spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 327 อดีตของผีผู้หญิง

แก่นพลังของผีผู้หญิงโดนดึงออกมาแล้ว พลังชั่วร้ายก็ค่อยๆสลายไป จากขั้นผีร้ายชุดแดงก็กลายเป็นผีชุดขาวธรรมดาแล้ว

แต่เธอในเวลานี้ ได้สูญเสียพลังชั่วร้ายไปจนหมด และสติกลับคืนมาแล้ว

ผีผู้หญิงสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอเล่าเรื่องตอนมีชีวิตของเธอและสาเหตุว่าทำไมเธอถึงโดนขังเอาไว้ในโลงเหล็ก ให้พวกเราฟังทั้งหมด

และสาเหตุของเรื่องก็เป็นแบบนี้ ผีผู้หญิงตนนี้มีชื่อว่าเจียหย่าจือ เธอเสียชีวิตในช่วงปลายราชวงศ์ชิง

เดิมทีเธอเป็นบุตรสาวของตระกูลที่ร่ำรวยในท้องถิ่น ไม่ว่าจะเป็นชาติตระกูลหรือหน้าตา ก็ไม่เป็นรองใครทั้งนั้น

บวกกับเธอเป็นลูกสาวเพียงคนเดียว พ่อแม่ เลยรักและเอ็นดูเธอแบบสุดๆ เป็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนเลยก็ว่าได้

เวลามีคนมาขอแต่งงาน แม้จะไม่ถึงขั้นประตูบ้านพัง แต่ก็มีมาไม่ขาดสาย

พ่อแม่ของเธอ ก็ดูหนุ่มรูปงามมากความสามารถไว้ให้เธอสองสามคน แต่ละคนต่างเหมาะสมกับเธอทั้งนั้น อารมณ์ประมาณว่าดีทั้งหน้าตาและสมอง

แต่เจียหย่าจือกลับไปหลงรักบัณฑิตซิ่วไฉจนๆและหน้าตาบ้านๆคนหนึ่ง ส่วนบัณฑิตซิ่วไฉคนนี้ก็จนจนไม่รู้จะจนยังไง แม้แต่ข้าวก็ยังไม่มีให้กินด้วยซ้ำ

เพียงเพราะเทศกาลโคมไฟ เจียหย่าจือมักไปชมโคมไฟบนสะพานเสมอ แต่แล้ววันนั้นเธอก็โดนคนเบียดตกสะพาน บังเอิญบัณฑิตซิ่วไฉคนนี้ก็ได้พายเรือให้คนอื่นผ่านมาทางนี้พอดี เขาก็เลยได้ช่วยเจียหย่าจือเอาไว้

เจียหย่าจือจึงรู้สึกซาบซึ้งใจมาก พอกลับไปถึงจวนแล้ว เธอก็ให้สาวใช้เอาเงินไปให้บัณฑิตซิ่วไฉคนนั้น 

เพื่อตอบแทนน้ำใจ

แต่ตอนสาวใช้กลับมา เธอยังเอาจดหมายและกลอนรักของบัณฑิตซิ่วไฉคนนั้นกลับมาด้วย

เจียหย่าจือเกิดในตระกูลเศรษฐี มีของมีค่าอะไรที่เธอไม่เคยเห็นบ้าง สิ่งที่เธอขาด ก็คือคนปลอบใจที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณ

บวกกับบัณฑิตซิ่วไฉคนนั้นได้ช่วยชีวิตเธอเอาไว้ เจียหย่าจือจึงเขียนจดหมายหาบัณฑิตซิ่วไฉบ่อยๆ 

ผลลัพธ์พอเขียนหากันไปหากันมา ความรักก็อุบัติขึ้น

ต่อมาตอนเจียหย่าจือเล่าเรื่องคนที่เธอชอบให้พ่อแม่ฟัง พ่อแม่ของเธอก็ไม่เห็นด้วยอย่างเด็ดขาด 

บัณฑิตซิ่วไฉคนนี้ไม่เพียงยากจน แม้แต่ความสามารถที่มีก็ยังโดดเด่นเลยสักนิด

แต่พวกเขาก็ทนความดื้อรั้นของเจียหย่าจือไม่ไหว บวกกับพ่อแม่ของเธอเป็นคนรวย และยังรักลูกสาวดุจแก้วตาดวงใจ

สุดท้ายก็ตอบตกลง ยอมให้บัณฑิตซิ่วไฉคนนี้แต่งงานกับลูกสาวตัวเอง

ตอนแรก บัณฑิตซิ่วไฉคนนี้ยังทำดีและเชื่อฟังเธอทุกอย่าง แสดงท่าทางว่ารักกันหวานชื่น

แต่หลังจากนั้น บัณฑิตซิ่วไฉคนนี้ก็เริ่มไม่กลับบ้าน ออกไปเที่ยวสำมะเลเทเมา ความรู้สึกที่มีให้เจียหย่าจือ 

ก็ค่อยๆเปลี่ยนไป

ตอนแรกเจียหย่าจือเสียใจมาก แต่ในสมัยนั้นเธอก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน ผู้ชายมีเมียสามอนุสี่ถือเป็นเรื่องปกติ แล้วจะไปพูดถึงเรื่องเที่ยวสำมะเลเทเมาได้ยังไง

เมื่อพ่อแม่ของเธอมาเห็น ก็อารมณ์เสียทันที จึงตัดเงินของบัณฑิตซิ่วไฉ

พอไม่มีเงินแล้ว แกก็ควรอยู่บ้านดีๆซะเถอะ

แต่ผลลัพธ์ละ ? บัณฑิตซิ่วไฉคนนั้นกลับกลายเป็นฆาตกรแทน เขาแอบวางยาพิษฆ่าพ่อแม่ของเธอ 

และยึดทรัพย์สินตระกูลของเธอไปเป็นของตัวเอง

เมื่อไม่มีการผูกมัดจากพ่อแม่ของเธอแล้ว และยังมีทรัพย์สินจำนวนมหาศาลให้ใช้ บัณฑิตซิ่วไฉคนนี้ก็ไม่สนกฎหมายและศีลธรรมใดๆทั้งสิ้น

ไม่เพียงไม่เห็นเจียหย่าจืออยู่ในสายตา เขายังรับอนุมาทีเดียวสิบสามคนติด

หรือแม้แต่หลังจากนั้น ยัยอนุพวกนี้ยังไม่เห็นเจียหย่าจืออยู่ในสายตา หาเวลามาบันดาลความโกรธใส่เธอเป็นครั้งคราว

เจียหย่าจือไม่เพียงไม่ได้รับความรักจากสามี เธอยังต้องกลายเป็นที่ระบายความโกรธ และต้องทำงานบ้านหนักๆอีก

สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือ ต่อมาเธอได้รู้ว่าพ่อแม่ของตัวเอง โดนสามีวางยาพิษจนตาย และยังได้ครองทรัพย์สินของตระกูลเธอตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

เจียหย่าจือเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เธอจะทำอะไรได้ สุดท้ายก็ได้แต่ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืนเท่านั้น

บัณฑิตซิ่วไฉคนนั้นไม่เพียงทำเมินเท่านั้น เขายังบอกว่าจะหย่ากับเจียหย่าจือด้วย

ในสมัยโบราณ ความบริสุทธิ์เป็นสิ่งสูงค่าของผู้หญิง ถึงต้องตาย พวกเธอก็ไม่ยอมเห็นหนังสือหย่านั่นเด็ดขาด

เจียหย่าจือมาถึงขีดสุดแล้ว เธอต้องมองผู้ชายที่ตัวเองรักอย่างสุดใจ ฆ่าพ่อแม่ตัวเอง แย่งชิงทรัพย์สินของบ้านตัวเองไป และตอนนี้ยังจะหย่ากับเธอ เจียหย่าจือจึงคิดจะตายไปพร้อมกับเขา

แต่เจียหย่าจือจะเป็นคู่ต่อสู้ของบัณฑิตซิ่วไฉคนนั้นได้ยังไง เธอทำเพียงทำให้บัณฑิตซิ่วไฉบาดเจ็บเท่านั้น ไม่ได้ทำร้ายถึงชีวิตเขา

ส่วนบัณฑิตซิ่วไฉกลับลนลานจนทำเรื่องเลวร้ายลงไป เขาผลักเธอลงไปในน้ำ แล้วปล่อยให้เธอจมน้ำตาย

พวกเขาได้มาพบกันก็เพราะน้ำ และต้องจากกันเพราะน้ำ

อนุไม่กี่คนผ่านมาเห็นเรื่องนี้เข้า แต่พวกเธอไม่เพียงไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกทางการ แต่ยังช่วยเสนอความคิดเห็นด้วย

บอกว่าเจียหย่าจือมีแรงอาฆาตรุนแรง ตอนนี้เธอจมน้ำตายแล้ว ดังนั้นเราต้องหานักพรตฝีมือดีมาสวดส่งวิญญาณเธอ

คนในสมัยนั้นเชื่อเรื่องพวกนี้มาก จึงเป็นธรรมดาที่บัณฑิตซิ่วไฉจะออกไปเชิญนักพรตกลับมา

แต่ใครจะรู้ละว่านักพรตคนนั้นเป็นหมอผีใจบาป พอได้ยินเรื่องราวจากปากบัณฑิตซิ่วไฉแล้ว

ไม่เพียงไม่ทำพิธีอย่างถูกต้อง แต่ยังเสนอความคิดให้บัณฑิตซิ่วไฉสองอย่าง

อย่างแรกคือ ทำตามพิธีปกติ สวดส่งวิญญาณเจียหย่าจือ แต่เจียหย่าจือตายด้วยความแค้น เขาเลยไม่กล้ารับประกันว่าจะทำสำเร็จไหม

อย่างที่สองคือ ทำโลงเหล็กขึ้นมาโลงหนึ่ง ผนึกวิญญาณเจียหย่าจือเอาไว้ข้างใน แต่เจียหย่าจือ จะต้องทรมานเพราะโลงเหล็กทุกคืน แต่เขารับประกันได้เลยว่าวิญญาณของเจียหย่าจือจะไม่สามารถออกมาทำร้ายบัณฑิตซิ่วไฉได้อย่างแน่นอน

บัณฑิตซิ่วไฉคนนั้นครุ่นคิด เขาตอบอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด เขาบอกให้นักพรตคนนั้นทำโลงเหล็กขึ้นมา ผนึกวิญญาณของเจียหย่าจือเอาไว้

ผลสุดท้าย หญิงบริสุทธิ์คนหนึ่งไม่เพียงโดนสามีตัวเองผลักตกน้ำตาย ท้ายที่สุดยังโดนขังเอาไว้ในโลงให้ทรมานชั่วกัปชั่วกัลป์ เธอต้องทรมานแบบนี้มาร่วมร้อยกว่าปี แรงแค้นฝังลึกลงไปเรื่อยๆ สุดท้ายก็กลายเป็นวิญญาณชั่วร้าย

ตอนโดนขุดออกมา เธอเป็นวิญญาณร้ายชุดเหลืองขั้นสุดท้ายแล้ว

ต่อมาโดนผมใช้กระดิ่งกระตุ้น ทำให้เธอเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม เลยพลอยทำให้เธอกลายเป็นผีชุดแดงโดยไม่ได้ตั้งใจ

เมื่อฟังเรื่องพวกนี้จบ ทุกคนก็แน่นิ่งในทันที

หรือแม้แต่เผยหน้าตาหนักใจออกมา คิดไม่ถึงว่าผีชั่วตนนี้ จะมีอดีตที่ขมขื่นแบบนี้

ส่วนผีผู้หญิงตนนี้ หลังจากเล่าเรื่องพวกนี้จบแล้ว ร่างกายของเธอก็เลือนลางไปไม่น้อย

ตอนนี้เธอทำเหมือนกับคนเป็น สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วหลังจากนั้นก็พูดกับพวกเราว่า “ ถึงวิญญาณฉันจะใกล้แตกสลายแล้ว แต่ยังไงฉันก็ต้องขอบคุณพวกคุณมากนะคะ เป็นเพราะพวกคุณฉันถึงหลุดพ้นจากความทรมานได้ แต่ฉันก็ต้องขอโทษพวกคุณด้วย ที่เกือบทำให้พวกคุณต้องตาย ฉันไม่ได้ตั้งใจทำนะคะ เพียงแค่ตอนนั้น ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว ! ”

เสียงของผีผู้หญิงอ่อนโยนมาก มันรื่นหูสุดๆ ไม่เหมือนเสียงที่ดุร้ายก่อนหน้านี้ ที่ฟังแล้วบาดหูสุดๆ

หลังจากฟังเรื่องราวตอนมีชีวิตของเธอจบ พวกเราสามคนก็เห็นใจเธออย่างแรง

ตอนนี้เธอกลับมามีสติแล้ว ไม่ได้เป็นผีร้ายอีกต่อไป

เมื่อได้ยินผีผู้หญิงพูดขอโทษออกมา พวกเราสามคนก็รีบส่ายหัวให้ทันที

ในเวลาเดียวกันน้ำเสียงของหยางเฉ่วก็ปนด้วยความเสียใจเล็กน้อย “ พี่หย่าจือ พี่พูดเกินไปแล้ว เป็นพวกเราเองต่างหากที่ช่วยพี่ไม่ได้ ! และยังเอาแก่นพลังของพี่มาอีก ”

พอผีผู้หญิงได้ยินแบบนี้ ก็มองแก่นพลังในมือเหล่าเฟิง แต่แววตาของเธอกลับมีร่องรอยของความรังเกียจ

ต่อจากนั้น เธอกลับคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย “ ฉันไม่โกรธพวกคุณ เดี๋ยวเรื่องของฉันก็ลอยไปตามลมแล้ว 

อีกอย่างก็เพราะเจ้าสิ่งนั้น ฉันถึงต้องจมอยู่กับความทรมานที่มีไม่สิ้นสุด มันเกิดมาจากความแค้นของฉันร่วมนับร้อยปี และก็เป็นเพราะมัน ที่ทำให้ฉันต้องฆ่าคนบริสุทธิ์พวกนั้น ไม่มีมันแล้ว ฉันถึงรู้สึกหลุดพ้นอย่างแท้จริง ”

พอพูดถึงตรงนี้ ผีผู้หญิงก็ถอนหายใจออกมายาวๆแล้วพูดต่อ “ ตอนนี้ฉันจะได้หลุดพ้นแล้ว ไม่ต้องทรมานขนาดนั้นแล้ว และยังไม่มีแรงแค้นพวกนั้นแล้ว ตอนนี้ ตอนนี้ฉันรู้สึกสบายไปทั้งตัว…… ”

หลังจากพูดจบ ร่างกายของผีผู้หญิงก็เลือนลางไปไม่น้อย แต่ใบหน้าของเธอกลับเปื้อนยิ้ม

ส่วนผมและเหล่าเฟิงที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี

เดิมทีผีผู้หญิงเป็นคนน่าสงสาร เธอดันถูกคนชั่วตัวจริงบีบให้กลายเป็นวิญญาณร้าย ทำให้เธอฆ่าคนบริสุทธิ์ไปจำนวนหนึ่ง กลายเป็นผีร้ายฆ่าคน

แต่พวกเรา กลับไม่อาจช่วยเธอได้ พวกเราไม่มีพลังและความสามารถในการรักษาชีวิตเธอเอาไว้และช่วยกำจัดพลังชั่วร้ายในร่างของเธอได้

ทำได้เพียงลงมือฆ่าเธอเท่านั้น เพื่อไม่ให้เธอไปทำร้ายคนอื่นอีก ปกป้องความสงบสุขของมนุษย์โลก 

และทำให้เธอหลุดพ้นจากความทุกข์

และนี่ ก็เป็นหน้าที่ของคนปราบสิ่งชั่วร้ายอย่างเรา

พอเทิ๋งหนิวและหวางเป่าเฉิงได้ยินถึงตรงนี้ ก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้

หลังจากนั้นถึงได้ยินหวางเป่าเฉิงพูดกับผีผู้หญิงว่า “ ใครทำใครรับ ไม่ว่าจะเกิดชาติไหนคนที่ทำร้ายเธอ 

ก็ต้องได้รับผลกรรมนั้นอย่างแน่นอน ส่วนการตายของเธอ ก็ถือว่าเป็นการชดใช้ ให้กับคนที่เธอฆ่าตายไปก็แล้วกัน ! ”

ร่างกายของผีผู้หญิงเลือนลางมากแล้ว เธอไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ค่อยๆเงยหน้า เหม่อมองดวงจันทร์ที่สว่างไสวอยู่บนท้องฟ้าในยามค่ำคืนเท่านั้น

ต่อจากนั้น เราก็เห็นร่างของผีผู้หญิงค่อยๆหายไป สุดท้ายก็กลายเป็นแสงเล็กๆ และจางหายไปจากสายตาของพวกเรา……