spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
*ตั้งค่าถาวร (คลิกตั้งค่าถาวร) |
นี้เป็นพื้นที่ที่ไม่ต้องเคารพกฎหมาย กฎระเบียบ มีเพียงการลงโทษเท่านั้น
โชซังจินสะดุ้งและพยายามใช้มือปัด
"เฮ้ย.... เดี๋ยว ... รอก่อน...โอ๊ย ......คุยกันก่อน"
" อย่ามาพูดไร้สาระ เจอหมัดของผมก่อนดีกว่าไหม ?"
คังจุนคว้าแขนโชซังจินและงอนิ้วมือของเขามา หนึ่งนิ้ว
กร๊อบ...!นิ้วของโชซังจินหักทันที
" อ๊าคคคคคคคคคค"
คังจุนไม่เคยใช้วิธีการที่โหดเหี้ยมขนาดนี้ในการต่อสู้มาก่อนเลย
คังจุนยังคงงอนิ้วที่เหลือของโชซังจินต่อไป
" อ๊าคคคคคคคคค!!! "
" อ..... ช่วยด้วย ! ... "
เขาได้ยินเสียงโชซังจินกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดแต่เขาก็ไม่หยุดทำแต่อย่างใดและเขาเปลี่ยนมาไล่ต่อย โชซังจินแทน
' ตุบ ผัวะ ตุบพลัค'
เขาไม่ได้ต่อยแรงมากนัก แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ใบหน้าของ ชังจิน แตกและปูดบวม
เอะ หรือว่าจะลงมือรุนแรงเกินไป ? แต่จริงๆก็ถือว่ารุนแรงนะ
ถึงแม้สิ่งที่เกิดขึ้นนี้จะไม่ได้เกิดขึ้นจริง แต่มันก็ยังผลต่อสภาพจิตใจของซงจินอยู่ดีและก่อให้เกิดความหวาดกลัว ถ้าเขากลัว เขาจะไม่กล้าสร้างความรำคาญใดใดให้กลับคังจุนอีกต่อไป
' แค่นี้ก็น่าจะเพียงพอ'
เขาคิดว่าเขาได้ทำลายใบหน้าของ โชซังจิน และทำให้เขาหวาดกลัว แต่ข้อมูลที่ปรากฏตรงหน้าเขามันแตกต่างจากที่เขาคาดไว้
[ เป้าหมายยังไม่ได้รับการลงโทษอย่างเพียงพอ.]
[ เวลาที่เหลือคือ 10 วินาที .]
' มันคืออะไร?'
ผมซ้อม โชซังจิน จนปางตาย แต่ดันบอกว่ายังไม่เพียงพอ .....
' มันต้องการมากกว่านั้นหรือ? อย่าบอกนะว่า ต้องฆ่าเขา?'
มันคงจะไม่ดีที่เขาต้องฆ่าคน ..... แต่เขาก็ไม่ลังเล เพราะหากโชซังจิน ไม่ได้รับการลงโทษที่เพียงพอแล้ว คังจุน จะได้รับการสาปแช่จากมนต์ดำเสียเอง
' นี้ผมต้องฆ่าคนจริงๆ ใช่ไหมเนี้ย?'
คังจุน กัดฟันของเขาและจ้องไปที่ โชซังจิน
โชซังจิน ตัวสั่นด้วยความเจ็บปวดเขาสามารถอ่านความตั้งใจ ในสายตาของ คังจุนได้
"อ๊าค....... ช่วยผมด้วย..." เขาพยายามตะโกนร้องหาคนช่วย
แต่คังจุนต่อยด้วยแรงทั้งหมดที่เขามีไปที่ใบหน้าของ โชซังจิน
‘พลั๊ว’
ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้เขาเพียงแค่ลงมือชกต่อย โชซังจิน เพียงแค่ตั้งใจที่จะสั่งสอนและทำให้เขาหวาดกลัวแต่ตอนนี้มันมีสถานการณ์มันบังคับให้เขาต้องลงมือให้เด็ดขาด กำปั้นของเขาต่อยไปที่ใบหน้าของโชซังจินด้วยความเร็วดังสายฟ้าฟาด
และนั้นคือจุดจบ
โชซังจิน ค่อยๆทรุดลงกับพื้น
' วุ้ย .'
คังจินถอนหายใจ
มันเป็นสิ่งที่น่ากลัว เขาไม่เคยคิดว่าในความเป็นจริงเขาต้องฆ่าคน
' ผมดีใจจริงๆ ที่นี่เป็นพื้นที่เสมือนจริง'
การลงโทษที่จำเป็นคือต้องฆ่าเป้าหมาย ! มันเป็นการลงโทษที่น่ากลัวจริงๆ
[ คุณได้ลงโทษโชซังจิน อย่างเพียงพอ ]
[ อีกไม่นานพื้นที่เสมือนจริงจะหายไป.]
ซู่.ซู่ ซู่ .........
พื้นที่โดยรอบเริ่มบิดเบือนอีกครั้ง
[คุณได้รับรางวัลการต่อสู้ อย่างไรก็ตามการต่อสู้ที่เกิดขึ้นในพื้นที่ลงโทษนั้นคุณจะไม่ได้รับประสบการณ์ใด ๆ .]
[ถ้าคุณต้องการที่จะได้รับประสบการณ์และกลายเป็นคนที่แข็งแกร่งแล้วจงเปิดประตูไปสู่ ฮาวนมูน.]
'ประตูสู่ ฮาวนมูนประสบการณ์? มันอาจจะเป็นสิ่งที่ดี?
ข้อความด้านหน้าของคังจุนหายไปอีกครั้ง
คังจุนตระหนักถึงสิ่งที่มันหมายถึงได้อย่างรวดเร็วในทันที
' ดังนั้นมันหมายความว่าฉันสามารถยกระดับของฉันได้'
'ยกระดับ!'
ถ้าเป็นแบบนั้น จริงๆ เขาจะจัดระดับความสำคัญใหม่
เขาสามารถยกระดับตัวเอง และทำให้ตัวเองแข็งแกร่งกว่าเก่าได้ เช่นเดียวกับในเกมส์
ซู่.......ซู่ ๆๆๆๆ
ในขณะเดียวกันที่ข้อมูลลงโทษจางหายไป พื้นที่ที่กลายเป็นพื้นที่เสมือนจริงก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมในทันที
สถานบันเทิงยามค่ำคืนที่มีสีสันของเมือง และสองคนที่ยืนอยู่บนด้านข้างของถนน พวกของคังจุนและโชซังจิน
โชซังจิน หน้าซีดตกใจกลัว เขามองหน้าคังจุน เหมือนกับเห็นผี
" ....อ๊าคคคคค อย่าทำผมพี่... "
แต่คังจุนเพียงแค่จ้องมองอย่างเย็นชาไปที่โชซังจิน เขาเอื้อมมือออกไปคว้าไหล่ของ โชซังจินและกล่าวว่า
" อย่าปากเสียกับผมอีก ถ้าคุณยังพูดไม่คิดแบบนี้อีกครั้ง คุณตายแน่ "
"…ใช่ ๆ."
โชซังจินก้มโค้งให้คังจุน อย่างประหม่า
น้ำมูกและน้ำตาไหล! ดูเหมือนว่าเขากำลังจะบ้า
'ข้อมูลการลงโทษไม่ได้ไร้ประโยชน์.
เขาจะใช้การลงโทษแบบนี้ ดูแลทุกคนในอนาคต แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่น่ากลัวที่เขาทำในพื้นที่เสมือนจริงที่ทำไม่ได้ในโลกปกติ แต่มันมีก็ยังมีผลต่อจิตใจของคนนั้นๆ และคนประเภทนั้นสมควรจะถูกลงโทษ
อย่างไรก็ตามในขณะนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการเปิดประตูไปสู่ ฮาวนมูน และมันจำเป็นที่จะต้องใช้พลังงานมนต์ดำ 100 จุด
แต่ปัจจุบันพลังงานมนต์ดำของเขาคือ 9 / 100 จุด
เขาต้องการพลังงานมนต์ดำอีก 91 จุด เขาสามารถดูดซับได้ 3 - 4จุดต่อ หนึ่งครั้ง ดังนั้นเขาต้องการที่จะดูดซับพลังงานอีกอย่างน้อย 30 คน อย่างไรก็ตามพลังงานมนต์ดำไม่สามารถใช้ได้กับทุกคน คังจุนไม่สามารถดูดซับพลังงานมนต์ดำจากคนดีได้
' มีคนเลวเป็นจำนวนมาก ที่ฉันสามารถรวบรวมพลังงานมนต์ดำได้'
คังจุนปฏิญาณเกี่ยวกับวิธีการที่เขาจะใช้มนตร์ดำ ถ้าเป็นไปได้เขาจะดูดซับพลังงานของคนเลว! แน่นอนเกณฑ์สำหรับการกระทำความเลวอาจจะไม่เป็นธรรมการพิจารณามันก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจคังจุนเท่านั้นว่าเขาจะตัดสินอย่างไร
"ฉันควรจะคิดก่อนใช้มนต์ดำ อย่างน้อยสองถึงสามรอบ"
เขาคิดในขณะที่ออกเดินไปตามทาง
"ว้ายยย ทำไมคุณทำแบบนี้ ?"
" น้องสาวไปดื่มด้วยกัน"
คนเมาอายุ 20 ปี เขากำลังดึงแขนผู้หญิงที่เดินผ่านมา
"ขอโทษฉันไม่ว่าง."
"เอ้ยยยย! ทำไมถึงไม่ว่าง?"
ในความเป็นจริงนี้เป็นฉากที่พบบ่อยที่ถนนในเวลากลางคืน ในอดีตที่ผ่านมาเขาได้ละเลยมัน สถานการณ์จะกลายเป็นรุนแรงมากขึ้นถ้าเขาแจ้งตำรวจ เขาพยายามหลีกเลี่ยง เพราะถ้าเขาพยายามที่จะช่วยแล้วเขาก็จะต้องได้รับบาดเจ็บ ( ผู้แปล. พระเอกเราพิการเลยไม่สู้คน)
แต่มันต่างกันณ ตอนนี้
คังจุนเดินกะโผลกกะเผลกเงียบๆไปทางด้านข้างของคนเมา ในขณะเดียวกันขี้เมาเองก็โดนผู้หญิงคนนั้นผลักเล็กน้อย
"ไปด้วยกัน."
"ปล่อยฉัน!"
ภายใต้อิทธิพลของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์พวกเขาคิดว่าสาวสวยทุกคนมีความสนใจในตัวเขา แต่มันต่างจากความเป็นจริงโดยสิ้นเชิง คังจุนบอกกับตัวเขาเองว่าเขาจะคิดเกี่ยวกับการใช้มนต์ดำสามครั้ง ดังนั้นเขาจะให้ชายคนนี้มีโอกาสอีกครั้งดี....สรุปก็เห็นได้ชัดว่าเขาไม่หยุด
คังจุนมองที่พวกเขาด้วยสายตาของนักล่าที่พบเหยื่อของมันและกล่าวว่า
"หยุดและกลับบ้าน ผู้หญิงบอกแล้วว่าไม่ไป. "
จากนั้นชายคนนั้นหันมาดูคังจุนและอุทาน
"อะไรนะ?"
"แกว่าอะไร?"
"อะไรไหนแกพูดใหม่ซิ ? "
' มันจะดีกว่าถ้าคุณหยุดดื่มและกลับบ้าน คุณกำลังดึงแขนผู้หญิง มันทำให้คุณดูน่าเกลียดจริงๆ'
"อะไร? นี้ไอ้บ้า! แกไม่รีบเดินไป? "
" เรื่องนี้แกไม่ต้องมายุ่ง ไอ้ง่อย "
" แกกำลังพยายามห้ามทั้งๆที่พิการนี่นะ? แกอยากตายมากใช่ไหม ?"
เขามีปฏิกิริยาแบบที่คังจุนคาดหวังไว้ พวกเขาเริ่มต้นด้วยการลวนลามก่อนอันดับแรก
' เขาไม่ควรดื่มเลยจริงๆผมควรทำให้เขาอาเจียนออกมา'
มีประกายแสงในตาของคังจุน
และคนที่คังจุนมองเขาก็ค่อยๆก้มลงและเริ่มอาเจียน
" โอ๊ะ ทำไมมันคลื่นไส้ ?อ๊าคคคคคคคคคค"
"อ๊อค....อ๊าคคคคคคคคคคค....!"
"เฮื่อก.... ผมกำลังจะตาย…!"
ด้วยผิวที่ซีดและปากที่ก้มลงไปแทบจะติดพื้น
[ พลังมนต์ดำ12/100]
[ พลังมนต์ดำ15/100]
คำยินดีต้อนรับโผล่ออกมาบนหน้าของคังจุนและยืนยันว่ามนต์ดำของเขาถูกเติมขึ้น
[พลังมนต์ดำ 18/100]
[การเติมพลังงานมนต์ดำจะเปิดประตูไปสู่ ฮาวนมูน.]
คำเหล่านี้มีเพียงคังจุนคนเดียวเท่านั้นที่มองเห็นมันได้
ถ้าคนอื่นเห็นคำที่ปรากฏออกมาจากกลางอากาศแล้วพวกเขาก็คงจะตกใจเป็นแน่