spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 190 จุดกุ่ยหยิน

ผมแสดงสีหน้าสงสัย แต่ตอนที่ผมมองเห็นตัวเองในกระจก ร่างกายก็นิ่งอึ้งไปในทันที

ม่านตาขยายใหญ่อย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกันก็กรีดร้อง “ อ้า... ” ออกมา

ฉิบหาย ! หน้าของฉันเป็นอะไรไป ทำไมถึงมีจุดดำขึ้นได้ละ

เจ้าจุดดำพวกนั้นมีขนาดทั้งใหญ่และเล็ก ขึ้นเต็มใบหน้าของผม ตั้งแต่หน้าผากจรดลำคอ ทุกที่ต่างมีเจ้านี้ขึ้นอยู่

ถึงว่าตอนเดินกลับมา คนบนถนนต่างมองผมด้วยสายตาแปลกๆ และยังใช้นิ้วชี้ตัวผม ที่แท้หน้าของผมก็มีจุดดำขึ้นเยอะขนาดนี้นี่เอง

เดินออกไปสภาพนี้ ก็พอที่จะทำให้คนตกใจได้แล้ว พวกเขาคงคิดว่าผมกำลังติดเชื้อบางอย่างอยู่แน่ๆ

ผมแสดงสีหน้าหวาดกลัว เครียดสุดๆ หรือแม้แต่กลัวจนขึ้นสมอง

ผมใช้มือถูมันไม่หยุด ดูว่าเป็นสิ่งสกปรกรึเปล่า เพื่อจะได้หาบางอย่างมาเช็ดเจ้านี้ออก

แต่ไม่ว่าผมจะถูยังไง จุดสีดำพวกนั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะจางหาย

“ อาจารย์ อาจารย์หน้าของผมเป็นอะไร ทำไมหน้าของผมถึงมีจุดดำขึ้นเยอะขนาดนี้ ” ผมดูหวาดกลัวมาก

อาจารย์แสดงสีหน้าหนักใจ พร้อมกับด่าว่า “ แกถามฉัน แล้วฉันจะไปถามใครละ เมื่อคืนแกไปทำอะไรที่ป่ากุ่ยหลิน ”

ไปทำอะไรงั้นเหรอ ก็ไปงานวันเกิดของยัยมู่หลงเหยียนนะซิ หลังจากนั้นก็ดื่มเหล้ากับพวกผี

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ผมเพิ่งอ้าปาก คำพูดกำลังจะออกมา แต่ทันใดนั้นผมก็กลืนมันลงไปทันที

เพราะวินาทีนั้นผมก็คิดถึงคำพูดที่มู่หลงเหยียนบอกผมเอาไว้เมื่อคืนได้ เรื่องที่ได้ยินเมื่อคืน หรือสิ่งที่ได้เห็นทั้งหมดจะต้องเก็บไว้เป็นความลับ

เพราะมันเกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์อันดี จะให้สูญเสียไปง่ายๆไม่ได้

“ ยังไง จะปิดบังอาจารย์งั้นเหรอ ” อาจารย์แสดงสีหน้าเคร่งครึม

เมื่อเห็นหน้าอาจารย์เป็นแบบนั้น ผมก็แสดงท่าทางอึดอัดใจออกมาทันที

ผมหันไปมองป้ายวิญญาณของมู่หลงเหยียน สุดท้ายก็พูดออกมาว่า “ อาจารย์ เมื่อคืน เมื่อคืนผมไปหาเธอมา ! ”

อาจารย์เห็นผมจ้องป้ายวิญญาณของมู่หลงเหยียน และเรื่องนี้ยังเกี่ยวข้องกับป่ากุ่ยหลิน เขาจึงเงียบไปพักหนึ่ง

“ ไปเจอเธอ ! ไปเจอเมียตัวเองแล้วทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ได้ละ แกรู้ไหมว่าจุดดำๆพวกนี้เรียกว่าอะไร มันคือจุดกุ่ยหยิน ” อาจารย์พูดออกมาตรงๆ

แต่ในใจของผมกลับมีเสียงดัง “ กึก ” ผมจะรู้ได้ยังไงว่าเจ้านี้มันเรียกว่าจุดกุ่ยหยิน

เพียงรู้แค่ว่าถ้าจุดดำๆพวกนี้ไม่หายไป ในอนาคตผมจะไม่กล้าออกไปเจอหน้าผู้คนเท่านั้น

“ อาจารย์ ทำยังไงถึงจะกำจัดเจ้าจุดนี้ได้ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ต่อไปผมจะออกไปเจอผู้คนได้ยังไง ” ผมพูดด้วยความร้อนรน

แต่เสียงของผมเพิ่งเงียบลง ทันใดนั้นในสมองของผมก็นึกถึงคำพูดเมื่อเช้าที่มู่หลงเหยียน พูดตอนผมออกจากป่ากุ่ยหลินได้

เธอบอกว่าหลังจากที่ผมกลับไปถึงบ้าน จำเอาไว้ว่าต้องผสมผงขี้ธูปและเศษไม้ผุกับน้ำดื่มหนึ่งแก้ว

ตอนนั้นผมไม่ได้ใส่ใจ แต่ตอนนี้เมื่อนึกขึ้นได้ น้ำที่ว่านั้นอาจกำจัดเจ้าจุดนี้ได้

ผมเงียบไปสักพัก คิดว่าอาจเป็นไปได้

เพื่อทำให้จุดดำบนหน้าและร่างกายหายไป ผมดูร้อนรนมาก ในปากพึมพำออกมาว่า ใช่ ต้องเอาผงขี้ธูปและเศษไม้ผุผสมกับน้ำ !

หลังจากพูดจบ ผมก็ไม่สนใจอาจารย์

เดินตรงไปที่แท่นบูชา จากนั้นก็นำผงขี้ธูปใส่ลงไปในแก้วน้ำ จากนั้นก็เตรียมไปที่สวนหลังบ้านเพื่อหาเศษไม้ผุ

ผลลัพธ์อาจารย์เห็นการกระทำของผม เขาจึงพูดขึ้นมาทันที “ ไม่ต้องไปสวนหลังบ้าน ใช้ผงไม้พีชจะได้ผลดีกว่า ! ”

“ ผงไม้พีช ” ผมพูดด้วยความสงสัย

อาจารย์เคาะกระบอกยาสูบ “ เจ้าเด็กนี้ เมื่อคืนแกไปกินอาการผีที่ป่ากุ่ยหลินมาใช่ไหม ! ผงไม้พีชมีพลัง

หยางอยู่มาก ถ้าเอาไปผสมกับผงขี้ธูปและน้ำดื่ม ภายในสามวัน จุดกุ่ยหยินบนร่างกายของแกก็จะหายไปโดยอัตโนมัติ ! ”

แม้ผมจะไม่รู้ว่า “ จุดกุ่ยหยิน ” พวกนี้คืออะไร หรือเกิดขึ้นได้ยังไง

แต่เมื่อได้ยินอาจารย์พูดแบบนั้น มันก็ดูจะเป็นอย่างที่เขาพูด

เมื่อคืนผมไม่ใช่แค่กินอาหารผมยังร่วมดื่มสังสรรค์กับพวกผีอีกด้วย หรือเจ้าจุดดำๆพวกนี้ จะเป็นเพราะผมกินอาการและเหล้าของคนตาย จึงทำให้เจ้าสิ่งนี้เกิดขึ้น

ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ ในใจยังคงหวาดกลัว

แต่ผมไม่ได้คิดมาก ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุด คือทำให้เจ้าจุดดำพวกนี้หายไป

ผมไม่พูดจาไร้สาระ วิ่งตรงไปที่โกดัง หยิบท่อนไม้พีชออกมาหนึ่งท่อน ใช้เลื่อยทำให้มันเป็นขี้เลื่อยนิดหน่อย จากนั้นก็นำมันไปผสมกับผงขี้ธูป และสุดท้ายก็ผสมกับน้ำแก้วใหญ่

เมื่อขี้เลื่อยและผงขี้ธูปผสมกับน้ำเรียบร้อย สภาพของมันก็ทั้งดำทั้งขุ่น และยังส่งกลิ่นแปลกๆออกมา

แต่สิ่งที่ทุกข์ทรมานยิ่งกว่านั้นคือ ขี้เลื่อยไม่ใช่สิ่งที่จะกลืนลงไปได้ง่ายๆ

เพราะมันแข็ง วินาทีนั้นผมรู้สึกว่าคอของตัวเองกำลังพัง

ช่วงเวลานั้นผมบีบจมูกดื่มมันเข้าไปจนหมด ส่วนอาจารย์กลับสูบกระบอกยาสูบของเขาหนึ่งครั้ง จากนั้นก็พูดกับผมว่า “ เจ้าเด็กโง่ บอกมาเถอะ ! เมื่อคือแกไปทำอะไรมา ”

ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ สงบจิตใจ เรียบเรียงความคิดของตัวเองสักพัก

คิดว่าสิ่งไหนควรพูด สิ่งไหนไม่ควรพูด จากนั้นถึงพูดกับอาจารย์ว่า “ เมื่อคืนผมไปงานวันเกิดของเธอ ผมเลยถือเค้กไปที่ป่ากุ่ยหลิน ผลลัพธ์พอถึงที่นั้น กลับพบว่ายังมี เพื่อนอีกสองสามคน…… ”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ผมก็เพิ่มน้ำหนักเสียงยิ่งกว่าเดิม

อาจารย์เองก็เป็นคนในสายงาน เป็นธรรมดาที่เขาจะเข้าใจว่า “ เพื่อน ” ที่ผมพูดหมายถึงอะไร

อาจารย์ไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงส่งสัญญาณให้ผมเล่าต่อ

แต่ตอนที่เล่าให้อาจารย์ฟัง เมื่อถึงคำว่า“ เพื่อน ” น้ำเสียงของผมก็จะนุ่มน้อมมาก ผมบอกว่าพวกเขาลากผมไปร่วมดื่มสังสรรค์

หลังจากนั้นผมก็เล่าว่าพวกเราฉลองกันที่ป่ากุ่ยหลิน สุดท้ายผมดื่มเยอะเกินไป จึงเมาไม่ได้สติ นอนหลับที่ป่ากุ่ยหลินหนึ่งคืนแล้วถึงได้กลับมา

เมื่ออาจารย์ฟังจบ เขาก็พูดกับผมอีกครั้ง “ ถ้าอย่างงั้น หลังจากนั้นเมียแกก็เป็นคนบอกให้แกดื่มน้ำผสมผงขี้ธูปกับผงไม้ผุละซิ ”

“ อือ ! ” ผมพยักหน้า

ในเวลาเดียวกันผมก็พูดเพิ่มว่า “ อาจารย์ ตอนนี้ผมจะไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม ”

อาจารย์สูบยาสูบอีกครั้งหนึ่ง “ ในเมื่อเมียแกรู้ว่าเรื่องจะออกมาเป็นแบบนี้ งั้นก็เป็นเรื่องเล็กแล้วละ แกอายุยังน้อย เมื่อดื่มน้ำสีเทานั้นเข้าไปแล้ว แค่ออกไปอาบแดดเยอะๆ เดี๋ยวเจ้าจุดดำๆพวกนี้ก็จะหายไปภายในสองสามวัน ! ”

“ แต่แกก็จำไว้ให้ดี พวกเรากับพวกเขาแตกต่างกัน ต่อไปพอเห็นเจ้าของพวกนั้น ทางที่ดีแตะต้องมันให้น้อยที่สุด หรือไม่ก็ห้ามกิน ถึงพวกมันจะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่ก็ทำให้แกสูญเสียพลังหยางไปไม่น้อย…… ”

อาจารย์พูดออกมาจากใจจริง เป็นธรรมดาที่ผมจะจำใส่ใจ

ถ้าเมื่อคืนผมรู้ว่าอาหารและเครื่องดื่มพวกนั้นเป็นสิ่งต้องห้าม ผมจะไม่เป็นเหมือนเมื่อวานที่กินดื่มกันอย่างเมามันแน่

ผลลัพธ์กลับทำให้ร่างกายเต็มไปด้วยจุด อีกนิดเดี๋ยวก็เกือบทำให้ผมตกใจตายแล้ว โชคดีที่มันไม่ร้ายแรง ไม่อย่างนั้นผมจะต้องรู้สึกผิดไปจนตายแน่

เมื่ออาจารย์รู้สาเหตุที่ชัดเจน ว่าผมไปฉลองวันเกิดให้เมียด้วยตัวเอง เขาจึงไม่ได้ถามอะไรต่อ

สำหรับอาจารย์ ชีวิตของผมเป็นเพราะได้ผีเมียช่วยกลับมา การไปงานวันเกิดของเธอและดื่มกินของคนตาย จึงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

ดังนั้น หลังจากอาจารย์พูดอะไรอีกนิดหน่อย ก็บอกให้ผมไปอาบน้ำ จากนั้นก็กลับห้องไปพักผ่อนดีๆ

ที่จริงผมรู้สึกเหนื่อยมาก ดื่มเหล้าผีเข้าไป ทำให้ผมปวดหัวมากทีเดียว

เมื่อเห็นว่าปัญหามันไม่ร้ายแรง ผมจึงไม่สนใจอะไรมาก เลยเอ่ยปากถามอาการของท่านนักพรตตู๋เป็นยังไงบ้าง

อาจารย์บอกว่าอาการของท่านนักพรตตู๋ดีขึ้นมาก วันมะรืนก็ออกโรงพยาบาลได้แล้ว

สองวันนี้พวกเราก็ไม่ได้ไป มีเหล่าฉินและเฟิงเฉ่วหานคอยดูแล

เพราะร่างกายของผมเพลียมาก หลังจากคุยกับอาจารย์ได้ไม่นาน ผมก็เข้าไปอาบน้ำ จากนั้นก็กลับห้องนอนหลับไปทันที

เมื่อตื่นมาอีกครั้ง ก็เป็นรุ่งเช้าวันใหม่แล้ว

ร่างกายของผมฟื้นตัวขึ้นไม่น้อย แต่เพิ่งตื่นขึ้นมา ผมก็หยิบกระจกมาส่องหน้าทันที

ผมพบว่าจุดดำบนหน้าเริ่มจางไปจำนวนมากแล้ว แต่ก็ยังเหลือร่องรอยอยู่

แต่ยึดตามความเร็วนี้แล้ว พรุ่งนี้ผมก็น่าจะดีขึ้นถึง 80%

หลังลุกจากเตียง ผมก็เดินมาจุดธูปให้มู่หลงเหยียน จากนั้นก็กินข้าวเช้า

หลังจากนั้น ผมกับอาจารย์ก็ใช้ชีวิตตามปกติ เริ่มเปิดร้านขายของ……

แต่กิจการของพวกเรา มีลูกค้าเข้ามาน้อยมาก

ระหว่างเฝ้าร้านผมจึงไม่มีอะไรทำ ผมเลยคิดถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นที่ป่ากุ่ยหลิน ทันใดนั้นผมก็รู้สึกอิ่มอกอิ่มใจ

อยากจะบอกกับอาจารย์จริงๆว่าคืนนั้นผมได้เจอกับเรื่องแปลกๆมากมาย และพวกผีผู้เฒ่าจากเนินเขาสามลูกภูเขาสี่แห่งพร้อมกับแขกในย่านหนึ่งกิโลเมตรนั้นเป็นยังไง

แต่น่าเศร้าที่มู่หลงเหยียนบอกว่า ให้ผมเก็บเรื่องนี้เอาไว้เป็นความลับ……