spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 298 ดาบจักรพรรดิ

เมื่อได้ยินคุณหลงพูดถึงขนาดนี้ พวกเราสามคนก็ตกตะลึงในทันที

ดาบขององครักษ์จักรพรรดิ องครักษ์จักรพรรดิทำอะไรละ ? นั่นคือคนคุ้มครองข้างกายฮ่องเต้เลยนะ

คนประเภทนี้ไม่เพียงต้องมีวิชาการต่อสู้สูงส่ง แต่ดาบที่พกติดตัวก็ต้องเป็นของที่ไม่ธรรมดาอีกด้วย

หากดาบแบบนี้อยู่ในฝักก็นับว่าเป็นแค่อาวุธชิ้นนึงเท่านั้น แต่เมื่อใดที่ออกจากฝักแล้วมันจะถูกขนานนามว่าอาวุธสังหารทันที

สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือ คนแบบนี้กับดาบแบบนี้ อยู่รอบตัวโอรสสวรรค์ทั้งวัน

ในสมัยโบราณโอรสสวรรค์ถูกเรียกว่าฮ่องเต้ ชีวิตของจักรพรรดิ ได้รับมาจากสวรรค์ ราษฎรจึงต้องกราบไหว้กันตามความเชื่อ

พูดกันตามโชคชะตา คนประเภทนี้จะมีลมหายใจของมังกรติดตัว วิญญาณร้ายไม่กล้าย่างกราย

ดาบเล่มนี้อยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนั้นมาหลายปี จึงเป็นธรรมดาที่มันจะต้องมีกลิ่นอายติดมาบ้าง

ดังนั้น ชาวบ้านจึงมีการบูชาดาบหรือสร้างศาลให้ดาบประเภทนี้

หนึ่งในดาบที่ผู้คนนิยมตามหามากที่สุด ก็คือดาบจักรพรรดิหรือดาบพิเศษ

เห็นได้ชัดว่าคุณหลงเองก็เป็นคนหนึ่งในนั้น ซื้อดาบพิเศษมาเก็บเอาไว้ดูเล่น

เพราะก่อนหน้านี้เขาบ้าบิ่นเกินไป ทำเสียเรื่อง ตอนนี้เพื่อรักษาชีวิต เขาจึงต้องยอมนำดาบพิเศษที่ตัวเองเก็บรักษาเอาไว้มาให้พวกเรา

หนึ่งเพื่อขอโทษพวกเรา สองหวังว่าดาบพิเศษเล่มนี้จะช่วยเรา  ให้จัดการผีตานีตัวนั้นได้ง่ายกว่าเดิม

พวกเราลองดูดาบในกล่องอย่างละเอียดสองสามครั้ง ดาบมีความยาวประมาณหนึ่งเมตร สะท้อนแสงแวววาว ด้านบนสลักคำว่า “ จักรพรรดิ ” เอาไว้สองคำ

ผมจับขึ้นมาวัดน้ำหนักครู่หนึ่ง ค่อนข้างหนักพอสมควร และให้สัมผัสที่เย็นด้วย

คุณหลงเห็นพวกเราจ้องดาบ เลยพูดขึ้นมาอีกครั้ง “ ท่านนักพรตเสี่ยวติง ดาบจักรพรรดิเล่มนี้ผมไปประมูลมาในราคาหลายแสน ถึงดาบจะดูโทรมไปบ้าง แต่ก็ผ่านการรับรองจากผู้เชี่ยวชาญที่มีชื่อเสียงมาแล้ว 

รับรองว่าเป็นของจริงแน่นอนครับ ”

“ ราคาไม่ได้ดูมีค่ามาก แต่ดาบเล่มนี้เป็นถึงจักรพรรดิเลยนะครับ มีลมหายใจของมังกรติดอยู่ ผมเก็บเอาไว้ก็เป็นได้แค่ของตกแต่งเท่านั้น ถ้าพวกคุณเอาไป ต้องมีโอกาสชนะผีตานีมากกว่าเดิมแน่ ! ดังนั้นได้โปรดรับเอาไว้เถอะนะครับ ! ”

คำพูดของคุณหลง เหมือนเห็นเงินหลักแสนเป็นของไร้ค่า แต่ดาบเล่มนี้ ก็มีที่ติจริงๆนั่นแหละ มันหักไปมุมหนึ่ง

แน่นอน ว่าเป็นอย่างที่คุณหลงพูด ดาบเล่มนี้มีลมหายใจของมังกรปนเปื้อนอยู่จริงๆ มีประโยชน์กับคนปราบสิ่งชั่วร้ายอย่างพวกเรา สิ่งที่พวกเราให้ความสำคัญก็คือจุดนี้นี่แหละ

แต่ผมและหยางเฉ่วไม่ได้สนใจดาบเล่มนี้เท่าไหร่ จึงหยิบขึ้นมาดูเล่นครู่นึงเท่านั้น แต่เหล่าเฟิงที่อยู่ข้างๆกลับมีแววตาส่องประกาย ดูท่าทางจะชอบมันมาก

ดังนั้น ผมเลยส่งดาบเล่มนี้ให้เหล่าเฟิง “ นายเอาไปดูซิ ! ”

เหล่าเฟิงรับเอาไว้ทันที เขาใช้มือลูบตัวดาบ สังเกตดูรอบๆ หรือแม้แต่ดึงผมตัวเอง ออกมาลองคมดาบ

ส่วนผมเส้นนั้น เมื่อสัมผัสเข้ากับคมดาบ ก็ขาดเป็นสองท่องทันที

จากนั้นเหล่าเฟิงก็ลองเอาดาบมาเฉือนนิ้วตัวเอง หยดเลือดลงบนดาบ

แต่เลือดหยดนั้น กลับไหลตามตัวดาบ แล้วหยดลงพื้นทันที

เมื่อเห็นภาพนี้ พวกเราก็อึ้งไปทันที

ถึงจะไม่นับว่าเป็นดาบที่สมบูรณ์ แต่เหตุการณ์ตรงหน้านี้ ก็พิสูจน์ได้แล้วว่าดาบเล่นนี้เป็นดาบพิเศษ

ผมขาดทันที เลือดไม่เปื้อนดาบ นี่เป็นดาบพิเศษอย่างไม่ต้องสงสัย

เหล่าเฟิงทำหน้าชอบใจ ตะโกนด้วยความดีใจ “ ดาบดี เป็นดาบดีจริงๆ ! คุณคิดจะยกดาบเล่มนี้ให้เราจริงๆเหรอ ? ”

คุณหลงเห็นเฟิงเฉ่วหานชอบ เขาเองก็ดีใจเช่นกัน “ ดาบดีต้องคู่กับวีระบุรุษ ขอแค่ท่านนักพรตชอบ 

ผมยกให้แน่นอน ผมหวังแค่ว่าท่านนักพรตจะเอาดาบเล่มนี้ มาช่วยปกป้องชีวิตของครอบครัวผม 

ถ้าท่านนักพรตคิดว่ายังไม่พอ อย่าว่าแต่ดาบเล่มนี้เลย ผมยกบ้านแบบนี้ให้คุณหนึ่งหลังก็ยังได้ ! ”

ถนนเส้นนี้ บ้านแบบนี้ ถ้าไม่มีเงินแปดเก้าล้านก็เลิกคิดไปได้เลย

แต่พวกเราก็ไม่ได้มีความคิดแบบนั้น และไม่ได้โลภขนาดนั้นด้วย

ดังนั้น พวกเราและคุณหลงเลยเข้าใจตรงกัน

ขอแค่พวกเราจัดการผีตานีได้ ปกป้องครอบครัวของเขา

ดาบเล่มนี้พร้อมหลักฐานการประมูล และยังมีหนังสือครอบครองตามกฎหมาย เขาก็จะยกให้เหล่าเฟิงทั้งหมด

พวกเราคิดว่า การได้ดาบจักรพรรดิมาครอง ไม่เพียงทำให้มีอาวุธที่มีประโยชน์เพิ่มขึ้นมาหนึ่งชิ้น 

แต่ยังมีกำลังรบเพิ่มขึ้นอีกด้วย

แต่หากกลับไปมองในมุมของครอบครัวสกุลหลง สำหรับพวกเขา ในบ้านหลังนี้ ดาบเล่มนี้ก็เป็นเพียงแค่ของตกแต่งเท่านั้น ราคาก็แค่ไม่กี่แสนหยวน น้อยกว่าภาพวาดที่แขวนอยู่ในบ้านเขา หรือพวกแจกันราคาแพงด้วยซ้ำ

สามารถใช้ชีวิตแลกกับมันได้ พวกเขาไม่ต้องคิดเลยสักนิด ยินดีซะยิ่งกว่าอะไร หรือแม้แต่ยังรู้สึกว่าตัวเองได้เปรียบพวกเราด้วยซ้ำ

แต่สำหรับคนที่รักดาบอย่างเหล่าเฟิง คุณค่าที่มีกลับไม่เหมือนกัน อาวุธที่มีประโยชน์ชิ้นหนึ่ง ไม่อาจใช้เงินวัดค่าได้

เพราะในสายงานของพวกเรา ต้องเดินอยู่บนคมดาบ ไม่รู้ว่าจะตายตอนไหน ดังนั้นอาวุธที่มีประโยชน์ชิ้นหนึ่ง สามารถเทียบได้กับชีวิต

เหล่าเฟิงจับดาบเล่มนี้ไม่ยอมปล่อย แถมยังลองกวัดแกว่งดาบสองสามครั้ง เห็นได้ชัดว่ามันทรงพลังมาก 

ดูท่าทางเข้าท่าเลยทีเดียว ขณะเดียวกันเขาก็ชมว่าดาบดีไม่หยุด จะเห็นได้ว่าตอนนี้เขากำลังตื่นเต้นมากแค่ไหน……

ตอนนี้ดึกมากแล้ว หลังเก็บดาบเล่มนี้เสร็จ เราก็บอกให้ครอบครัวหลงกลับไปนอนพักที่ห้อง

พ่อแม่ลูกสกุลหลงสามคนตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ พวกเขาจึงพยักหน้ารับทันที จากนั้นก็เดินขึ้นไปชั้นบน

พอครอบครัวหลงไปแล้ว ผมก็โทรหาพวกอาจารย์อีกครั้ง แต่กลับติดต่อไม่ได้ ดูท่าคงต้องโทรใหม่อีกทีในวันพรุ่งนี้แล้ว

พวกเราสามคนนั่งอยู่ในห้องรับแขก วิเคราะห์เรื่องผีตานีสั้นๆ หลังจากนั้นก็เอนตัวนอนหลับบนโซฟาครึ่งคืน

ตอนผมลืมตาขึ้นมาอีกที เสียงโทรศัพท์ก็ปลุกให้ผมตื่นเต็มตา

เมื่อเห็นอาจารย์โทรมา ผมก็ไม่ลังเลแต่อย่างใดกดรับสายทันที

“ เสี่ยวฝาน เมื่อคืนแกโทรมาหาฉันเหรอ ? เกิดอะไรขึ้น ? ” อาจารย์ถามผมตรงๆ

ผมก็รีบดีดตัวนั่งทันที “ อาจารย์ เกิดเรื่องแล้ว ยัยผีนั่นรู้ทันเราแล้ว…… ”

“ อะไรนะ ? รู้ทันแล้ว ? ” อาจารย์พูดด้วยความตกใจ

ผมเองก็ไม่ได้ปิดบัง เล่าเหตุการณ์ที่คุณหลงและภรรยาบุกเข้ามากลางดึก ทำเสียเรื่อง จนถึงตอนที่ผีตานีวนกลับมารู้ความจริงให้อาจารย์ฟังรอบหนึ่ง

อาจารย์ก็ด่าคุณหลงและภรรยาว่าปัญญาอ่อนในโทรศัพท์ แต่เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว จึงทำอะไรไม่ได้อีก 

ได้แต่ยึดตามสิ่งที่คุยกันเอาไว้เมื่อก่อนหน้านี้ ทำตามแผนสอง

ต่อจากนั้น ผมก็ถามอาจารย์ว่าสถานการณ์ของฝั่งนั้นเป็นยังไงบ้าง

ผลลัพธ์อาจารย์ก็ถอนหายใจ บอกว่าเมื่อคืนพวกเขาก็ทำพลาดเหมือนกัน

แม้จะไม่โดนจับได้ แต่คิดจะใช้ผงชาดเล่นงานอีกฝ่าย ก็เป็นไปไม่ได้แล้ว เพราะอีกฝ่ายรู้ตัวแล้ว

อาจารย์บอกให้ฝั่งพวกเราเตรียมตัวให้ดี บอกว่าเราจะไปออกรบกัน คืนนี้จะไปที่ป่ากล้วยทางตะวันออก 

ทำให้พวกผีตานีได้เห็นฤทธิ์เราบ้าง

หลังฟังคำแนะนำจากอาจารย์เสร็จ ผมก็พยักหน้ารัวๆ จากนั้นก็นัดกันเรื่องเวลาและสถานที่

พอวางโทรศัพท์แล้ว ผมก็นำคำพูดของอาจารย์ไปบอกกับเหล่าเฟิงและหยางเฉ่ว

เหล่าเฟิงสงบมาก เขาเพียงหยักหน้าเล็กน้อย

แต่หยางเฉ่วกลับกำหมัด ท่าทางตื่นเต้นมาก บอกว่าสู้กับผีร้ายจนเบื่อแล้ว ได้เวลาออกไปเปลี่ยนรสชาติพอดี

เช้าวันรุ่งขึ้น พวกเราพักอยู่ในบ้านคุณหลงชั่วคราว ในเวลาเดียวกันก็อธิบายสถานการณ์ให้พวกเขาฟัง

เมื่อพวกเขาได้ยินว่าคืนนี้เราจะไปสู้เสี่ยงชีวิตกับพวกผีตานี พวกเขาก็กังวลมาก แต่ก็ยังให้กำลังใจพวกเรา

ตอนบ่ายพวกเราหลับกันยาวๆ ทำตัวให้พร้อมรับศึก หลังทานอาหารเย็นเสร็จ ก็ถึงเวลาออกเดินทางพอดี

เพราะป่ากล้วยทางตะวันออกหารถไปได้ยาก คุณหลงและหลงอ้าวเทียนเลยขับรถไปส่งพวกเราด้วยตัวเอง

เดินทางไปทางตะวันออก ก็จะถึงป่ากล้วยแล้ว และพวกอาจารย์ก็รอเราอยู่ที่ชายป่า

พอบอกลาครอบครัวหลงแล้ว เราก็ผ่านก่อหญ้าไปทางทิศตะวันออก

เดินมาได้ประมาณสิบนาที ผมก็เห็นอาจารย์ ท่านนักพรตตู๋ และเหล่าฉินจากที่ไกลๆ

ตอนนี้พวกเขากำลังยืนคุยกันอยู่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง พวกเราเร่งฝีเท้า ตรงเข้าไปหาพวกเขาทันที

จากนั้นพวกเราก็ทักทายพวกเขาทีละคนๆ ขณะเดียวกันตาเฒ่าทั้งสามคนพยักหน้าตอบรับเรา

หลังจากนั้นเราก็ได้ยินอาจารย์ผมพูดว่า “ ในเมื่อมาครบแล้ว งั้นพวกเราก็เข้าไปกันเถอะ ! ”

พอพูดจบ เขาก็เหลือบมองไปยังป่ากล้วยรกทึบ ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก……