spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 266 ศาสตร์เข็มทิศติดตาม

เราเองก็เป็นคนปราบสิ่งชั่วร้าย แต่วันนี้กลับปล่อยให้ผีลามกตัวนึงหนีไปจากเงื้อมมือของเราได้

ถ้าเรื่องนี้แพร่ไปถึงหูคนในวงการ เราจะมีหน้าอยู่ในสายงานนี้ต่อไปได้ยังไง

ไม่ว่าจะทำเพื่อหน้าตัวเอง เพื่อฉิงหมิงเฉ่ว หรือเพื่ออย่างอื่นก็ตาม

ยังไงเราก็จะปล่อยผีตัวนี้หนีไปแบบนี้ไม่ได้ ไม่ว่ายังไงก็ต้องจับมันกลับมาให้ได้

แล้วก็ นักพรตจางอะไรนั่นที่เป็นคนอยู่เบื้องหลังผีลามกตัวนี้ ก็ต้องโดนด้วยเช่นกัน

หยางเฉ่วประคองฉิงหมิงเฉ่ว พร้อมทำหน้าขมวดคิ้ว “ แต่ผีลามกนั้นหนีไปแล้วนะ และยังเอาตุ๊กตาสีทองไปด้วยอีก ตอนนี้เราจะไปจับมันจากที่ไหนละ ? ”

“ ใช่แล้ว ! ตุ๊กตาสีทองไม่อยู่ ผีลามกจะไปซ่อนที่ไหนก็ได้ ถ้าเรายังอยากจับเจ้าหมอนั้นอีก งั้นก็ยากแล้วละ ! ” เหล่าเฟิงก็พูดเช่นกัน

แต่ผมกลับฉีกยิ้ม “ พวกนายจำโหลดำบนโต๊ะบูชาได้ไหม ? ”

“ โหลดำ ? ” หยางเฉ่วบ่นพึมพำ ทำท่าครุ่นคิด

เฟิงเฉ่วหานก็คิดย้อนกลับไป หลังจากนั้นไม่กี่วิ หยางเฉ่วก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง “ เหมือนจะมีโหลอยู่ใบหนึ่งจริงๆ ! ”

“ เจ้าโหลใบนั้นมันช่วยเราตามหาผีลามกนั่นได้เหรอ ? ” เหล่าเฟิงพูดต่อทันที

ผมกลับพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ ใช่ ในเมื่อโหลใบนั้นตั้งอยู่บนโต๊ะบูชาเหมือนกัน งั้นมันก็ต้องเกี่ยวข้องกับเจ้าผีลามก อาจารย์ของฉันกับท่านนักพรตตู๋ก็มีวิชาหนึ่ง ที่สามารถตามหาวิญญาณได้ ขอแค่เราใช้ประโยชน์จากเจ้าโหลใบนั้น แล้วให้พวกนายช่วยฉันอีกแรง ยังไงก็ต้องตามหาเบาะแสที่เจ้าผีลามกทิ้งเอาไว้เจอบ้างแหละ ! ”

เมื่อเหล่าเฟิงได้ยินผมพูดแบบนั้น ก็พูดด้วยน้ำเสียงสงสัยทันที “ นี่นายกำลังพูดถึงศาสตร์เข็มทิศตามวิญญาณเหรอ ? ”

ผมพยักหน้าเบาๆ “ ใช่ ศาสตร์เข็มทิศตามวิญญาณนั่นแหละ ! ”

แต่เหล่าเฟิงกลับเลิกคิ้ว “ มีแค่อาจารย์ของฉันเท่านั้นที่ทำเป็น หรือว่า ? หรือว่านายก็ทำได้แล้วเหรอ ? ”

มุมปากผมยกยิ้มอย่างภาคภูมิใจ “ ใช่ ฉันใช้คาถานี้เป็นแล้ว ! ”

เหล่าเฟิงเห็นผมพูดแบบนั้น ก็ทำท่าตกใจทันที วิชานี้ไม่ได้เรียนง่ายๆ เขาเรียนมาปีกว่าแล้ว ก็ยังควบคุมมันไม่ได้เลย

แต่ผมเพิ่งเข้าสายงานมาได้เท่าไหร่กัน ? เพิ่งครึ่งปีเท่านั้น ถึงกับสามารถใช้วิชานี้ได้แล้ว จึงเป็นธรรมดาที่เขาจะตกใจสุดๆ

“ นายนี่มันจริงๆเลย ถึงกับเรียนจนใช้วิชานี้ได้แล้ว ! งั้นก็อย่ามัวชักช้าอยู่เลย ลงมือกันเลยเถอะ ” 

หลังจากตกใจแล้ว เหล่าเฟิงก็พูดด้วยความตื่นเต้น

“ ไม่ได้ ฉันยังไม่พร้อม ต้องเตรียมของให้ครบก่อน หยางเฉ่วกับเหล่าเฟิงประคองฉิงหมิงเฉ่วกลับไปพักก่อน ฉันจะไปหาซื้อของหน่อย ! ”

หยางเฉ่วและเหล่าเฟิงก็ไม่ได้ลังเล พยักหน้ารับ แล้วบอกให้ผมรีบไปรีบกลับ

ต่อจากนั้น พวกเราก็แยกย้ายกัน

ผมตรงไปที่เมืองภาพยนตร์ เหล่าเฟิงและคนอื่นๆกลับไปที่ห้องเช่าของฉิงหมิงเฉ่ว

ที่นี่คือเมืองภาพยนตร์ มีอุปกรณ์ประกอบฉากเยอะแยะมากมาย หรือจะเรียกได้ว่ามีของแทบทุกอย่าง

ของที่ผมจะซื้อ เป็นพวกกระดาษเหลือง ผงชาด เข็มทิศดูฮวงจุ้ยและดาบไม้

ขอแค่มีของพวกนี้อยู่ในมือ เราสามคนก็สามารถแสดงพลังออกมาได้อย่างเต็มที่แล้ว

ผ่านไปไม่นานผมก็ถามหาร้านที่ขายของพวกนี้เจอ แม้ของพวกนี้จะเป็นของประกอบฉาก ไม่ได้พิเศษอะไร ไม่ได้มีพลังปราบสิ่งชั่วร้ายมากกว่าอาวุธที่บ้าน

แต่ขอแค่มีของพวกนี้อยู่ จะมากหรือน้อยมันก็มีประโยชน์ทั้งนั้น

และสิ่งที่พวกเราสู้ด้วยก็เป็นแค่ผีธรรมดาตัวหนึ่งไม่ใช่เหรอ ? เพียงแค่ตอนนี้หาไม่เจอเฉยๆ ขอแค่ได้เจอหน้ากัน ถึงจะไม่ใช้ดาบไม้ พวกเราสามคนก็มั่นใจว่าจะต้องจัดการมันได้อย่างแน่นอน

ผ่านไปไม่นาน ผมก็เตรียมของทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว จึงรีบเดินตรงไปที่ห้องเช่าทันที

ตอนนี้เป็นช่วงหัวค่ำแล้ว ผมเลยหอบพวกอาหารกลับไปด้วย

เมื่อขึ้นมาข้างบนแล้ว ผมก็เห็นทุกคนอยู่ครบ ฉิงหมิงเฉ่วเองก็ฟื้นแล้ว

เพียงแค่ก่อนหน้านี้เธอโดนผีสิง ตอนนี้ก็เลยยังมึนๆอยู่ๆ มีธาตุหยางค่อนข้างน้อย หน้าค่อนข้างซีด

พอทุกคนเห็นผมกลับมาแล้ว ก็หันมามองผมกันหมด

อู่ฮุ่ยฮุ่ยเป็นคนแรกที่เริ่มคุยกับผม “ ติงฝาน นายหาซื้อของที่ต้องการได้ไหม ? ”

“ ซื้อมาแล้ว รอให้กินข้าวเสร็จแล้ว เราค่อยไปคิดบัญชีกับเจ้าผีลามกนั่น ! ” ผมพูดออกไปตรงๆ จากนั้นก็ยื่นกล่องข้าวให้ทุกคนทันที

อู่ฮุ่ยฮุ่ยและฉิงหมิงเฉ่วไม่มีอารมณ์กิน พวกเธอเลยกินไปแค่นิดเดียวเท่านั้น

เมื่อเห็นท่าทางขื่นขมของพวกเธอ พวกเราก็พูดปลอบใจสองสามประโยค บอกให้เธอไม่ต้องกังวล 

พวกเราจะเป็นคนจัดการเรื่องนี้เอง

ในเวลาเดียวกัน ผมก็ได้รู้จากปากหยางเฉ่วและเหล่าเฟิง ว่าโหลดำใบนั้น ใส่เส้นผมเอาไว้สองสามเส้น 

และยังมีตุ๊กตาอีกหนึ่งตัว

เส้นผมไม่กี่เส้นนั้น ก็ผูกเอาไว้กับตุ๊กตาตัวนั้น

พวกเราเลยนั่งดูมันอยู่พักหนึ่ง แล้วลงความเห็นว่านี่คือ “ สุสานอีก้วนจ่ง ” ที่นักพรตจางคนนั้นทำเอาไว้ให้เจิงต้าจือ

เพราะเจิงต้าจือไร้ญาติขาดมิตร และไม่มีสุสาน

นี่จึงทำให้หลังจากตายไปแล้วเขาก็กลายเป็นผีเร่ร่อน นักพรตจางคนนี้อยากจะสร้างร่างตุ๊กตาสีทองให้เขา 

จึงต้องสร้าง “ สุสานอีก้วนจ่ง ” ให้ก่อน เพื่อให้เป็นที่ “ รวบรวมดวงวิญญาณ ” และยังทำให้ผู้สร้างควบคุมวิญญาณได้สะดวกกว่าเดิม

ด้วยเหตุนี้ นักพรตจางจึงมองผ่านเจิงต้าจือ หาเส้นผมเจอเพียงไม่กี่เส้น

หลังจากนั้นก็ทำตุ๊กตา และยังมีสุสานอีก้วนจ่งเป็นโหลดำใบนี้

เมื่อเป็นแบบนี้แล้ว นักพรตจางก็สามารถใช้สุสานอีก้วนจ่งนี้ ควบคุมเจิงต้าจืออย่างอ้อมๆ ทำให้เขาต้องทำตามทุกอย่าง

ส่วนเรื่องทำไมต้องควบคุมผีธรรมดาตัวนี้ พวกเราเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

แต่โชคดีคือ ขอแค่มีตุ๊กตาและเส้นผมพวกนี้อยู่ พวกเราก็สามารถนำของพวกนี้ตั้งขึ้นโต๊ะบูชา 

และหาเบาะแสของผีลามกตัวนี้ได้

เมื่อเติมท้องเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็เตรียมตัวจะลงมืออีกครั้ง

สำหรับศาสตร์เข็มทิศผมยังไม่เคยใช้มาก่อน แต่ตัวคาถา ผมเข้าใจมันแล้วแน่นอน

ผมตั้งโต๊ะบูชาก่อน หลังจากนั้นก็นำตุ๊กตาและเส้นผมทำเป็นตัวนำ แล้วก็เริ่มร่ายคาถาทันที

หลังจากร่ายคาถาท่อนยาวออกมาแล้ว มือทั้งสองข้างก็ประสานเข้าด้วยกัน เป็นรูปดาบ แล้วตะโกนเสียงดังลั่นว่า “ ขอเชิญเทพลุ่ยลิ้ง เพี้ยง ! ”

หลังจากพูดจบ ผมก็ชี้ไปที่เข็มทิศฮวงจุ้ย

ทันใดนั้นเอง เข็มทิศก็เริ่มหมุน เสียง “ ติ๊ดติ๊ดติ๊ด ” ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ทุกคนจ้องไปที่เข็มทิศตาไม่กระพริบ

ความเร็วของเข็มค่อยๆช้าลงมา และสุดท้ายก็หยุดลง มันชี้ไปข้างนอก ไม่กระดิกไปที่อื่นอีกเลย

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ผมก็ดีใจในใจ สำเร็จแล้ว

“ ดีละ กำหนตำแหน่งเรียบร้อยแล้ว ขอแค่เราเดินตามเข็มทิศ จะต้องหาเจ้าผีลามกนั่นเจออย่างแน่นอน ! ” ผมรีบพูด

เหล่าเฟิงและหยางเฉ่วไม่รอช้า รีบหยิบอาวุธ หันไปบอกอู่ฮุ่ยฮุ่ยและฉิงหมิงเฉ่วว่าให้รออยู่ในห้อง 

พวกเราไปเดี๋ยวเดียวเดี๋ยวก็กลับ

เพียงเท่านี้ พวกเราก็เดินลงจากตึก มองทิศทางให้แน่ชัด แล้วเดินไปตามที่เข็มทิศบอก

เข็มทิศชี้ไปทางเหนือตลอด และทิศเหนือของเมืองภาพยนตร์ก็คือป่าไผ่ผืนหนึ่ง

หลังจากเดินผ่านป่าไผ่มาแล้ว ผมก็กวาดตามองรอบๆ พบว่าดึกดื่นป่านนี้ก็ยังมีกองถ่ายอยู่ที่นี่

แต่ก็ไม่ได้หยุดดูนานนัก หลังจากเดินอ้อมคนพวกนี้แล้ว พวกเราก็เดินต่อไปเรื่อยๆ

หลังจากเดินมาได้ 20 นาที พวกเราก็มาถึงภูเขาด้านหลัง

สถานที่แห่งนี้ไม่ค่อยมีใครเข้ามา เพราะไม่มีการพัฒนาใดๆทั้งสิ้น ในเวลาปกติจึงไม่ปล่อยให้กองถ่ายหรือแขกที่มาเยี่ยมชมเข้ามาที่นี่ ไม่มีทางเดินแบบเป็นรูปเป็นร่างให้เห็นกันเลยทีเดียว

เพื่อให้หาผีลามกตัวนั้นได้เร็วๆ พวกเราสามคนจึงต้องทนทุกข์ เดินไปที่ภูเขาทั้งๆแบบนั้น

ไม่พูดไม่ได้ เจ้าผีลามกนี่ซ่อนตัวได้ไกลจริงๆ

แม้จะมาถึงภูเขาลูกนี้แล้ว พวกเราก็ยังต้องเดินไปอีกครึ่งชั่วโมง

โชคดีที่พวกเราเปิดตาแล้ว ไม่อย่างงั้นสถานที่ที่มืดมิดแบบนี้ การก้าวเดินต่อไปข้างหน้าจะต้องยากลำบากมากแน่ๆ

ตอนนี้พวกเราเข้ามาลึกมากแล้ว แต่ก็ยังหาเบาะแสของเจ้าผีลามกนั่นไม่เจอ

แต่ทุกคนก็ไม่แสดงท่าทีว่าจะยอมแพ้ ยังคงเดินตามที่เข็มทิศบอกต่อไป เดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ

หลังจากนั้นประมาณห้านาที พวกเราก็เดินขึ้นมาบนเนินเล็กๆลูกหนึ่ง

และก็เป็นตอนที่พวกเราเดินขึ้นมาบนเนินนั้นเอง จู่ๆพวกเราก็ได้ยินเสียงบางอย่างเบาๆ

หัวใจของเราสามคนจึงเต้นแรง รีบหยุดเดิน ตื่นตัวขึ้นมาทันที จากนั้นก็มองสำรวจรอบๆอย่างเงียบๆ

ในเวลาเดียวกัน เสียงนั้นก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง “ พี่เก้า นี่ก็จะถึงเวลาที่ต้องส่งงานของเดือนนี้แล้ว แต่ข้าต้องทำไม่สำเร็จแน่ๆ พี่ต้องช่วยข้านะ ! ถ้าวันนี้ข้าไม่ฉลาด วิ่งหนีออกมาได้ทัน ป่านนี้คงโดนเจ้านักพรตสามคนนั้นฆ่าตายไปแล้ว……. ”