spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

"เจี้ยงเฉิน ข้ายอมรับว่าเจ้าเป็นอัจฉริยะ!"

ในความมืด เสียงแหบที่น่าสยดสยองของหัวหน้าดังขึ้นมาอีกครั้ง เสียงของเขาอยู่ห่างออกไป ในน้ำเสียงนั้นไม่มีอารมณ์ใด ๆ ราวกับว่าการตายของสามพี่น้องของเขาเป็นเหมือนมดสามตัวที่โดนเหยียบ ไม่มีค่าพอที่จะกระตุ้นอารมณ์ใด ๆ ในหัวใจของเขาเลย.

"เจ้าฆ่าคนสามคนที่เป็นผู้เชี่ยวชาญพลังลมปราณฉี แม้ว่าเจ้าจะใช้กลอุบายเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ก็ต้องยอมรับว่าข้าได้ประเมินวรยุทธ์ของเจ้าต่ำไป"

"อย่างไรก็ตาม เจ้าได้รับบาดเจ็บสองครั้ง และตอนนี้เจ้าเป็นลูกศรที่จะได้บินเป็นครั้งสุดท้าย อุโมงค์ใต้ดินนี้ถูกกำหนดให้เป็นที่ฝังศพของเจ้า ข้าขอสาบานด้วยชื่อของสำนักนักฆ่าดาบเทวดา ข้าจะฆ่าเจ้าด้วยการทรมานเจ้าช้า ๆ เพื่อให้เจ้าได้ลิ้มรสชาติของความสิ้นหวังอย่างแท้จริงก่อนที่เจ้าจะตาย! "

"ฆ่าข้ารึ?" เสียงของเจี้ยงเฉินก็ฟังดูเย็นชาในที่มืด "ก่อนหน้านี้ไม่นานพวกเจ้ามีกันอยู่สี่คนและพวกเจ้าทั้งสี่ยังไม่ประสบความสำเร็จ แล้วตอนนี้อะไรที่ทำให้เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถฆ่าข้าได้เพียงลำพัง?"

สี่? เหลือเพียงหนึ่ง?” หัวหน้านักฆ่าหัวเราะเยาะ. "เจ้าคิดว่ามันเป็นเหมือนเกมตัวเลขเมื่อนักฆ่าฆ่าคน? บางครั้งคนมากเกินไปก็เป็นภาระ "

"เจ้ากำลังพยายามเป็นสุดยอดนักพูด? ขอโทษด้วยข้าไม่มีอารมณ์มาเล่นด้วย! "

เจี้ยงเฉินได้ยกเท้าขึ้นอีกครั้งในขณะที่เขาพูด ด้วยการหยั่งรู้โดยสัญชาตญาณอันแข็งแกร่งของทักษะ "หัวใจดั่งศิลา" เขาก็สามารถรู้ได้ทันทีว่าธนูของฝ่ายตรงข้ามกำลังพุ่งมาในพื้นที่ที่เขาอยู่อีกครั้ง.

ถือว่าโชคยังเข้าข้างเจี้ยงเฉิน เพราะในพื้นที่นี้มีหินรูปร่างแปลกนับไม่ถ้วน กำแพงหินกีดขวาง และโขดหินที่ยื่นออกมาเรียงรายกันเป็นแถวคอยป้องกันเขาจากลูกศรของฝ่ายตรงข้าม.

อย่างไรก็ตาม เจี้ยงเฉินก็ยังไม่กล้าที่จะวางใจ.

แรงกดดันจากสิบเอ็ดเส้นชีพจรของพลังลมปราณฉี เหมือนดาบคมที่แขวนอยู่เหนือศีรษะของเขา สามารถตกลงมาฆ่าเขาได้ตลอดเวลา !

เขาไม่สามารถละเลยความปลอดภัยได้เลยแม้เพียงเสี้ยวลมหายใจ โดยเฉพาะเมื่อการบาดเจ็บของเขายังไม่ได้รับการเยียวยาอย่างเต็มที่.

เขาได้ยินเสียงของคันธนูอีกครั้ง.

เจียงเฉินได้ก้าวเท้าของเขา แต่ก็ต้องหยุดชะงักหลังจากนั้น.

สัญชาตญาณของทักษะหัวใจดั่งศิลาไม่ได้จับร่องรอยของความยิ่งใหญ่ที่กำลังจะมาโจมตีในช่วงเวลาที่เปราะบาง.

"ไม่มีลูกศร ? หรือเขาแค่ดึงสายธนู? " ความคิดต่าง ๆ ปรากฏอยู่ในใจเจี้ยงเฉิน.

เขาได้ยินเสียงของคันธนูอีกครั้ง.

เจี้ยงเฉินยังคงยืนอยู่กับที่เหมือนกับภูเขาที่ไม่มีใครสามารถเคลื่อนย้ายได้ เขากำลังเข้าไปสู่วรยุทธ์ที่ยิ่งใหญ่และสูงที่สุดของทักษะหัวใจดั่งศิลา. ราวกับว่าการเปลี่ยนแปลงทุกนาทีของสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นไม่อาจหนีพ้นจากการรับรู้ของเขาได้.

เจี้ยงเฉินนึกถึงเรื่องเล่า เรื่องราวของนกที่ถูกทำให้ตกใจเพียงเพราะเสียงดีดของสายธนู.

หัวหน้านักฆ่าคิดว่าข้าเป็นนกที่หวาดกลัวสินะ? เขาเพียงแค่ดึงคันธนูอย่างเดียวโดยไม่ยิงลูกธนู เพื่อที่จะให้วิญญาณการต่อสู้ของข้าลดลงและทดสอบความกลัวของข้า? "

เจี้ยงเฉินก็เข้าใจอะไรบางอย่างทันที และรอยยิ้มอันเยือกเย็นก็เผยออกมาจากมุมปากของเขา "ถ้าข้าไม่ได้ฝึกฝนทักษะ 'หัวใจดั่งศิลา' และความแข็งแกร่งทางจิตของข้าไม่มั่นคงพอ ข้าคงจะได้รับผลกระทบจากมายากลนี้"

ติ้ว, ติ้ว !

มีเสียงดังของคันธนูอย่างต่อเนื่อง!

เจี้ยงเฉินเคลื่อนไหวครั้งนี้!

มีเสียงจริงและเสียงหลอกผสมผสานกันกับเสียงดังของคันธนู สองเสียงเป็นเสียงหลอกและอีกหนึ่งเป็นเสียงจริง เสียงที่เกิดขึ้นระหว่างกลางคือเสียงการโจมตีของลูกศรจริง!

ของจริงและของปลอม.

กล่าวได้ว่า หัวหน้านักฆ่ามีความเข้าใจอย่างละเอียดในการโจมตีทางจิตใจ และเขาเข้าใจอย่างลึกซึ้งถึงวิธีการล่า.

น่าเสียดายที่เขาต้องเจอกับเจี้ยงเฉิน ซึ่งเป็นฝ่ายตรงข้ามที่มีจิตใจที่แข็งแกร่งมาก.

ลูกศรดอกนี้ทำให้กำแพงหินแตกเป็นเศษฝุ่นกระจายไปทั่ว.

"กระแสและการปะทุของพลังลมปราณฉี.! ใช่สิ เขามีระดับสิบเอ็ดเส้นชีพจรของพลังลมปราณฉี! " เจี้ยงเฉินรู้สึกทึ่งกับพลังของลูกศรนี้เช่นกัน.

เขาต้องยอมรับว่าฝ่ายตรงข้ามของเขาค่อนข้างแข็งแกร่ง.

แม้ว่าเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บ ถ้าเขาต้องเผชิญหน้ากับบุคคลนี้และต้องต่อสู้กับเขา วิธีเดียวที่จะเป็นไปได้มากที่สุดคือการหนีเอาตัวรอด.

เป็นเรื่องที่ดีที่อุโมงค์ใต้ดินไร้พรมแดนเชื่อมกับหลายเส้นทาง และเป็นโลกใต้ดินที่ไม่มีที่สิ้นสุด.

"ด้วยพละกำลังของข้า มันจะเป็นเรื่องยากมากและดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ที่จะข้าจะสังหารชายคนนี้. เขาเป็นนักฆ่า และมีเวลามากพอที่จะเล่นตลกกับข้า แต่ข้ามีภารกิจที่จะต้องทำให้สำเร็จ ถึงแม้ว่าข้าจะต้องหาไข่มุกจิตวิญญาณสีเขียวเพิ่มอีกไม่กี่เม็ด แต่เวลาเกือบครึ่งเดือนนั้นก็ผ่านไปแล้ว ถ้าข้าต้องเสียเวลาเพิ่มไปกับเขา มันจะเป็นเรื่องที่รุนแรงมาก ถ้าข้าไม่สามารถทำภารกิจได้สำเร็จ "

แม้ว่าเจี้ยงเฉินจะเกลียดชายคนนี้จนสุดขั้วหัวใจ แต่มีเหตุผลบางอย่างบอกกับเขาว่ามันจะเสียเวลาและความพยายามอย่างมาก ถ้าเขายังคงพัวพันกับชายคนนี้ เขาถูกรุมเร้าด้วยอันตรายจากทุกด้าน และมันก็ยากที่จะโจมตีหัวหน้านักฆ่าได้.

จากตำรากลศึกทั้งสามสิบหกข้อ กลยุทธ์สุดท้ายเรียกว่าโจ่วเหวยซ่าง มันคือการหลบหนีในวันนี้เพื่อไปตั้งหลักและวางแผนต่อสู้ใหม่ในวันหน้า เป็นกลยุทธ์ที่ดีที่สุดในตอนนี้.

"มันยากมากที่จะหนีรอดจากการไล่ล่าของชายคนนี้. สภาพพื้นที่ในห้องที่สามเป็นที่สูงชันมีอันตราย แต่ก็ทำให้ซ่อนตัวได้ง่ายขึ้น. สภาพพื้นที่ในห้องนี้ไม่ค่อยซับซ้อนเหมือนห้องที่หนึ่งและห้องที่สอง. มันจึงยิ่งยากที่จะหนีให้พ้นเขา"

เจี้ยงเฉินอยู่ในภาวะวิกฤติ.

ถ้าเขาคิดที่จะซ่อนตัวอยู่ในนี้ต่อไปและไม่สามารถฆ่าฝ่ายตรงข้ามได้ เขาก็จะกลายเป็นเหยื่อของอีกฝ่าย.

หนี? ด้วยความสามารถในการติดตามของนักฆ่าคนนี้ จะเป็นเรื่องที่ยากที่จะตัวเขาเองจะหลุดรอดไปได้จากนักฆ่าคนนี้ เมื่อเขาได้ตั้งเป้าไว้ที่เจี้ยงเฉินเรียบร้อยแล้ว. นอกจากนี้ในขณะนี้เจี้ยงเฉินยังมีไข่มุกวิญญาณที่ต้องเก็บรวบรวมเพิ่ม นี่เป็นเรื่องยากเช่นเดียวกับการปีนขึ้นไปบนฟ้า.

อีกสองวันต่อมา เจี้ยงเฉินซ่อนตัวอยู่หลังกำแพง เขาหอบหายใจถี่กระชั้น การไล่ล่าและการสู้รบในช่วงสองวันก่อนหน้านี้ทำให้เขาสูญเสียกำลังไปอย่างมาก.

ฝ่ายตรงข้ามแข็งแรงพอที่จะทำให้เจี้ยงเฉินรู้สึกเจ็บปวดเหมือนโดนแทงที่หลัง.

ในสองวันนี้ เจี้ยงเฉินใช้กลยุทธ์มากมายและพยายามคิดแผนการต่าง ๆ อย่างไม่ลดละ.

แต่คนนี้ก็เหมือนผีตั้งแต่ต้นจนจบ เขาสามารถรับมือได้ทุกกลยุทธ์ที่เจี้ยงเฉินใช้ เขาสามารถติดตามเขาในระยะทางที่ไม่ไกลเกินไปและไม่ใกล้เกินไป.

เจี้ยงเฉินพยายามที่จะโจมตี แต่เขาก็ตอบโต้กลับมาทุกครั้ง. การโจมตีด้วยธนูและลูกศรของเขาดุเดือดและแม่นยำมาก และสามารถยับยั้งการตอบโต้ของเจี้ยงเฉินได้อย่างมั่นคง.

ถ้าเขาต้องการที่จะจัดการฝ่ายตรงข้ามด้วยการต่อสู้ทั่วไป การเคลื่อนไหวของหัวหน้านักฆ่าไม่ได้เร็วกว่าเขา แต่ก็ไม่ได้ช้าไปกว่าเขาเช่นกัน.

เขาไม่สามารถจัดการฝ่ายตรงข้ามได้ขณะที่เขาต้องซ่อนตัว เขาต้องรีบเร่งทำอะไรสักอย่าง เขาพยายามพรางตัวและอำพรางฝีเท้าของเขา.

เจี้ยงเฉินสงสัยว่าฝ่ายตรงข้ามจะต้องมีวิธีพิเศษในการติดตามร่องรอยของเขา.

เขาไม่สามารถหนีรอดจากการไล่ล่าของเขาได้และไม่สามารถเอาชนะเขาได้เช่นกัน.

หลังจากสองวันที่ต้องหนีและซ่อนตัว เจี้ยงเฉินรู้สึกเหนื่อยล้า. เป็นสิ่งที่ดีที่เขาเตรียมโอสถแก้อาการต่าง ๆ ไว้มากมาย.

โอสถแห่งชะตากรรมสวรรค์ทำให้ให้เขาได้รับการรักษาจากอาการบาดเจ็บเจ็ดถึงแปดส่วนในสิบส่วน

โอสถแห่งท้องทะเลลึกช่วยให้การฟื้นตัวของพลังลมปราณฉีที่หายไปเป็นไปอย่างง่ายดายรวดเร็ว.

ด้วยความช่วยเหลือของโอสถเม็ดเหล่านี้ แม้ว่าเจี้ยงเฉินอาศัยอยู่อย่างต่อเนื่องในยามตกต่ำ แต่เขาก็ยังไม่สามารถเอาชนะได้อีก.

"เจี้ยงเฉิน มันทำให้รู้สึกดีมากใช่ไหมที่อยู่ในสภาพวิตกกังวลและลุกลี้ลุกลนอยู่ตลอดเวลา?" เสียงแหบห้าวเหมือนเสียงผีคอยหลอกหลอนดังขึ้นอีกครั้ง.

"ใครจะคิดว่าเจ้าจะสามารถทนได้นานขนาดนี้. ข้าชื่นชมเจ้าเป็นอย่างมากและข้าก็รู้สึกตื่นเต้น. เจ้าเป็นเหยื่อที่ทำให้การล่าสัตว์และการทรมานมีความหมายมากขึ้น "

"อย่างไรก็ตาม ทุกอย่างจะสิ้นสุดที่นี่ในวันนี้."

หัวหน้านักฆ่าไม่ลืมที่จะโจมตีจิตใจของเหยื่อของเขาในเวลาที่ไม่ทันตั้งตัว ในสายตาของเขา เหยื่อที่อยู่ภายใต้สภาวะแห่งความกลัวตลอดเวลาไม่แตกต่างจากนกที่ขวัญเสียเพียงเพราะเสียงดีดของสายธนู.

โจมตีจิตใจ ลอบทำลายจิตวิญญาณของการต่อสู้ จนเหยื่อในที่สุดก็ประสบกับความพ่ายแพ้ทางจิตและถูกเขาทรมานจนตาย.

หัวใจของเจี้ยงเฉินเปรียบเสมือนศิลา. แม้ว่าจากสภาพการณ์แล้วเขาจะเสียเปรียบหัวหน้านักฆ่าอย่างเห็นได้ชัด และในขณะนี้เขาก็รู้สึกว่าตัวเองเลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปทั้งตัว สภาพที่เลวร้ายเหล่านี้ทำให้ความกล้าหาญของเขาเพิ่มขึ้น ในขณะที่การสู้รบกำลังจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง.

"เจ้าเป็นนักฆ่า แต่มีปากที่พูดมากของผู้หญิง มาเลยฆ่าข้าสิ ถ้าเจ้ามีความสามารถที่จะทำได้ ถ้าเจ้าไม่ทำข้าจะทำให้เจ้าเสียเวลาต่อไปในสถานที่นี้. ลองดูกันว่าใครจะอยู่ได้นานที่สุด "

เจี้ยงเฉินไม่สนใจที่จะปกปิดร่างกายของเขาอีกต่อไป เขาไม่กลัวที่จะถูกซุ่มโจมตีโดยธนูและลูกศรของฝ่ายตรงข้ามอีกต่อไป ตราบเท่าที่เขายังคงรักษาระยะห่างที่เหมาะสมไว้ได้.

ทั้งสองค่อนข้างคุ้นเคยกับวิธีการต่อสู้ของอีกฝ่ายหลังจากที่ต้องไล่ล่ากันมาหลายวัน.

"ใครจะอยู่ได้นานที่สุด? เจ้าคิดว่าเจ้ามีเวลามากพอที่จะใช้มันโดยเปล่าประโยชน์รึ มีเวลาเหลือไม่มากน่าจะสักหนึ่งเดือนจากเวลาที่กำหนดไว้. เจ้าสามารถเสียเวลาได้หรือไม่ " หัวหน้านักฆ่าหัวเราะอย่างสบายใจ.

เวลาหนึ่งเดือน? ไม่ใช่ว่าเจ้าเพิ่งพูดว่ามันจะสิ้นสุดวันนี้? เจ้ากำลังตบหน้าตัวเองอยู่รึเปล่า? " เจี้ยงเฉินหัวเราะเยาะ.

"เจ้าพูดจาพล่อย ๆ!" เสียงหัวเราะหยาบคายฟังดูน่าขนลุก. "อย่างไรก็ตามเจ้าอาจไม่ได้รู้ว่าเจ้าได้เดินเข้าไปในสถานที่ที่จะเป็นหลุมฝังศพของเจ้าเรียบร้อยแล้ว?"

ความคิดของเจี้ยงเฉินแล่นออกมา. สัญชาตญาณบอกเขาว่าดูเหมือนจะมีความจริงบางอย่างในคำพูดของฝ่ายตรงข้าม.

ทันใดนั้น หัวใจของเจี้ยงเฉินก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง. ทักษะหูของเทพแห่งลมประจิมกระตุกเล็กน้อย. มีเสียงของสองฝีก้าวจากทิศตะวันออกและทิศตะวันตก.

และมีพลังที่น่าสะพรึงกลัวแฝงอยู่เบื้องหลังฝีเท้าเหล่านี้ ซึ่งเป็นพลังที่แข็งแกร่งเมื่อเทียบกับผู้เชี่ยวชาญพลังลมปราณฉี!

ความรู้สึกแปลก ๆ บ่งชี้ชัดว่าเขาคุ้นเคยกับเจ้าของฝีเท้าทั้งสอง.

'ใช่แล้วพวกมันนั่นเอง!' เจี้ยงเฉินตกใจ.

เจี้ยงเฉินไม่ได้เห็นทั้งสองคนนับตั้งแต่เข้าสู่อุโมงค์ใต้ดินไร้พรมแดน. ในที่สุดพวกเขาก็จะเปิดเผยตัวเองในตอนนี้?

หลงหยินเย หลงยู่ซื่อ!

ทายาททั้งสองของขุนนางแห่งมังกรทะยาน!

"เจี้ยงเฉิน สภาพของเจ้าช่างเลอะเทอะเสียจริง" เสียงของหลงหยินเยดังมาจากหนึ่งร้อยเมตรของทางทิศตะวันออก.

"เจี้ยงเฉิน วันนั้นในเมืองหลวงข้าได้ให้โอกาสสุดท้ายกับเจ้าแล้ว" เสียงสูงตระหง่านของหลงยู่ซื่ออยู่ในระดับสูง. "เจ้าไม่ยอมรับมันและตัดสินใจที่จะเป็นศัตรูกับข้า"

"เราสามารถบดขยี้เจ้าได้ถ้าเจ้าต่อต้านตระกูลมังกรทะยานของข้า. เจี้ยงเฉิน เผชิญหน้ากับความตายของเจ้าซะ! "

พี่น้องตระกูลหลงหมุนเวียนพลังลมปราณฉีของตัวเองสะท้อนกันและกันด้วยแรงผลักดันที่น่ากลัว. พวกเขาทั้งสองเป็นผู้เชี่ยวชาญพลังลมปราณฉีแล้ว!

พี่น้องตระกูลหลง ลูกสมุนทั้งสามคนของข้าถูกเจี้ยงเฉินฆ่าตาย. ข้าตัดสินใจที่จะเพิ่มราคาเป็นสองเท่าสำหรับการทำภารกิจครั้งนี้ "

หัวหน้านักฆ่าพูดด้วยเสียงช้า ๆ.

เสียงของหลงหยินเยเย็นชามาก. "ซื่อชาน อย่ามาเรียกร้องอะไรอีก เจ้าก็ได้สิ่งที่เจ้าต้องการแล้ว. ราคาที่เราให้กับเจ้ามันก็เป็นราคาสองเท่าของราคาจริงอยู่แล้ว "

"ใช่ เจ้าได้ให้เราคาเราสองเท่า แต่พี่น้องของข้าต้องสูญเสียชีวิตของพวกเขา. ควรมีการชดเชยบางอย่างเหมาะสมใช่หรือไม่? " หัวหน้านักฆ่าเปลี่ยนน้ำเสียงไปมาอย่างรวดเร็วเหมือนลมและก้อนเมฆที่หายวับไปในชั่วขณะ.

"เจ้ากำลังพยายามที่จะทำลายสัญญา?" เสียงของหลงหยินเยลดลง

"เรื่องนั้นเจ้าเป็นคนตัดสินใจ. เจ้าสามารถเลือกที่จะไม่ยอมรับ. ข้าสามารถเลิกงานนี้ได้. ไม่ใช่ว่าข้าจะคุยโม้ถึงความสามารถของเจี้ยงเฉิน แต่ทันทีที่ข้ายอมปล่อยมือจากเขา เขาก็จะหลบหนีไปเหมือนปลาไหลที่ลื่น การจะจับมันไม่ใช่เรื่องง่าย เจ้าคิดไม่ถึงหรอกว่าข้าใช้พลังและความพยายามมากแค่ไหนสามวันที่ผ่านมาเพียงเพื่อกักขังเขาไว้! "

หลงหยินเยและหลงยู่ซื่อมองตากัน หลงยู่ซื่อพยักหน้าในที่สุด "เอาล่ะเราจะทำตามที่เจ้าพูด. เราจะเพิ่มราคาเป็นสองเท่าอีกครั้ง แต่เจ้าจะถ่วงเวลาโดยการทำเป็นว่าเจ้าเหนื่อยล้าไม่ได้ถ้าเจ้ายังทำงานไม่เสร็จ! "

"ถ่วงเวลา? ข้า ซื่อชาน ดูเหมือนคนที่จะรับเงินขณะที่ยังทำงานไม่เสร็จงั้นรึ? "

ในขณะที่เขาพูด เขายิงลูกศรและส่งมันบินไปเหมือนดาวตกที่พุ่งตรงไปยังสถานที่่ที่เจี้ยงเฉินซ่อนตัว.

"เจี้ยงเฉิน,ตายซะ!"

"ฆ่าเขา !"

หลงหยินเยและหลงยู่ซื่อร่วมมือกันและทะยานไปหาเขาจากทั้งสองด้าน.

ความลึกซึ้งของทักษะของผู้เชี่ยวชาญถูกเปิดเผยเมื่อเขาเคลื่อนไหว.

ตัวอักษรโบราณลึกลับส่องแสงระยิบระยับจากดาบของหลงหยินเย เผยให้เห็นรังสีของแสงสีทองเข้มที่ปรากฏขึ้นอย่างน่ากลัว.

หลงยู่ซื่อมีดาบสั้นที่ส่องประกายด้วยแสงสีเขียวที่โดดเด่น. พื้นผิวของดาบสั้นถูกห้อมล้อมด้วยกระแสอากาศสีเขียว ก่อตัวขึ้นมาในรูปแบบของนกฟีนิกซ์สีฟ้า.

เมื่อหัวหน้านักฆ่าเห็นอย่างนี้ เขาก็ตะโกนออกมาว่า "อาวุธแห่งจิตวิญญาณในตำนาน! เจ้า พวกเจ้ามีอาวุธแห่งจิตวิญญาณในตำนานทั้งสอง! "

เจี้ยงเฉินก็รู้แจ้งอย่างทันทีทันใดเมื่อได้ยินคำว่า "อาวุธแห่งจิตวิญญาณในตำนาน" ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย. พี่น้องตระกูลหลงครอบครองอาวุธแห่งจิตวิญญาณในตำนาน!

ในช่วงเวลาสักครู่หนึ่ง ดาบเล่มใหญ่ของหลงหยินเยก็เริ่มทะลุผ่านอากาศ. ตัวอีกษรสีทองเข้มด้านนอกของดาบเริ่มขยายอย่างไม่มีที่สิ้นสุด มันหมุนวนทำให้มีแสงสีทองอันงดงามเปล่งออกมาและก่อตัวเป็นวัตถุที่น่ากลัว. มันเหมือนกับว่ามีมังกรสีทองที่มีห้ากรงเล็บอยู่บนขอบของใบมีดที่พร้อมจะจู่โจมอย่างโหดเหี้ยม.

ดาบสั้นของหลงยู่ซื่อส่องแสงประกายด้วยแสงสีเขียว ทำให้พลังลมปราณฉีอยู่ในรูปร่างของมังกรสีฟ้า. มันสร้างตัวเป็นรูปลำแสงที่ตกลงมาและแทงตรงไปยังส่วนที่สำคัญของท้องและหน้าอกของเจี้ยงเฉิน.

เขาถูกรุมล้อมจากสามด้าน.

ด้านหน้าคือลูกศรที่ถูกยิงออกมาด้วยพลังเต็มรูปแบบของสิบเอ็ดเส้นชีพจรของพลังลมปราณฉี!

ด้านซ้ายและด้านขวามีผู้เชี่ยวชาญพลังลมปราณฉีน้องใหม่และพลังอันสยองขวัญจากอาวุธแห่งจิตวิญญาณในตำนานของพวกเขา!

สถานการณ์ที่เต็มไปด้วยอันตราย. เจี้ยงเฉินโดนไล่ต้อนจนเข้าสู่สถานการณ์ที่สิ้นหวังภายในพริบตา!