มืออีกข้างหยิบกล่องไม้ที่ใส่แก่นหยินแดงเอาไว้ออกมา “ อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามาทั้งหมดนั้นแหละ ไม่อย่างนั้นข้าจะทำลายมัน ! ”

แก่นหยินแดงอยู่ในมืออีกฝ่าย ไหนเลยพวกเราจะกล้าบุ่มบ่าม

ทำได้เพียงล้อมเอาไว้ ไม่ได้ขยับเข้าไปแม้แต่ก้าวเดียว

พอเจ้าแมวปีศาจนั่นเห็นว่าพวกเราไม่ขยับ มันก็ใช้ใบหน้าที่ดุร้ายจ้องพวกเรา “ เก่งนักนะเจ้าเด็กน้อย 

ถึงกับทำลายวิชาร่างจริงห้าชีวิตของข้าได้ ! ”

ผลลัพธ์เสียงของมันเพิ่งเงียบลง อาจารย์ก็ตะคอกออกมาทันที “ เดรัจฉาน อย่าว่าแต่ห้าชีวิตเลย กล้ามายุ่งกับพวกเรา ถึงวันนี้แกจะเอามาเก้าชีวิตก็อย่าหวังจะเหลือรอดไปได้สักชีวิต…… ”

พอพูดจบ อาจารย์ก็ยกดาบขึ้น ทำท่าขู่จะใช้กำลัง

ผลลัพธ์ไม่รอให้อาจารย์พูดออกมาอีกครั้ง จู่ๆด้านหลังเราก็มีเสียงสายลมพัดเข้ามา “ ฮูฮู ” ในหุบเขามีลมกระโชกแรงเกิดขึ้น

อากาศรอบๆที่เคยอบอุ่น ลดลงหลายองศาทันที

ไม่เพียงเท่านี้ เสียงยายแก่ที่แหบแห้ง ก็ดังขึ้นด้านหลังของพวกเรา “ ข้าละอยากเห็นจริงๆ ว่าใครมันกล้ามาสามหาวขนาดนี้…… ”