spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
| *ตั้งค่าถาวร (คลิกตั้งค่าถาวร) |
เจี้ยงเฉินสะดุดและเซไปเซมา เขากำลังใช้พลังที่เหลืออยู่ภายในร่างกายของเขาเพื่อหลบหนีเข้าไปให้ลึกที่สุดในห้องที่สี่. ในขณะนี้ เขาไม่สนใจเรื่องสถานที่ซึ่งถูกเรียกว่าห้องหวงห้ามอีกต่อไปแล้ว และไม่สนใจเรื่องที่เล่าลือกันเกี่ยวกับคนที่เข้าไปแล้วไม่มีใครเคยได้กลับออกมา.
เขายอมตาย แต่ไม่ใช้ด้วยเงื้อมมือของพี่น้องตระกูลหลง!
เขาไม่อาจยอมรับได้หากพี่น้องตระกูลหลงตัดหัวของเขา และนำมันกลับไปที่เมืองหลวง เพื่อที่จะคุยโม้โอ้อวดและเยาะเย้ยบิดาของเขา!.
ถ้าเขาไม่สามารถควบคุมการเกิดของเขาได้ อย่างน้อยเขาก็สามารถที่จะควบคุมได้ว่า การตายของเขาเกิดขึ้นได้อย่างไร!
ดังนั้นเจี้ยงเฉินจึงไม่รอช้า เท้าของเขารีบวิ่งไปข้างหน้าด้วยพลังทั้งหมดของมันที่เหลือ เขาเองก็ยังไม่รู้ว่าเขาจะต้องเดินไปอีกนานแค่ไหน เขารู้แค่ว่าร่างกายของเขาเริ่มหนักมากขึ้น จิตใจของเขาก็ซึมเซา การเคลื่อนไหวของเขาเริ่มไปไม่เป็นทางและจิตสำนึกของเขาตกอยู่ในความมืดมัว.
เขาล้มลง เขาล้มลงกับร่างที่อาบเลือดและเต็มไปด้วยฝุ่น.
ไม่มีใครรู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ มีแสงสลัวที่ไม่ค่อยชัดเจนส่องแสงสว่างท่ามกลางความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุดของจิตใต้สำนึกของเจี้ยงเฉิน.
ดูเหมือนเขาจะตื่น แต่ดูเหมือนเขากำลังฝัน.
เขาฝันว่าดูเหมือนว่าเขาได้กลับไปสู่ชีวิตที่ผ่านมา กลับไปสู่ความรุ่งโรจน์ของการเป็นบุตรของจักรพรรดิสวรรค์ กลับไปสู่ชีวิตอมตะที่อยู่อย่างว่างเปล่านับล้านปี ...
ทิวทัศน์แห่งความฝันเปลี่ยนไปอีกครั้งในพริบตา. ดูเหมือนเขาจะกลับไปยังเมืองหลวงและเห็นว่ามีกองกำลังกลุ่มใหญ่ของทหารของมังกรทะยานบุกเข้ามาในคฤหาสน์เจี้ยงหาน พวกเขามัดตัวบิดาของเขาและลากออกไป.
แล้วดาบของเพชฌฆาตที่ใช้สำหรับการตัดศีรษะคนที่ถูกตัดสินประหารชีวิตก็เหวี่ยงลงมาสับลงไปที่ศีรษะของบิดาของเขา.
“ไม่!” เจี้ยงเฉินรู้สึกเจ็บปวดที่หน้าอกและเปิดตาอย่างฉับพลัน.
“ย๊าก !”
นกหงส์ทองดูเหมือนจะตื่นตกใจและกระพือปีกหนีไป บินออกจากพื้นที่ที่เจี้ยงเฉินยืนอยู่.
เจี้ยงเฉินได้ลดศีรษะลงและค้นพบว่าเสื้อผ้าของเขาถูกเปิดออกเป็นรอยขาดด้วยจะงอยปากอันคมกริบของนกหงส์ทอง. ดีที่มีเสื้อเกราะอ่อนจากไหมนภาที่ปกป้องร่างกายของเขาไว้อีกชั้น.
มิฉะนั้นแล้ว จะงอยปากของนกหงส์ทองก็คงจะกรีดท้องของเขาให้เปิดออกและคว้านไส้พุงออกมาจนหมดเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา.
"นกหงส์ทอง?" เจียงเฉินไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริง เมื่อใดก็ตามที่เขาหมุนเวียนพลังลมปราณฉีผ่านเส้นชีพจรของเขา เขารู้สึกเหมือนเส้นชีพจรของเขาจะแยกเปิดและร่างกายของเขาจะขาดกระจุยเป็นชิ้น ๆ.
เจี้ยงเฉินไอเบา ๆ สามสี่ครั้ง สำลักน้ำที่ออกมาจากปอดของเขา. เขารู้สึกว่าการหายใจของเขากลายเป็นเรื่องง่ายขึ้นเล็กน้อย.
เขากำลังหาโอสถแห่งชะตากรรมสวรรค์ เขาเกือบจะใส่มันเข้าไปในปากตอนนั้นเองมือของเขาหยุดชะงัก.
ดวงตาของเขาแทบโผล่ออกมาจากศีรษะของเขา.
จู่ ๆ ขนของเขาก็ลุกขึ้นเองโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัวขณะที่เขามองไปรอบตัวเอง.
กลุ่มนกหงส์ที่รวมตัวกันกำลังยืนอยู่บนพื้นผิวทุกตารางนิ้วที่เป็นไปได้ในทุกทิศทาง!
บนกำแพง บนโขดหินรูปร่างแปลกประหลาด บนบึงน้ำ บนพุ่มไม้ และแม้กระทั่งบนสิ่งสกปรก ...
ตราบเท่าที่มีสถานที่ที่จะยืน มันก็เต็มไปด้วยนกหงส์ทอง!
ตัวเลขของจำนวน "หนึ่งหมื่น" ที่ใช้เพื่ออธิบายถึงความมากมายของสิ่งต่าง ๆ แต่จำนวนนกหงส์ทองที่อยู่ตรงหน้าเขา มันมีมากซะจนเขามิอาจใช้จำนวนหนึ่งหมื่นเพื่ออธิบายถึงจำนวนมหาศาลของมัน.
เจี้ยงเฉินกวาดสายตาไปรอบ ๆ และมองไม่เห็นที่สิ้นสุด เขาเห็นกลุ่มนกหงส์กลุ่มหนึ่งที่มีกรงเล็บที่แหลมคมและมีขนที่ประณีต มีไข่มุกจิตวิญญาณบนหน้าผาก และจะงอยปากแหลมคล้ายใบมีดและดาบ.
"นี่ข้า ... เข้ามาถึงฐานค่ายและรังของนกหงส์ทองแล้วรึ"
เดิมทีนกหงส์หนึ่งหรือสองตัวจะไม่ถือเป็นภัยคุกคามใด ๆ แต่ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าเป็นเหมือนกับกองทัพนกหงส์!
ถึงแม้ว่าตอนนี้เขายังไม่ได้รับอันตรายอันใดและยังปลอดภัยอยู่ และแม้ว่าพละกำลังของเขาจะเพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่า แต่เขาอาจจะต้องทนทุกข์ทรมานกับการถูกกองทัพนกหงส์ฉีกเนื้อของเขากินเป็นชิ้น ๆ ไม่ต้องพูดถึงว่าขณะนี้เขามีบาดแผลที่ร้ายแรงอย่างไร !
เจ้าสามารถฆ่ามันได้หนึ่งหรือสองตัว.
นอกจากนี้เจ้ายังสามารถฆ่าได้สิบหรือร้อยตัว.
แต่เจ้าจะไม่สามารถฆ่าพวกมันที่มีพันหรือหมื่นตัวได้ แต่เจ้าสามารถวิ่งหนีไปได้.
เว้นแต่ว่า ไม่ว่าเขาจะหันไปทางทิศใดก็มีแต่นกหงส์ทองเต็มไปหมด. ไม่ว่าจะเดินหรือขยับตัวไปทางไหน พวกมันก็ค่อยจ้องตลอดเวลา. แล้วเขาจะหลบหนีไปได้อย่างไร? ไม่มีแม้แต่ห้องที่จะหลบ !
นอกจากนี้ นกหงส์เงินยังกระจายอยู่ในหมู่นกหงส์เหล่านี้ และมีนกหงส์ทองอยู่ประมาณสิบตัว !
นกหงส์ทองหนึ่งตัวมีความสามารถในการสู้รบเทียบเท่ากับผู้เชี่ยวชาญพลังลมปราณฉี!
เจี้ยงเฉินหัวเราะคลุ้มคลั่ง ดูเหมือนว่าแม้ว่าเขาจะไม่พบกับอสูรร้ายในห้องที่สี่ แต่กลับต้องเผชิญกับกองทัพนกหงส์ที่ไม่สามารถคำนวณจำนวนของพวกมันได้ และพวกมันอาจจะฆ่าเขาให้ตาย.
ช่างน่าเวทนา ทำไมพี่น้องตระกูลหลงจึงไม่เสี่ยงและตามไล่ล่าข้ามาถึงที่นี่? เจี้ยงเฉินไม่คิดที่จะหนีในตอนนี้. เขาเสียใจในความจริงที่ว่า เขาไม่สามารถเอาชนะพี่น้องตระกูลหลงได้.
เขาโยนโอสถแห่งชะตากรรมสวรรค์ลงในปากของเขา พยายามตัดใจที่จะไม่คิดมากเท่าไหร่.
อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกว่ามันแปลกมาก นกหงส์เหล่านี้ต่างพากันมองเขาเหมือนเหยื่อ แต่ทำไมพวกมันถึงยังไม่ดำเนินการใด ๆ ?
ด้วยความสามารถในการสู้รบในปัจจุบัน นกหงส์หยกแบบปกติก็สามารถจิกกัดเขาที่ละนิดจนเขากลายเป็นเศษเนื้อได้.
นกหงส์ทองวนรอบด้านบนหัวของเจี้ยงเฉิน.
นกหงส์ทองอีกตัวจากทิศทางตรงกันข้ามทิ้งเงาสีทองไว้.
นกหงส์ทองมีขนสีทองอร่าม พลังของมันเปรียบเทียบได้กับพลังของผู้เชี่ยวชาญพลังลมปราณฉี. ปีกที่สมบูรณ์แบบและเส้นขนที่ประณีตเหล่านี้ล้วนสร้างกลิ่นอายอันน่าสยดสยอง. พวกมันไม่ได้ด้อยไปกว่ามนุษย์ที่เป็นผู้เชี่ยวชาญพลังลมปราณฉีในทางใดเลยแม้แต่น้อย.
ความรุนแรงและความดุเดือดของพวกมันแม้เพียงเล็กน้อยก็เหนือกว่าผู้เชี่ยวชาญพลังลมปราณฉี.
นกหงส์ทองจำนวนมากบินเหนือศีรษะของเจี้ยงเฉิน.
เจี้ยงเฉินรู้สึกงงงัน. นกหงส์ทองเหล่านี้หมุนวนอยู่เหนือศีรษะของเขาอย่างต่อเนื่อง ราวกับว่าพวกมันกำลังเต้นรำอยู่ในท้องฟ้า. แม้ว่าเจี้ยงเฉินอาจรู้สึกถึงความเป็นปรปักษ์ของพวกมัน แต่เขาก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าพวกมันกำลังระงับเจตนาที่จะฆ่าเขา.
"ทำไมนกหงส์ทองเหล่านี้ถึงยังลังเล?" เจียงเฉินงงงวย. สถานการณ์แบบนี้ช่างน่าอดสูที่สุด. มันเหมือนกับการรู้สึกถึงอารมณ์ความรู้สึกของคนที่ถูกตัดสินประหารชีวิตและถูกผูกติดอยู่บนพื้นดิน รอคอยว่าเมื่อไหร่ใบมีดของเพชฌฆาตจะดิ่งลงมาที่คอของเขา
ยกเว้น ในความเป็นจริงใบมีดนี้หลุดมือไป มันก็เพียงพอที่จะทำให้คนคนหนึ่งเป็นบ้าได้.
"อสูรร้ายแปลงตัวมาในรูปแบบของนก เร็วเข้า ถ้าเจ้ากำลังคิดที่จะทำอะไรบางอย่าง. พวกเจ้าตั้งใจจะทำอะไรถึงได้บินวนไปมาผ่านศีรษะของขุนนางหนุ่มคนนี้? "
"เฮ้ พวกเจ้าช่วยรักษาสุขอนามัยให้มากกว่านี้ได้ไหมเมื่อพวกเจ้าจะอึ? เจ้าเกือบจะทำให้กางเกงของขุนนางหนุ่มต้องเปื้อน "
เจี้ยงเฉินนิ่งงันเหมือนหยุดหายใจไปชั่วขณะ. เขาสาปแช่งพวกมันอยู่ครู่หนึ่งและเห็นว่านกหงส์ทองไม่ได้ต้องการจะแสดงพลังหรือกระตุ้นให้เขาต่อสู้ และพวกมันก็ไม่มีเจตนาที่จะทำอะไรกับเขา. เขาก็เริ่มขี้เกียจมากที่จะใส่ใจกับพวกมัน.
ในขณะนี้ ผลลัพธ์ของโอสถชะตากรรมแห่งสวรรค์ได้ซึมเข้าสู่เส้นชีพจรช้า ๆ และเริ่มซ่อมแซมบาดแผลของเขา.
ยังไงก็ช่าง. เนื่องจากพวกมันไม่ได้ต้องการที่จะโจมตี ข้าก็มีเวลาที่จะรักษาบาดแผลของข้า. "
สามารถกล่าวได้ว่า โอสถแห่งชะตากรรมสวรรค์มีสรรพคุณดั่งชื่อของมัน ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นช่างมหัศจรรย์เสียจริง. ตราบเท่าที่ผู้ฝึกฝนยังไม่ตาย ไม่ว่าอาการบาดเจ็บภายในใด ๆ สามารถหายได้อย่างสมบูรณ์ภายใน 1-3 วัน.
แน่นอนว่า ด้วยสุขภาพร่างกายของเจี้ยงเฉินและความเหนียวแน่นของเส้นชีพจรของเขา ทันทีที่โอสถชะตากรรมแห่งสวรรค์เริ่มออกฤทธิ์ อัตราการฟื้นตัวของเขาจะเร็วกว่าผู้ฝึกฝนทั่วไป.
ความเหนียวแน่นและความแข็งแรงของเส้นชีพจรของเขาได้รับการบรรเทาโดยวิธีการที่ไม่ซ้ำกัน. อาจกล่าวได้ว่าพวกมันถูกบรรเทาร้อยครั้ง ไม่ใช่สิ พัน ๆ ครั้งและไม่มีวิธีการใดสามารถเทียบเท่าได้.
“ย๊าก !”
ทันใดนั้นเองนกหงส์ทองตัวที่กำลังบินวนรอบศีรษะของเจี้ยงเฉินส่งเสียงเรียกอย่างฉับพลัน. นกหงส์ทองตัวอื่นทั้งหมดก็เริ่มส่งเสียงเรียกออกมาอย่างพร้อมเพรียงเช่นกัน.
นกหงส์เงินบินตามเสียงเรียกนั้น หลังจากนั้นนกหงส์จำนวนนับไม่ถ้วนก็ร่วมเข้าด้วยเช่นกัน. ในขณะนั้น เสียงเรียกของนกร้องส่งเสียงแหลมกลายเป็นเสียงที่คมชัดของมหาสมุทร. ราวกับคลื่นกระแทกกำลังไหลรินทะลักข้ามกำแพง ขณะที่กำแพงหินและหินแปลกประหลาดที่ตั้งอยู่ทุกด้านล่มสลายลง แตกสลายและยุบตัวลงเรียงกันเป็นแถว.
"นี่ ... " ใบหน้าของเจี้ยงเฉินเปลี่ยนไป เขารู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น. แม้ในการฝึกฝนทักษะ "หัวใจดั่งศิลา" เขาก็รู้สึกอึดอัดใจในช่วงเวลาที่น่าระทึกนี้.
ไม่ใช่เพราะเสียงที่คล้ายเสียงของมหาสมุทรนี้ และไม่ได้เป็นเพราะผลกระทบจากการแสดงทั้งหมด.
เป็นเพราะแสงที่คลุมเครือไม่ชัดเจน มันสว่างชัดเจนขึ้นในความมืด มันส่องแสงจ้าจากระยะทางไกลไปยังที่ที่พวกมันอยู่.
เกิดอะไรขึ้น?
อสูรร้ายขนาดใหญ่และแข็งแรงกำลังปรากฏตัวขึ้นรึ? เจี้ยงเฉินรู้สึกว่าการเต้นของหัวใจของเขาไม่สามารถควบคุมได้ มันเต้นเร็วขึ้นมาก. แม้ผลการปราบปรามของทักษะ "หัวใจดั่งศิลา" ก็ไม่สามารถควบคุมความรู้สึกของความตกใจและความกลัวนี้ได้.
เสียงฝีเท้าดังกึกก้อง!
ตึง ตึง ตึง !
เสียงเหมือนจังหวะกลอง ทำให้แก้วหูของเจี้ยงเฉินสั่นระรัว.
ฉากที่น่าทึ่งเกิดขึ้นในเวลาต่อมา. นกหงส์ทั้งหมดดูเหมือนกับกองทัพที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี,พวกมันเรียงแถวเรียงรายอย่างเรียบร้อยและหันหน้าไปทางทิศตะวันตก โดยขยายปีกของพวกมันเหมือนกับใบพัดสองใบที่ติดอยู่ด้านข้าง.
ในขณะนี้ แถวหนึ่ง แถวสอง มีอีกหลายแถวยาวไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ทั้งหมดเคลื่อนไหวเหมือนกัน กำลังก่อตัวขึ้นเป็นรูปสี่เหลี่ยมมุมฉาก!
เป็นภาพที่กระตุ้นให้รู้สึกหวาดกลัว และเป็นฉากที่เจี้ยงเฉินจะไม่ลืมไปตลอดชีวิตที่เหลือของเขา!
ทันใดนั้น เจี้ยงเฉินก็เห็นไฟสองดวงเหมือนโคมไฟปรากฏขึ้นทันทีในความมืดไปทางทิศตะวันตก.
ความรู้สึกที่แข็งแกร่งมากของการปรากฏตัวที่น่าเกรงขามทะลุผ่านนกทั้งฝูง และมันกำลังรีบเร่งมาข้างหน้าหลังจากนั้น.
นี่เป็นความแข็งแกร่งที่ไม่เคยได้รับความรู้สึกแบบนี้มาก่อน รัศมีที่เจิดจ้าที่แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญพลังลมปราณฉีก็ยังห่างไกลเมื่อเทียบกับสิ่งนี้. แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญพลังลมปราณฉีเป็นร้อยเป็นพันที่ใช้พลังร่วมกัน ก็ไม่อาจสร้างรัศมีที่เป็นประกายได้เช่นนี้!
"อสูรร้ายระดับสูงสุด?" เจี้ยงเฉินก็จำอะไรได้ขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว!
เขารู้แจ้งทันที. ว่าโคมไฟทั้งสองมีวิธีการอย่างไรในการส่องแสงประกาย? มันทั้งสองคือดวงตาของอสูรร้าย!
มันเป็นราชาของดินแดนนี้ ผู้ชี้ขาดแห่งดินแดนแห่งนี้!
เจี้ยงเฉินก็เข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างทันที และตอนนี้เข้าใจว่าทำไมเหล่านกหงส์ทองหงุดหงิดและมีท่าทางที่รุนแรงอย่างอุกอาจแต่ก็ยังไม่ได้ทำอะไรกับเขา.
ไม่ใช่ว่าพวกมันไม่ต้องการ แต่พวกมันกลัวที่จะทำ!
เพราะแม้กระทั่งนกหงส์ทองก็ต้องลดหัวที่หยิ่งผยองของพวกมันลงนอบน้อมและเจียมตัวเอง เหมือนทาสที่อยู่ข้างหน้าอสูรร้ายที่แข็งแกร่งมีพละกำลังมหาศาลนี้.
นี่คือท่าทางในการแสดงความจงรักภักดีต่ออสูรตัวนี้!
เขาพยายามใช้ทักษะ"หัวใจดั่งศิลา" อย่างต่อเนื่อง เขาเพ่งจิตใจอย่างมากที่สุด เจียงเฉินพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อยับยั้งความกระวนกระวายใจและความกลัวของเขา.
เขาไม่กลัวความตาย แต่ไม่ต้องการที่จะตายในลักษณะที่น่าเกลียดมากเกินไป และสัตว์ร้ายเหล่านี้จะคอยดูถูกเขา.
ในที่สุดเขาก็สามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเป็นสัตว์ขนาดใหญ่ที่มีขนาดสูงมหึมา. หัวของมันก็เหมือนมังกร แต่ร่างของมันขาดหนังที่มีเกล็ดของมังกร.
มันมีขาแต่ไม่ใช่กรงเล็บของมังกร.
พื้นดินจะสั่นสะเทือนหากมันย่างเท้าเดินเพียงก้าวเดียว.
เสียงดังตึง ตึง !
จังหวะนี้ การปรากฏตัวนี้ มันทำให้ทุกอย่างสั่นสะเทือนแม้กระทั่งอวัยวะภายในของเจี้ยงเฉิน จนทำให้เขารู้สึกไม่สบายอย่างผิดปกติ!
แสงเจิดจ้าของอสูรตัวนี้ทำให้ลมหายใจของเจี้ยงเฉินเข้าออกอย่างรวดเร็ว. ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าเขาเป็นวิญญาณของบุตรชายของจักรพรรดิสวรรค์ เขาอาจจะถูกฆ่าตายด้วยแสงรัศมีของอสูรตัวนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้สบตา.
มนุษย์งั้นรึ? อสูรขนาดใหญ่ตัวนี้ในที่สุดก็หยุดเดินและแม้แต่เลียนแบบภาษามนุษย์!
เจี้ยงเฉินเป็นคนที่ได้รับโอกาสอันยิ่งใหญ่มากกว่าใคร ๆ และเขาก็กลับมามีสีหน้าปกติทันทีหลังจากที่ต้านทานคลื่นแสงแห่งรัศมีนี้. เขากำลังจะเปิดปากของเขา เมื่อมีความคิดบางอย่างพุ่งเข้ามา. เขาดัดลิ้นของเขาและเริ่มพูดภาษาโบราณของอสูร "โอ้ สหายตัวใหญ่ เจ้าเป็นราชาแห่งอุโมงค์ใต้ดินไร้พรมแดนรึเปล่า?"
หืม?” ดวงตาที่เหมือนโคมไฟของอสูรตัวใหญ่กระพริบไปมา. มันเกือบจะสงสัยตัวเอง ราวกับว่าหูของมันได้ยินบางอย่างผิดพลาดไป. มนุษย์คนนี้สามารถพูดภาษาของสัตว์ได้ด้วยรึ?
ยิ่งไปกว่านั้นเป็นภาษาโบราณอันสูงส่งของอสูรร้าย เขาไปเรียนรู้มาจากที่ไหนกัน?
"ข้าถามเจ้าว่า เจ้าเป็นราชาแห่งอุโมงค์ใต้ดินไร้พรมแดนรึเปล่า?" เจี้ยงเฉินถามอีกครั้งในภาษาของอสูรร้าย.
"เจ้ารู้ภาษาของอสูรได้อย่างไรกัน?" อสูรภูตถามเขาอย่างประหลาดใจ.
"ข้ารู้หลายภาษา แต่เจ้ายังไม่ได้ตอบคำถามของข้า" เจี้ยงเฉินยังคงใช้ภาษาโบราณของอสูรร้าย.
"น่าสนใจ เจ้ามีวิธีการที่น่าสนใจมาก! อสูรไม่คิดว่ายังมีคนที่เข้าใจภาษาโบราณของสัตว์หลงเหลืออยู่อีก! " อสูรจิตวิญญาณประหลาดนี้จะรู้ได้อย่างไรว่านับล้านล้านปีในชีวิตที่ผ่านมาของเจี้ยงเฉิน มันเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานและบางครั้งก็น่าเบื่อ. เขาศึกษาทุกสิ่งอย่างละเอียดในทุกเรื่อง และหากเรื่องนั้นน่าสนใจเขาก็จะศึกษาและอ่านตำราจนเข้าใจในทุกรายละเอียดของเรื่องนั้น.
"ราชา?" อสูรภูตส่ายหัว. ข้าเป็นแค่หัวหน้าที่รับผิดชอบด้านนอกสุดของห้องที่สี่นี้. ข้าไม่ได้เป็นหนึ่งในผู้นำที่ยอดเยี่ยมในห้องที่สี่. ราชา? ฮ่า ฮ่า. ข้าไม่ได้มีสิทธิ์ที่จะรู้ด้วยซ้ำ! "
"ไม่ได้สิทธิ์ที่จะรู้?" เจี้ยงเฉินรู้สึกตกใจจนไม่ขยับตัว.
มันเป็นเรื่องจริง ว่าแต่ว่าเจ้าเป็นมนุษย์ เจ้ารู้จักภาษาโบราณของอสูรร้ายได้อย่างไร? " อสูรภูตตัวนี้ยังรู้ภาษาโบราณอีกเล็กน้อย แต่ก็ไม่ค่อยชำนาญ เพราะฉะนั้นมันจึงอยากรู้อยากเห็นเรื่องที่เจี้ยงเฉินสามารถเข้าใจภาษาโบราณได้อย่างไม่น่าเชื่อ.