spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
| *ตั้งค่าถาวร (คลิกตั้งค่าถาวร) |
ภายในราชอาณาจักรนภาจันทร์ชื่อของเย่ชองหลิวเป็นเหมือนสัญลักษณ์สำคัญ จากชายชราวัย 80 ปีจนถึงเด็กวัยหัดเดิน ไม่มีใครจะไม่คุ้นเคยกับชื่อนี้.
เขาไม่ได้มีชื่อทางการที่น่ากลัวหรือเส้นสายที่ซับซ้อนและมีอำนาจ
พูดให้ชัดเจนยิ่งขึ้นคือ เขาก็เป็นแค่ชายชราที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับโลก คนว่างงาน คนที่ยุ่งอยู่กับการดูดอกไม้บานและเหี่ยวเฉา คนที่ซ่อนตัวอยู่ในเมือง
เมื่อชื่อของเขาถูกกล่าวขึ้น ทุกคนจะแสดงความเคารพไม่ว่าจะเป็นองค์ราชาลงไปถึงสามัญชน
นี่เป็นเพราะชื่อนี้เป็นอนุสาวรีย์และสัญลักษณ์ของราชอาณาจักรนภาจันทร์
องค์ชายทุกคนแห่งราชอาณาจักรนภาจันทร์ต้องเรียกเย่ชองหลิวอย่างให้เกียรติว่า "อาจารย์"
แม้กระทั่งองค์ราชาคนปัจจุบันผู้ซึ่งเป็นองค์ชายจากยุคสมัยก่อนหน้านี้ก็ต้องเรียกแสดงความเคารพโดยเรียกเย่ชองหลิวว่า "อาจารย์" เช่นกัน
แม้กระทั่งรุ่นก่อนหน้าเขาและรุ่นก่อนหน้านั้นอีก ...
อย่างน้อยห้าชั่วอายุคนของราชวงศ์ตระกูลเย่ต้องเรียกเขาว่า "อาจารย์"
อาจกล่าวได้ว่าอาจารย์เย่ชองหลิวได้ถ่ายทอดความรู้ของเขาไปสู่ลูกศิษย์ในพระราชวงศ์หลายชั่วอายุคนจนถึงยุคปัจจุบัน ไม่มีใครสามารถระบุได้อย่างชัดเจนว่ามีกี่ชั่วอายุคนแล้ว และไม่มีใครรู้ว่าเย่ชองหลิวอายุเท่าไหร่
มรดกทางวัฒนธรรมและการสะสมของหลายปีทำให้เย่ชองหลิวมีจุดยืนในปัจจุบัน ถึงแม้เขาจะห่างไกลจากปัญหาทางโลก แต่ก็ไม่มีใครมีสิทธิ์ที่จะแข่งขันกับเขาได้
เย่ชองหลิวไม่มีงานอดิเรกใด ๆ เขามีงานอดิเรกเพียงอย่างเดียว และนั่นก็คือการเฉลิมฉลองวันเกิดปีละครั้ง
เนื่องจากนิสัยของเขา ราชวงศ์ของอาณาจักรนภาจันทร์จึงได้สร้างคฤหาสน์กิตติคุณขึ้นเป็นพิเศษสำหรับเขา
คฤหาสน์กิตติคุณนี้ถูกใช้เพียงปีละครั้ง และนั่นก็คือการจัดงานเลี้ยงวันเกิดของอาจารย์สอนพิเศษ
เจี้ยงเฉินไม่ได้เกิดและเติบโตในราชอาณาจักรนภาจันทร์ ดังนั้นเขาจึงไม่มีความรู้โดยตรงเกี่ยวกับอาจารย์เย่ เมื่อเขาเห็นองค์ชายสี่เย่หลงและคนอื่น ๆ เตรียมพร้อมอย่างพิถีพิถัน เขาก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
น้องเจี้ยงเฉิน เจ้ามาถึงที่นี่แล้ว มาซิ ข้าจะแนะนำให้เจ้ารู้จัก " เย่หลงร้องออกมาอย่างมีความสุขเมื่อเขาเห็นเจี้ยงเฉิน "เจ้ารู้จักเทียนโชแล้ว เขาจะไปอวยพรวันเกิดให้กับอาจารย์เย่พร้อมกับข้าในครั้งนี้เช่นกัน "
เย่หลงชี้ไปที่ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่ยืนตรงเหมือนรูปปั้นแกะสลักอยู่ข้าง ๆ เขา เขาแนะนำว่า "หลินเฉียนลี้ ศิษย์หลักของวิหารทักษิณครามสวรรค์ พวกเจ้าน่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน คงจะพูดคุยโต้ตอบกันได้มากขึ้น "
หลินเฉียนลี้วางตัวห่างเหิน ขณะที่เขามองไปที่เจี้ยงเฉินและพยักหน้าเล็กน้อย
เมื่อเจียงเฉินเห็นเขาทำแบบนี้ เขารู้ว่าหลินเฉียนลี้เป็นคนถือตัว เขาจึงยิ้มชุ่ย ๆ และทำตัวสุภาพเล็กน้อย "ข้ารอที่จะพบกับเจ้ามานานแล้ว"
ถ้าเป็นคนอื่นที่มีความยินดี พวกเขามักจะตอบด้วยคำพูดบางอย่างที่สุภาพ หลินเฉียนลี้กลับยิ้มมุมปาก "เจ้ามาจากอาณาจักรตะวันออกเมื่อเดือนที่แล้วและนี่เป็นครั้งแรกที่เรามาพบกัน ทำไมเจ้าถึงรอคอยที่จะพบข้า? "
เจี้ยงเฉินหัวเราะโดยไม่ตั้งใจ เขาคิดว่าหลินเฉียนลี้นี้เป็นคนปริศนาและห่างไกลจากธรรมชาติ คนที่ไม่ชอบพูด เขาไม่ได้คิดว่าคนผู้นี้จะแหลมคม และดูเหมือนจะแฝงตัวเป็นศัตรู
"วิหารทักษิณครามสวรรค์มีชื่อเสียงกิตติศัพท์ แน่นอนว่าว่าข้าได้ชื่นชมมันมานานแล้ว " เมื่อสหายผู้นี้เป็นเช่นนี้ เจี้ยงเฉินก็ไม่มีความสนใจที่จะเสียเวลาคุยกับเขา
เย่หลงไม่เคยคิดว่าหลินเฉียนลี้จะพูดจาไม่เป็นมิตรเช่นนั้น เขายิ้ม "เฉียนลี้ เจ้าไม่รู้จักเจี้ยงเฉิน เมื่อเจ้ามีปฏิสัมพันธ์กับเขามากขึ้นในอนาคต เจ้าจะรู้ได้ว่าน้องเจี้ยงเฉินนั้นคุ้มค่ากับมิตรภาพของเจ้ามาก "
"เจี้ยงเฉิน เฉียนลี้เป็นคนเช่นนี้แหละ เขาดูเย็นชาภายนอกแต่อบอุ่นจากภายใน เจ้าจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อเจ้าใช้เวลากับเขามากขึ้น " เย่หลงคลี่คลายสถานการณ์.
เทียนโชกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "ใช่ ใช่ สิ่งของแบบเดียวกันมารวมกันและคนที่มีจิตใจเหมือนกันมาอยู่ในกลุ่มเดียวกัน คนที่ไม่เหมือนกันจะไม่เดินด้วยกัน เฉียนลี้ น้องเฉิน ข้าอายุมากกว่าเจ้าทั้งสองคนและข้ามองคนออก ข้าสัญญาว่าทั้งสองจะกลายเป็นสหายที่ดีหลังจากใช้เวลาอยู่ด้วยกัน "
หลินเฉียนลี้ยิ้มเฉย ๆ และปฏิเสธที่จะแสดงความคิดเห็น
เจี้ยงเฉินยักไหล่เล็กน้อยและเขาไม่ได้พูดอะไร เขาไม่ได้เป็นคนที่ต้องพบปะกับใคร และคงไม่จำเป็นต้องบากหน้าไปหาคนเย็นชา
"เอาล่ะ มันถึงเวลาแล้วล่ะ เราไปกันเถอะ"
ทุกคนเห็นว่าเย่หลงพยายามเตรียมการอย่างรอบคอบเพื่อเฉลิมฉลองวันเกิดอาจารย์เย่ ชุดของเขาไม่ฉูดฉาด แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ดูสง่างามเหมาะกับการเป็นลูกศิษย์ เขาแต่งตัวค่อนข้างเหมาะกับโอกาสนี้
เย่หลงมีอารมณ์ร่าเริงอยู่ตลอดเวลา ขณะที่เขาคุยและหัวเราะกับเจี้ยงเฉินและคนอื่น ๆ
"น้องเจี้ยง มีงานเฉลิมฉลองมากมายในราชอาณาจักรนภาจันทร์ของเรา เช่น งานรวมความปรารถนาของหอคอยปรารถนา การคัดเลือกศิษย์ของนิกายพฤกษาสวรรค์ งานเลี้ยงฉลองวันเกิดของอาจารย์เย่เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่น่าสนใจ "
เทียนโชค่อนข้างเป็นมิตรกับเจี้ยงเฉิน ทั้งสองได้ผ่านความยากลำบากร่วมกันมา อีกเหตุผลก็เพราะว่าเจี้ยงเฉินทำให้เขาได้เลื่อนตำแหน่งให้เป็นรองแม่ทัพ
เทียนโชจึงมีบทบาทเป็นคนนำเที่ยวของเจี้ยงเฉินไปรอบ ๆ
"อาจารย์เย่เป็นคนที่ไม่แยแสกับชื่อเสียงและความมั่งคั่ง เขาฉลองวันเกิดของเขาทุกปีและเขาใช้ห้องจัดเลี้ยงเป็นโอกาสในการตรวจสอบเยาวชนรุ่นต่อไปของราชอาณาจักรนภาจันทร์ ฉะนั้นผู้ที่ได้รับเชิญเป็นคนหนุ่มของอาณาจักรที่มีอายุน้อยกว่า 30 ปี แน่นอนทุกคนที่ได้รับคำเชิญสามารถนำแขกจำนวนหนึ่งมาได้ ไม่จำกัดอายุของผู้ที่เข้ามาพร้อมกับเขา "
โอกาสนี้หาได้ยาก ไม่ว่าจะเป็นศิษย์ใดในราชอาณาจักรนภาจันทร์ จะรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้รับเชิญจากอาจารย์เย่"
"น้องเจี้ยง อย่าเพิ่งรีบรู้สึกอึดอัดกับงานนี้ อาจารย์เย่เป็นคนที่ไม่กังวลหรือใส่ใจกับความคิดเห็นของสาธารณชน เขามีสายตาที่ไม่เหมือนใครในการตัดสินคนและเรื่องต่าง ๆ สิ่งต่าง ๆ เช่น ภูมิหลังและสถานะทั้งหมดล้วนแต่เป็นเมฆลอยไปกับเขา สำหรับเขา ไม่มีความแตกต่างพื้นฐานระหว่างองค์ชายและสามัญชน "
ผู้อาวุโสที่ยืนอยู่ที่จุดสูงสุดของอาณาจักรจะไม่มีลักษณะเด่นชัด เจี้ยงเฉินไม่ได้สงสัยในประเด็นนี้
"ข้าเดาได้ว่าคนที่องค์ชายใหญ่นำมาในเวลานี้จะเล็งมาทางเจ้า เจี้ยงเฉิน เจ้าจะต้องเตรียมตัวให้พร้อม"
ปัญหาของเจี้ยงเฉินกับหน่วยเขี้ยวมังกรทำให้เกิดความขุ่นเคืองเช่นนี้ และหลู่วูจิก็เป็นตัวอย่างหนึ่งที่เขาอยากขจัดไปให้พ้นจากชีวิตของเขา ในฐานะคนที่อยู่เบื้องหลัง องค์ชายใหญ่จะต้องหมายหัวเขาไว้แล้วแต่แรก
"เจี้ยงเฉินไม่ต้องเป็นกังวล แม้ว่าพี่ใหญ่จะมีแผนการหรือความคิดบางอย่าง แต่เขาก็ไม่กล้าทำอะไรอุกอาจต่อหน้าอาจารย์เย่หรอก " เย่หลงปลอบโยนเจี้ยงเฉินเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไรต่อ
เจี้ยงเฉินยิ้ม "ในเมื่อพวกเราอุตส่าห์ได้มาร่วมงานก็ควรหาความสำราญให้อิ่มใจ ไม่มีอะไรต้องกังวลมากนักหรอก "
ลานคฤหาสน์ซึ่งเป็นจุดที่เงียบสงบและสันโดษภายในเมืองหลวง
กลุ่มสี่คนมาถึงทางเข้าคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว
ในขณะนั้นทางเข้าคฤหาสน์ก็คึกคักด้วยกิจกรรมพิเศษและเสียงดัง ศิษย์หนุ่มสาวคนไหนที่ได้รับคำเชิญมาจะแต่งตัวสุภาพ หรูหรา สวยงาม ดูดีอย่างเต็มที่และเข้ามามีส่วนร่วมในงานเลี้ยงอาหารค่ำ
มีสุภาพสตรีตัวเล็กที่อ่อนช้อยและมีร่างกายที่สง่างามอยู่ที่ประตู นางแต่งหน้าน้อยที่สุดและนางมีรอยยิ้มที่อ่อนโยน แต่ก็ไม่ได้สูญเสียความกระตือรือร้นจากผู้อื่นสักเล็กน้อย ขณะที่นางทักทายแขกทุกคนด้วยรอยยิ้ม
"เจี้ยงเฉิน หญิงผู้นั้นชื่อด่านเฟย อาจารย์เย่รับนางมาเลี้ยงตั้งแต่นางยังเด็ก นางเป็นศิษย์ของอาจารย์เย่ แต่เขาปฏิบัติกับนางเหมือนหลานและให้นางเป็นคนพิเศษ "
เมื่อเทียนโชแนะนำด่านเฟย เขาลดเสียงลงให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ทำให้ด่านเฟยรู้สึกเกรงกลัวเล็กน้อย
เจี้ยงเฉินเงยหน้าขึ้นมองด่านเฟย เมื่อได้ยินเสียงเทียนโชพูดแบบนี้.
หญิงสาวสวยและเหมาะสมกับผิวขาวโปร่งแสงและคิ้วที่โค้งขึ้นเล็กน้อย นางเป็นหญิงที่มีท่าทางแข็งแกร่งซึ่งทำให้เจี้ยงเฉินรู้สึกประทับใจครั้งแรกที่ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เป็นคนไร้สาระ
"ศิษย์น้องเย่หลง,ขอทักทายศิษย์พี่ด่านเฟย" บุคลิกภาพขององค์ชายสี่เย่หลงดูสง่างาม ขณะที่เขาเดินขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มของใครสักคนที่ทักทายสหายเก่า
"เย่หลง เจ้าลิงน้อย! เจ้าดูเหมือนจะสูงขึ้นในช่วงหลายเดือนที่ข้าไม่ได้เจอเจ้า " หญิงสาวที่ชื่อว่าด่านเฟยมีอายุประมาณโกวยู่ว นางอายุมากกว่าเย่หลง
"ศิษย์พี่ด่านเฟยยังคงเรียกข้าด้วยชื่อที่น่าอายอีก!" เย่หลงตั้งใจจะทำเป็นเศร้า แต่เขาก็มีความสุขอย่างยิ่ง
เขารู้ว่าศิษย์พี่ที่น่ารักด่านเฟยยังคงมีความรู้สึกที่ดีในตัวเขา
ด่านเฟยหัวเราะเบา ๆ ขณะที่คอเรียวของนางขยับตัวเล็กน้อย เผยให้เห็นผิวขาวดุจหิมะที่ท้ายทอยและนางก็ยังมีเสน่ห์
นางเหยียดปลายนิ้วลงเหนือจมูกของเย่หลง นางกล่าวว่า "รีบไปได้แล้ว! พี่ใหญ่ของเจ้ามาถึงแล้ว "
เย่หลงหัวเราะ "ศิษย์พี่ด่านเฟย ท่านอาจารย์สบายดีรึเปล่า?"
"ใช่ เขาสบายดี เขากังวลหมกหมุ่นกับเรื่องบางอย่างพักหลังนี้ เอ๊ะ เจ้ายังไม่รู้เรื่องนี้หรือ? "
ด่านเฟยมองไปที่สามคนที่เย่หลงพามา และดวงตากลมของนางก็เปิดกว้างขึ้นเมื่อนางเหลือบไปเห็นเจี้ยงเฉินและคนอื่น ๆ
"เกิดอะไรขึ้นหรอ?" เย่หลงเริ่มตื่นเต้น เขารู้สึกว่าเขากำลังพลาดเรื่องสำคัญไป
ด่านเฟยกางมือออก "เอาล่ะ เข้าไปข้างในกันก่อนเถอะ ไว้เราหาโอกาสคุยกันทีหลัง ข้าต้องทักทายอีกหลายคนที่นี่ "
เย่หลงทำหน้าบูด "ก็ได้ ศิษย์พี่ด่านเฟย ท่านต้องเล่าให้ข้าฟังนะ ท่านอาจารย์ดีกับข้ามาก อย่างน้อยข้าทำอะไรบางอย่างเพื่อลดภาระให้เขา "
ด่านเฟยถอนหายใจเบา ๆ แต่นางไม่ได้พูดอะไร
เย่หลงรู้จักด่านเฟยดี และเขาควรนำเจี้ยงเฉินและคนอื่น ๆ เข้าไปในงานได้แล้ว
หลังจากผ่านประตู สามารถเห็นลานโถงกว้าง มันสถานที่ซึ่งกว้างใหญ่ไพศาลและได้รับการออกแบบตามลักษณะของสวน มันเป็นสวนสาธารณะที่สวยงาม
มีภูเขาเทียม ศาลา ลำธาร และสะพาน
เหล่าศิษย์ชนชั้นสูงของราชอาณาจักรที่เข้ามามีส่วนร่วมในงานเลี้ยงคละเคล้ากันสองและสามคน พวกเขาพูดคุยและหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน พวกเขาทั้งหมดแข็งแกร่งฮึกเหิม
ราชอาณาจักรนภาจันทร์เป็นหนึ่งในพันธมิตรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดใน 16 อาณาจักร เหล่าศิษย์ของทั่วทั้งราชอาณาจักรมีความมั่นใจและมีความอดกลั้นซึ่งพบได้ภายในอาณาจักรที่เข้มแข็งเท่านั้น
จากมุมมองนี้ ระดับโดยรวมของพวกเขาสูงกว่าศิษย์ของอาณาจักรตะวันออก
จากเหล่าศิษย์ชั้นสูงของราชอาณาจักรตะวันออกก่อนหน้านี้ โดยไม่รวมเจี้ยงเฉิน คนเดียวที่มีสิทธิ์เข้าร่วมในโอกาสเช่นนี้น่าจะเป็นพี่น้องตระกูลหลง
ศิษย์กระดับต่ำสุดของที่นี่น่าจะดีกว่าศิษย์อื่น ๆ ในตระกูลที่ยิ่งใหญ่ทั้งสี่
"อาณาจักรนภาจันทร์คงไม่แข็งแรงโดยไม่มีเหตุผล" เจี้ยงเฉินมีความคิดนี้อยู่ในใจ
นับตั้งแต่ที่เขาได้ติดตามกลุ่มผู้ติดตามของเย่หลงในครั้งนี้ เจี้ยงเฉินก็ไม่ได้แย่งบทบาทเจ้าภาพ เขายังคงสำรวมตัว ไม่ทำตัวโดดเด่นเมื่ออยู่กับเย่หลงและหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็นอย่างสุดความสามารถ
เย่หลงเป็นคนเข้าสังคมเก่ง เขาร่าเริงและมีอารมณ์ขัน เรื่องนี้ทำให้เขามีความสัมพันธ์กับศิษย์ชั้นสูงหลายคนในราชอาณาจักร
ผู้คนมากมายเข้ามาทักทายเขาด้วยรอยยิ้มทุกที่ที่เขาไป
"องค์ชายสี่ ข้าจำได้ว่าเจ้าเคยเป็นคนเก็บตัว ทำไมข้ารู้สึกว่าตอนนี้เจ้าเปลี่ยนไป? "
เช่นเดียวกับที่เย่หลงได้ทักทายคนรู้จักที่คุ้นเคย มีคนเดินออกมาจากสวนด้านข้างและเดินผ่านมาพร้อมเสียงเยาะเย้ย