spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 437: การทะเลาะภายในครอบครัว

ไป๋หยุนเทียนทำได้แค่ยิ้มตามคำพูดของหยูเฟิงหยาน เมื่อเกี่ยวกับลูกของนาง นางก็รู้สึกรักเขามาก
 

ไป๋ยู่ซวงมองไปที่เจี้ยนเฉินด้วยสายตาที่จ้องเขม็ง "เซียงเทียน เจ้ากลับมาเพราะอะไร? สำนักหัวหยุนไม่ใช่ที่ซึ่งตระกูลเจียงหยางของเราจะรับมือได้ เจ้าพยายามสร้างปัญหาให้เรา ? "

หยูเฟิงหยานและไป๋หยุนเทียนต่างก็ตะตกลึงกับคำพูดของไป๋ยู่ซวง นางคัดค้านการกลับมาของเจี้ยนเฉินราวกับว่านางไม่ต้องการให้เขากลับมาอีกเลย
 

คำพูดของป้าสามทำให้เจี้ยนเฉินรู้สึกโกรธเล็กน้อย แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไร หยูเฟิงหยานก็เอ่ยปากขึ้นมาว่า

"น้องสาม เจ้าไม่น่าพูดเช่นนี้เลย ถึงแม้ว่าสำนักหัวหยุนจะแข็งแกร่งมาก แต่ตระกูลเจียงหยางของเราก็ไม่อาจมารังแกกันได้ง่ายๆ เรามีเจียงไป่อยู่ด้วย เจ้าต้องรู้ว่าเขาสามารถสังหารเซียนสวรรค์จำนวนมากได้ที่ฐานทางเหนือ ตราบใดที่เจียงไป่อยู่ สำนักหัวหยุนจะไม่มีวันแตะต้องเราได้ง่าย ๆ "
 

"เซียงเทียนถูกบังคับให้ต้องออกจากบ้านและในช่วงเวลาไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขาต้องทุกข์ทรมาณอย่างมากในโลกภายนอก ตอนนี้เซียงเทียนกลับมาแล้ว เราควรจะมีความสุขไม่ใช่เย็นชาใส่เขา"
 

ไป๋ยู่ซวงแค่นเสียงเย็นชาว่า "เซียงเทียนไม่เคยเป็นเด็กที่เชื่อฟังและชอบก่อปัญหาเสมอ เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมาเขาทำร้ายเค่อเอ๋อของข้าและต่อมาก็ก่อเรื่องกับสำนักหัวหยุน แม้ว่าเขาจะอยู่ที่นั่นเพียงเวลาสั้น ๆ เมื่อเขากลับมาแล้ว ใครจะรู้ว่าเขานำปัญหาอะไรมากับเขาอีก"
 

หยูเฟิงหยานและไป๋หยุนเทียนทั้งสองต่างก็พูดไม่ออก พวกเขาไม่คิดว่าไป๋ยู่ซวงจะคิดแบบนั้นกับเจี้ยนเฉิน
 

เจี้ยนเฉินโกรธมากกับเรื่องนี้ ดวงตาของเขาเป็นประกายอันตรายจนทำให้ไป๋ยู่ซวงไม่กล้าที่จะมองหน้าเขา
 

"ท่านป้าสาม ข้ารู้ว่าท่านไม่อยากให้ข้าอยู่ที่นี่ แต่ท่านไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับปัญหาของข้า ไม่ว่าจะเกิดอะไรกับปัญหาที่ข้าสร้าง ข้าจะจัดการพวกมันด้วยตนเองตามปกติอยู่แล้ว และไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับตระกูล" เจี้ยนเฉินพูด
 

"ด้วยตัวเจ้าเองน่ะหรือ ! ? " ไป๋ยู่ซวงวางท่าและดูถูกอย่างเห็นได้ชัด "งั้นก็ดี งั้นเจ้าก็ไปทำตามแบบที่คนในโลกภายนอกเขาทำเลย ! มาดูกันสิว่าเจ้าจะแก้ปัญหากับสำนักหัวหยุนอย่างไร โดยที่ไม่ให้ตระกูลยุ่งเกี่ยวกับปัญหาของเจ้า"

"หนี้แค้นที่สำนักหัวหยุนมีต่อข้าจะต้องถูกชำระ" เจี้ยนเฉินพูดอย่างเฉยเมย
คำพูดของเจี้ยนเฉินทำให้เหมือนคนที่หน้าซื่อใจคดและหยิ่งยโสในสายตาของไป๋ยู่ซวง นางถ่มน้ำลายก่อนที่จะพูดเย้ยหยัน "เซียงเทียน ไม่ใช่ว่าข้าดูถูกเจ้านะ แต่เจ้าพูดความจริงเถอะ ลองคิดดูว่าสำนักหัวหยุนแข็งแกร่งขนาดไหน? เจ้าจะไปยังสำนักหัวหยุนด้วยตัวเองงั้นเรอะ ? อืมม ขนาดคนที่ฉลาดยังเพ้อฝันได้ ข้าละเชื่อเลย"

เจี้ยนเฉินหรี่ตาอย่างมาดร้าย เขาโกรธกับคำพูดของไป๋ยู่ซวงอย่างมาก แต่สุดท้ายนางก็เป็นป้าและผู้อาวุโสของเขา เจี้ยนเฉินไม่ต้องการที่จะทำร้ายคนในครอบครัว เนื่องจากนี่เป็นครอบครัวที่เขารักอย่างแท้จริง เขาจึงไม่พูดอะไร
 

สถานะของเขานั้นแตกต่างจากเมื่อหลายปีก่อน ไม่เพียงแต่เขาจะแข็งแกร่งกว่าเซียนสวรรค์ทุกคน แต่เขายังเป็นผู้พิทักษ์จักรพรรดิของอาณาจักรฉินหวง ด้วยสถานะเหล่านี้ เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้มันไม่คุ้มกับการสนใจ คำพูดและความคิดของไป๋ยู่ซวงก็ถูกเผาทำลายไปจากความทรงจำของเจี้ยนเฉิน
 

"น้องสาม เจ้าก็เป็นผู้อาวุโสแล้วนะ อย่าไปทำให้เด็กมันลำบากใจ" ดวงตาของหยูเฟิงหยานหรี่แคบลงด้วยความโกรธ
 

"ลำบากใจอะไร คำพูดของข้าเป็นเรื่องจริง" ไป๋ยู่ซวงเหล่มองหยูเฟิงหยานโดยไม่ยอมให้นางกล่าวโทษได้
 

หยูเฟิงหยานเริ่มโกรธมากขึ้น หน้าอกของนางกระเพื่อมขึ้น-ลงด้วยความโกรธ นางมองไปที่ไป๋ยู่ซวง "น้องสาม เจ้า...."
 

"ป้ารอง ไม่จำเป็นต้องสนใจ"เจี้ยนเฉินขัดจังหวะก่อนที่จะมองไปยังไป๋ยู่ซวงอย่างเย็นชา การจ้องมองนี้ทำให้ไป๋ยู่ซวงรู้สึกอับอายจากการจ้องมองของเขาทันที

"ป้าสาม ข้าเคารพท่านในฐานะป้าและความอาวุโส ดังนั้นข้าจะไม่ถือคำพูดของท่าน แต่ในอนาคตข้าหวังว่าท่านจะไม่เสียใจกับคำพูดของท่านในวันนี้" เจี้ยนเฉินพูดขึ้นมาทันที
 

"ห๊ะ ? ดูสิทุกคน ! เขากล้าข่มขู่ข้า" ไป๋ยู่ซวงรีบคว้าโอกาสใส่ไฟเจี้ยนเฉินให้มากขึ้นในทันที พร้อมกับท้าวเอวของนางและพูดว่า "เสียใจ ? ข้าจะเสียใจอะไร ? เจียงหยางเซียงเทียน เจ้าจะลงไม้ลงมือกับป้าสามของเจ้างั้นหรือ ? ทุกคนมองดูดี ๆ ! ดูว่าเด็กคนนี้ให้เกียรติผู้หลักผู้ใหญ่ของเขาอย่างไร ? คำพูดที่เพ้อเจ้อของเขามันช่างน่าสมเพชเพียงใด ? "
 

หยูเฟิงหยานและไป๋หยุนเทียนมีความโกรธเต็มใบหน้า
 

ในเวลานั้น ก็ได้ยินเสียงที่หนักแน่นขึ้นมาทันใด "ฮ่าฮ่า ดูสิว่ามันมีชีวิตชีวามากแค่ไหน ทุกคนมีความสุขดี"เจียงหยางป้าแต่งตัวอย่างง่าย ๆ กำลังเดินเข้ามาในห้องอาหารด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริงเป็นที่สังเกตเห็นได้ว่าเขามีความสุขแค่ไหน
 

เจียงหยางป้าเป็นชายวัยกลางคนอายุ 40 ปีแต่มีหน้าตาราวกับคนอายุ 30 ปี แม้ว่าเขาจะมีอายุ เขาก็ยังคงหน้าตาหล่อเหลาเหมือนกับตอนเขาหนุ่ม ๆ
 

"ท่านพี่ ! "
 

"ท่านพ่อ ! "
 

ทุกคนพูดเมื่อเห็นเขา

เจียงหยางป้ามีความสุขมากในวันนี้ ทันทีที่เขาเดินเข้ามา ดวงตาของเขาก็จ้องมองไปยังบุตรชายคนที่สี่ของเขา เซียงเทียน เขามองอย่างใกล้ชิดและรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ยิ่งกว้างขึ้น ในสายตาของเขา ลูกสี่ของเขาไม่เพียงรูปงามเท่านั้น เขายังไม่สำรวยอีกด้วย แท้จริงแล้วเจียงหยางป้าคิดว่าเขาเป็นมังกรในหมู่มนุษย์และจะต้องทะยานขึ้นมาในช่วงเวลาใดเวลาหนึ่ง ด้วยการรวมกับปัจจัยเหล่านี้ทำให้เจียงหยางป้ามีความสุขมากและเขาก็หัวเราะออกมาดัง ๆ เสียงหัวเราะนี้แสดงให้เห็นว่าเขารู้สึกดีใจแค่ไหน มีบิดาคนไหนที่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้อีก ?
 

หลังจากสงบลงแล้ว เจียงหยางป้าก็นั่งอยู่ข้าง ๆ เจี้ยนเฉิน "เซียงเอ๋อ เจ้าต้องลำบากมาหลายปีแล้ว"
 

เจี้ยนเฉินรู้สึกอบอุ่นในหัวใจทันทีจากคำพูดของพ่อเขา เขาตอบว่า "ไม่เลย ลูกได้เรียนรู้หลายสิ่งจากโลกภายนอก"
 

"ดี! ดีมาก! เซียงเอ๋อเป็นคนฉลาดจริง ๆ ! " เจียงหยางป้าสามารถพูดได้แค่คำเหล่านี้เท่านั้นในการอธิบายความสุขของเขาต่อเจี้ยนเฉิน เมื่อเห็นว่าเจี้ยนเฉินสงบ, รู้สึกควบคุมอารมณ์และรูปงาม เขาไม่รู้สึกไม่พึงพอใจอีกต่อไป เขารู้ว่าลูกคนเล็กของเขาเติบใหญ่อย่างแท้จริง
 

เมื่อเห็นเจียงหยางป้าทำดีต่อเจี้ยนเฉินมากแค่ไหน ไป๋ยู่ซวงก็ยิ่งดูไม่มีความสุข เนื่องจากเจียงหยางป้าให้ความสนใจกับเจี้ยนเฉิน เป็นธรรมดาที่เขาจะไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าของไป๋ยู่ซวง
 

"ไอ้หยา ! " ทันใดนั้นเจียงหยางป้าก็นึกถึงบางสิ่งที่เจ็บปวดและความสุขของเขาก็เลือนหายไปจากใบหน้าของเขา มันมีแต่ท่าทางเจ็บปวดบนใบหน้าของเขา"น่าเสียดาย อาหู่..."

จากคำพูดนี้หยูเฟิงหยานและไป๋หยุนเทียนทั้งสองต่างก็ถอนหายใจกับความโชคร้ายของเจียงหยางหู่
 

เจี้ยนเฉินนึกถึงพี่ใหญ่ของเขาทันที เจียงหยางหู่และรู้สึกเศร้าทันที "ท่านพ่อ ลูกต้องการจะไปเยี่ยมพี่ใหญ่"
 

เจียงหยาป้าตกใจก่อนที่จะส่ายหน้าโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เจี้ยนเฉินเข้าใจว่าพ่อของเขาเจ็บปวดเพียงใด ในใจลึก ๆ เขาจะต้องทำอย่างไรถึงจะช่วยเขาได้ ? เจี้ยนเฉินและเจียงหยางหู่สนิทต่อกันมาก แต่ตอนนี้เจียงหยางหู่อยู่ในสภาพที่สาหัสอย่างมาก เจี้ยนเฉินก็อดที่จะเจ็บปวดไม่ได้
 

"ท่านพ่อ ลูกรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่ใหญ่ โปรดอย่ากังวล เขาจะต้องหายดีแน่นอน" เจี้ยนเฉินพูด
 

เจียงหยางป้าส่ายหัวอีกครั้งก่อนที่จะถอนหายใจ"พูดน่ะมันง่ายกว่าทำ การที่จะทำให้แขนขางอกใหม่ต้องเป็นเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงระดับ 7 ภายในทวีปเทียนหยวน ไม่เพียงแต่จะหาตัวได้ยากและยากที่จะได้พบพาน แม้จะเจอเราก็ไม่อาจเชิญคนนั้นมาได้ เขาอยู่ในโลกที่แตกต่างจากเรา"
 

เจี้ยนเฉินรู้ดีว่าการเชิญเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงระดับ 7 นั้นเหมือนกับไปเชิญเซียนผู้คุมกฏ พวกเขามีสถานะเทียบเท่ากับเซียนผู้คุมกฏและเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงที่ไปถึงขั้นนั้นก็หายากมาก พวกเขาไม่เหมือนกับนักสู้ การคงอยู่ของพวกเขาเหล่าเซียนผู้เชี่ยวชาญธาตุแสงนั้นมีตัวตนที่สูงส่งอย่างมาก
 

"ท่านพ่อ ลูกต้องการเยี่ยมพี่ใหญ่" เจี้ยนเฉินพูดอีกครั้ง

"งั้นก็ได้ ! " ในที่สุดเจียงหยางป้าก็ตอบตกลง เขาไม่กินอาหารอีกต่อไป เขาเดินไปหาเจียงหยางหู่ทันทีพร้อมกับเจี้ยนเฉินและฮูหยินทั้งสาม

เจี้ยนเฉินเดินตามหลังเจียงหยางป้าเข้าไปในห้อง ตอนนี้เจียงหยางหู่ที่ไม่อาจเคลื่อนไหวใด ๆ เขาอยู่บนเตียงจ้องมองเพดานอย่างเงียบ ๆ ร่างกายของเขามีแต่ผ้าพันแผลโดยไม่มีแขนขา
 

แม่ของเจียงหยางหู่ หลิงหลงนั่งอยู่ข้าง ๆ เขา ผมของนางยุ่งเหยิงและหน้าซีด ดวงตาทั้งสองข้างเป็นรอยเปื้อนน้ำตาและมีคราบน้ำตาที่สามารถมองเห็นได้บนใบหน้าของนาง นี่เป็นหลักฐานว่านางไม่ได้ล้างหน้ามาหลายวันแล้ว
 

"ฮูหยิน ข้าขอร้องท่านล่ะ ทานอะไรบ้าง ท่านไม่ได้ทานอาหารมาหลายวันแล้ว ! " ข้าง ๆ นาง มีสาวใช้หลายคนกำลังส่งเสียงบอกนางพร้อมกับนำอาหาร, อ่างล้างหน้าและชุดใหม่

เจียงหยางป้าถอนหายใจและโบกมือให้สาวใช้ออกไป เขายืนมองอยู่ข้าง ๆ เตียงด้วยความโศกเศร้าขณะที่เขาเหลือบมองลูกชายคนโตของเขา เจียงหยางหู่ ที่ถูกตัดแขนขา ชีวิตเช่นนี้มันเลวร้ายยิ่งกว่าตาย