spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 297 จนปัญญา

ผีตานีคิดจะหนี เป็นธรรมดาที่พวกเราจะไม่ปล่อยให้เธอทำสำเร็จ ผมสามคนรีบวิ่งตามไปทันที

ผลลัพธ์เพิ่งไล่ตามมาจนถึงสวนหย่อม เราก็ไม่เห็นเงาของยัยนั่นแล้ว

เธอวิ่งเร็วจนเราตามไม่ทัน

“ สมควรตาย ยัยปีศาจนั่นเร็วจริงๆ ! ” หยางเฉ่วตะโกน

“ เฮ้อ ! แผนเราโดนเปิดโปงแล้ว ตอนนี้ดูเหมือน ต้องใช้แผนสองแล้ว ! ” เหล่าเฟิงก็ถอนหายใจ

ผมขมวดคิ้วแน่น “ ยัยผีตานีนั่นโดนผงชาดเข้าไปเยอะขนาดนั้น ไม่แน่มันอาจอยู่ไม่ถึงพรุ่งนี้เช้าก็ได้ 

อาจตายเพราะพิษกำเริบซะก่อน ! ”

เมื่อเหล่าเฟิงได้ยิน กลับส่ายหัวไปมา “ พูดยาก ! ถ้าเป็นตอนแรก เธอไม่รู้ตัวและอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ได้ตั้งตัว แบบนั้นมันคงกลายเป็นหายนะของยัยผีตานี ถึงตอนนั้นเราก็แค่ไปเก็บกวาดที่ป่ากล้วยตะวันออกก็ได้แล้ว ! แต่ตอนนี้คงทำแบบนั้นไม่ได้แล้ว…… ”

เหล่าเฟิงทำหน้าหนักใจมาก ผมเองก็เข้าใจสิ่งที่เขาพูด

ตอนนี้ผีตานีรู้แล้วว่าตัวเองโดนผงชาดเล่นงาน แม้จะเริ่มออกฤทธิ์แล้ว แต่ก็ยากที่จะเอาชีวิตเธอได้

ทำได้เพียงทำให้เธอบาดเจ็บสาหัสเท่านั้น หากต้องการสังหารอีกฝ่าย ตอนนี้ยังดูลำบากอยู่บ้าง

บวกกับฝั่งเราโดนเปิดโปงแล้ว อีกฝ่ายจะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อกำจัดหลงอ้าวเทียนที่เข้าไปดึงตัวเธอออกมาแน่นอน

เพราะพวกเขาสองคนมีเชือกแดงเชื่อมกันเอาไว้ หากฆ่าหลงอ้าวเทียนแล้ว จะไม่เพียงได้พลังชีวิตและอาหารบำรุงมาครอง ผลลัพธ์ที่ได้ยังดียิ่งกว่าการหาอาหารบำรุงจากการฆ่าคนสิบยี่สิบคนซะอีก

ดังนั้น ต้องทำตามแผนสองแล้วอย่างไม่สงสัย และยังต้องลงมือให้เร็วด้วย

แต่แผนสองต้องไปสู้เป็นตายกับปีศาจร้าย ชีวิตของครอบครัวสกุลหลงก็คือชีวิต แล้วชีวิตของพวกเราไม่ใช่ชีวิตเหรอ ?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ผมก็หัวร้อนขึ้นมาทันที แผนมาล้มตอนท้าย ท้ายที่สุดพ่อแม่ของหลงอ้าวเทียนก็ทำเสียเรื่อง

ผมและเหล่าเฟิงโมโหทั้งคู่ อารมณ์เดือดพล่านสุดๆ ความรู้แบบนั้นมันหงุดงหงิดสุดๆ

สิ่งดีงามทุกอย่าง ความลำบากยากเข็น ที่ทุกคนพยายามร่วมกันมาสามวัน

เดิมทีจะสำเร็จอยู่แล้ว แต่แล้วคนของตัวเองก็ดันมาทำเสียเรื่อง ไม่กลัวศัตรูที่เก่งดุจเซียน ก็ต้องกลัวสหายที่โง่เหมือนหมู

สิ่งที่ทำได้อย่างเดียวในตอนนี้คือ ไปสู้ที่ป่ากล้วยทางตะวันออก  และในฐานะคนปราบสิ่งชั่วร้าย 

ยังไงเราก็ต้องไป

ผมหงุดหงิดมาก หรือแม้แต่อยากจะตบสองสามีภรรยาสกุลหลงสองสามครั้งเพื่อระบายความโกรธเลยทีเดียว

แต่เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ทำไปก็เท่านั้น ตอนนี้ได้แต่หมุนตัวกลับที่ตัวบ้าน แล้วปรึกษากันว่าจะเอาไงต่อเท่านั้น

เราเพิ่งมาถึงหน้าประตู พ่อของหลงอ้าวเทียนก็รีบเดินเข้ามา

คุณหลงมีสีหน้าเคร่งเครียด เขาพูดด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว “ ท่านนักพรตเสี่ยวติง ท่านนักพรตเสี่ยวเฟิง 

ตอนนี้ ตอนนี้เราจะทำยังไงดี ? ”

“ จะทำยังไงได้ละ คุณยังกล้าถามเราว่าจะทำยังไงอีกนะ ตอนกลางวันเราบอกกับคุณว่าอะไร ? 

ใครใช้ให้พวกคุณบุกเข้ามาในตอนกลางคืนฮะ…… ” ผมโมโห ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนี้สามารถหลีกเลี่ยงได้อยู่แล้ว เพียงรอให้เวลาผ่านไปอีกแค่สองชั่วโมง ก็จะถึงเวลาไก่ขันแล้ว และเรื่องทุกอย่างก็จะจบลง

แต่ผลลัพธ์กลับออกมาตรงข้าม จู่ๆสองสามีภรรยาสกุลหลงก็ออกมาสร้างปัญหา ทำลายพิธีจนหมดสิ้น

คุณหลงก็ทำหน้าไปไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี

แต่ไม่รอให้เขาได้พูดอีกครั้ง เหล่าเฟิงก็พูดขึ้นมาว่า “ พวกคุณทั้งครอบครัว รอความตายอยู่ที่บ้านเถอะ ! ”

คุณหลงหน้าเสียทันที ขณะเดียวกันก็ร้อง “ ฮะ ” ออกมาหนึ่งครั้ง

เขากลืนน้ำลาย หลังจากนั้นก็พูดกับพวกเราต่อด้วยความหวาดกลัวสุดๆ “ ก่อนหน้านี้เราเองก็ไม่ได้ตั้งใจ 

คิดไม่ถึง คิดไม่ถึงว่าเรื่องจะเลวร้ายถึงขนาดนี้ พวกคุณมีวิชาสูงส่ง จะต้อง จะต้องมีวิธีแก้ไขใช่ไหม ? ”

คุณหลงตัวสั่น ตกใจจนเหงื่อออก

“ ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วซิ ? ตอนบุกเข้ามาในบ้าน ก็ไม่เห็นจะมีความรู้สึกแบบนี้นะ ? ” ผมพูดอย่างไม่เกรงใจเลยสักนิด

คุณหลงเผยสีหน้าหวาดผวา จากนั้นก็หันไปมองหน้าเหล่าเฟิง “ เป็น เป็นเพราะเมียผมนั่นแหละ ถ้าเธอไม่ดึงดันจะเข้ามาให้ได้ เฮ้อ ! แต่ แต่ท่านนักพรตเฟิง ตอนนี้ ตอนนี้พวกเราควรทำยังไงดี ! ถ้า ถ้าท่านนักพรตยอมช่วย ผมจะ จะจ่ายให้สองเท่าเลย ! ”

สิ่งเดียวที่คุณหลงมี ก็คือมีเงินเยอะ

ผลลัพธ์หยางเฉ่วที่เงียบมาโดยตลอดตะโกนออกมาทันที “ มีเงินแล้วมันทำอะไรได้ฮะ ? เก็บเอาไว้ซื้อโลงให้ตัวเองเถอะ ! ”

เมื่อคุณหลงได้ยินคำพูดนี้ ในใจก็มีเสียงดัง “ กึก ” ตัวชาไปครึ่งนึง

ส่วนพวกเราก็ท้อพอสมควร จึงเดินไปนั่งที่โซฟา แล้วทำหน้าอ่อนล้า และเหนื่อยใจ

ในเวลาเดียวกัน หลงอ้าวเทียนก็เข้ามาหาคุณหลง เมื่อเห็นพวกเราแสดงท่าทางปล่อยวางไม่สนใจ 

เขาเองก็ตกใจเช่นกัน

พวกเขาฝ่าฟันอุปสรรคมากมายกว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ ตอนนี้มีทั้งเงินทั้งอำนาจ พวกเขายังไม่อยากตายด้วยเงื้อมมือของผีตานี

ทั้งสองคนคุยกันสองสามประโยค หลังจากนั้นก็เห็นหลงอ้าวเทียนมายืนอยู่ตรงหน้า

เขาพูดกับเราด้วยท่าทางจริงใจสุดๆ “ ท่านนักพรตติง ท่านนักพรตเฟิง พ่อแม่ผมก็ไม่ได้ตั้งใจต้องขอโทษ 

ขอโทษด้วยจริงๆ ”

หลังจากพูดจบ เจ้าชายเจ้าสำราญคนนี้ก็ก้มหัวคำนับพวกเรา

ไม่พูดไม่ได้ แม้เจ้าลูกผู้ดีคนนี้จะออกไปทำตัวเสเพข้างนอก แต่สำหรับพ่อแม่เขายังถือว่าเป็นลูกที่กตัญญูอยู่บ้าง

หลังจากคำนับเสร็จ หลงอ้าวเทียนก็พูดต่อทันที “ พวกคุณได้โปรดช่วยคิดวิธีช่วยพวกเราด้วย ! พวกเรา 

พวกเราจะต้องตอบแทนพวกคุณอย่างแน่นอน ! ถ้า ถ้าไม่ไหวจริงๆ ได้โปรดหาวิธีปกป้องพ่อแม่ผมด้วย 

ไม่ให้ยัยปีศาจนั่นทำร้ายพวกเขาก็พอ ! ”

คุณหลงตะลึงทันที คิดไม่ถึงว่าพอมาถึงจุดนี้ ลูกชายเจ้าสำราญของตัวเองจะคิดถึงพวกเขาขนาดนี้

ในฐานะคนเป็นพ่อ เป็นธรรมดาที่คุณหลงจะไม่ปล่อยให้ลูกตัวเองรับภาระ เขาเองก็พูดตามมาติดๆ 

“ ท่านนักพรตเสี่ยวติง ท่านนักพรตเสี่ยวเฟิง อย่าไปฟังคำพูดเหลวไหลของลูกผม ถ้าปกป้องพวกเราสามคนไม่ได้จริงๆ งั้นพวกคุณหาวิธีปกป้องลูกชายผมเถอะ ! เราสองคนผัวเมียเป็นคนก่อเรื่องเอง เราสองคนก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบ ขอแค่ลูกชายผมไม่เป็นอะไรก็พอแล้วครับ ! ”

“ พ่อ ! ” หลงอ้าวเทียนก็ตะโกนด้วยความซาบซึ้ง แต่คุณหลงกลับพยักหน้าอย่างหนักแน่น สีหน้าเด็ดเดี่ยวเกินใคร

แม้ผมและเหล่าเฟิงจะหงุดหงิด แต่ก็แค่อยากขู่พวกเขาเท่านั้น ไม่ได้คิดจะปล่อยให้ตายกันจริงๆ

เมื่อเห็นทั้งสองคนเผยโฉมหน้าที่แท้จริงออกมาตอนความตายมาอยู่ตรงหน้าแล้ว ผมก็ไม่คิดจะกระตุ้นพวกเขาอีกต่อไป

ต่อจากนั้นเสียงผมก็ดังขึ้น “ ช่างเถอะ ไม่มีใครตายทั้งนั้นแหละ เรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว ยังไงเราก็ต้องหาทางจัดการอยู่แล้ว ! ”

เมื่อหลงอ้าวเทียนและคุณหลงได้ยินผมพูดแบบนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไป เผยสีหน้าประหลาดใจในทันตา

ทั้งสองคนรีบพูดขอบคุณรัวๆ ในเวลาเดียวกัน ก็เห็นคุณหลงพูดด้วยความตื่นเต้น “ ท่านนักพรตเสี่ยวติง ท่านนักพรตเสี่ยวเฟิง ขอแค่ ขอแค่ช่วยพวกเราได้ พวกเราจะต้องขอบคุณพวกคุณอย่างดี ! ใช่ จริงด้วย 

พวกคุณรอแป๊บนึงนะ…… ”

พอพูดจบ คุณหลงก็หมุนตัววิ่งขึ้นไปชั้นบนทันที เราเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรกันแน่

เลยไม่ได้สนใจมากนัก จากนั้นผมก็ปรึกษาเรื่องผีตานีกับเหล่าเฟิงและหยางเฉ่วต่อ

แผนแรกล่มแล้ว ยังไงก็ต้องทำตามแผนสอง

แต่จากข้อมูลในตอนนี้ ที่ป่ากล้วยตะวันออก มีผีตานีอยู่ทั้งหมดสามตน

ถ้าทำตามแผนสองจริงๆ งั้นก็ต้องรบกวนอีกสองตนอย่างแน่นอน ผลที่ตามมาไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลยละ

ตอนนี้ก็ติดต่อพวกอาจารย์ไม่ได้ ดังนั้นเราต้องคิดให้รอบคอบ และยังต้องปรึกษาและวางแผนกันให้ดีๆ……

คุยกันได้ไม่นาน คุณหลงก็รีบวิ่งลงมาจากชั้นบน

แต่ตอนที่เขาลงมาข้างล่าง ในมือกลับถือกล่องไม้หนึ่งใบ ด้านนอกดูวิจิตร แต่ก็ไม่รู้ว่าข้างในใส่อะไรเอาไว้

จากนั้นคุณหลงก็นำกล่องมาวางตรงหน้าพวกเรา แล้วพูดด้วยเสียงหอบหายใจ “ ท่านนักพรตเสี่ยวติง 

ท่านนักพรตเสี่ยวเฟิง เรื่องในคืนนี้พวกเราผิดเอง นี่เป็นของโบราณที่สกุลหลงเก็บสะสมเอาไว้เมื่อหลายปีก่อน บอกว่าเป็นดาบขององครักษ์จักรพรรดิในสมัยก่อน ผม ผมยกให้พวกคุณ ถือเป็นการขอโทษ…… ”