spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
| *ตั้งค่าถาวร (คลิกตั้งค่าถาวร) |
เจี้ยงเฉินคาดไม่ถึงว่าชีเซี่ยวหยาวจะกวาดจอกทั้งหมดบนโต๊ะไปไว้โต๊ะอื่น
เขาเอื้อมมือเข้าไปในเสื้อและเอาจอกที่ทำจากเถาวัลย์โบราณออกมา
ในขณะนี้ผู้ชายคนหนึ่งที่หยาบคายเช่นชีเซี่ยวหยาวจัดการกับจอกที่ทำจากเถาวัลย์โบราณนี้ด้วยสายตาที่อ่อนโยน ราวกับว่าเขากำลังกอดปลอบโยนบุตรสาวของตัวเองที่เพิ่งเกิด เขาดูอ่อนโยน ระมัดระวัง และใบหน้าของเขาดูสุภาพนุ่มนวล
ในเวลานี้เจี้ยงเฉินเห็นเงาของผู้ติดสุราในตัวชีเซี่ยวหยาว
"เจี้ยงเฉินครั้งสุดท้ายที่ข้าได้ลิ้มรสสุราน้ำค้างเก้าแดนสรวง ข้าก็ดื่มมันด้วยจอกเถาวัลย์โบราณนี้ ข้ามีโชคชะตาอันน้อยนิดและไม่มีโอกาสได้ลิ้มรสมันอีกเลย อย่างไรก็ตาม ข้ายอมรับว่าตัวเองหน้าหนา ถึงแม้ว่าข้าจะไม่ได้ลิ้มรสสุรานั้นอีกต่อไป แต่ข้าก็เอาจอกกลับมา ฮึ ฮึ ... "
ชีเซี่ยวหยาวมองค้อน ราวกับว่าการกระทำของเขานั้นไม่ใช่เรื่องน่าอับอาย แต่เป็นเรื่องที่น่าภาคภูมิใจ
"ข้าสงสัยมาสักพักว่าเจ้าจะสามารถนำสุราน้ำค้างเก้าแดนสรวงมาให้ข้าได้จริง ๆ หรือไม่ ตอนนี้ข้าเชื่อเจ้ามากขึ้นเพราะเจ้ารู้เกี่ยวกับจอกที่ทำจากเถาวัลย์โบราณ! "
จอกที่ทำจากเถาวัลย์โบราณเป็นภาชนะที่ดีที่สุดในการดื่มสุราน้ำค้างเก้าแดนสรวง ชีเซี่ยวหยาวได้ยินครั้งแรกจากคนอื่นเช่นกัน
เพราะฉะนั้นชีเซี่ยวหยาวจึงไม่โกรธเจี้ยงเฉินที่พูดจาโผงผาง แต่ตอนนี้ได้กลายเป็นความสุขอันล้นหลาม
เชาวางจอกใบนั้นลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง และเขาก็หลับตาลง "เจี้ยงเฉิน ถ้าเจ้าโกหกข้าล่ะก็ ไสหัวออกไปตอนนี้เลย เพราะเจ้าได้กล่าวถึงจอกที่ทำจากเถาวัลย์โบราณข้าจะปล่อยเจ้าไปในครั้งนี้ ถ้าเจ้าจริงจัง ก็เทสุราบัดเดี๋ยวนี้ ! "
สุราน้ำค้างเก้าแดนสรวงถูกเทลงในถ้วยเถาวัลย์โบราณเช่นน้ำทิพย์โบราณ เสียงไหลรินที่เกิดขึ้นก็เหมือนกับว่าเป็นภูเขาฤดูใบไม้ผลิที่มีสายน้ำไหลริน มีจังหวะที่น่าหลงใหลของตัวเอง
ในช่วงเวลาหนึ่ง แนวคิดทางศิลปะทั้งหมดดูเหมือนจะผสานเข้ากับสุราน้ำค้างเก้าแดนสรวงนี้ ราวกับสภาพแวดล้อมรอบด้านได้กลายเป็นหุบเขาที่เต็มไปด้วยภูเขา บุปผาและหญ้าที่แปลกใหม่ มีธารน้ำใสราวกับกระจกไหลผ่านอย่างช้า ๆ ทำให้คนที่ยืนอยู่รู้สึกเป็นอิสระและมีความสุขในใจ
ชีเซี่ยวหยาวรู้สึกกระปรี้กระเปร่าทันทีที่เปิดตา
วินาทีต่อมารองประมุขแห่งวิหารหมื่นสมบัติ ซึ่งเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่มีอำนาจสำคัญในราชอาณาจักรนภาจันทร์ เขาเริ่มร่ำให้เหมือนเด็ก !
น้ำตาปกคลุมใบหน้าของเขา !
ริมฝีปากของเขาสั่นระริก "ใครจะคิดได้ว่าหลังจากหลายปีที่ผ่านมา ข้า ชีเซี่ยวหยาว จะมีโชคลาภที่จะได้พบกับสุราน้ำค้างเก้าแดนสรวงอีกครั้ง ! "
เขายกจอกเถาวัลย์โบราณขึ้นมาและจ่อไว้ที่ริมฝีปาก ดูเหมือนเขาจะต้องการที่จะระดมความรู้สึกทั้งหกของเขาและความแข็งแรงทั้งหมดในร่างกายเพื่อที่จะดื่มสุราน้ำค้างเก้าแดนสรวง
เมื่อสุราสัมผัสกับลิ้น ราวกับว่าชีเซี่ยวหยาวเป็นนักบวชอาวุโสที่อยู่ในภวังค์ - เขากลายเป็นหิน
ความรู้สึกนี้เป็นเรื่องมหัศจรรย์และน่าจดจำมากเกินไป
นี่คือรสชาติที่เคยอยู่เพียงในความฝันของเขา รสชาติที่เขาเคยลิ้มลองในอดีต
"ฮ่า ฮ่า รองประมุขชี ร้องออกมาเถิดถ้าท่านต้องการ ข้ารู้ว่าที่ท่านบอกให้เฟิงหยางออกไปก่อนเพราะท่านกลัวเสียหน้าต่อหน้าศิษย์ ข้าเข้าใจว่ามันคงน่าอับอายมาก ! "
ชีเซี่ยวหยาวหัวเราะพลางเกาหัว "เจี้ยงเฉิน เจ้ามันปีศาจชัด ๆ เจ้ารู้ด้วยรึ ดูเหมือนว่าข้าได้ประเมินเจ้าต่ำไปจริง ๆ "
"สุราเป็นอย่างไรบ้าง ? "
ชีเซี่ยวหยาวถอนหายใจ. "ข้าขอพูดแค่ว่า ข้าสามารถนอนตายตาหลับได้แล้วตอนนี้ "
แม้ว่านอนตายตาหลับ หมายความว่าหลังจากที่ได้ลิ้มรสสุรานี้แล้ว แม้ว่าเขา ชีเซี่ยวหยาวต้องตายทันที เขาก็จะไม่รู้สึกเสียใจ
จะมีคำชมเชยใดที่สูงกว่านี้?
เจี้ยงเฉินหัวเราะและผลักไหไปข้างหน้า "รองประมุขชี เสือย่อมรู้จักเสือ ถ้าไม่ใช่เรื่องที่ท่านยอมเดือดร้อนออกหน้าแทนข้าเกี่ยวกับหน่วยเขี้ยวมังกร ท่านคงไม่สามารถแม้แต่จะได้ลิ้มลองสุราน้ำค้างเก้าแดนสรวงได้รวดเร็วเพียงนี้ ไหนี้เป็นของท่าน"
"อะไรนะ?" ชีเซี่ยวหยาวกระโดดขึ้นยืนและคว้าไหด้วยมือทั้ง 2 ข้าง ดวงตาของเขากะพริบ "เจี้ยงเฉิน อย่ามาเสียใจทีหลังล่ะกัน"
“ดาบอันล้ำค่าถูกมอบให้กับนักรบ และเครื่องสำอางสีชาดถูกมอบให้กับหญิงงาม จะไม่ดีกว่ารึที่สุราน้ำค้างเก้าแดนสรวงถูกมอบให้กับใครสักคนที่เข้าใจถึงความหมายอันลึกซึ้งของสุราอย่างรองประมุขชี มันก็ดีกว่าให้พวกควายปัญญานิ่มได้ลิ้มรสมัน มิใช่หรือ?”
ชีเซี่ยวหยาวหัวเราะร่า "ข้าชอบฟังคำพูดเช่นนี้"
“อืม ข้าจะไม่ขอรบกวนรองประมุขชีแล้วหล่ะ เชิญท่านดื่มด่ำสุราต่อเถอะ" เจี้ยงเฉินลุกขึ้นและเตรียมพร้อมที่จะจากไป
ชีเซี่ยวหยาวผงะ เขาคิดว่าเจี้ยงเฉินจะขออะไรบางอย่าง เขาเตรียมใจให้พร้อมไว้แล้วเพื่อที่ไม่ว่าเจี้ยงเฉินจะขออะไร เขาก็จะพยายามทำให้สำเร็จสุดความสามารถ
ใครจะคิดว่าเจี้ยงเฉินจะออกไปโดยไม่ได้กล่าวถึงคำขอใดเลย
"รอสักครู่!" เป็นชีเซี่ยวหยาวที่รู้สึกเขินอาย เขาหน้าหนาแต่ไม่หนาพอที่จะดื่มสุราของคนอื่นและไม่ได้ให้อะไรตอบแทน
"เจี้ยงเฉิน เจ้าทำให้ข้าสมปรารถนา ตามคำสัญญาที่ข้าทิ้งไว้ในหอคอยสมปรารถนา ข้าต้องช่วยให้เจ้าได้รับตำแหน่งขุนนางอย่างน้อยก็ขุนนางอันดับที่ห้า อย่างไรก็ตามด้วยความสามารถของเจ้า การเป็นขุนนางที่ห้าอยู่ใต้เท้าเจ้าแน่นอน หากเจ้าไม่ว่ากระไร ข้าจะพยายามอย่างสุดความสามารถและสัญญาว่าข้าจะทำให้เจ้าได้ตำแหน่งขุนนางอันดับที่สี่อย่างน้อยที่สุด และจะพยายามอยากมากเพื่อให้เจ้าได้เป็นขุนนางอันดับที่สาม เจ้าคิดว่ายังไง?"
"รองประมุขชีเป็นคนรักษาคำพูด"
"ฮ่า ฮ่า วันนี้ข้าจะไม่รั้งเจ้าไว้ ข้าจะโอบกอดไหสุราน้ำค้างเก้าแดนสรวงนี้ไว้ในคืนนี้ ไม่มีใครหยุดข้าได้ " ชีเซี่ยวหยาวหัวเราะเสียงดัง เขามีอารมณ์ที่เปี่ยมด้วยความสุข
…
ด้านวิหารทักษิณครามสวรรค์ เซี่ยวไป๋ฉีถูแก้ม ใบหน้าของเขามีสีแดงสด และเขามีความสลับซับซ้อนของอารมณ์ภายในใจ เขายืนอยู่ที่นั่น เขาสับสนเล็กน้อยว่าต้องทำอะไร
นี่เป็นเพราะช่วงก่อนหน้านี้ ผู้อาวุโสหนิงที่มีเกียรติและสง่างามได้ละเลยมารยาทของหญิงคนหนึ่ง และนางได้กอดจูบเขา
"ไป๋ฉี,ข้าตกหลุมรักเจ้า" ผู้อาวุโสหนิงหัวเราะเบา ๆ ขณะที่นางตรวจสอบใบหน้า คอและแม้แต่หลังหูของนางในกระจกสีทองแดง
"นี่เป็นที่น่าอัศจรรย์เกินไป! ไป๋ฉี เจ้าเชื่อไหมว่าถ้าเจ้าขายโอสถตัวนี้ อย่างน้อยเก้าในสิบส่วนของผู้หญิงบนโลกจะต้องการร่วมเตียงกับเจ้า? "
เซี่ยวไป๋ฉีพูดไม่ออก เขาจะพูดอะไรได้อีก?
ผลที่เกิดขึ้นกับผู้อาวุโสหนิงได้แสดงให้เห็นถึงผลลัพธ์อย่างครบถ้วนของโอสถวารีนิรันดร์สี่ฤดู
ผู้สูงอายุที่มีอำนาจและมีอิทธิพลที่ได้สูญเสียความสงบเสงี่ยมของสตรีอย่างเต็มที่ในระยะเวลาอันสั้นนี้ เห็นได้ชัดว่าโอสถตัวนี้อัศจรรย์แค่ไหน
"ไป๋ฉีมองมาที่นี่ ข้ามีถุงใต้ตาก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้พวกมันหายไปหมดแล้ว และที่นี่ ข้าเคยมีกระเล็ก ๆ ตรงนี้ และข้าหัวเสียกับมาตลอดเวลา! ฮ่า ฮ่า มันหายไปแล้วเช่นกัน และข้ายังรู้สึกว่าก่อนหน้านี้ผิวของข้าแห้งมากและขาดความยืดหยุ่น แต่ตอนนี้ ... เจ้าไม่เห็นรึ? มันละเอียดอ่อนและอ่อนโยน ฮ่า ฮ่า ไป๋ฉี ทำไมเจ้าถึงไม่พูดอะไรเลย? รีบมาดูข้าซิ "
นี่คือผู้หญิง ไม่ว่าตำแหน่งของนางจะสูงแค่ไหนหรือมีพลังมากแค่ไหนนางก็ยังเป็นผู้หญิง
ธรรมชาติของผู้หญิงได้รับการเปิดเผยอย่างเต็มที่โดยไม่ต้องสงสัยเลยในขณะนี้
เซี่ยวไป๋ฉีได้เห็นในที่สุดว่าผู้หญิงบ้าคลั่งขนาดไหนเมื่อพวกนางไล่ตามความงาม
ผู้อาวุโสหนิงได้แตะใบหน้าของนางทางด้านซ้ายและขวาและรู้สึกกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับผลประโยชน์และความสูญเสียส่วนตัว "ไป๋ฉี เจ้าคิดว่าคนอื่นจะยังจำข้าได้มั้ย ถ้าข้าเดินออกไปแบบนี้? ถ้าพวกเขาไม่รู้จัก ข้าก็คงจะไม่สะดวกสักหน่อย "
เซี่ยวไป๋ฉีหัวเราะ "อาวุโสหนิง ท่านเกิดมาพร้อมด้วยความงามราวกับสวรรค์ปั้นแต่ง โอสถวารีนิรันดร์สี่ฤดูนี้เพียงเพิ่มความสว่างไสวให้กับความงดงามที่ท่านมีอยู่แล้ว ท่านยังดูเหมือนเดิม และมีบางอย่างเปลี่ยนไปเช่นกัน เว้นเสียแต่ว่าพวกเขาตาบอด ใครที่จำท่านไม่ได้หมายความว่ามีบางอย่างผิดปกติกับสมองของพวกเขา "
เมื่อได้รับการเยินยอ อาวุโสหนิงเริ่มมีชีวิตชีวาขึ้น นางเหมือนดอกไม้บาน - ความงดงามที่ไม่สามารถควบคุมได้
"ไป๋ฉั ดูเจ้าสิ เจ้าปากหวานและรู้มาก สูตรโอสถเม็ดนี้ ... ข้ารู้สึกกลัวเล็กน้อย " ผู้อาวุโสหนิงหดหู่ขึ้นมาทันที
"เกรงกลัวอะไรหรือขอรับ?" เซี่ยวไป๋ฉีกังวล
“เฮ้อ....” (ถอนหายใจ) ใช่แล้ว" ผู้อาวุโสหนิงเดินผ่านไปและนั่งลงข้าง ๆ เซี่ยวไป๋ฉี "เจ้ามีพรสวรรค์มากจนวันหนึ่งเจ้าจะมีจุดมุ่งหมายที่จะส่องแสงพรั่งพร้อมด้วยความสดใส ข้ากลัวว่าข้าจะไม่สามารถเป็นส่วนหนึ่งของเจ้าได้ และข้าก็กลัวว่าจะมีใครขโมยเจ้าไปจากข้า "
เซี่ยวไป๋ฉีคิดว่าตอนแรกนางล้อเล่น แต่ในดวงตาของนางมีอารมณ์ที่ซับซ้อนอย่างมาก ดูเหมือนว่านางกำลังกังวลมากจริง ๆ
"ข้าเป็นหนี้บุญคุณท่านและท่านก็ปฏิบัติต่อข้าอย่างดี เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ให้ความช่วยเหลือแก่ผู้อาวุโสหนิง "
"ไป๋ฉี เจ้าคิดแบบนี้จริง ๆ หรือ?" นัยน์ตาของอาวุโสหนิงจ้องมองเขาอย่างมีความสุขมาก
"แน่นอนขอรับ ท่านอย่าได้กังวลเลย" เซี่ยวไป๋ฉีกล่าว
"เปล่านะ" อาวุโสหนิงส่ายหน้าอีกครั้ง "ข้าไม่อาจเห็นแก่ตัวได้ ข้ารับไม่ได้ถ้าเจ้าเป็นลูกน้องของข้า ไป๋ฉี เจ้ามีพรสวรรค์ อย่างน้อยเจ้าควรเป็นผู้นำ "
เซี่ยวไป๋ฉีหัวเราะ "ข้าเป็นชาวต่างถิ่นที่เพิ่งมาถึงอาณาจักรนภาจันทร์ ข้าจะรู้สึกมั่นใจมากถ้าข้าสามารถเป็นผู้ช่วยข้าง ๆ ผู้อาวุโสหนิง มันเป็นการเพ้อฝันถ้าจะคิดมากเกินไป "
ผู้อาวุโสหนิงไม่ได้พูด นางลุกขึ้นเบา ๆ และเดินตรงไปยังหน้ากระจก ขณะที่นางมองตัวเองในกระจกสะท้อนและใช้ความคิดไตร่ตรอง
ต้องบอกว่าแม้ว่าชีเซี่ยวหยาวเป็นคนหยาบคายแต่เขาก็ค่อนข้างพิถีพิถัน เขามีความสามารถที่จะมอบตำแหน่งขุนนางที่ได้รับการจัดอันดับอยู่ในอันดับที่สี่ให้แก่เจี้ยงเฉินในวันรุ่งขึ้น และยังมีของขวัญให้เขาเป็นคฤหาสน์ขนาดใหญ่ภายในพื้นที่ของขุนนาง
นี่เป็นความสุขที่ไม่คาดคิด
เจี้ยงเฉินไม่ได้คิดว่าไหสุราน้ำค้างเก้าแดนสรวงจะมีค่ามากมายเช่นนี้ ชีเซี่ยวหยาวได้แก้ไขปัญหาเรื่องอัตลักษณ์ของขุนนางและถิ่นที่อยู่
ความสามารถนี้สูงมาก
รองจอมทัพหยางเซาเป็นอีกหนึ่งคนที่มีความสามารถสูง เขาใช้เกือบทุกช่องทางในช่วงสองวันที่ผ่านมาและได้รวบรวมวัตถุดิบทั้งหมดในรายการภายในสองวัน
"ท่านลุง ท่านต้องการให้ข้านำสิ่งของเหล่านี้ไปให้เจี้ยงเฉินหรือ? เพื่อเสนอของขวัญและขอโทษเขา? " หลู่วูจิส่ายหน้าอย่างเด็ดขาดในขณะที่เขาส่งเสียงออกมาว่า "ข้าจะไม่ไป!"
"เจ้าจะไม่ไปงั้นรึ? ถ้าไม่ใช่เจ้า แล้วใครหล่ะ? " หยางเซากล่าวอย่างโกรธ
"ท่านไปมาครั้งนึงแล้วมิใช่หรือ? ครั้งแรกมักจะอึดอัดใจอยู่เสมอ แต่มันจะง่ายขึ้นในครั้งต่อไป ท่านควรจะไปอีกครั้งในครั้งนี้ " หลู่วูจิจะรู้สึกแย่มากถ้าเขาต้องไปพบเจี้ยงเฉิน มันจะเหมือนการฆ่าเขาทั้งเป็น
"หลู่วูจิ สมองของเจ้ามีแต่น้ำเปล่าใช่มั้ย ? ให้ข้าไป? เกิดอะไรขึ้นถ้าเจี้ยงเฉินไม่เชื่อ? ดี เจ้าไม่จำเป็นต้องไป แต่ถ้าเรื่องของวิหารทั้งสามไม่ได้รับการแก้ไข เจ้าจะต้องแบกรับความโกรธของท่านจอมทัพ ข้าถือว่าเจ้าเป็นบุตรชายของข้าเสมอ ดีแล้ว เจ้าทำให้ข้าผิดหวังครั้งแล้วครั้งเล่า! "
หลู่วูจิไม่เกรงกลัวอะไรเลยก็เพราะลุงคนนี้ ตอนที่เขาเห็นว่าหยางเซาโกรธจริง ๆ เขาจึงลดท่าทีลงทันที
"ท่านลุง อย่าทำแบบนี้เลย ในนามของแม่ที่เสียชีวิตของข้า ... "
"หยุดพูดถึงแม่ของเจ้าได้แล้ว ข้าจะโยนเจ้าออกไปทันทีถ้าเจ้ายังจะพูดเกี่ยวกับนาง! ข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง เจ้าจะไปหรือไม่? "
หลู่วูจิตระหนักว่าไพ่ตายของเขาไม่ได้ผล เขากัดฟันขณะที่เขาพูดด้วยความขมขื่น "ข้าจะไปเอง ข้าจะไปแล้ว! "
หลู่วูจิรู้ว่าถ้าเขาไม่ไปครั้งนี้ เขาอาจจะสูญเสียความรักของลุงไปตลอดกาล