spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 262 หักม้านั่งด้วยมือเปล่า

เหตุการณ์ในเวลานี้ค่อนข้างวุ่นวาย และผู้คนในเหตุการณ์ตอนนี้ต่างก็เดากันไปต่างๆนาๆถึงตัวตนของพวกเรา ถึงขนาดที่เจ้าชายแห่งหลงฟากรุ๊ปไม่กล้าสู้ด้วย ประวัติและเบื้องหลังความเป็นมาจะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

แต่ในเวลานี้เหล่าเฟิงก็ปรากฏตัวออกมา

หลังจากเขาพูดจบก็บิดคอไปมาจนเสียงดัง “ กร๊อบ กร๊อบ ”

ภายนอกของเหล่าเฟิงนั้นเย็นยะเยือก ตลอดทั้งปีเขาสู้กับภูตผีปีศาจ  ทำให้เขานำมาซึ่ง “ รัศมีแห่งความตายและน่ากลัว ” โดยเฉพาะดวงตาทั้งสองข้างที่มีพลังสยบทุกสิ่งทุกอย่าง ทำให้ผู้คนรู้สึกเย็นชาและหวาดกลัว

จ้องมองไปที่ไอ้คุณหนูลูกคนรวยด้วยสายตาถมึงทึง  ทำให้เขาหวาดกลัว ในใจก็สั่นไหว

ไม่เพียงแค่นั้น เฟิงเฉ่วหานยังจับเก้าอี้ด้วยมือเดียวและใช้พลังอย่างลับๆ

เพียงแค่ได้ยินเสียง “ แควก ” พนักพิงของเก้าอี้ไม้ตัวนั้นก็ถูกเขาดึงออกไป

ไอ้คุณหนูลูกคนรวยที่ทุกๆวันใช้ชีวิตอยู่บนความฟุ่มเฟือยและหรูหรา  ร่างกายไม่ได้ใช้งานอะไร 

ในวันธรรมดาที่ยกกระสอบข้าวยังบ่นว่าเหนื่อยแล้ว ไม่ต้องพูดถึงมือเปล่าที่สามารถฉีกม้านั่งได้

ฉากนี้เกือบทำให้พวกเขาร่วงลงไปกองอยู่ที่พื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัว

มือของเจ้าชายแห่งหลงฟายังเจ็บจนจะทนไม่ไหวแล้ว เมื่อเห็นความรุนแรงของเหล่าเฟิงที่พังเก้าอี้ด้วยมือเปล่าข้างเดียว

ลูกสมุนที่ติดตามเขาไม่กี่คนนี้จะสามารถเป็นคู่ต่อสู้ได้เหรอ ? ถ้าหากส่งออกไป เกรงว่าจะถูกตีจนพิการแน่ๆ

เขากัดฟันและพูดอย่างดุเดือด “ เรื่องนี้มันยังไม่จบ พวกเราจะจับตาดูพวกแก ! ไป ส่งฉันไปโรงพยาบาล ! ”

ผู้ติดตามสองสามคนที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบพยักหน้า  ประคองเจ้าชายแห่งหลงฟาออกไปจากโรงแรม

หลังจากเจ้าชายแห่งหลงฟาออกไป โรงแรมก็กลับสู่ความสงบและเพลิดเพลินไปกับการกินดื่ม

เพิ่งจะผ่านเหตุการณ์ที่คิดว่าเป็นเรื่องสนุกครึกครื้น  แต่ก็เป็นแค่บทแทรกเล็กๆและไม่ได้ทำให้คนอื่นได้รับบาดเจ็บ

ในเวลานี้เสี่ยวม่านก็พูดอย่างตื่นเต้น “ ติงฝาน เฟิงเฉ่วหานทำไมพวกนายถึงมาอยู่ที่นี่ได้ละ ? ”

ผมยิ้มและตอบว่า  “ ไม่ใช่แค่ฉันนะ หยางเฉ่วก็มาที่นี่ด้วย พวกเรามาทานข้าวกันหลังจากนั้นก็มีธุระนิดหน่อย สุดท้ายก็เลยมาเจอเข้ากับเธอพอดิบพอดีเลย ! ”

เสี่ยวม่านได้ยินผมพูดว่ามากันทั้งสามคน เธอก็ดีใจแล้วถามว่าหยางเฉ่วอยู่ไหน ?

เหล่าเฟิงพูดว่าเธอลงไปส่งอู่ฮุ่ยฮุ่ยข้างล่าง  ถึงยังไงก็ตามอู่ฮุ่ยฮุ่ยนั้นเป็นบุคคลสาธารณะคงไม่เหมาะกับการปรากฏตัวในเหตุการณ์แบบนี้

ท้ายที่สุดเธอก็มองหาหยางเฉ่วอย่างกระตือรือร้น  ถ้าหากว่าเรื่องนี้เกิดการต่อยตีกันขึ้นมา ผลกระทบมันคงเลวร้ายมาก

“ ใช่แล้ว เธอมาเจอพวกอันธพาลแบบนี้ได้ยังไง ? ” ผมถามด้วยความสงสัย

เสี่ยวม่านถอนหายใจ “ อย่าไปพูดถึงมันเลย ฉันที่เพิ่งขึ้นลิฟต์ก็เจอเขาแล้วแถมเขายังอวดรวยไม่หยุดต่อหน้าฉัน ไล่ตามให้ฉันไปเป็นแฟนของเขาให้ได้และพูดประโยคที่น่ารังเกียจจนฉันรำคาญมากๆ 

เรื่องเมื่อกี้ขอบคุณนายมากเลยนะ ! ”

“ ฮ่าๆ ” ผมหัวเราะสองสามครั้ง  “ ไม่เป็นไร ต่อไปเธอต้องระวังตัวให้มากขึ้น ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก็โทรหาฉัน ! ฉันมีเรื่องที่ต้องไปทำ งั้นฉันไปก่อนนะ ”

เสี่ยวม่านที่ได้ยินผมบอกว่าจะไปแล้ว เธอก็รีบเอ่ยปาก “ พวกเราเพิ่งจะเจอกันเอง นายก็จะไปแล้วเหรอ ? ฉันยังไม่ได้ขอบคุณนายสำหรับเรื่องเมื่อกี้เลยนะ ! ”

“ ขอบคุณอะไรกันและฉันก็ไม่เป็นอะไรนี่ ? รอฉันว่างแล้วค่อยนัดเธอก็แล้วกัน ! ” ผมพูดแล้วหัวเราะฮ่าฮ่าออกมา

และเสี่ยวม่านก็เห็นว่าผมมีเรื่องที่ต้องไปจริงๆ เธอจึงไม่รั้งผมเอาไว้

ผมบอกเธอว่าจะโทรหาหลังจากที่เสร็จธุระ เมื่อเธอได้ยินแบบนั้นเธอก็บอกว่าเธอจะเชิญผมไปเที่ยวที่บ้านของเธอ  

เมื่อผมได้ยินแบบนั้น  ใบหน้าของผมก็อดไม่ได้ที่จะกระตุกสองที

ผมยังจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ไปบ้านของเธอในฐานะแขก ผลสุดท้ายคือผมถูกบังคับให้กระโดดออกจากตึก จนเกือบจะตายแล้ว

เมื่อเสี่ยวม่านเห็นใบหน้าที่อับอายของผม  เธอก็ดูเหมือนว่าเธอจะนึกอะไรออก เธอยิ้มแล้วร้อง “ อ๋อ ”ออกมา “ แม่ของฉันไปต่างประเทศ เดือนหน้าถึงจะกลับมา ครั้งนี้ฉันจะทำอาหารให้นายกินเป็นการขอโทษดีไหม ? ”

ผมยิ้มอย่างเก้อเขิน และพูดอย่างขอไปที หลังจากนั้นก็ลงไปข้างล่างพร้อมกับเหล่าเฟิง

ในขณะที่กำลังอยู่ในลิฟต์ เหล่าเฟิงก็โพล่งคำพูดออกมาอย่างทันทีทันใด “ นายกับเธอเป็นคู่รักกันเหรอ ? 

ถึงถูกแม่ของเธอโยนออกจากบ้าน ? ”

ทันทีที่ผมได้ยินคำพูดของเหล่าเฟิง  ผมก็มองค้อนใส่เขาทันที คู่รับกับผีน่ะสิ ! ผมไปเป็นแขกของเธอต่างหาก

ผมจ้องมองไปที่เฟิงเฉ่วหาน “ พูดอะไรไร้สาระ ฉันแค่ไปเที่ยวบ้านของเธอในฐานะแขก ! ”

“ ไปเป็นแขกยังต้องกลัวแม่ของเธอด้วยเหรอ ? ชายหญิงที่ทั้งคู่โสด หรือว่านายไม่ได้ทำอะไรเลย ? ” 

เหล่าเฟิงพูดอีกครั้ง

บ้าเอ๊ย จะเรียกว่าผมพูดไม่ออกเลยก็ได้

สำหรับเฟิงเฉ่วหาน หมอนี้ในวันธรรมดาแบบนี้ชอบคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างชายหญิงแบบสุ่มสี่สุ่มห้าซ่อนอยู่ลึกๆ

ผมขี้เกียจที่จะอธิบายไปมากกว่านี้  “ พวกเราเป็นเพื่อนกันเฉยๆ อย่าคิดไปเรื่อยแบบสุ่มสี่สุ่มห้า ! ”

หลังจากพูดจบ ประตูลิฟต์ก็เปิดออกพอดี ผมไม่สนใจเจ้าหมอนั้นและ เดินตรงออกจากลิฟต์ทันที

เหล่าเฟิงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่และเดินตามอย่างรวดเร็ว

เมื่อเดินไปถึงประตูเรา ก็พบกับหยางเฉ่วและอู่ฮุ่ยฮุ่ยอีกครั้ง

ต่อจากนี้ เราจะไปที่บ้านของฉิงหมิงเฉ่ว เพื่อเจอกับผีตนนั้นสักหน่อย

ดูว่าเจ้านั้นมันจะมีความอดทนได้สักเท่าไหร่ ถึงยังไงความบ้ากามของมันก็อยากจะลงมือกับคนเป็น

เนื่องจากการทำงาน บ้านที่ฉิงหมิงเฉ่วเช่าอยู่จึงไม่ไกลจากโรงถ่ายทำภาพยนตร์นัก มันสะดวกสำหรับการพักผ่อนและประหยัดเวลาในการมารับค่าตอบแทนในการแสดง

อย่างไรก็ตามโรงถ่ายทำภาพยนตร์ถูกสร้างขึ้นในเขตชานเมือง ออกจากที่นี่ไปตอนนี้ รถก็ติดมาก 

กว่าจะไปถึงที่นั่นก็ปาเข้าไปบ่ายสามโมงแล้ว

ถึงแม้ว่าบริษัทภาพยนตร์และโทรทัศน์ของเมืองเราจะถูกสร้างขึ้นมาเป็นเวลานานแล้ว แต่ในวันธรรมดาก็มีทีมงานภาพยนตร์จำนวนมากทำฉากหรือถ่ายหนังและเป็นโรงถ่ายทำภาพยนตร์ที่ใหญ่ที่สุดในเขตของพวกเราแล้ว

ทันทีที่มาถึง ก็เห็นนักแสดงงิ้วสวมเสื้อผ้าที่แปลกประหลาดอยู่ เหมือนกำลังรอเข้าฉากหรือรอทีมงานปิดถนนกั้นนักท่องเที่ยวที่มาเยี่ยมชม

มันช่างมีชีวิตชีวามากและก็รู้สึกแปลกใหม่มาก

หลังจากเดินไปตามถนนไม่เท่าไหร่ พวกเราก็เดินมาถึงอาคารเก่าแก่อีกฝั่งหนึ่งของโรงถ่ายทำภาพยนตร์

อาคารเก่าแห่งนี้สร้างมา 80 ปีแล้ว กำแพงและผนังเต็มไปด้วยไม้เลื้อย เมื่อก่อนมันเคยเป็นหอพักของโรงงานเก่า แต่ตอนนี้กำลังรอการรื้อถอนและในขณะเดียวกันก็ปล่อยให้บุคคลภายนอกมาเช่า

อาคารมีทั้งหมดสิบเอ็ดชั้น แต่ว่าไม่มีลิฟต์

ฉิงหมิงเฉ่วอยู่ชั้นที่สิบเอ็ด  เธอเดินขึ้นๆลงๆทุกวันจนไม่รู้สึกเหนื่อยแล้ว

เวลากลางวันแทบจะไม่มีคนอยู่ในตึก ตึกจะว่างเปล่าเพราะผู้คนส่วนใหญ่จะออกไปข้างนอกเพื่อถ่ายทำหนัง

เมื่อเดินขึ้นไปที่ชั้นสิบเอ็ด ก็ได้ยินฉิงหมิงเฉ่วพูดว่า “ ทางนี้ ห้องที่ฉันเช่าอยู่ตรงนั้น ! ”

หลังจากพูดจบ ฉิงหมิงเฉ่วก็ชี้นิ้วไปทางนั้น ในขณะเดียวกันก็ทำท่าทางหวาดกลัวไปด้วย

เมื่อเห็นท่าทางแบบนั้นของเธอ ผมก็ยิ้มและปลอบใจเธอ “ อย่าไปกลัว  ฉันมาแล้ว ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร วันนี้ฉันจะต้องจัดการมันให้สิ้นซาก ! ”

ในขณะที่ให้ฉิงหมิงเฉ่วนำทางไป

เมื่อเดินมาถึงประตู ฉิงหมิงเฉ่วก็หยิบกุญแจออกมาด้วยท่าทางงกๆเงิ่นๆ  แล้วมองกลับมาที่พวกเรา

พวกเราทั้งสามคนพยักหน้าเล็กน้อย บอกใบ้เธอว่าอย่าไปกลัว

ฉิงหมิงเฉ่วลังเลอีกครั้งและในที่สุดเธอก็เปิดประตู

ทันทีที่ประตูเปิดออก ผมก็รู้สึกได้ถึงพลังด้านมืดของภูตผีปีศาจ มันให้ความรู้สึกเย็นยะเยือก ทำให้ผู้คนรู้สึกไม่สบายมากๆ

ไม่มีใครพูดอะไร แต่ก็เดินเข้าไปข้างในพร้อมกับฉิงหมิงเฉ่ว

ทันทีที่ผมเข้าไปในห้อง ประตูก็ปิดดัง “ ปัง ” มันปิดเองและดังมากๆ

อู่ฮุ่ยยฮุ่ยและฉิงหมิงเฉ่วตกใจจนกระโดดตัวลอย พวกเราทั้งสามคนกลับยิ้มเยาะเย้ยออกมา ดูเหมือนไอ้เจ้านั้นมันจะไม่ดีใจที่พวกเรามา

บ้านนี้มีเสียงฮึมฮัมดังมากและผ้าม่านก็ถูกปิดจนไม่มีแสงเลย

ผมเหลือบมองไปรอบๆ และพบว่านี่เป็นหนึ่งห้องนอนซึ่งมีพื้นที่ขนาดเล็ก

และที่มุมห้องมีโต๊ะเครื่องเซ่น บนโต๊ะมีไหสีดำ มีตุ๊กตาเด็ก “ สีทอง ” ตั้งอยู่ตรงกลาง  และถูกเซ่นไหว้ด้วยตะเกียงไฟและธูป นอกจากนี้ด้านหน้ายังมีจานเซ่นไหว้ที่มีแอปเปิ้ลอยู่สองสามลูก

ฉิงหมิงเฉ่วมองไปที่โต๊ะเครื่องเซ่น ดูเหมือนว่าเธอจะประหม่าและหวาดกลัวมาก เธอชี้นิ้วไปที่โต๊ะเครื่องเซ่นนั่น ในขณะเดียวกันก็พูดว่า  “ ของที่ฉันอัญเชิญกลับมา  ก็คือของสิ่งนั้น ! ”

หลังจากพูดจบ เธอก็จับแขนของอู่ฮุ่ยฮุ่ยเอาไว้

ผมไม่รีบพูดอะไรแต่หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดและสูดลมหายใจเข้าไปหนึ่งฟอด  หลังจากนั้นก็เดินไปที่โต๊ะเครื่องเซ่นแล้วพูดว่า “ ฉันจะไม่พูดไร้สาระ วันนี้เสี่ยวเฉ่วเชิญให้เรามา ! เพราะอยากจะให้นายออกไป 

ถ้านายยินยอมล่ะก็ ! ฉันจะทำลายรูปปั้นกุมารสีทองนี่ซะ แล้วจะไปไหนก็ไป ถ้าหากนายไม่ยินยอม ! 

งั้นฉันก็ไม่รังเกียจที่จะฆ่านายทิ้งไปซะ…… ”