spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ทั้งสองฝ่ายตกลงที่จะส่งสาวกห้าคนไปประลอง. ฝ่ายที่ชนะสามในห้าครั้งจะได้รับป้ายชื่อผู้ชนะ และจะมีสิทธิ์ควบคุมสำนักดาวจรัสฟ้าไปถึงสิบปีข้างหน้า.

เจี้ยงเฉินไม่สนใจในการแข่งขันของผู้ที่อยู่ในระดับห้าเส้นชีพจรของพลังลมปราณฉี.

เจี้ยงเฉินแอบใช้ทักษะนัยน์ตาของพระเจ้า ในขณะที่ทุกสายตากำลังจ้องมองไปยังกลุ่มเยาวชน,และเขาก็เริ่มสังเกตที่นั่งของแขกแต่ละคน.

ถ้าหากนักล่าพรหมจรรย์กำลังจะมาถึง gขาจะไม่เข้ามาแบบโจ่มครึ่ม. แน่นอนเขาจะปลอมตัวเป็นแขกรับเชิญและใช้สถานการณ์ให้เป็นประโยชน์กับตัวเอง เช่นเดียวกับการปล้นบ้านที่กำลังโดนไฟไหม้.

เขาต้องยอมรับว่าแขกเหล่านี้ถูกดึงดูดความสนใจ. เกือบทุกคนที่เจี้ยงเฉินได้ใช้ทักษะนัยน์ตาของพระเจ้าพิจารณาพวกเขาตั้งอกตั้งใจชมการแข่งขันในสนามอย่างใจจดใจจ่อ.

นี่คือการแข่งขันระหว่างสาวกที่มีชื่อเสียงที่สุดในยุคใหม่ของสำนักดาวจรัสฟ้า. แขกผู้มีเกียรติที่มีความสามารถพิเศษทุกคนเหล่านี้ได้อาศัยอยู่ในหมู่บ้านผาหมื่นลี้. พวกเขาให้ความสนใจกับสภาพของสำนักดาวจรัสฟ้าในยุคถัดไป.

การประลองครั้งแรกได้ข้อสรุปอย่างรวดเร็ว. กลุ่มทิศเหนือและกลุ่มทิศใต้ทั้งสองเสมอกัน.

เจี้ยงเฉินทำการสำรวจทุกคนเรียบร้อยแต่ก็ไม่มีเบาะแสอะไร. ในหมู่ผู้คนเหล่านี้ไม่มีใครที่ดูเหมือนนักล่าพรหมจรรย์ที่ปลอมตัวมา.

เจี้ยงเฉินไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่และเขาก็ทำการสำรวจอีกรอบ. ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม.เขาไม่เจอสิ่งผิดปกติในแขกเหล่านี้เลย.

"เป็นไปได้ไหมที่นักล่าพรหมจรรย์ไม่ได้มา? หรือว่าเขาปลอมตัวอย่างแนบเนียนจนทักษะนัยน์ตาของพระเจ้าของข้ามองไม่เห็นเขา?

เจี้ยงเฉินตั้งคำถามเกี่ยวกับการตัดสินของตัวเองเล็กน้อย. เนื่องจากเขาได้ฝึกซ้อมทักษะ "หัวใจดั่งศิลา" เขาจึงรู้สึกว่าสัญชาตญาณบอกว่าบางสิ่งบางอย่างจะเกิดขึ้นที่สำนักดาวจรัสฟ้าในวันนี้ และเหมือนกับว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นการเคลื่อนไหวของนักล่าพรหมจรรย์.

นั่นเป็นคำพูดที่เป็นไปได้ว่านักล่าพรหมจรรย์อยู่ที่นี่แล้ว.

เว้นเสียว่ามีผู้เข้าชมการแข่งขันทั้งหมดสามร้อยคน. แล้วคนไหนล่ะคือนักล่าพรหมจรรย์ r? เจี้ยงเฉินสังเกตเห็นครั้งแรกโดยใช้ทักษะนัยน์ตาของพระเจ้า แล้วใช้พลังหูของเทพแห่งลมประจิมเพื่อฟังเสียงหายใจและการเต้นของหัวใจของคนเหล่านี้.

ในท้ายที่สุดเขาก็ยังไม่ได้เบาะแสอะไร.

"ความรู้สึกของข้าไม่ถูกต้องหรือ?"

การแข่งขันประลองสี่คู่ได้เสร็จสิ้นไปแล้ว ขณะที่เจี้ยงเฉินกำลังครุ่นคิดทั้งสองฝ่ายก็ชนะสองครั้งเท่ากัน.

ในขณะนี้ เด็กสาวอายุ 15-16 ปี เดินออกมาจากด้านหลังของนายหญิงหยกแห่งกลุ่มทิศเหนือ. นางสวมกระโปรงสีเหลืองอ่อนและนางยังมีรูปร่างที่บอบบางและงดงาม. นางเดินช้า ๆ ขึ้นไปบนเวที.

"ข้าเป็นศิษย์ของกลุ่มทิศเหนือ ข้ามีนามว่าเว่ยซูฉี โปรดให้คำแนะนำแก่ข้า"

หญิงสาวที่ชื่อว่าเว่ยซูฉีมีเส้นผมที่ดำสนิทงดงามเหมือนดั่งน้ำตกที่มีเส้นด้ายสีดำไหลลงมา. ดวงตาของนางส่องประกายด้วยความบริสุทธิ์เหมือนน้ำพุจากเทือกเขา.

ประโยคที่นางพูดเบา ๆ ก็เพียงพอที่จะทำให้แก้มของนางแดงก่ำ.

"ข้าเคยได้ยินกิตติศัพท์ของสาวกจากนายหญิงหยกว่านางมีศิษย์ที่ดีที่สุด. คนนั้นคือเจ้านั่นเอง สาวกหญิง. ข้าเป็นชายที่โง่เขลา ข้ามีนามว่าลูโบยู่ว และข้าจะสาธิตให้เจ้าเห็นถึงการเคลื่อนไหวของข้า"

ลูโบยู่วมีรูปร่างสูงผอมบางและใบหน้าเรียวยาวของเขาทำให้สัมผัสได้ถึงความสุภาพอ่อนโยน. ตาของเขาเหมือนปากที่สองที่สามารถพูดได้.

เขามีรูปลักษณ์ที่สง่าผ่าเผยอย่างเห็นได้ชัด.

สิ่งที่ทำให้เจี้ยงเฉินรู้สึกประหลาดใจไม่น้อยคือทั้งคู่อยู่ในระดับหกเส้นชีพจรของพลังลมปราณฉี !

สำหรับการปรากฏตัวของระดับหกเส้นชีพจรถึงสองคนในสำนักดาวจรัสฟ้าที่มีขนาดเล็ก ไม่น่าแปลกใจที่ทำให้ผู้ที่เข้าร่วมชมการแข่งขันตื่นเต้นจนหายใจไม่ทันและร้องอุทานออกมา.

ใบหน้าของนายหญิงหยกที่เปี่ยมไปด้วยกับความมั่นใจกลับมืดมนขึ้นอย่างฉับพลัน. นางได้ยกย่องศิษย์คนนี้ เป็นความสุขและความภาคภูมิใจของนาง ในการสำรองและปกปิดความแข็งแรงของนางเพื่อการเตรียมการที่จะทะยานสู่สวรรค์ด้วยความสามารถ. นางก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่ากลุ่มทิศใต้จะเล่นไม้นี้.

การประลองระหว่างไพ่ตายทั้งสองนี้เป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นมากกว่าผู้ประลองคนก่อนหน้า.

ถึงแม้ว่าลูโบยู่วจะอ่อนโยนและประณีต และมีความเขินอายขณะที่พูด แต่เมื่อมาถึงสนามประลอง นางก็เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจและแสดงฝีมืออย่างสุดความสามารถ. นางได้สู้และถอยบางเป็นบางครั้งและนางก็โจมตีและป้องกันตัวเอง. จริง ๆ แล้วนางสามารถควบคุมพลังลมได้ดี.

แต่เห็นได้ชัดว่า ลูโบยู่วก็เป็นคนที่กลุ่มทิศใต้ได้อบรมอย่างหนัก. ไม่ว่าเว่ยซูฉีจะทำอะไร เขาก็สามารถรับมือกับนางได้.

และด้วยท่าทางการต่อสู้ของเขา เขาจะบรรลุเป้าหมายได้อย่างง่ายดาย เห็นได้ชัดว่าเขาออมมือให้นาง.

เจี้ยงเฉินส่ายศีรษะเบา ๆ และแอบมองไปที่หัวหน้ากลุ่มเชินหลงแห่งทิศใต้. จิ้งจอกแก่เจ้าเล่ห์เชี่ยวชาญด้านการวางแผนและหลบหลีก. ดูเหมือนกลุ่มทิศเหนือคงไม่สามารถเอาชนะได้ในอีกสิบปีข้างหน้า.

ขณะที่ความคิดไหลผ่านสมองของเจี้ยงเฉิน ลูโบยู่วหายใจออกเบา ๆ และยื่นมืออกไปคว้าปลายแขนเสื้อของเว่ยซูฉีอย่างอ่อนโยนและนำมันมาสูดดม. ฮืม "ความงามอย่างเป็นธรรมชาติและกลิ่นหอมแห่งสวรรค์ - การยกย่องและการสรรเสริญอันยิ่งใหญ่ !"

เว่ยซูฉีรู้สึกอึดอัดใจขณะที่นางไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าหรือถอยตัวได้ในขณะนั้น. ดวงตาอันแดงก่ำกำลังกลิ้งไปมา.

นายหญิงแห่งทิศเหนือกระแทกฝ่ามือลงบนโต๊ะและนางก็พูดกับเชินหลงด้วยความโกรธว่า "เชินหลง ศิษย์ของเจ้าก็เป็นเช่นเดียวกับเจ้าช่างชั่วร้ายและเจ้าชู้?"

เชินหลงระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกับลูบเคราเบา ๆ. "น้องหยก ผิดด้วยหรอที่ชายหนุ่มแค่เพียงหยอกล้อเล่น ๆ ?"

นายหญิงหยกรู้สึกโกรธมากจนร่างผอมของนางสั่นเล็กน้อยและใบหน้าสีชมพูของนางก็เต็มไปด้วยความโกรธ. นางทำงานหนักกว่าสิบปีในการเตรียมการ แต่ก็ยังคงตามหลังพวกเขาในตอนท้าย. มันง่ายที่จะจินตนาการว่านางกำลังรู้สึกเสียใจมากเพียงใด.

ลูโบยู่วกุมมือเว่ยซูฉีพลางพูดว่า "พี่ชายอันโง่เขลาไม่มีเจตนาอื่นและกำลังล้อเล่นกับเจ้าอย่างจริงใจนั่นคือทั้งหมด"

มีน้ำตาคลอในดวงตาของเว่ยซูฉี นางกระทืบเท้าและวิ่งไปหานายหญิงหยก เริ่มร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกไม่พอใจ.

"เจ้าร้องไห้ทำไม?" นายหญิงหยกรู้สึกท้อแท้เหมือนกันและนางก็แนะนำว่า "ทักษะของเจ้าไม่ดีเท่าคนอื่น ดังนั้นกลับไปฝึกฝนให้ดีกว่านี้. ถ้าเจ้าเจอปัญหาแล้วเอาแต่ร้องไห้เช่นนี้ เจ้าจะแบกรับความรับผิดชอบในเรื่องที่ยิ่งใหญ่ในอนาคตได้อย่างไร? "

ในฐานะผู้ชนะเชินหลงไม่ได้ใช้โอกาสนี้ในการซ้ำเติม. แต่เขาเดินตรงไปยังนายหญิงหยกและจับมือนาง "ศิษย์น้อง ถึงแม้ว่าสำนักดาวจรัสฟ้าจะมีเพียงสำนักเดียว. เจ้าและข้ามาจากกลุ่มทิศเหนือและใต้ เทพแห่งโชคชะตาได้ทำคนโง่เขลา ข้ามักจะมีความทะเยอทะยานอันสูงส่งที่จะดูแลสำนักดาวจรัสฟ้าและนั่นคือการผสานกลุ่มทิศเหนือและทิศใต้ของเราและกู้คืนวันอันรุ่งโรจน์ของอดีตให้กลับมา เพื่อสร้างชื่อเสียงให้กับสำนักดาวจรัสฟ้าของเราให้เป็นที่รู้จัก ทำให้สำนักของเราดูมีคุณค่าที่สุดในอาณาจักรตะวันออก"

"คนหน้าซื่อซ่อนความหลอกลวง" นายหญิงหยกไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่ดี.

ศิษย์น้อง ข้าใคร่ครวญในเรื่องนี้อย่างลึกซึ้งมาซักระยะแล้วและได้ค้นพบสถานที่ลับของกลุ่มโดยบังเอิญ. มันอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับมรดกของผู้ก่อตั้งสำนักดาวจรัสฟ้า. ข้าก็รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะทำมันตามลำพังและต้องการที่จะเชิญศิษย์น้องเพื่อกลับไปที่ภูเขาและหารือแผนการร่วมกัน. " เชินหลงมีท่าทีสุภาพ.

"สถานที่ลับของกลุ่ม? ผู้ก่อตั้งกลุ่ม? " คิ้วบาง ๆ ของนายหญิงหยกได้ยกขึ้นเล็กน้อย.

"ศิษย์น้อง เจ้ากับข้าก็มาจากกลุ่มเดียวกันและต้นกำเนิดของเราก็มาจากที่เดียวกัน. ทำไมเราต้องมาแยกกันในประเด็นสำคัญเช่นนี้? ถ้าเรื่องนี้ช่วยให้การรวมกันของสองกลุ่มเป็นเรื่องง่ายในอนาคต เราจะร่วมกันดูแลแก้ไขกลุ่มของเราให้ดีขึ้นได้หรือไม่ ? " เสียงของเชินหลงฟังดูจริงใจมาก.

นายหญิงหยกใช้เวลาคิดอย่างลึกซึ้งนางอยู่ในสภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก. ถ้าหากเชินหลงพูดด้วยความโอ้อวด นางคงโบกมือลาจากไปอย่างแน่นอน.

แต่ในทางตรงกันข้ามเชินหลงถ่อมตัวลงและคำพูดทุกคำที่เขาพูดนั้นเป็นพื้นฐานของความชอบธรรมของกลุ่ม. สิ่งนี้ล่อใจนายหญิงหยกเล็กน้อย.

"ศิษย์น้อง มีผู้คนมากมายที่นี่. ทำไมเราไม่ไปหารือกันต่อในห้องลับของกลุ่ม? ข้ามีเงื่อนงำเพียงบางอย่างของเรื่องราวเพิ่งจะเกิดขึ้นและต้องการหารือกับเจ้า. "

นายหญิงหยกลังเลเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้ารับ. "เชินหลง ถ้าเจ้ามีเจตนาที่จะช่วยให้กลุ่มรวมกันเป็นหนึ่งเดียวล่ะก็ ข้า นายหญิงหยกก็ไม่ใช่คนใจจืดใจดำ"

เชินหลงมีความสุขมาก "ความใจกว้างของเจ้าคือพรให้กับพวกเรา. โปรดตามข้ามาทางนี้ "

เขาออกคำสั่งลูโบยู่วทันที "โบยู่ว เจ้าดูแลแขกคนสำคัญที่เหลือ. ข้ามีเรื่องที่จะพูดคุยกับศิษย์น้องของข้า "

"รับทราบขอรับ"

เชินหลงแสดงความเสียใจต่อแขกและย้ายไปยังพื้นที่ภายในสำนักดาวจรัสฟ้าพร้อมกับนายหญิงหยก.

เจี้ยงเฉินนั่งอยู่กับที่ของเขาค่อนข้างงุนงง. การแข่งขันจบลงเพียงแค่นั้น เขาก็ไม่ได้เบาะแสข้อมูลใด ๆ เลย.

สัญชาตญาณบอกเขาว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่ผิดปกติในงานนี้. แต่อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถหาร่องรอยใด ๆ ได้ไม่ว่าเขาจะตั้งใจสังเกตมากเท่าใด.

"มันผิดพลาดตรงไหน?" แขกกำลังกระจายตัวกันเป็นกลุ่มบางกลุ่มมีสองคนและบางกลุ่มมีสามคน. บางคนตั้งใจที่จะออกไป ในขณะที่คนอื่น ๆ กำลังเตรียมที่จะกลับไปที่ที่พักของพวกเขาและออกไปหลังจากการรับประทานอาหารมื้อค่ำที่สำนักดาวจรัสฟ้าได้เตรียมไว้เพื่อเฉลิมฉลอง.

เจี้ยงเฉินรู้สึกหดหู่และเขาไม่มีแผนการอะไรหลงเหลือแล้วในขณะที่เขาทรุดตัวลง.

"ข้าได้เดินทางมาที่นี่โดยไม่ได้อะไรเลยหรือ?" เจี้ยงเฉินไม่เต็มใจที่จะยอมรับความพ่ายแพ้. เขารู้สึกมั่นใจว่าพลาดรายละเอียดที่อาจดูเล็กน้อยไป.

หลังจากการฝึกซ้อม "หัวใจดั่งศิลา" เขามั่นใจว่าสัญชาตญาณของเขาแข็งแกร่งกว่าคนธรรมดา.

ในขณะนี้ ศิษย์อีกคนหนึ่งเดินออกมาจากภายในประตูด้านในและพูดกับสาวกหญิงหกหรือเจ็ดคนที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลังซึ่งรวมถึงเว่ยซูฉี. "ศิษย์น้องทั้งหลาย ตามคำสั่งของท่านหัวหน้ากลุ่มข้าขอเชิญน้องสาวทุกคนเดินทางไปแสดงความเคารพต่อผู้ก่อตั้งกลุ่ม"

เมื่อได้ยินว่านี่เป็นคำสั่งสอนของหัวหน้ากลุ่มและเกี่ยวข้องกับการแสดงความเคารพต่อผู้ก่อตั้งกลุ่ม เว่ยซูฉีก็ไม่คิดที่จะปฏิเสธและเดินตามสาวกชายไป.

หลังจากที่จ้องมองไปที่สาวกผู้ส่งสาส์นนี้ เจี้ยงเฉินสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ.

"ข้ารู้สึกเหมือนเคยเจอชายคนนี้?" เจี้ยงเฉินคิดย้อนกลับไปในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาในใจ แต่ไม่พบความทรงจำเกี่ยวกับคนนี้.

แต่เมื่อศิษย์คนนี้มาถึงเมื่อไม่นานนี้ ความแข็งแกร่งทางจิตของเขาได้ตรวจพบเส้นประสาทที่มีความรู้สึกคุ้นเคย.

"เขาคือใครกัน?" เจี้ยงเฉินผุดความคิดขึ้นมาในแวบหนึ่งแล้วเขาจึงเดินไปหาลุโบยู่ว. "พี่ชายลู"

ลูโบยู่วได้เห็นการปรากฏตัวของเจี้ยงเฉินในฐานะผู้ฝึกฝน เขายิ้ม "แขกคนนี้มีความสำคัญยังไง?"

"พี่ชายลู สาวกที่มาพร้อมกับคำเชิญเมื่อสักครู่ เขาเป็นใครในสำนักดาวจรัสฟ้า ?"

"โอ้ นั่นเป็นหนึ่งในศิษย์กิตติมศักดิ์ของท่านอาจารย์. ข้าจำชื่อเขาไม่ได้. เจ้ารู้จักเขารึ? "

เจี้ยงเฉินส่ายหัว. "ข้าแค่สงสัย."

ศิษย์กิตติมศักดิ์ที่เห็นได้ชัดคือคนที่ไม่มีชื่อเสียงโดยเฉพาะ แต่เขาได้ให้ความรู้สึกที่คุ้นเคยแก่เจี้ยงเฉิน. สัญชาตญาณบอกให้เจี้ยงเฉินเดินตามพวกเขาไปด้านนอก.

แต่เมื่อเขาไล่ตามพวกเขาไม่มีร่องรอยของคนเหล่านั้นออกไปข้างนอก.

สิ่งแปลกประหลาดที่สุดก็คือสาวกหญิงควรมีกลิ่นกายโดยเฉพาะ. แต่ในขณะนี้กลิ่นแปลก ๆ แทรกซึมเข้าสู่อากาศทำให้ไม่สามารถแยกแยะกลิ่นอายของเหล่าสาวกหญิงได้.

"ไม่ได้ นี่ไม่ถูกต้อง" เจี้ยงเฉินใช้ทักษะนัยน์ตาของพระเจ้าอย่างสุดความสามารถและมองไปยังบริเวณรอบ ๆ แต่ก็ยังคงไม่ได้ข้อมูลอะไรกลับมา.

ราวกับว่าศิษย์กิตติมศักดิ์คนนั้นได้หายตัวไปในอากาศพร้อมกับเหล่าสาวกสาว.

เจี้ยงเฉินพบสาวกของทิศใต้และถามเขาว่าที่วัดของผู้ก่อตั้งอยู่ที่ไหน. เขารีบไปที่นั่นทันที แต่กุญแจถูกแขวนไว้ที่ประตูวัดเรียบร้อยแล้ว. เห็นได้ชัดว่าไม่มีพิธีบูชาที่จัดขึ้นให้กับผู้ก่อตั้ง.

"อันที่จริงมีบางอย่างผิดปกติกับศิษย์กิตติมศักดิ์คนนี้!" เจี้ยงเฉินสงบลงและคิดย้อนหลังถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอีกครั้ง. ทันใดนั้น ภาพเคราของหัวหน้ากลุ่มเชินหลงลอยเข้ามาในความคิดของเจี้ยงเฉิน.

"หืมม? เชินหลง ! ใช่แล้ว ! " ข้าได้แกะรอยการปรากฏตัวของเชินหลงจากสาวกผู้ส่งสาส์นเมื่อสักครู่. แม้ว่าบุคคลนั้นจะปิดบังการปรากฏตัวของเขาเอาไว้ แต่การเคลื่อนไหวไม่กี่อึดใจและพฤติกรรมที่ซ่อนเร้นอยู่ไม่สามารถหลบหนีจากทักษะนัยน์ตาของพระเจ้าได้ ! "

"มีอะไรผิดปกติกับเชินหลงคนนี้?" เจี้ยงเฉินไม่ได้ลังเลอีกต่อไป เมื่อความคิดของเขามาถึงจุดนี้ และเขาได้ใช้ทักษะนัยน์ตาของพระเจ้า หูของเทพแห่งลมประจิม หัวใจดั่งศิลา เขาพยายามทุกหนทางจนสุดความสามารถของเขา.