spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 218 โมโห

แม้เสียงของมู่หลงเหยียนจะหวานและชัดเจน แต่ไม่ว่าจะฟังยังไงคำพูดของเธอ ก็ทำให้คนฟังรู้สึกขนลุกอยู่ดี

ตอนนี้ ตัวผมแข็งทื่อ พร้อมกับที่หลังมีเหงื่อเย็นๆไหลตามมาติดๆ

ส่วนยายโม่ที่ยืนอยู่หน้าผมนั้น เธอกลับหัวเราะ “ ฮึฮึฮึ ” ออกมา “ คุณผู้ชาย ดูเหมือนคุณหนูยังไม่อยากให้คุณกลับเจ้าค่ะ เชิญทางนี้เจ้าค่ะ ! ”

ขณะที่พูด ยายโม่ก็ผายมือเชิญผมเข้าไปด้านใน

ผมแสดงสีหน้าอึดอัดใจ ในใจยังรู้สึกกลัวอยู่

ฟังจากน้ำเสียงของมู่หลงเหยียน ตอนนี้เธอน่าจะกำลังโมโหสุดๆ ผมเองก็ยังไม่อยากเป็นที่ระบายอารมณ์ให้เธอ

ดังนั้นผมจึงพูดกับยายโม่ว่า “ ยายโม่ เอ่อ เอ่อคือผมยังมีธุระ ด่วนมากด้วย เอาแบบนี้ดีกว่า ! ยายบอกน้องศพแทนผมหน่อย ว่าผมกลับไปแล้ว ครั้งหน้าจะมาหาเธอใหม่ ! ”

ผมรีบพูด ผลลัพธ์เสียงของผมเพิ่งเงียบลง ทันใดนั้นข้างในก็มีเสียงของมู่หลงเหยียนดังออกมา “ ไอ้กาก เรียกนายเข้ามาแค่นี้จะพูดมากทำไมฮะ ถ้ายังพูดมากอีก ฉันจะออกไปเรียกด้วยตัวเองนะยะ ! ”

เมื่อเสียงดังขึ้น ผมก็ขนลุกครั้งแล้วครั้งเล่า รู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว

เวรเอ้ย ฉันไปดวงซวยมาจากไหนวะ ทำไมคืนนี้ต้องมาเจอเรื่องแย่ๆด้วย

“ คุณผู้ชาย คุณรีบเข้าไปเถอะเจ้าค่ะ ! คุณหนูกำลังอารมณ์เสีย อีกเดี๋ยวถ้าคุณหนูโกรธขึ้นมาจริงๆ คุณจะตกอยู่ในอันตรายนะเจ้าค่ะ ! ” ยายโม่พูดด้วยเสียงแหบแห้ง

ผมอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้า พูดตามความจริง ตอนนี้ผมอยากหมุนตัวกลับแล้วเดินออกไปจริงๆ

แต่ผมทำไม่ได้ ถึงจะหลบหน้าได้หนึ่งวัน แต่ผมไม่อาจหลบเธอตลอดไปได้

ถ้าคืนนี้ผมหมุนตัวเดินกลับไปจริงๆ เมื่อยัยมู่หลงเหยียนมีเวลาว่างแล้วออกจากจวนได้ ตอนนั้นผมจะต้องจบเห่แน่

ถึงผมจะไม่ตาย แต่ก็ต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบากแน่นอน

ผมกลืนน้ำลาย จากนั้นก็พยักหน้าให้ยายโม่ “ ก็ ก็ได้ครับ ! แต่ยายโม่ ถ้ามีอันตรายเกิดขึ้น ยาย ยายจะต้องช่วยผมด้วยนะ ! ”

“ ฮ่าฮ่าฮ่า คุณผู้ชายล้อข้าเล่นแล้ว ไปกันเถอะเจ้าค่ะ ! ” ยายโม่พูดต่อ

ผมทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ถือไก่เหลือง พร้อมกับกล่องไม้ เดินเข้าไปในจวนมู่หลง

ผมเพิ่งเข้ามาในจวน ทันใดนั้นประตูบ้านใหญ่ก็ “ แอ๊ด ปัง ” มันปิดลงทันที

ตอนนี้จวนมู่หลงดูเหมือนกับ คฤหาสน์ที่หรูหรา

นอกจากสถานที่แห่งนี้จะมีพลังหยินแรงมากแล้ว ผมก็ไม่เห็นสิ่งผิดปกติอื่นอีก

ในสวนหย่อมมีน้ำตกจำลองเล็กๆ สายน้ำไหลริมลงมาสู่สระน้ำที่มีศาลาไม้หลังงามตั้งอยู่ บริเวณนี้ถูกตกแต่งอย่างหรูหราตระการตามาก

แต่ครั้งนี้ในจวนมีคนรับใช้เพิ่มมานิดหน่อย ผมเพิ่งเข้ามาในจวนมู่หลง ก็เห็นพวกสาวใช้ในจวนมู่หลง ! คนรับใช้เอยอะไรเอย ตอนนี้พวกเขากำลังเดินไปเดินมา บางคนถือถาดผลไม้ บางคนกำลังทำความสะอาด และคนรับใช้บางส่วนกำลังตัดแต่งกิ่งและใบไม้อยู่

ถึงจะเป็นตอนกลางคืน แต่ตอนนี้ พวกเขาดูเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยสักนิด

แต่ผมรู้ดี คนพวกนี้มองแล้วเหมือนสาวใช้ คนรับใช้ก็จริง ! แต่ทุกคนล้วนไม่ใช่คน พวกเขาล้วนเป็นหุ่นกระดาษทั้งนั้น

เมื่อถึงตอนกลางวัน พระอาทิตย์ขึ้น คนพวกนี้ก็จะกลับมาเป็นสภาพเดิม

ยิ่งคิดผมก็ยิ่งขนลุก แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมมาจวนมู่หลง และผมก็ค่อนข้างคุ้นเคยกับยายโม่และผีตนอื่นๆแล้ว ดังนั้นผมจึงไม่กระวนกระวายอะไรขนาดนั้น

ยายโม่พาผมเข้าไปข้างใน ผ่านไปไม่นาน พวกเราก็มาถึงอาคารหลังใหญ่ที่อยู่ในสุด

ที่นี่ ก็คือที่อยู่ส่วนตัวของมู่หลงเหยียน

ผมเพิ่งเข้ามาในอาคาร ก็เห็นสวนหย่อมเล็กๆด้านใน รอบๆล้วนมีสาวใช้ยืนรายล้อม บริเวณนี้มีประมาณเจ็ดแปดคนได้ แต่ทุกคนล้วนก้มหัวหมด

แต่ถ้ามองให้ละเอียด ผมกลับพบว่า ใบหน้าของพวกเธอนั้นซีดมาก และยังมีสีแดงของบลัชออนอ่อนๆที่ถูกปัดให้เหมือนกับหุ่นกระดาษ ดวงตากลมโต แต่ไม่กระพริบตา และไม่ขยับใดๆทั้งสิ้น

เมื่อสาวใช้พวกนี้เห็นยายโม่เข้ามาในสวนหย่อม พวกเธอก็ใช้น้ำเสียงแข็งๆพูดกับผมและยายโม่ว่า “ คุณผู้ชาย ท่านยายโม่ ! ”

หลังจากพูดจบ พวกเธอก็ทำเหมือนสาวใช้โบราณ ค่อยๆโค้งคำนับให้พวกเรา

ผมมองการกระทำเหล่านั้นอย่างอึดอัดใจ ได้ยินเสียงพวกเธอแล้วมันรู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว

เพราะคำพูดพวกนั้นไม่มีชีวิตชีวาเลยสักนิด แข็งทื่อสุดๆ เหมือนกับพวกเธอถูกตั้งโปรแกรมให้ตะโกนออกมาโดยอัตโนมัติ

ผมกวาดสายตามองรอบๆ เห็นได้ชัดว่าผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ไม่รู้ว่าควรตอบกลับพวกเธอดีไหม

แต่ในตอนนั้นเอง ภายในอาคารกลับมีเสียงมู่หลงเหยียนดังขึ้น “ ไอ้กาก นายจะยืนโง่อยู่ข้างนอกอีกนานไหมฮะ รีบเข้ามาหาฉันซิ ! ”

เสียงเพิ่งเงียบลง “ แอ๊ด ” ประตูที่เคยปิดเอาไว้อย่างแน่นหนาก็ถูกเปิดออก……

ผมมองบานประตูที่ค่อยๆเปิดออก ตลอดทางมานี้ผมรู้สึกถึงลางร้ายมาโดยตลอด

แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว ยังไงผมก็ต้องทำต่อไป

ผมพาหัวใจที่หวาดกลัวเดินไปข้างหน้า ถือกระเป๋าไก่เหลืองเข้าไปในห้อง

ผมเพิ่งเข้ามาในห้อง ก็ได้กลิ่นดอกกล้วยไม้อ่อนๆ

ไม่รอให้ผมได้มองสำรวจรอบๆ ทันใดนั้น “ แอ๊ด ปัง ” ประตูห้องก็ถูกปิด

ผมกวาดสายตามอง พบว่าตอนนี้มู่หลงเหยียนกำลังนั่งอยู่ใกล้ๆโต๊ะที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล สีหน้าของเธอบูดบึ้ง กำลังจ้องผมตาไม่กระพริบ

เมื่อเห็นท่าทางของมู่หลงเหยียน ผมก็ฝืนยิ้มให้เธอ จากนั้นก็พูดว่า “ แฮะแฮะแฮะ น้องศพ นี่กล่องไม้คืนให้เธอ แล้วก็ นี่ไก่เหลืองที่เธอต้องการ ! ”

หลังจากพูดจบ ผมก็เดินเข้าไปหามู่หลงเหยียน

เธอจ้องผม แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา

ความรู้สึกนั้นทำให้ผมหายใจไม่ออก ราวกับภูเขาไฟตรงหน้า พร้อมที่จะระเบิดออกมาตลอดเวลา

เมื่อผมมาถึงโต๊ะ ผมก็ค่อยๆนำกล่องไม้วางลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นก็นำไก่เหลืองวางเอาไว้ข้างกัน

เมื่อเห็นมู่หลงเหยียนไม่พูดอะไร ผมจึงพูดต่อ “ เอ่อ เอ่อของอยู่นี่นะ ถ้า ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะ!”

หลังจากพูดจบ ผมก็หมุนตัวอย่างรวดเร็ว และเดินตรงไปข้างหน้าทันที

ผลลัพธ์ผมเพิ่งเดินไปได้แค่สองก้าว ทันใดนั้นเสียง ฮึ ที่เย็นชาของมู่หลงเหยียนก็ดังขึ้น “ กลับมาหาฉันเดี๋ยวนี้ ! ”

ขณะที่พูด สายลมอันเยือนเย็นก็พัดเข้ามากระทบตัวผม และแล้วพลังประหลาดบางอย่างก็จับตัวผมเอาไว้ ดึงผมให้ถอยกลับมาอย่างรวดเร็ว “ ฟรึบ ” ตัวผมก็ลอยกลับมา และสุดท้ายก็หล่นกระแทกพื้นดัง “ ปัก ”

“ โอ๊ย ! เธอทำอะไรเนี่ย อยากฆ่าฉันรึไง ! ” ผมจับหน้าอก พร้อมพูดด้วยความโมโห

ผลลัพธ์มู่หลงเหยียนกลับค่อยๆเดินเข้ามา หลังจากนั้นก็พูดกับผมว่า “ ไอ้กาก ตอนนี้ฉันกำลังโมโหมาก นายว่าควรทำยังไงดี ”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ผมก็เป็นใบ้ในทันที

เธอโมโหอะไรมาฉันยังไม่รู้เลย แล้วฉันจะไปรู้ได้ไงว่าควรทำยังไง

ในใจผมกำลังคิดแบบนี้ แต่ปากกลับไม่กล้าพูดออกมา ไม่อย่างนั้นยัยมู่หลงเหยียนต้องระเบิดใส่ผมแน่

“ เธอ เธอหายใจเข้าลึกๆ อย่าเพิ่งโมโห ! ” ผมพูดติดอ่าง พร้อมกับกดความเจ็บที่หน้าอกเอาไว้

แต่มู่หลงเหยียนกลับทำปากมุ่ย พร้อมพูดระบายความโกรธออกมา “ ยัยโจวหยุนปากปลาร้า ฉันโมโหจะตายแล้ว ไอ้กาก นายให้ฉันตบทีซิ ให้ฉันระบายความโกรธหน่อยนะ ! ”

เสียงเพิ่งเงียบลง ทันใดนั้นสีหน้าผมก็เปลี่ยนไปทันที “ อะไรนะ ตบฉันเพื่อระบายความโกรธ โจวหยุนทำเธอ เธอก็ไปตบโจวหยุนซิ ”

ผมทำหน้าเบื่อหน่าย ผลลัพธ์มู่หลงเหยียนกลับไม่สนใจ เธอดัดมือรอแล้ว “ กร๊อบแกร็บ ”  “ ฮึ ก่อนยัยโจว

หยุนจะออกมา นายก็เป็นคนปล่อยเธอ ไม่ตบนายแล้วจะไปตบใครฮะ ตอนนี้เธอมายั่วโมโหฉัน ฉันก็ต้องใช้นายเป็นที่ระบายอารมณ์ซิ ! ”

ผมคิดว่าชีวิตเริ่มมืดมนแล้ว ตัวเองไม่ได้ทำอะไรให้ใครแท้ๆ ยัยโจวหยุนนั้นไปทำให้มู่หลงเหยียนไม่พอใจ แต่ผมกลับต้องมาเป็นที่ระบายอารมณ์

ผมมองร่างของมู่หลงเหยียนที่กำลังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ทันใดนั้นผมก็รีบลุกขึ้นทันที “ อย่า อย่าเข้ามานะ ! ”

ขณะที่พูด ผมก็ยกมือขึ้นห้ามมู่หลงเหยียน

แต่ใครจะรู้ว่ายัยมู่หลงเหยียนไม่สนใจคุยกันดีๆแล้ว ตอนนี้เธอใช้มือข้างหนึ่งจับมือผมเอาไว้ มันถูกบีบอย่างรุนแรง

ทันใดนั้น ความเจ็บปวดก็แล่นพล้าน สีหน้าเปลี่ยนไป เสียงร้องของผมดังไปทั่วจวนมู่หลงทันที

“ โอ๊ย ! ”

ยายโม่มองมาที่ห้อง เมื่อได้ยินเสียงดังจากข้างใน ท่าทีที่เคร่งเครียดของเธอ กลับผ่อนคลายลงซะอย่างนั้น หรือแม้แต่เผยรอยยิ้มน้อยๆออกมาด้วย……