spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

เมื่อเขาได้ใช้ทั้งสามทักษะจนสุดความสามารถ,ในที่สุดเขาก็พบเบาะแสของเงื่อนงำในหมู่ต้นไม้. กลุ่มของพุ่มไม้นี้มีความแตกต่างเล็กน้อยจากบริเวณที่อยู่ข้างหน้า.

พุ่มไม้นี้พาดทแยงมุมไปในทิศทางเดียวกัน. เห็นได้ชัดว่ามีบางสิ่งผ่านไปทางนี้และทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงนี้ขึ้น.

ด้วยความสามารถที่ชาญฉลาดของทักษะนัยน์ตาของพระเจ้า เจี้ยงเฉินจึงพบรอยเท้าไม่กี่รอยในบริเวณโดยรอบ - มันดูจางมากจนแทบจะไม่สามารถแกะรอยได้.

รอยเท้าเหล่านี้ถูกปกปิดเป็นอย่างดี. เจี้ยงเฉินแกะรอยตลอดเส้นทางและตามพวกเขาไปยังป่าไม้ไผ่ขนาดใหญ่. ร่างกายของเจี้ยงเฉินเป็นเหมือนลิงจ๋อขณะที่เขาเหวี่ยงผ่านก่อไม้ไผ่นั้น เขายังคงค้นหาทุกซอกทุกมุมและไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ.

ในที่สุดหลังจากผ่านไป 2 เค่อ (30 นาที) เจี้ยงเฉินปรากฏตัวต่อหน้าทางเข้าห้องใต้ดินลับลึกเข้าไปในป่าไม้ไผ่.

เจี้ยงเฉินหยิบมีดบินเล่มหนึ่งออกมา และลอบเข้าไปตามเส้นทางของห้องใต้ดินลับ.

ยิ่งเขาเข้าไปลึกเท่าใดเขาก็รู้สึกว่าเหมือนมีนมีอีกโลกหนึ่งอยู่ในใต้ดินนี้. ทางเข้ามีขนาดเล็ก แต่ก็มีพื้นที่กว้างใหญ่เมื่อเดินเข้าไปด้านใน.

สิ่งที่เจี้ยงเฉินได้คาดไม่ถึงอย่างสิ้นเชิงคือบริเวณกว้างใหญ่ไพศาลนี้เป็นสำนักลึกลับใต้ดิน. สำนักนี้ดูไม่ใหญ่มาก แต่ก็พร้อมไปด้วยเครื่องตกแต่งทั้งหมดที่ควรมี.

เตียงหยกขนาดใหญ่ตั้งอยู่ที่ส่วนท้ายของสำนัก.

แต่ฉากที่น่าตกใจมากยิ่งขึ้นก็คือสิ่งที่อยู่บนเตียงหยก.

นายหญิงหยกอยู่ที่นั้นเปลือยกายและถูกวางไว้ตรงกลางของเตียง. ไม่มีเสื้อผ้าที่ฉีกขาดบนร่างของนาง และส่วนต่าง ๆ ของร่างกายของนางถูกเปิดเผย.

หกสาวกสาวของกลุ่มทิศเหนือถูกวางไว้ข้างนายหญิงหยกทั้งซ้ายและขวา. ทั้งสามคนที่อยู่ทางซ้ายมือก็ถูกทำให้เปลือยโดยไม่มีร่องรอยของการโดนทำร้ายบนร่างกายของพวกนาง.

ชุดผ้าไหมของสามสาวกทางด้านขวาถูกปลดออกบางส่วน. ถึงแม้ว่ามันจะไม่ถูกปลดออกทั้งหมด แต่ส่วนสำคัญหายไปและมีควันลอยออกมา. ทุกคนรวมทั้งเว่ยซูฉีต่างก็แสดงออกถึงความตกใจและสยดสยองขณะมองดูคนที่ยืนอยู่ที่ด้านหน้าของเตียง.

คนนั้นเป็นศิษย์กิตติมศักดิ์ที่ทำหน้าที่เป็นคนส่งสาสน์.

เจี้ยงเฉินไม่รีบร้อนที่จะเปิดเผยตัวเอง. เขาแอบอยู่ไกลออกมา ศิษย์กิตติมศักดิ์ยังไม่เห็นเขาเช่นกัน.

"ฮะ ฮะ ยิ่งเสี่ยงเท่าไหร่ ผลตอบแทนก็ยิ่งมีค่า. ฮ่า ฮ่า หญิงแก่และหญิงสาวของกลุ่มทิศเหนือของสำนักดาวจรัสฟ้าอยู่ในน้ำมือข้าแล้ว. ฮ่า นี่เป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ! "

เสียงของบุคคลนั้นฟังดูวิปลาสและน่าสยดสยอง. ดวงตาชั่วร้ายกวาดไปทั่วร่างกายที่ดึงดูดใจในขณะที่เขาส่งเสียงคำรามต่ำเหมือนเสียงของสัตว์ร้าย.

เหล่าสาวกสาวเป็นผู้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ด้วยพลังเต๋า แต่ละคนมีมีรูปลักษณ์และสง่างดงาม. โดยเฉพาะนายหญิงหยก- รูปร่างของนางดูงดงามยิ่งกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับสาวกสาว.

ถ้าเหล่าสาวกสาวเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นดอกไม้ที่ผลิดอกแล้ว นายหญิงหยกเป็นดอกไม้สดที่บานสะพรั่งมีประสบการณ์ความรู้สึกของหญิงสาวที่แต่งงานแล้ว.

"ข้าควรจะจัดการคนแก่ก่อนหรือลิ้มรสชาติหญิงสาวเสียก่อน?"

ชายคนนั้นยิ้มอย่างชั่วร้าย แต่สายตาของเขาหยุดลงที่เว่ยซูฉี. "ตุ๊กตาตัวนี้มีความอ่อนโยนและสละสลวยและหน้าแดงเวลาพูด. นางต้องมีรสชาติที่โดดเด่นโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้ลิ้มลอง. นางคือคนนั้น."

ชายคนนั้นก้มลงขณะที่เขาพูดและเริ่มที่จะถอดเสื้อผ้าของเว่ยซูฉี.

ดวงตาของเว่ยซูฉีแสดงออกถึงความหมดหนทาง และความกลัวสุดขีดเพราะน้ำตาของนางกลิ้งลงมาเหมือนลูกปัด.

เจี้ยงเฉินรู้ดีว่าจะเป็นเรื่องไม่ดีแน่ถ้าเขายังคงเฝ้าดูอยู่เช่นนี้.

เขาไอเบา ๆ เดินออกมาจากเงามืดและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "พี่ชาย เจ้าคิดจะเล่นสนุก เจ้าจะเพลิดเพลินกับสิ่งที่ยอดเยี่ยมเช่นนั้นเพียงลำพังได้อย่างไร?

คนนั้นรู้สึกราวกับโดนฟ้าแลบและร่างของเขาพรวดขึ้นไปยังมุมห้องทันที. มือของเขาคว้าด้ามดาบสั้นไว้ที่ดวงตาอันน่าสยดสยองของเขาถูกเจาะเข้าหาเจี้ยงเฉิน.

เจ้าเป็นใคร?

เจี้ยงเฉินหัวเราะ. "เจ้าคือเชินหลงหรอ? หรือศิษย์กิตติมศักดิ์ของเชินหลง? "

ชายคนนั้นหัวเราะอย่างรุนแรง. "เชินหลง? ศิษย์กิตติมศักดิ์ ? ฮ่า ฮ่าพวกเขาเป็นแค่ร่างกายที่ข้าใช้เพื่อล่าหญิงสาว. ถ้าเจ้าต้องการตามหาพวกเขา เจ้าก็ไปหาได้ที่ยมโลกเท่านั้น "

"นี่หมายความว่าเจ้าได้ฆ่าหัวหน้ากลุ่มทิศใต้ของสำนักดาวจรัสฟ้าเชินหลงเรียบร้อยแล้วงั้นหรือ? เจ้าปลอมตัวเป็นเชินหลงตั้งแต่เริ่มแรก? " เจี้ยงเฉินเข้าใจทุกอย่างแล้วตอนนี้.

เชินหลงและศิษย์ผู้ส่งสาสน์นั้นเป็นคนเดียวกันทั้งหมด และนั่นคือคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา. คนคนนั้นก็คือนักล่าพรหมจรรย์.

"ฮ่า ฮ่า, แล้วเจ้าเป็นใคร? เจ้าไม่คิดว่าเจ้ากำลังถามคำถามมากเกินไปหรือ? " เสียงของบุคคลนั้นมืดและเย็นขณะที่ดวงตาของเขาจ้องไปยังเจี้ยงเฉิน ดูเหมือนจะต้องการปิดผนึกเส้นทางหลบหนีทั้งหมดด้วยสายตาของเขาเพียงอย่างเดียว.

"นักล่าพรหมจรรย์ เจ้ากล้าที่จะล่าและเด็ดดอกไม้ที่บริสุทธิ์นี้อย่างไร้ยางอาย" เจี้ยงเฉินพูดอย่างเย็นชา.

เขากระพริบตาด้วยความประหลาดเล็กน้อย. "เจ้ารู้จักข้า? "....เหอ ? เจ้าเป็นหนึ่งในผู้รักษาประตูเมืองที่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นใช่หรือไม่? พยายามที่จะบังคับความยุติธรรมในนามของสวรรค์ ? "

"เจ้าพูดถูก" เจี้ยงเฉินยิ้ม

“คนโง่ เบาปัญญา.” รอยยิ้มแปลก ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นบนใบหน้าของนักล่าพรหมจรรยื. "ถึงแม้ว่าข้ายังไม่ได้พบกับคนนับพันที่พยายามทำความยุติธรรมในนามของสวรรค์ แต่ก็ได้พบอย่างน้อยแปดร้อย. คนเหล่านี้กำลังนอนหลับสนิทในยมโลก และเจ้าเป็นคนต่อไป "

"เจ้าค่อนข้างมั่นใจ" เจี้ยงเฉินยังยิ้ม.

"ทำไมข้าถึงจะไม่มีความมั่นใจต่อคนที่ตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง? เจ้ารู้ไหมว่าทำไมผู้หญิงเหล่านี้นอนอยู่ที่นี่โดยที่ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ? ทั้ง ๆ ข้ายังไม่ได้ปิดผนึกจุดเส้นชีพจรของพวกนาง. " นักล่าพรหมจรรย์ยิ้มสบายใจ.

"อะไรนะ " เจ้าหมายถึง ... ควันจากเทียนคือยาพิษ? " ใบหน้าเจี้ยงเฉินเปลี่ยนไปอย่างมาก.

"อย่างน้อยเจ้าก็ไม่ทึ่มจนเกินไป. เจ้าควรตาย ต้องตาย เพราะเจ้ารบกวนความสุขทางเพศของข้า. ให้หัวของเจ้าเป็นคำขอโทษ! "

นักล่าพรหมจรรย์ขยับตัวและร่างของเขาพุ่งไปข้างหน้าเหมือนผีปีศาจร้าย.

มีการกล่าวกันว่าวิชาตัวเบาของนักล่าพรหมจรรย์เป็นเรื่องที่ไม่ธรรมดาและการเคลื่อนไหวของเขาทำให้เขามีชื่อเสียง. ใบมีดสั้น ๆ ในมือของเขากลายเป็นประกายของแสงเย็นเมื่อมันสับไปที่คอของเจี้ยงเฉิน.

ร่างกายของเจี้ยงเฉินส่ายโงนเงนไปมาราวกับว่าเขาอาจล้มลงในเวลาไหนก็ได้.

สำหรับนักล่าพรหมจรรย์ นี่ดูเหมือนการดิ้นรนของเหยื่อและมันกระตุ้นความกระหายของเขาต่อไป.

"ตายซะ !" นักล่าพรหมจรรย์โบกใบมีดและแทงลง.

ฉากที่คาดไว้ไม่ได้เกิดขึ้น.

ดาบสั้นไม่ได้เข้าฟันลงบนคอ. พูดสั้นๆได้ว่า ดาบสั้นฟันอากาศที่ว่างเปล่า.

ฝ่ายตรงข้ามที่คึกคักและกระวนกระวายใจก็หายตัวไปในที่ที่เขายืนอยู่.

"อา , ไม่ดี!" ปฏิกิริยาของนักล่าพรหมจรรย์เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วขณะที่เขาพลิกร่างของตัวเอง วาดดาบสั้น ๆ ของเขาออกไปในพื้นที่ด้านหลังเขา.

ในขณะนี้แสงสว่างมาจากสถานที่ที่ระบุไม่ได้. มันก็เหมือนกับว่ามันไม่จำเป็นต้องระบุพื้นที่ เพราะมันทิ่มไปที่ลำคอของเขาทันที.

มีดบิน !

มุมที่สมบูรณ์แบบ การปาที่ไม่มีที่ติ.

มีดบินของเจี้ยงเฉินนั้นเบาบางเหมือนขนนกเมื่อมันลอยเข้าไปในอากาศ. มันแยกส่วนออกจากกันเมื่อบินเข้าไปในลำคอของนักล่าพรหมจรรย์.

นักล่าพรหมจรรย์จับคอไว้ในมือเมื่อดวงตาของเขาปูดขึ้นมาเหมือนปลาตาย. เขาจ้องไปยังเจี้ยงเฉินด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่น่าเชื่อ.

เขาไม่เคยคิดว่าเขาจะตายไปในสถานที่เช่นนี้.

เขาไม่เข้าใจ. ทำไมคนคนนี้ถึงไม่ตกเป็นเหยื่อพิษในเทียนควัน ? ทำไมคนผู้นี้สามารถหาสถานที่นี้ได้ง่ายและเข้าใจตัวตนของเขาอย่างละเอียด?

แต่นักล่าพรหมจรรย์จะไม่มีโอกาสได้พบคำตอบสำหรับสิ่งเหล่านี้ในชีวิตนี้อีกแล้ว.

เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าสำหรับนักเล่นแร่แปรธาตุที่ใช้เวลาหมกมุ่นอยู่กับการวิเคราะห์ทุกรูปแบบเช่นเจี้ยงเฉินในชาติที่ผ่านมาวิธีการวางยาพิษของเขา นักล่าพรหมจรรย์ก็คล้ายกับการละเล่นของเด็ก.

เจี้ยงเฉินเดินขึ้นมาและสงเคราะห์ร่างของนักล่าพรหมจรรย์ด้วยประกายของใบมีดเพียงหนึ่งจังหวะ หัวก็กระเด็นออกมา. เขาห่อมันไว้ในถุงผ้าที่เอวของเขาด้วยการเคลื่อนไหวที่ราบรื่นและหัวของนักล่าพรหมจรรย์ก็ได้กลิ้งอยู่ข้างใน.

เขาหยิบดาบสั้นของนักล่าพรหมจรรย์ออกมาและค้นหาสิ่งอื่นอีกเล็กน้อยจากร่างกายของเขา.

ตามความต้องการของภารกิจ หัวของนักล่าพรหมจรรย์ถูกกำหนดไว้สำหรับการตรวจสอบหลังจากที่ฆ่าเขาได้แล้ว และเขายังต้องการที่จะเอาของที่ระลึกบางอย่างจากนักล่าพรหมจรรย์. ดาบสั้นนี้เป็นของที่ระลึกชนิดหนึ่ง.

เจี้ยงเฉินได้ม้วนบางอย่างที่ได้มาจากร่างของนักล่าพรหมจรรย์ลงในถุงผ้าและแขวนไว้บนเอวของเขาในรูปของเหลว.

เดินไปที่ด้านหน้าของเตียงใหญ่ สาวกสาวของกลุ่มทิศเหนือทั้งหมดจ้องมองด้วยตากว้าง. การแสดงออกของพวกเขามีความอึดอัดใจและเต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะได้รับความช่วยเหลือ.

เจี้ยงเฉินได้เห็นผู้หญิงนับไม่ถ้วนในชาติที่ผ่านมาของเขา และเขาจะไม่สูญเสียความสงบของเขาในฉากดังกล่าวกับร่างกายเปลือยกายนอนอยู่รอบ ๆ. เจี้ยงเฉินกวาดตามองพวกสาวกสาวและจ่อยาเข้าไปในปากของเว่ยซูฉี.

"กลืนมันลงไป"

ดวงตากระเพื่อมของเว่ยซูฉีกระพริบขึ้น. ยังคงมีร่องรอยของน้ำตาที่อยู่บนขนตายาวของนาง แต่นางก็กลืนกินยาอย่างเชื่อฟัง.

ยาเม็ดนี้เป็นยาแก้พิษสำหรับสารที่ทำให้ประสาทมึนงง.

เจี้ยงเฉินเตรียมอุปกรณ์พื้นฐานเหล่านี้ไว้มากมายเมื่อครั้งที่เขาไปเยี่ยมชมหอโอสถ.

ยาที่ผลิตโดยหอโอสถจะไม่เป็นผลิตภัณฑ์ธรรมดา.

สักครู่หลังจากที่เว่ยซูฉีได้รับยาเม็ดแล้ว มือและเท้าของนางก็กลับมาเคลื่อนไหวอีกครั้ง. นางพยายามดิ้นรนเพื่อลุกขึ้นนั่งและนางก็ใช้มือเอื้อมไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่.

เว้นแต่ว่า ยาเพิ่งจะออกฤทธิ์และมือของนางก็ไม่แข็งแรงพอที่จะทำได้. ด้วยมือที่สั่น เสื้อคลุมหลุดออกมาและเผยให้เห็นถึงรายละเอียดความงดงามของหน้าอกของนาง.

หน้าอกหยกเป็นที่น่าชื่นชมเหมือนนกพิราบสำหรับสายตาของเจี้ยงเฉิน.

เป็นภาพที่น่ามองมาก. หัวใจของเจี้ยงเฉินก็เต้นเล็กน้อยขณะที่เขาหยุดมองและหันกลับไป.

ใบหน้าที่สง่างามของเว่ยซูฉีจนถึงหูของนางกลายเป็นสีแดงก่ำอีกครั้ง. เป็นสิ่งที่ดีที่เจี้ยงเฉินได้หันหลังให้กับนางเพื่อไม่ให้นางเครียดกับความอึดอัด.

นางรีบห่อตัวด้วยเสื้อผ้และพูดเบา ๆ ว่า "ไม่เป็นไรแล้วตอนนี้"

เจี้ยงเฉินหันไปรอบ ๆ และวางขวดยาไว้ข้างหน้าเว่ยซูฉี. นำยาถอนพิษนี้ให้นายหญิงและเพื่อนของเจ้ากิน. พวกเจ้าตกเป็นเหยื่อของแผนการของนักล่าพรหมจรรย์. ในสถานการณ์อันเลวร้ายนี้มันนับว่าเป็นโชคดีมากที่พวกเจ้าไม่ด่างพร้อย "

"เขา ... เขาคือนักล่าพรหมจรรย์?" ใบหน้าของเว่ยซูฉีซีดลงเมื่อนางได้ยินชื่อที่น่าอับอายของนักล่าพรหมจรรย์. นางทั้งโกรธและตกใจมาก.

นายหญิงหยกเป็นคนแรกที่ฟื้นตัวในการเคลื่อนไหวหลังจากกินยา.

นักล่าพรหมจรรย์ได้สัมผัสร่างของนางก่อนหน้านี้ และความสัมพันธ์อันใกล้ชิดก็ไม่ได้คลี่คลายออกจากใบหน้าของนาง. ยังคงมีร่องรอยของความต้องการทางเพศจาง ๆ เข้าออกในสายตาที่มีเสน่ห์ของนาง.

"ชื่อของวีรบุรุษหนุ่มคืออะไร ? เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่นี่ขอบคุณสำหรับการช่วยชีวิต " เสียงของนายหญิงหยกอ่อนเยาว์และไม่มีใส่ใจในทางตรงกันข้ามกับท่าทางเข้มงวดของนางที่เยือกเย็นเหมือนน้ำแข็งก่อนหน้านี้.

เจี้ยงเฉินคิดอย่างว่องไว. ฟังจากเสียงของนาง เขารู้ว่านักล่าพรหมจรรย์อาจใช้วิธีการบางอย่างกับนายหญิงหยกและความปรารถนาของนางยังไม่หายไป.

เขาหัวเราะอย่างขบขัน. "ข้าเป็นคนไม่มีชื่อเสียง ไม่ควรค่าแก่การเอ่ยถึง. พวกเจ้าปลอดภัยกันแล้ว ข้าขอลา.

นายหญิงหยกถอนหายใจต่ำต้อยและพูดอย่างขมขื่นว่า "วีรบุรุษหนุ่ม เจ้าได้เห็นทุกสิ่งที่ทุกอย่างไม่ว่าหญิงสาวและคนแก่จากกลุ่มทิศเหนือของสำนักดาวจรัสฟ้า. เจ้าเป็นเพียงคนเห็นแก่ตัวอีกคน. ถ้าเจ้าจะออกไปตอนนี้ ข้าแก่แล้ว ข้าไม่มีอะไรต้องเสีย. แต่ใครจะพิสูจน์ความไร้เดียงสาของเหล่าสาว ๆ ในอนาคต ? "

เจี้ยงเฉินถูจมูกของเขา "ข้าคิดว่านี่เป็นการพูดเกินจริงไป ?"

นายหญิงหยกยิ้มอย่างอ่อนโยนและน่ารัก "เมื่อสักครู่ใครกันที่ยังหลงเสน่ห์กับเรือนร่างของข้า?"

เจี้ยงเฉินรู้สึกหดหู่และเสียใจอย่างมาก. เขายอมรับว่าดวงตาของเขาจดจ่ออยู่กับร่างกายขอนายหญิงหยกสักสองสามอึดใจเมื่อสักครู่. นั่นเป็นเพราะรูปร่างอันโค้งเว้าของนางนั้นพิเศษที่สุด.

แต่สิ่งที่นางพูดก็ไม่ได้เกินจริง. เขาถูกทำให้หลงเสน่ห์ มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น ?

"นายหญิงหยกถึงแม้ข้าจะอายุน้อย แต่ข้าก็รู้กฎระเบียบที่เข้มงวดในการประพฤติปฏิบัติระหว่างชายและหญิง. ข้าจะไม่พูดแม้แต่คำเดียวถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้หลังจากที่ข้าจากไป. ถ้าข้าผิดคำพูด, ข้าขอสาบานว่า ให้ข้าตายด้วยลูกศรหมื่นดอกที่เจาะหัวใจของข้า "

"เจ้า ... เจ้าไม่จำเป็นต้องสาบานด้วยเลือดเช่นนี้" ใบหน้าขอเว่ยซูฉีวูบวาบแดงอีกครั้ง ขณะที่นางรีบพูดขึ้นและเพิ่มด้วยประโยคที่ว่า. "เราทุกคนเชื่อใจท่าน ท่านเป็นสุภาพบุรุษที่ตรงไปตรงมาด้วยศีลธรรมที่เข้มงวด"

เว่ยซูฉีคิดถึงฉากที่น่าอึดอัดใจที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่นานนี้. ภาพของหน้าอกของหน้าอกของนางไม่ได้ถูกเปิดเผย แต่มือของนางเองก็ล้มเหลวและได้เปิดเผยรายละเอียดของนางให้กับคนอื่นได้เห็น.

เมื่อนางคิดถึงฉากนี้ เว่ยซูฉีรู้สึกอึดอัดใจที่ไม่สามารถควบคุมได้.

เจียงเฉินพยักหน้าเบา ๆ และหายใจเข้าลึก ๆ. เขารู้ดีว่าไม่ควรอยู่ในสถานที่นี้นานเกินไป. ถ้าเขาอ้อยอิ่งอยู่อีกต่อไปและนายหญิงหยกพยายามล่อลวงเขามาทุกทีแล้ว เขาอาจล้มเหลวที่จะรักษาความเป็นสุภาพบุรุษได้.

อย่างไรก็ตาม ฉากที่มีสีสันเต็มไปด้วยร่างเปลือย ร่างที่เหมือนมรกต และกลิ่นหอมที่แพร่กระจายไปทั่ว มันยากที่ผู้ชายจะหักห้ามใจตัวเอง.

เมื่อเห็นว่าเจี้ยงเฉินมีหัวใจที่สะอาดและสดใสภายใต้กรอบเวลาอันสั้นและเขากำลังเดินไปทางด้านนอกได้,นายหญิงหยกก็ชื่นชมเขาด้วย. ชายหนุ่มธรรมดาคนหนึ่งสามารถควบคุมตัวเองได้อย่างไรภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ?

"วีรบุรุษหนุ่ม ใบหน้าของข้าก็ไม่เหมือนหญิงแก่ แต่ข้าขอทราบชื่ออันทรงเกียรติในนามของศิษย์ที่น่าสงสารได้หรือไม่"

นายหญิงหยกเป็นคนฉลาดและรู้ว่าเจี้ยงเฉินอย่างน้อยก็พอใจกับสาวกของนางเว่ยซูฉีเป็นอย่างมากเพราะเขาให้ยาแก้พิษแก่นางเป็นอันดับแรก.

ร่างกายของเจี้ยงเฉินหยุดชะงักเล็กน้อย และเขาตอบเบา ๆ ว่า "ข้าคือเจี้ยงเฉินแห่งอาณาจักรเจี้ยงหาน มาที่นี่เพื่อดำเนินการกับนักล่าพรหมจรรย์ตามคำสั่งขององค์ราชา. ทุกคนบางทีเราจะพบกันอีกครั้ง ! "

หลังจากพูดเสร็จ เขาหายตัวไปจากที่ที่เขายืนอยู่กับนิ้วเท้าของเขาเหมือนห่านป่าที่บินไปยังโลกที่มองไม่เห็น.