spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 267 เจอผีอีกตัว

จู่ๆก็ได้ยินเสียงคุยกัน และยังเป็นเสียงที่คุ้นหู เราสามคนจึงมั่นใจได้ทันที ว่าคนที่กำลังพูดอยู่คือผีลามกที่เราตามหามาทั้งคืน

ผมเลิกคิ้วขึ้น รีบลดระดับลมหายใจและพลังหยางบนร่าง ทำมือส่งสัญญาณให้เหล่าเฟิงและหยางเฉ่วหมอบลง ซ่อนตัวให้พ้นจากสายตาศัตรู

จากนั้นพวกเราก็หันมาสบตากัน แล้วเขยิบเข้าไปอย่างช้าๆ

หลังจากเราค่อยๆเปิดพุ่มไม้ตรงหน้า และมองผ่านช่องว่างที่เปิดออก

ก็จะสามารถมองเห็นป่าไผ่ในแนวเฉียง ตอนนี้กำลังมีใครสองคนยืนอยู่ ถ้าพูดให้ถูกน่าจะเป็นผีสองตน

เป็นผีผู้ชายสองคน ล้วนใส่ชุดคนตาย เท้าไม่ติดพื้น หน้าขาวจนน่าตกใจ พวกเขากำลังคุยอะไรกันอยู่สักอย่าง

หนึ่งในนั้นค่อนข้างอ้วน มีพุงใหญ่มากๆ ท่าทางเป็นลุงวัยกลางคนคนหนึ่ง ส่วนอีกตนกลับผอมสูง ใบหน้าดุร้าย

เพิ่งเห็นถึงตรงนี้ จู่ๆผีผอมสูงตนนั้นก็พูดขึ้นมาว่า “ เจ้าแน่ใจนะ ? ว่าไม่มีใครตามเจ้ามาจริงๆ ”

นี่คือเสียของผีแปลกหน้า ส่วนเจ้าอ้วนอีกตน น่าจะเป็นเจิงต้าจือผีลามกที่เราตามหา

เจิงต้าจือรีบส่ายหน้า “ พี่เก้าท่านสบายใจได้เลย ข้าสลัดพวกมันพ้นแล้ว แถมร่างตุ๊กตาสีทองของข้าก็เอามาแล้ว ท่านดูซิ ไม่มีร่างตุ๊กตาสีทองแล้ว พวกมันหาข้าไม่เจอแน่นอน ! ”

“ งั้นก็ดี ! เรื่องของเจ้าข้าต้องพยายามขอร้องอาจารย์ให้แน่นอน ขอแค่อาจารย์เอ่ยปาก ทางนักพรตจางนั่นก็ต้องไม่มีปัญหาอะไรแน่ๆ ! ” ผู้ชายสูงผอมพูดเบาๆ

เมื่อเจิงต้าจือได้ยินคำพูดนี้ ก็ดีใจขึ้นมาทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น “ พี่ พี่เก้า งั้นก็ขอบคุณท่านมากเลย…… ”

“ ติงฝาน เฟิงเฉ่วหาน ตอนนี้พวกเราควรทำยังไงดี ? ” หยางเฉ่วลดเสียงลงต่ำ เธอถามด้วยความสงสัย

ผมและเฟิงเฉ่วหานมองเขาแวบหนึ่ง จากนั้นก็ได้ยินผมพูดว่า “ ผีที่โดนเรียกว่าพี่เก้าตนนี้ น่าจะไม่ใช่ผีดีอะไร ในเมื่อมาแล้ว งั้นก็จัดการทีเดียวเลยก็แล้วกัน ”

เมื่อเหล่าเฟิงได้ยินผมพูดแบบนั้น ก็พยักหน้าอย่างหนักแน่น “ ถ้าเราแอบเข้าไป ต้องทำสำเร็จแน่ๆ ! ”

ผมและเหล่าเฟิงมีความคิดแบบเดียวกัน หยางเฉ่วก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

หลังจากนั้น พวกเราก็คุยกันเบาๆสองสามประโยค แล้วถึงได้แยกกันออกเป็นสามทาง เริ่มล้อมผีสองตนนี้เอาไว้

ส่วนเจิงต้าจือและผีอีกตน ตอนนี้ยังคุยกันอยู่

ส่วนใหญ่ล้วนเป็นคำพูดหยาบคายทั้งนั้น และยังมีคำพูดประเภทจะเล่นกับผู้หญิงยังไง ช่างน่ารังเกียจจริงๆ

เห็นได้ชัดว่าผีทั้งสองตนนี้ไม่ใช่ผีดีอะไร ดังนั้นยังไงก็ต้องจัดการพวกเขา

แต่นอกจากนี้แล้ว ก็ยังมีคำบางคำที่เราคิดว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อยู่บ้าง เช่นอาจารย์ งาน นักพรตจาง

แม้จะไม่ค่อยเข้าใจ แต่ผมก็สัมผัสถึงบางอย่างลางๆ จากจุดนี้คนที่อยู่เบื้องหลังผีลามกกระจอกตัวนี้ คงไม่ได้มีแค่นักพรตจางคนเดียวแล้ว

ดูเหมือนเบื้องหลังของนักพรตจาง ยังมี “ อาจารย์ ” คนที่อยู่สูงกว่าเขาอีกหนึ่งคน

พวกเขาถูก “ อาจารย์ ” คนนี้สั่งให้ทำงานบางอย่างให้สำเร็จ

ส่วนคนที่มอบงานและเป็นตัวกลางของงานนี้ ดูเหมือนจะเป็นนักพรตจางคนนั้น

ผมฟังไปและหย่องเข้าไปพร้อมกัน

จนถึงตอนนี้ก็ได้แค่ข้อมูลที่จำกัด  จึงไม่สามารถสรุปหาต้นสายปลายเหตุได้ทันที

หลังจากเข้าไปอย่างช้าๆ ในที่สุดพวกเราก็มาอยู่ใกล้ๆผีสองตนแล้ว เข้าไปอยู่ในตำแหน่งที่ควบคุมได้แล้ว

อยู่ห่างจากผีทั้งสองตนแค่ห้าเมตรเท่านั้น

ตำแหน่งนี้ ผมไม่กล้าหายใจแรง เพราะกลัวว่าศัตรูจะรู้ตัวซะก่อน

ผมถือดาบไม้เอาไว้ในมือ กวาดสายตามองเหล่าเฟิงและหยางเฉ่วที่อยู่รอบข้าง

พวกเขาสองคนก็พร้อมแล้ว แถมยังพยักหน้าให้ผม รอเพียงคำสั่งให้ลงมือเท่านั้น

เห็นผีสองตัวหัวเราะไม่หยุด ผมละกัดฟันแล้วกัดฟันอีก และแล้วผมก็ไม่ลังเลอีกต่อไป

โบกมือขวาหนึ่งครั้ง แล้วจากนั้นก็พุ่งออกไปทันที

ทางด้านเหล่าเฟิงและหยางเฉ่วเห็นผมโบกมือ ก็ไม่ลังเลเช่นกัน พวกเขาก็ไม่ส่งเสียงใดๆ ราวกับดวงวิญญาณที่เงียบงัน แบ่งออกเป็นสามทาง พุ่งตรงไปหาผีสองตนนั้นทันที

พวกเราออกมาปรากฎตัวอย่างกระทันหัน ดาบไม้ในมือตรงเข้าไปหาผีทั้งสองตน

ด้วยความที่ผีทั้งสองตนกำลังยังยิ้มหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน จึงไม่ได้เตรียมตัวรับมืออย่างสมบูรณ์

หลังพวกเราออกจากพุ่มไม้ พวกมันยังไม่ได้ตอบสนองใดๆ เพียงจ้องมองด้วยความตะลึงงัน

ระยะห่างเพียงห้าเมตรจะไกลสักเท่าไหร่เชียว แถมพวกเรายังวิ่งอย่างเต็มกำลัง

จนกระทั่งพวกเราสามคนเข้ามาในระยะสังหาร ผีที่ถูกเรียกว่า “ พี่เก้า ” ถึงดึงสติกลับมาได้ “ รีบหลบเร็ว ! ”

หลังจากพูดจบ เขาก็ดึงตัวเจิงต้าจืออย่างรุนแรง

ในเวลาเดียวกัน การจู่โจมอย่างกระทันหันของเราสามคน คมดาบทั้งสามเล่มกลายเป็นเส้นเดียว ต่างแทงออกไปตรงๆ

เจิงต้าจือตกใจจนไม่เหลือสติ คิดไม่ถึงว่าในเวลานี้ พวกเราสามคนจะไล่ตามมาถึงที่นี่ แถมยังออกมาโจมตีอย่างกระทันหัน เขาจึงตกตะลึงในทันที

ผีที่ถูกเรียกว่าพี่เก้าตนนั้น กลับมีความสามารถอยู่บ้าง

แม้จะมีการตอบสนองแบบเร่งรีบ แต่เขาไม่เพียงหลบคมดาบของพวกเราได้ ยังลากตัวเจิงต้าจือ หลบคมดาบของเราได้อีกด้วย

หลังจากผีทั้งสองตนหลบพ้นแล้ว ก็รีบลอยถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว

พวกเราสามคนแทงเข้ากับอากาศ จึงอดไม่ได้ที่จะไม่พอใจ รีบหันไปมองศัตรูทันที พวกเราไม่ได้หยุดหรือลังเลแต่อย่างใด พลิกมือโจมตีต่อทันที

เจิงต้าจือตกใจจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เมื่อเห็นพวกเราตามมาฆ่า มันก็พูดด้วยเสียงติดอ่างว่า “ พี่ พี่เก้า พวก พวกมันนี่แหละ…… ”

ผีสูงผอมทำหน้านิ่ง ทันใดนั้นเองมันก็ตะโกนมาทางพวกเรา “ สวรรค์มีทางให้เดิน แต่พวกแกกลับเลือกมาหาประตูนรก ”

หลังจากพูดจบ ร่างของผีตัวนั้นก็กลายเป็นหมอก ในชั่วอึดใจทั่วทั้งร่างก็แพร่หมอกสีดำออกมา

พลังชั่วร้ายระเบิดออกมาทันที

ทันใดนั้นความรู้สึกหนาวเย็นก็แล่นพล่านไปทั่วร่าง พลังหยินเข้มข้นสุดๆ อากาศรอบๆลดลงอย่างรวดเร็ว

พวกเราขนลุก อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น ยังไงวันนี้เราก็ต้องจัดการผีสองตนนี้ให้ได้

สีหน้าของผมเคร่งขรึม พร้อมพูดออกมาว่า “ ฉันว่าพวกแกละซิที่ควรไปลงนรก ! ”

หลังจากพูดจบ ผมก็โจมตีต่อทันที ดาบไม้ในมือ พุ่งไปที่หัวผีผู้ชายตนนั้น

ผีผู้ชายตนนั้นก็แยกเขี้ยว กรีดร้องโหยหวน พุ่งเข้ามาเผชิญหน้า

แม้พวกเราจะมีกันถึงสามคน แต่มันก็ไม่มีทีท่าหวาดกลัวเลยสักนิด

“ รนหาที่ตาย ! ” เหล่าเฟิงก็พูดอย่างเย็นชา โจมตีซึ่งหน้าเช่นกัน

ในขณะที่ดาบไม้กำลังแทงเข้าไปที่ร่างผีผู้ชายตนนั้น ผีผู้ชายตนนั้นก็ยกมือขึ้น ใช้กรงเล็บปัดดาบของผมและเหล่าเฟิง

“ ปังปัง ”  เมื่อสัมผัสได้ถึงพลังแปลกประหลาดบางอย่างสาดเข้ามา ทำให้ง่ามมือของเราสองคนชาในทันที ส่งผลให้ดาบในมืดหล่นตามมาติดๆ

ส่วนผีตัวนั้น กลับอ้าปากกว้าง หมายจะกัดคอของผม

แต่ไม่รอให้มันเข้ามาใกล้ หยางเฉ่วก็เข้ามาโจมตีจากอีกทางด้านหนึ่ง

“ พี่เก้าระวัง ! ” เจิงต้าจือที่ซ่อนอยู่หลังต้นไม้ใหญ่โผล่หน้าออกมาเตือนอย่างกระวนกระวาย

ผีผู้ชายตนนั้นหันมามองอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นหยางเฉ่วกำลังเข้ามาโจมตี มันก็พ่นควันสีดำออกมา

ควันสีดำพุ่งตรงไปที่หน้าของหยางเฉ่ว

หยางเฉ่วตกใจ  จึงรีบเบี่ยงตัวหลบทันที

ส่วนผมและเฟิงเฉ่วหานก็ใช้โอกาสนี้ หยิบดาบไม้ขึ้นมา แล้วเข้าไปโจมตีผีผู้ชายอีกครั้ง

แต่ผีที่ถูกเรียว่า “ พี่เก้า ” ตรงหน้า กลับดุร้ายผิดปกติ มีวิธีต่อสู้หลากหลาย ไม่อาจเทียบกับเจิงต้าจือที่เราไล่ตามหามาตลอดตนนั้นได้เลย

ตอนนี้เราเริ่มโจมตีใหม่อีกครั้ง ด้วยจำนวนคนสามรุมหนึ่ง เราจึงคิดจะบดขยี้แล้วจับตัวเอาไว้

แต่ผีตนนี้กลับไม่กลัวเลยสักนิด ไม่เพียงไม่ถอย กลับกันยังรอให้พวกเราเข้าไปโจมตี ใช้ความแข็งแกร่งโต้กลับพวกเรา

ร่างกายเหมือนภาพลวงตา มือเหมือนกรงเล็บอินทรีย์ แถมยังคล่องแคล่วและรุนแรงมาก

เพียงพึ่งกำลังของตัวเอง ก็สามารถสู้ได้ทัดเทียมกับพวกเราทั้งสามคนแล้ว

ในเวลานี้ แม้แต่เจิงต้าจือที่หลบอยู่หลังต้นไม้ ก็ยังออกมาลองดูสักตั้ง เขายืนรออยู่นอกวง รอให้เราเปิดช่องโหว่ เขาจะได้ใช้โอกาสนั้นปลิดชีวิตเราในทันที

แต่ เรามีฝีมือแค่นี้เหรอ ?

หากเจ้าผีร้ายคิดจะใช้พลังเพียงน้อยนิดนี้สู้กับพวกเรา งั้นมันก็เป็นเพียงแค่ฝันลมๆแล้งเท่านั้น……