spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 251 กลับมาพร้อมความล้มเหลว

เมื่อเห็นภาพแบบนี้ ในใจของผมและเฟิงเฉ่วหานก็มีเสียงดัง “ กึก ” แววตาเต็มไปด้วยความตกใจ

จิตใต้สำนึกของผมและเหล่าเฟิงบอกให้พุ่งเข้าไปทันที เมื่อพวกเรามาถึงปากบ่อ ก็พบว่าหมาดำกำลังกระพืออยู่ในน้ำ พร้อมกับส่งเสียงร้อง “ อี๊กอี๊กอี๊ก ”

ผมอยากช่วยหมาดำขึ้นมา แต่บ่อน้ำนี้ลึกมาก และไม่มีเชือกหรือถังห้อยอยู่เลย ถ้าอยากช่วยหมาออกมาในเวลาอันสั้น มันแทบเป็นไปไม่ได้

ภายในสถานการณ์นี้ ถึงจะมีเชือก และหย่อนลงไปช่วยหมา หมาดำตัวนี้ก็อาจถูกเชือกรัดตายไปแล้ว

ถ้าหมาดำตาย มันก็จะไม่มีประโยชน์อีกต่อไป

และสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือ พวกเราไม่มีเวลาเยอะขนาดนั้น

“ สมควรตาย แกโยนหมาลงไปได้ยังไง ? ” ผมตะคอกด้วยความโมโห

แต่คุณนายฉีกลับหัวเราะ “ ฮ่าฮ่าฮ่า ” “ นักพรตเสี่ยวติง ไม่มีหมาดำแล้ว ตอนนี้คุณทำได้แค่ช่วยฉัน 

ทำให้เจ้าผีดิบสองตัวนั้นกัดฉีเหลยตาย ขอแค่มันไม่กลับไป ฉันจะให้พวกคุณ 3 ล้าน…… ”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ จู่ๆน้ำเสียงของคุณนายฉีก็ฟังดูอ่อนโยนขึ้น เลิกคอเสื้อตัวเองออก เผยให้เห็นผิวที่ขาวเนียน “ ถ้านายช่วยฉัน ไม่ว่าท่านนักพรตทั้งสองจะเสนอเงื้อนไขอะไร ฉันก็รับได้ทั้งนั้น ! ”

หลังจากพูดจบ จู่ๆคุณนายฉีก็อ้าปาก ทำลิ้นเลียปากตัวเอง

ท่าทางแบบนั้นมันดูเย้ายวนสุดๆ และทำให้คนอยากคล้อยตามมากๆ

มันชัดเจน คุณนายฉีคิดจะฆ่าคน เธอกลัวว่าถ้าคุณฉีกลับไปแบบมีชีวิต หลังจากเธอกลับไปเรื่องอื้อฉาวของเธอ จะทำให้เธอต้องออกไปร่อนเร่ข้างนอก และกลัวสูญเสียทรัพย์สมบัติที่ตัวเองมีทั้งหมด

เมื่อเห็นพวกเราไม่โลภเรื่องเงินทอง ในเวลานี้เธอจึงคิดจะใช้วิธี...อย่างหน้าไม่อาย

แม้ว่าเธอจะค่อนข้างหน้าตาดี แต่ในบรรดาผู้หญิงที่ผมรู้จัก ยังไม่ต้องพูดถึงหน้าตาที่งดงามจนล่มเมืองของ

มู่หลงเหยียน แค่หยางเฉ่ว เสี่ยวม่าน อู่ฮุ่ยฮุ่ยก็ไม่ใช่สาวงามชั้นแนวหน้าแล้วเหรอ ?

เมื่อเห็นเธอทำตัวเร้าร้อน ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเป็นผู้หญิง ผมคงฆ่ายัยคุณนายนี่ไปแล้ว

แต่ผมเพิ่งคิดถึงตรงนี้ เหล่าเฟิงที่อยู่ข้างๆกลับตบเธอทันที ขณะเดียวกันยังพูดด้วยเสียงเย็นชา “ ยัยชั่ว ! ”

เหล่าเฟิงก็โมโหสุดๆ ลูกตบนี้ทำให้คุณนายฉีล้มกระแทกกับพื้นทันที

แต่คุณนายฉีกลับไม่โกรธ เธอฉีกยิ้มให้ ทันใดนั้นก็หัวเราะ “ ฮ่าฮ่าฮ่า ” ออกมา แต่มันเป็นเสียงหัวเราะที่ขมขื่น พร้อมกันนั้นน้ำตาไหลของเธอก็ค่อยๆออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ผมไม่รู้ว่าคุณนายฉีกำลังคิดอะไรอยู่ แต่สิ่งที่ผมมั่นใจก็คือ เมื่อไม่มีเลือดหมาดำแล้ว การสู้กับผีดิบก็เป็นเรื่องยากแล้ว

ถึงอยู่ที่นี่ต่อไป มันก็ไม่มีความหมายอะไรอีกแล้ว เหล่าเฟิงก็ไม่หันไปสนใจเธอ เขาพูดกับผมตรงๆ 

“ เหล่าติง พวกเรากลับ ! ”

ขณะที่พูด เหล่าเฟิงก็หมุนตัว วิ่งออกไปข้างนอกทันที

ผมจ้องคุณนายฉี “ ทำตัวเอง ! ”

หลังจากนั้นผมก็วิ่งตามเหล่าเฟิงไปทันที พวกเราออกไปจากหมู่บ้านอย่างรวดเร็ว วิ่งตรงไปที่ภูเขาอีกครั้ง

เมื่อพวกเรากลับมา ก็พบว่าท่านนักพรตตู๋ยังคงพยายามควบคุมตาข่ายอยู่

อาจารย์บาดเจ็บ แต่ก็กำดาบไม้เอาไว้ เตรียมพร้อมสู้ตลอดเวลา

ไม่ใช่แค่นี้ แม้แต่คุณฉีก็มาอยู่ที่นี่ ตอนนี้กำลังกำดาบเหรียญเอาไว้ ยืนกล้าๆกลัวอยู่ข้างๆท่านนักพรตตู๋

ส่วนผีดิบทั้งสองตน ยังคงพยายามดิ้นรน คำราม “ โฮกโฮกโฮก ” ไม่หยุด

ตาข่ายผืนนั้น มีรอยขาดหลายส่วนแล้ว เห็นได้ชัดว่ามันอาจใช้ได้อีกไม่นาน

“ อาจารย์ ท่านลุงตู๋ พวกเรากลับมาแล้ว ! ” ผมตะโกน วิ่งเข้ามาพร้อมกับเหล่าเฟิง ตรงไปที่ร่องดินทันที

อาจารย์และท่านนักพรตตู๋เห็นผมสองคนกลับมา จึงตื่นตัวทันที

อาจารย์รีบพูดว่า “ กลับมาพอดี เร็วรีบใช้เลือดหมาดำกำจัดพลังชั่วของผีดิบสองตัวนี้……. ”

ผลลัพธ์เสียงของอาจารย์เพิ่งเงียบลง เขาก็เห็นสิ่งผิดปกติ เพราะในมือของพวกเราไม่มีหมาดำ แถมยังไม่มีขวดหรือชามที่ใส่เลือดหมาดำเอาไว้เลย

“ อาจารย์ พวกเรา พวกเราไม่ได้เอาเลือดหมาดำมา…… ” ผมพูดด้วยความท้อแท้

“ ไม่ได้เอามา ? หมาดำตัวนั้นหายไปเหรอ ? ” อาจารย์ทำหน้าสงสัย ตอนนี้พวกเขากำลังรอเลือดหมาดำมาชำระพลังชั่วอยู่ แต่ผมสองคนกลับไม่ได้นำมันกลับมาด้วย

“ ไม่ใช่ท่านลุงติง หมาดำตัวนั้นถูกคุณนายฉีโยนลงในบ่อน้ำ พวกเราเอากลับมาไม่ได้จริงๆ เลยกลับมาทั้งแบบนี้ ! ” เหล่าเฟิงพูดแบบนั้นออกมา

เมื่อคุณฉีที่อยู่ห่างออกไปได้ยิน สีหน้าก็เปลี่ยน พร้อมกับด่าออกมาทันที “ ยัยชั่วนี่ รอให้กลับไปก่อนฉันจะฆ่ายัยนั้น ”

อาจารย์และท่านนักพรตตู๋ก็อดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าผิดหวัง แต่เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว พวกเราจึงต้องหาวิธีอื่นเท่านั้น

ท่านนักพรตตู๋ที่ควบคุมตาข่ายอยู่ ตอนนี้มีเหงื่อไหลเต็มหน้า เขาพูดออกมาพร้อมกับมือที่สั่นเทา 

“ ฉัน ฉันจะทนไม่ไหวแล้ว ในเมื่อไม่มีเลือดหมาดำ งั้นก็ต้องสู้กันซึ่งๆหน้าแล้วละ ! ”

อาจารย์สูดหายใจเข้าลึกๆ เขาด่าออกมาทันที “ บ้าเอ้ย ต้องทำแบบนั้นแหละ เสี่ยวเฟิง เสี่ยวฝาน 

ฉันจะล่อความสนใจของผีดิบสองตัว พวกแกสองคนโจมตีมันจากข้างหลัง เล็งไปที่ประตูชีวิตของพวกมัน พลังชั่วของพวกมันจะได้ไหลออกมา ”

หลังจากพูดจบ อาจารย์ก็ไม่สนใจแผลที่ขา เขาพุ่งเข้าใส่ผีดิบสองตนทันที

แม้ผีดิบสองตนนั้นจะถูกตาข่ายรัดเอาไว้ แต่พวกมันก็ไม่ได้เสียความสามารถในการเคลื่อนไหวทั้งหมด 

พวกมันยังคงกระโดดและโจมตีในพื้นที่แคบๆได้

ถ้าถูกกระแทกจนล้ม พวกมันยังสามารถกัดได้ และก่อนหน้านี้อาจารย์ก็พิสูจน์ให้เห็นว่ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ

เมื่ออาจารย์พุ่งเข้าไปอีกครั้ง ผมและเฟิงเฉ่วหานก็ไม่ได้ลังเล จับดาบไม้วิ่งตามไปติดๆ

ผีดิบสองตัวนั้นเห็นพวกเราสามคนพุ่งเข้ามา พวกมันจึงร้อง “ โฮกโฮกโฮก ” และกระโดดมาทางพวกเราเช่นกัน

เพราะผีดิบทั้งสองตนถูกขังเอาไว้ด้วยกัน การเคลื่อนไหวของพวกมันจึงไม่ค่อยราบรื่น ความเร็วจึงลดหย่อนตามไปด้วย

อาจารย์ที่อยู่หน้าสุด โจมตีก่อน แต่มันไม่มีประโยชน์อะไร และมันยังทำให้ผีดิบทั้งสองตนโกรธหนักกว่าเดิม

ผีดิบทั้งสองตนคำราม “ โฮกโฮก ” และพุ่งเข้าหาอาจารย์ทันที เพราะอยากกัดอาจารย์ให้ตายคาที่

หลังจากผมและเฟิงเฉ่วหานอ้อมมาข้างหลังเรียบร้อย พวกเราก็คิดจะกำจัดผีดิบสองตนนี้จากช่องทาง “ ทานตะวัน ” หรือช่องทางสีเหลือง แม้มันจะดูน่าเกลียดไปหน่อยก็เถอะ

แต่ผิวของผีดิบแข็งเหมือนเหล็ก พวกเราแทงไม่เข้า ถ้าคิดจะทำลายพลังชั่วของพวกมัน ก็ต้องใช้วิธีนี้เท่านั้น

แต่ผมและเหล่าเฟิงลองหลายรอบแล้ว สุดท้ายพวกเราก็ล้มเหลวทุกครั้ง

ไม่ใช่แทงไม่เข้า ก็เป็นเพราะผีดิบสองตนนั้นรู้ล่วงหน้า และอีกนิดเดี๋ยวผมและเหล่าเฟิงก็เกือบบาดเจ็บแล้ว

ตอนนี้อาจารย์เหนื่อยจนหอบหายใจแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเขายังติดพิษ จึงไม่สามารถออกแรงได้ดั่งใจคิด

ทางด้านของท่านนักพรตตู๋ก็คับขันเช่นกัน เพราะเขาจะควบคุมตาข่ายที่ใช้ขังผีดิบเอาไว้ไม่อยู่แล้ว

ทันใดนั้น พวกเราก็ได้ยินเสียงผีดิบคำรามดัง “ โฮก ! ”

ตาข่ายที่ใช้ขังผีดิบสองตนเอาไว้ ส่งเสียงขาดอย่างต่อเนื่อง “ แคว๊กแคว๊กแคว๊ก ” ตาข่ายทั้งผืน ขาดออกเป็นชิ้นๆ

ส่วนผีดิบสองตัวนั้นก็หยุดจากพันธนาการ ในเวลานี้พวกมันเพิ่งได้รับอิสระ ผีดิบทั้งสองตนก็ยกแขนขึ้นอย่างรวดเร็ว กางกรงเล็บในมือออก กระโดดแยกกันโจมตีอาจารย์ที่อยู่ข้างหน้าและผมกับเฟิงเฉ่วหานที่อยู่ข้างหลัง

ทุกคนตกใจ คุณฉีกลัวจนเข้าไปซ่อนหลังก้อนหินที่อยู่ข้างหลัง เขาตัวสั่น และไม่กล้าส่งเสียงใดๆออกมา

อาจารย์หายใจทางปาก แต่เมื่อเห็นผีดิบพุ่งเข้ามา เขาก็ยังฝืนตัวเอง จับดาบพุ่งเข้าไปต่อสู้กับมัน

ผมและเฟิงเฉ่วหานก็ตะโกนเสียงดัง “ ลงมือโจมตีพร้อมกัน ”

น่าเศร้าที่ผีดิบสองตัวนี้กลายเป็นผีดิบอย่างสมบูรณ์แล้ว พละกำลังจึงต่างจากก่อนหน้านี้มาก

ถึงแม้ผมและเฟิงเฉ่วหานจะร่วมมือกัน แต่ก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผีดิบตัวนี้

ผลลัพธ์พวกเราเพิ่งเริ่มต่อสู้ ผีดิบตัวนี้ก็กวาดวงแขน

พละกำลังนั้นเยอะผิดปกติ และบวกกับผิวที่แข็งเหมือนเหล็ก ราวกับมี “ กล้ามเนื้อ ” อยู่เป็นมัดๆ 

ผมและเฟิงเฉ่วหานจึงไม่หยุดมันเอาไว้ไม่ได้

“ ปังปัง ” ผมและเฟิงเฉ่วหานกระเด็นออกไป จากนั้นก็กระแทกลงกับพื้นของร่องดิน

ส่วนผีดิบตนนั้น กลับคำรามออกมาหนึ่งครั้ง หลังจากนั้นก็กระโดดเข้ามาซ้ำทันที……