spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 270 อาจารย์ต้องห้าม

เจิงต้าจือเปลี่ยนประเด็น พูดอ้ำๆอึ้งๆ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากพูดออกมา

เมื่อเห็นเขาเป็นแบบนั้น ผมก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาทันที “ เป็นอะไร ? ยังไม่อยากพูดออกมาละซิ ? ”

หน้าเจิงต้าจือกระตุกสองสามครั้ง หลังจากนั้นถึงได้ค่อยๆเงยหน้ามองผม “ พูด พูดอะไรละ ? ฉัน ฉันไม่รู้อะไรเลย อาจารย์อะไร…… ”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ พวกเราก็เงียบในทันที

เห็นได้ชัดว่าเจิงต้าจือกำลังโกหก ไม่รู้อะไรได้ยังไง ? เห็นอยู่ชัดๆว่าเขารู้ดีแก่ใจ

แต่เมื่อเห็นท่าทีของเขา เขาเองก็น่าจะกลัว “ อาจารย์ ” คนนี้มาก ทำให้ลืมความกลัวว่าจะโดนเราอัดไป 

ถึงได้กล้าพูดโกหกอีกครั้ง

ผมทำหน้านิ่ง พูดต่อว่า “ แล้วแกไม่กลัวเราจะอัดแกจนตายเหรอ ? ”

“ กลัว กลัว แต่ แต่ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอาจารย์นั่นจริงๆ พวกท่าน พวกท่านปล่อยฉันไปเถอะ ! สิ่งที่ควรพูดฉันก็พูดไปหมดแล้ว…… ” เจิงต้าจือพูดด้วยความหวาดกลัว

แต่ พวกเราไม่มีความเมตตาต่อเขาเลยสักนิด

เสียงดัง ฮึ แล้วถีบเจิงต้าจืออย่างไม่ลังเล เหล่าเฟิงและหยางเฉ่วที่อยู่ข้างๆก็ทนไม่ไหวนานแล้ว

เมื่อเห็นผมลงมือในเวลานี้ และทุกคนยังเข้ามารุมซ้อมเจิงต้าจืออย่างรุนแรง

เจิงต้าจือก็โดนอัดจนร้องเสียงหลงอีกครั้ง “ โอ๊ยโอ๊ย ” เห็นได้ชัดว่าเขากำลังทรมานมาก

แต่พวกเรากลับรู้สึกว่าวิธีลงมือของตัวเองไม่ได้โหดร้ายถึงขนาดนั้น เมื่อคิดถึงพวกผู้หญิงที่โดนเจ้าหมอนี่ทำลาย พวกเราก็ถือว่าลงมือกับเขานุ่มนวลที่สุดแล้ว

“ แกจะพูดออกมาไหมฮะ ? ” หยางเฉ่วกระทืบไปถามไป

แต่เจ้าหมอนี่กลับยังไม่ยอมพูดออกมา มันยังแกล้งทำเป็นไม่รู้ พูดอะไรไม่ชัดเจนสักอย่าง เราจึงไม่รู้จะพูดกับมันยังไงดี

เมื่อเห็นเจ้าหมอนี่ยังปากแข็งถึงขนาดนี้ จึงทำได้เพียงอัดมันต่อไป ทำให้มันทรมานจนยอมพูดออกมา

หลังจาดอัดไปประมาณสี่ห้านาที เจ้าหมอนี่ก็แทบโดนอัดจนวิญญาณจะแตกสลาย แต่มันก็ยังไม่ยอมพูดออกมา

นี่เป็นสิ่งที่พวกเราไม่คาดคิดมาก่อน คิดไม่ออกจริงๆว่าเจ้าผีกลัวตายตนหนึ่ง จะมีความรู้สึกกับ “ อาจารย์ ” คนนี้แบบไหนกันแน่ เป็นความกลัว หวาดระแวง เคารพ หรือเป็นอย่างอื่น ถึงได้ปากแข็งไม่ยอมพูดออกมาแม้แต่คำเดียวแบบนี้

เมื่อเห็นเจิงต้าจือนอนบนพื้นปางตาย ดวงวิญญาณอ่อนแรง พวกเราก็หยุดมือ

หากยังอัดต่อไป วิญญาณของเขา จะต้องแตกสลายจริงๆแน่

“ เหล่าติง ตอนนี้เราจะทำยังไงดี ? ” เหล่าเฟิงพูด เขาเองก็ไม่รู้จะทำยังไง

ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “ นอกจากเจ้าหมอนี่แล้ว ตรงนั้นยังมีอีกหนึ่งตัวไม่ใช่เหรอ ? ถามเจ้านี่ไม่ได้ งั้นเราก็เปลี่ยนไปถามอีกตัวซิ ! ”

เมื่อเหล่าเฟิงได้ยินแบบนั้น ก็พยักหน้ารับทันที

จากนั้นก็หันไปมองสภาพที่ไม่ต่างจากตายแล้วของเจิงต้าจือ “ แล้วจะทำยังไงกับเจ้าหมอนี่ละ ? ”

เสียงเพิ่งเงียบลง ยังไม่รอให้ผมตอบ หยางเฉ่วที่อยู่ข้างๆก็ชิงพูดว่า “ สิ่งที่เจ้าสัตว์เดรัจฉานี่ทำมันน่ารังเกียจเกินไป ไม่ฆ่ามัน คงระบายความแค้นให้ผู้หญิงที่ตกเป็นเหยื่อพวกนั้นได้ยาก ! ”

หลังจากพูดจบ หยางเฉ่วก็ดึงดาบไม้ออกมา เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเธอมีจิตสังหารอยู่แล้ว ตอนนี้กำลังจะลงมือฆ่าเจิงต้าจือแล้ว

ผมและเหล่าเฟิงต่างเงียบไปพักหนึ่ง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

หยางเฉ่วพูดถูก เจ้าเจิงต้าจือทำชั่วช้าและน่ารังเกียจเอาไว้มากเกินไป

สำหรับผีลามกแบบนี้ ไม่ฆ่ามัน คงล้างแค้นให้ผู้หญิงเหล่านั้นได้ยาก

เจิงต้าจือเห็นหยางเฉ่วจะลงมือฆ่าเขา จึงตกใจจนหน้าซีด ตัวสั่น ปากสั่นระริก “ อย่า อย่าฆ่าฉัน ฉัน ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ…… ”

หยางเฉ่วพูดหน้าตายด้าน “ สำนึกผิด ? สำนึกผิดแล้วมันล้างบาปที่แกก่อได้เหรอฮะ ? ไปตายซะเถอะ ! ”

เสียงเพิ่งเงียบลง ดาบของหยางเฉ่วก็ฟันออกไปแล้ว

“ อ้า ! ” เจิงต้าจือร้องอย่างโหยหวน ดาบไม้แทงทะลุร่างเขาทันที

วินาทีที่เจิงต้าจือโดนแทง พลังวิญญาณทั้งหมดก็แตกสลายอย่างรวดเร็ว พร้อมด้วยเสียง “ ปัง ” ดังตามมาติดๆ

ผมและเหล่าเฟิงมองดูทุกอย่างตรงหน้า สีหน้าไร้อารมณ์ ผีลามกแบบนี้สมควรตายแล้ว วิญญาณแตกสลายเป็นจุดจบที่มันควรได้รับแล้ว

เพียงแต่ตอนที่วิญญาณของเจิงต้าจือแตกสลายหายไปแล้วนั้น ดวงตาอันเฉียบคมของหยางเฉ่วกลับทำท่าประหลาดใจอยู่พักหนึ่ง เธอก้มตัวไปมอง “ นี่คืออะไร ? ”

ขณะพูด หยางเฉ่วก็เหมือนเก็บอะไรบางอย่างขึ้นมา

หยางเฉ่วสังเกตมันอยู่แป๊บหนึ่ง หลังจากนั้นก็ยื่นมา “ พวกนายดูซิ นี่คืออะไร ? ”

หลังพูดจบ หยางเฉ่วก็ยื่นกระดาษแผ่นสีดำมาทางพวกเรา

ผมและเหล่าเฟิงก็สงสัยมาก จึงหันมามองทันที

ผมพบว่าในมือหยางเฉ่ว คือกระดาษรูปคนหนึ่งแผ่น มันมีขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือ สีดำเหมือนสีหมึก

“ เจ้านี่เหมือนจะหล่นลงมาหลังวิญญาณเจิงต้าจือแตกสลายไปแล้ว ! ” หยางเฉ่วพูด

ผมและเหล่าเฟิงขมวดคิ้ว นำของมาถือไว้ในมือ แต่พอมองดูดีๆแล้ว เราก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

และนี่ยังเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นว่า หลังวิญญาณแตกสลายไปแล้ว จะมีของหล่นลงมาด้วย

นี่ไม่ใช่แบบที่จะหล่นลงมา หลังจากฆ่ามอนสเตอร์ในเกมได้แล้วสักหน่อย

เหล่าเฟิงส่ายหัว “ ต้องเก็บเจ้านี่ให้ดีๆ ในเมื่อเราไม่เข้าใจ งั้นก็รอให้กลับไปแล้ว ค่อยเอาไปให้อาจารย์ของฉันกับพวกลุงติงดูอีกที ไม่แน่พวกเขาอาจรู้อะไรบ้างก็ได้ ! ”

เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว เราจึงทำได้เพียงเท่านี้

ดังนั้นหยางเฉ่วจึงเอากระดาษสีดำนั่นยื่นให้เหล่าเฟิง จากนั้นเหล่าเฟิงก็เก็บมันอย่างระมัดระวัง

ต่อไปนั้น ก็เหลือแค่ผีผอมสูงที่โดนผนึกเอาไว้บนพื้นแล้ว

ผมจับดาบไม้ค่อยๆเดินเข้าไป เมื่อมาถึงตรงหน้ามันแล้ว เหล่าเฟิงก็ไม่ได้ดึงยันต์ที่ผนึกเจ้าหมอนั้นเอาไว้ตรงๆ แต่เป็นประสานมือ ผนึกแก่นพลังหยินเจ้าหมอนั้นเอาไว้ก่อน แล้วถึงดึงยันต์ของเขาออก เพื่อจะได้คุยกับเจ้าหมอนั้นตรงๆ

วินาทีที่ดึงยันต์ออก ผีผู้ชายตนนั้นก็จ้องเราอย่างดุร้าย

ใบหน้าโหดเหี้ยม เห็นพวกเราขวางอยู่ข้างหน้า ก็คิดจะฝ่าออกไป

แต่ไม่รอให้เขาได้ลงมือ ดาบในมือของเราสามคน ก็พาดอยู่บนคอของเขาแล้ว

ในเวลาเดียวกัน ผีผู้ชายตนนี้ก็รู้ตัวขึ้นมาอย่างกระทันหัน ว่าตอนนี้ตัวเอง เรียกใช้พลังไม่ได้ ไม่สามารถดึงพลังออกมาทำอะไรได้เลย

สภาพในตอนนี้ของเขาอย่าว่าแต่สู้กับเราเลย แม้แต่เขาจะหนี ก็คงไม่มีแรงทำด้วยซ้ำ !

“ พวกแก พวกแกผนึกแก่นพลังของข้า ! ” ผีผู้ชายตนนั้นพูดอย่างดุร้าย

พวกเราไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆออกมา และไม่อยากพูดไร้สาระกับผู้ตนนี้ จึงพูดอย่างเย็นชากับเขาว่า 

“ บอกเรามา อาจารย์คือใคร ? เขามีชีวิตอยู่ในรูปแบบไหน ? ”

เมื่อผีผู้ชายได้ยินผมพูดแบบนั้น ก็ไม่ได้ตอบกลับตั้งแต่วินาทีแรก แต่เป็นหันไปมองรอบๆแทน หลังจากนั้นถึงได้ใช้จมูกดมพักหนึ่ง

จากนั้น ถึงได้ตอบว่า “ พวกแกฆ่าเจ้าโง่เจิงต้าจือแล้วเหรอ ? ”

แม้ผีผู้ชายจะไม่ยอมตอบคำถาม แต่ผมก็ตอบเขาว่า “ ใช่ ! ถ้าแกไม่ร่วมมือ ต่อไปก็จะเป็นตาของแก ! ”

ผีผู้ชายไม่เหมือนกับเจิงต้าจือ เขาไม่เพียงไม่กลัว แต่ยังหัวเราะ “ ฮ่าๆ ” อย่างบ้าคลั่ง “ พวกแกสามคนน่ะเหรอ ? จะฆ่าข้าได้จริงๆ ? ”

โอ้โห ! สมองเจ้าผีนี่คงไม่ได้มีปัญหาหรอกมั้ง ? โดนดาบจี้คอขนาดนี้ แล้วยังกล้าพูดจาอวดดีอีก

“ ฮึๆ ! คุยโวไม่ละอายใจเลยนะ ” หยางเฉ่วพูดอย่างเย็นชา

ผีผู้ชายไม่สนใจเลยสักนิด จู่ๆมุมปากยกยิ้มเล็กน้อย ค่อยหลับตา จากนั้นก็พูดว่า “ ดูเหมือน ต้องอุ่นเครื่องสักหน่อยแล้วแฮะ ! ”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ พวกเราก็ค่อนข้างแปลกใจเล็กน้อย

หรือว่า เจ้าผีนี่ยังมีความสามารถอย่างอื่นอีก แต่เขาตกอยู่ในสภาพนี้แล้ว จะยังทำอะไรได้อีก

ผลลัพธ์เพิ่งคิดถึงตรงนี้ เจ้าผีผู้ชายตนนั้นก็จ้องอย่างดุร้าย ตัวสั่นไปหมด

ทันใดนั่นเอง แรงระเบิดของพลังหยินอันทรงพลัง ก็แพร่กระจายออกมาร่างผีตนนั้น มันทรงพลังมาก 

จนพัดเราสามคนกระเด็นออกไปทันที

ไม่รอให้พวกเราได้เข้าไปใกล้อีกครั้ง จู่ๆผีผู้ชายก็กรีดร้องออกมา แก่นพลังที่โดนผนึกเอาไว้ก็โดนทำลายในทันที

พร้อมกันนั้นตรงหน้าผากก็มีรอยแยก ดวงตาสีขาวโพนลูกหนึ่ง ปรากฎสู่สายตาของทุกคน……