spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 306 ไม่มีถูกผิด

คำพูดของผีตานีรบกวนจิตใจผม ทำให้มีความสับสนเล็กน้อยเกิดขึ้นในใจผม

เธอพูดถูกไหมนะ ? แต่เหมือนจะถูกแฮะ ถ้ามองในมุมของผีตานี เธอก็ไม่ได้ทำอะไรผิด

เธอแค่ทำเพื่อเอาชีวิตรอด ดังนั้นถึงได้ดูดพลังหยางและฆ่าคน

พอหันมามองว่าเรากำลังช่วยใครอยู่ ก็แค่คุณชายเจ้าสำราญกลุ่มหนึ่ง ถึงผมจะไม่รู้จักกับอีกสองคน แต่จากพฤติกรรมทั้งหมดที่เจ้าหลงอ้าวเทียนก่อเอาไว้ที่โรงแรม เราต่างเห็นกันเต็มสองตา ต่อหน้าผู้คนมากมายแบบนั้นมันก็ยังกล้ารังแกผู้หญิง

ดั่งคำกล่าวที่ว่าอยู่ใกล้สิ่งใดย่อมเหมือนสิ่งนั้น อยู่กับคนประเภทนี้ ลูกผู้ดีทั้งสองคนก็ต้องไม่ใช่คนดีอะไรแน่

เธอทำเพื่อความอยู่รอดถึงได้ฆ่าคน แต่พวกเรากลับฆ่าพวกเธอเพราะเจ้าคุณชายเจ้าสำราญไม่กี่คน

ไม่ว่าจะมองยังไง พวกเราก็เหมือนคนเลว ที่ไปช่วยคนชั่วทำชั่วอีกทอด อีกฝ่ายต่างหากที่เป็นเหยื่อในครั้งนี้

ผมหยุดยืนอยู่ที่เดิมพักหนึ่ง พวกอาจารย์เห็นผมไม่ขยับตัว เลยขมวดคิ้วขึ้นมา

หลังจากนั้นก็ได้ยินอาจารย์ผมพูดว่า “ เสี่ยวฝาน แกทำอะไรอยู่ ? ทำไมไม่ลงมือฆ่าเธอซะที ? ”

“ เสี่ยวฝาน ผีตานีตัวนี้ปั่นหัวแกอยู่ใช่ไหม ? ” เหล่าฉินก็พูดต่อ

แต่ผมกลับสูดหายใจเข้า แล้วค่อยๆหันไป มองอาจารย์และคนอื่นๆ จากนั้นก็พูดขึ้นมาว่า  “ อาจารย์ ลุงตู๋ 

ลุงฉิน เธอทำเพื่อเอาชีวิตรอด แต่พวกเรากลับช่วยเจ้าคุณชายเจ้าสำราญพวกนั้น ฆ่าเธอมันไม่ยาก แต่เราทำแบบนี้ มันถูกแล้วจริงๆเหรอ ? ”

อาจารย์ ท่านนักพรตตู๋ และเหล่าฉินคิดไม่ถึงว่าผมจะพูดแบบนี้ พวกเขาต่างทำหน้าตึงกันทันที

ต่อจากนั้น อาจารย์ก็พูดกับผมว่า “ แกพูดบ้าอะไร ? มีถูกผิดที่ไหนละ ปีศาจมักทำชั่วเป็นสันดานอยู่แล้ว 

ผีตานีตัวนี้ก็เกิดมาจากความใคร่ เดิมทีมันก็ไม่ควรอยู่บนโลกนี้อยู่แล้ว อย่าหลงกลท่าทีของเธอ รีบลงมือเถอะ ! ”

อาจารย์ดุผม ให้ผมรีบลงมือเร็วๆ

ผมหันกลับมามองผีตานี หน้าคนบนหัวปลีหน้านั้น เริ่มร้องห่มร้องไห้และพูดกับผมอีกครั้ง “ ท่านนักพรต ฉันอยากมีชีวิตอยู่ ขอร้องท่านละ ได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะ ! ”

ผมสับสนมาก พูดตรงๆ พอฟังผีตานีพูดจบ

หากให้เลือกว่าใครควรอยู่ต่อระหว่างผีตานีกับพวกคุณชายเจ้าสำราญพวกนั้น ผมอาจเลือกผีตานี

แต่วันนี้ ถึงผมจะไม่ลงมือเอง พวกอาจารย์ก็ต้องไม่ปล่อยผีตานีตนนี้ไปอย่างแน่นอน

ที่จริงสิ่งที่อาจารย์พูดก็ไม่ผิด ผีตานีเกิดจากความใคร่ แม้พวกเธอจะเป็นผู้บริสุทธิ์ แต่ก็มีความชั่วและความใคร่เป็นพื้น

ถ้าวันนี้ผมปล่อยพวกเธอไป พวกเธอจะไม่ไปดูดพลังหยางของคนอื่นอีกจริงๆเหรอ ?

ก็เหมือนเสือ ให้มันไปหากินหญ้า มันจะทำได้เหรอ

ผมสูดหายใจเข้า แล้วจากนั้นก็พูดกับผีตานีว่า “ ถึงฉันจะไม่อยากฆ่าเธอ และคิดว่าสิ่งที่เธอพูดก็ไม่ผิด 

แต่ ยังไงฉันก็ต้องฆ่าเธอ ! ”

“ ทำ ทำไม ? ”

“ เพราะฉันไม่มีทางเลือก…… ”

พอพูดจบ ผมก็เขย่งเท้าขึ้น ตวัดดาบลงไปทันที

หัวปลีที่ห้อยอยู่บนต้นกล้วย ตอนนี้โดนผมตัด หล่นมาที่พื้นแล้ว

ต้นกล้วยสั่นอย่างต่อเนื่อง เสียงกรีดร้องดังขึ้น ส่วนที่โดนตัด มีเลือดสีแดงไหลทะลักออกมา

ขณะฟังเสียงกรีดร้องของผีตานี ผมก็ไม่ลังเลแต่อย่างใด หยิบพลั่วออกมา แล้วแทงลงไปที่ต้นกล้วยทันที

ถึงต้นกล้วยต้นนี้จะใหญ่ แต่มันก็ไม่ได้แข็งแรง ท่ามกลางเสียงกรีดร้องร่ำไห้ ในที่สุดต้นกล้วยก็โค้นลง

เมื่ออาจารย์และคนอื่นๆเห็นผมโค้นต้นกล้วยแล้ว ก็พยักหน้าเบาๆ

เห็นได้ชัดว่า อาจารย์และเหล่าฉินจงใจให้ผมทำแบบนี้ ใช้วิธีนี้ขัดเกลาจิตใจของผม

ในโลกที่พิลึกกึกกือนี้ มีสิ่งมีชีวิตต่างๆนานาให้ได้เห็น

มนุษย์ ปีศาจ สรรพสิ่ง หนึ่งในนั่นยากที่จะควบคุม และหลงไปในทางผิดอย่างง่ายดาย

อาจารย์และเหล่าฉิน ต่างรู้ว่าผมมีจิตใจที่ดีงามมาก

แต่เมื่อเลือกเดินสายนี้แล้ว เราอาจตายได้ทุกเมื่อ

การทำดีกับปีศาจร้าย ก็เหมือนทำร้ายตัวเอง

ดังนั้น พวกเขาอยากให้จิตใจของผมแข็งแกร่ง และเหี้ยมยิ่งกว่านี้

ถึงได้จงใจให้ผมเผชิญหน้ากับผีตานีตนนี้คนเดียว ให้ผมได้ลิ้มรสกับความทรมานของความสับสนแล้วลงมือฆ่าด้วยตัวเอง

เพียงแค่ตอนนั้นผมเพิ่งเข้ามาทำงานสายนี้ได้ไม่นาน ผมก็เลยยังไม่เข้าใจเจตนาของพวกอาจารย์

หลังจากที่พวกเขาเห็นผมตัดต้นกล้วยแล้ว ก็เดินเข้ามาช่วยผมขุดหาเหง้า

ต้นกล้วยไม่ได้หยั่งรากลึกมาก ผ่านไปไม่นานพวกเราก็ขุดเจอ

ช่วงเวลาระหว่างนั้น ผมยังได้ยินเสียงร้องไห้และร้องขอชีวิตจากผีตานี

ผมจึงรู้สึกสับสน แต่ภายใต้คำแนะนำของพวกอาจารย์ สุดท้ายหัวใจปีศาจดวงที่กำลังเต้นอยู่ก็โดนผมใช้พลั่วทำลายอยู่ดี

เพียงเท่านี้ ผีตานีทั้งสามตน ก็โดนฆ่าอย่างสมบูรณ์ แม้แต่เหง้าก็ไม่เหลือ

หลงอ้าวเทียนและซุนเสี่ยวหลิน ก็ได้นอนหลับอย่างสบายสักที และไม่ต้องกลัวว่าจะมีผีตานีมาตามรังควานอีกต่อไป

ผมมองพื้นดินที่เละเทะ แต่ในใจกลับรู้สึกแปลกๆ

ผมรู้ดีว่ายังไงผีตานีตนนี้ก็ต้องตาย ถ้าเธอไม่ตาย วันข้างหน้าก็จะมีคนตายอีกจำนวนมาก

นี่คือสิ่งที่พวกเราคนปราบสิ่งชั่วร้าย ไม่อาจปล่อยให้เกิดขึ้นได้ และไม่มีทางทนดูได้เช่นกัน

เพียงแค่ เหตุผลที่เธอพูดก่อนตาย กระตุ้นส่วนลึกของจิตใจผมได้จริงๆ

เธอทำเพื่อเอาชีวิตรอด มีอะไรผิดกัน ?

ดังนั้น นี่เลยทำให้ผมรู้สึกสับสน

ถ้าพูดให้มันไม่น่าฟังหน่อย ก็คือ ทำร้ายผลประโยชน์ของมนุษย์เรา ก็คือสิ่งชั่วร้ายที่สมควรตาย

ตราบใดที่ทำเพื่อผลประโยชน์ของมนุษย์เราการฆ่าสิ่งมีชีวิตอื่น ก็คือการทำคุณแทนสวรรค์

อาจารย์เห็นสีหน้าของผมไม่ค่อยดี เลยหันมาตบบ่าผม แล้วพูดกับผมว่า “ เสี่ยวฝาน จบเรื่องแล้ว ทำไมไม่ดีใจหน่อยละฮึ ? ”

เมื่อได้ยินอาจารย์ถามแบบนั้น ผมก็ขมวดคิ้ว แล้วบอกความสับสนและเรื่องไม่เข้าใจที่อยู่ในใจ ให้อาจารย์ฟัง

“ อาจารย์ อาจารย์ว่าพวกเราช่วยลูกเศรษฐีพวกนั้น ถูกแล้วจริงๆใช่ไหม ? ไม่ว่าเมื่อกี้ผีตานีจะพูดจริงหรือเปล่า แต่พวกเธออยากมีชีวิตอยู่ ก็เลยจำเป็นต้องฆ่าคนที่มายุ่งด้วย นี่ก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้จริงไหมละครับ ! การที่พวกเราไปฆ่าพวกเธอถือว่าถูกแล้วใช่ไหมครับ ? ”

เหล่าฉินฟังอยู่ข้างๆ เขาเลยพูดออกมาตรงๆ “ เรื่องนี้มีอะไรไม่ถูก มันก็เหมือนที่ลุงฉินเคยบอกเจ้าเมื่อครั้งที่แล้วไง พวกเราฆ่าพวกเธอ ก็เพื่อตัดกรงกรรมกรงเกวียน ”

“ ถึงเราจะเป็นคนดี แต่บางครั้งเราก็ต้องโหดบ้าง โดยเฉพาะเวลาเจอกับปีศาจแบบนี้ วันนี้ไม่ฆ่า วันข้างหน้าพวกเธอจะไม่ทำร้ายคนเยอะกว่านี้เหรอ ? เสี่ยวฝาน อย่าไปคิดมากเลย เรื่องนี้คิดมากไป ก็ยิ่งปวดหัวเปล่าๆ ! ”

พอฟังเหล่าฉินพูดจบ ผมก็คลี่ยิ้มออกมา แต่ก็ไม่ได้ตอบกลับอะไร

แต่อาจารย์กลับเงียบไปพักหนึ่ง จากนั้นถึงได้ส่ายหัวไปมา “ ที่จริงเรื่องนี้เราทำถูก และผิดในเวลาเดียวกัน หากดูจากมุมของพวกเรา ! เราไม่ผิด แต่ถ้ามองจากมุมของผีตานี ! เธอก็ไม่ผิด สำหรับเรื่องใครถูกใครผิด มันพูดยาก แกต้องหาคำตอบด้วยตัวเอง ”

อาจารย์เพิ่งพูดจบ ท่านนักพรตตู๋ก็พูดขึ้นมาทันที “ เสี่ยวฝานเอ๋ย ! ในโลกมีสิ่งชั่วร้ายมากมาย งานที่เราทำอันตรายยิ่งกว่าอะไร แต่เจ้าจงจำเอาไว้อย่างหนึ่ง พวกเราทุกคนเป็นคนปราบสิ่งชั่วร้าย ! ”

พอฟังท่านนักพรตตู๋พูดจบ ผมก็คิดอยู่ครู่หนึ่ง

เรื่องนี้ เราไม่ได้ผิด

ถ้าจะผิด มันก็ผิดที่พวกเราไม่ควรต่อต้าน !

ขณะที่คิดได้แบบนี้ ผมก็ไม่คิดมากอีกต่อไป

ตัวเองเป็นแค่คนปราบสิ่งชั่วร้าย ไม่ใช่แม่พระ เราไม่อาจช่วยทุกสรรพสิ่งได้

ผีตานีทำเพื่อเอาชีวิตรอด พวกเราทำเพื่อคุณธรรม พวกเราไม่ผิด จะผิดมันก็ผิดที่คิดจะต่อต้าน

หลังมีความคิดแบบนี้ ผมก็ถอนหายใจออกมา

ผมพวกอาจารย์ ที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ หลังจากนั้นสองสามนาที ทุกคนก็เริ่มเดินกลับ

ผ่านไปไม่นาน พวกเราก็กลับมารวมตัวกับเหล่าเฟิงและหยางเฉ่วอีกครั้ง

หลังเหล่าเฟิงได้พักครู่หนึ่ง เขาก็ดีขึ้นไม่น้อย

พอเห็นพวกเรากลับมา ทั้งสองคนก็ลุกขึ้น แล้วถามพวกเราว่าเป็นยังไงบ้าง

ผมพูดความจริงกับพวกเขา พอทั้งสองคนได้ยินว่าจัดการเรียบร้อยหมดแล้ว ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนครึ่งพอดี ในป่ากล้วยมืดสนิท ทุกคนก็ไม่อยากอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่

จึงถืออาวุธและข้าวของของตัวเอง แล้วเดินออกจากป่ากล้วยทันที……